Merve Özcan Özkan > Recent Status Updates

Üf, içim şişti.

Neden bir kayıp diğerini önemsiz kılsın ki? Bu kitapta baştan beri içime sinmeyen "empatik" görünmesi gereken nokta bu.

Ayşen Guruda'nın Can Bonomo ile olan muhabbeti geliyor aklıma şu sayfaları okurken. 🤣 "Hiç dövmelisini de görmemiştim..."

"I've learned how big of a dream it is to have a small life."

Tam on ikiden vurdu beni.

Nasıl güzel anlatıyor. Hüngür hüngür ağlayan kadın nerede bu genç kadın nerede? Her kadının okuması gereken bir anı bu.

Annem hakkında yazıyorum çünkü onu dünyaya getirme sırası sanırım bende.

Yüzyıllardır anneden kıza aktarılan bu bilgiler sıra bana gelince durdu; ben sadece bu bilgilerin arşivcisiyim.

Çocuğum yok demenin ne kadar zarif bir yolu.

Buralar çok şapşalca. :D

Körlüğü veya engelliliği işleyen kitaplar bana ayrı dokunuyor. Küçük yaşlardan beri her işini kendi halleden biri olarak halledemememenin düşüncesi bile ne fena. Yaşayanlara sabır diliyorum.

Biri bana dinin ve inancın, maneviyatın akıllı telefonların ve sosyal medyanın ergenleri depresif yapmasıyla alakasını açıklayabilir mi? Çünkü Haidt'in hipotezi havada kaldı.

Kızları ve erkekleri de es geçmemiş. İkisi farklı noktalarda ve farklı zihinsel ve fiziksel yapılarda olsalar da çevrimiçi hayat ikisini de izole etmiş ve sosyal bağlardan koparmış. Bu da anksiyede ve depresyonda artışa yol açmış. Kim derdi ki erkek çocuğu terörü gerekli?

Kitap sahiden çok iyi. Sosyal medya bildirimlerini kapatarak, YouTube'a yönelerek kendime iyilik yaptığımı biliyordum. Gelişme çağında bir genç/çocuk olmadığım için sosyal medyanın zararlarından kaçabileceğimi sanmak gibi hayallerim yok.

Beklediğimden çok farklı çıktı bu kitap. Çok da akıcı.

Duvarı bununla dövmek istedim, yeminler olsun. Zor ama yapacaksın...

Okuyorum okuyorum bitmiyor. Şu noktada tekrara girdi artık, açık açık demese de hep alt metinde Instagram ve Tiktok var. Olumsuzluklarına odaklanıyor ama şöyle karalamadan da bir iki olumlu yön eklese fena mı olurdu diye geçirdim içimden.

Yıllar önce başladığımda hiç ilerleyememiştim, bu sefer akıyor. Kitapların zamanının olması hep çok tuhaf gelmiştir bana.

İnsanı içine hemen çeken bir yanı var.

Türkiyedeki anksiyete, yabancılaşma, intihar vakaları nasıldır niye sorgulatıyor insana. Elbette kesişme olacaktır ama göçmenler, terör, ekonomik kriz, izolasyon gibi başka ülkelerde nadiren görülen sorunlar yadsınamaz. Yine de akıllı telefonların kötü bir şeyleri tetiklediğini zaten hepimiz biliyor, kendimizi uzaklaştırmaya çalışıyoruz.

Nevşin Mengü'den günlük haberler dışında kitap önerisi de almaya başladık. Hiç görüşmediğim Cool Auntie'm gibi bir şey oldu.

Okuması zor, duygusal olarak değil ama yapısal olarak. Kurgu okumaya alışmış zihinlerin inat etmesi gerek. Ölümcül bir hastalığı olanlara önermem, kendileri isterse bilemem.

Seriyi 10 15 senedir okuyorumdur herhalde. Yıllar içinde onlarca karakter birikti. Okurda o mazi hissini oluşturmak ve karakterin ne kadar derin bağları olduğunu vurgulamak için sürekli eski, yan ve ana karakterler hatırlatılıyor, yenileri ekleniyor. Haliyle de bu karmaşada her şey çorba oldu. Bu serinin son birkaç kitapta çok kusuru var ama beni en yoranı bu. Kurguyla bağlantısı yoksa adını geçirmemek gerekiyor.

Atlaya atlaya okuyorum artık.

Epey bir sıkılıyorum okurken. Gerek var mıydı 2 kitaba bölmeye bilmiyorum.

Zaman ileri aksıııın!

Yıllar vardı hani yükselmesine? Kitabın adına bak.

Çok sıkıcı geldi bu kitap. İlki ne kadar güzelse bu da o kadar yorucu.

İlk kitabının film olduğunu görünce tekrar gündemime giren harika bir dizi. İnsanın kitap okuma aşkını perçinliyor.