Leila > Recent Status Updates

همشه چیزی هست که نمی‌خواهد از جمجمه ی شما بیرون بیاید و تا آخر ناگفته باقی می ماند...

"مایکل آنجلو پیکره تراشی را همچون فرایند "رهانیدن" تندیس از درون قفس قطعه سنگ توصیف می کرد."
فکر کن بری تو بازار بگردی و یهو داوودو با اون عظمت و شکوه تو یه تیکه سنگ ببینی. فوق العاده نیست؟

آخ، چیست آدمی، این خدای واره ی ستوده! آیا طاقتش درست زمانی طی نمی شود که بیش از همیشه به آن احتیاج دارد؟ یا آیا وقتی که بر بال شادی اوج می گیرد، یا در غرقاب غم فرو می رود، در این هر دو حسْ درست زمانی باز نمی ماند و به شهود و آگاهی دلگیر و افسرده ی خود وا پس نمی غلتد که شوق گم شدن در این سرشاریِ بی انتها در جانش دویده است؟

آیا سرنوشت چیزی جز این است که سهم خود را از بار رنج به دوش بکشیم و جاممان را تا به جرعه ی آخر بنوشیم؟

آن لحظه که به دوردست رسیدیم. آن لحظه که آنجا بدل به اینجا شد، آن مقصود و مراد پیش رو، انگاری به پشت سر می رود و خودمان هم باز آن بی برگ و نوایی می شویم که بودیم: اسیر تنگای هستی مان و همیشه در حسرت آن تازگی و طراوت گریز پا🚶🏻‍♀️

When the soul of a man is born in this country there are nets flung at it to hold it back from flight. You talk to me of nationality, language, religion. I shall try to fly by those nets.

از این متحیر شد که روح او از آنچه تا آن زمان پناهگاه خود می دانست تا چه اندازه دور است، از این متحیر شد که وقتی قرار باشد یک عمل قطعی و برگشت ناپذیر آزادی او را به خطر نابودی ابدی، در هر دو عالم با زمان و بی زمان، در اندازد، آن بندی که سالیان دراز نظم و اطاعت بر او نهاده بود تا چه اندازه سست است.

"his sensitive nature was still smarting under the lashes of an undivided and squalid way of life"

ما قهرمانان داستانی پاورقی هستیم که هر شماره اش شبیه شماره پیش است و جوابش همیشه این است:« بقیه در شماره آینده».

برای بار صد هزارم شروع میکنم :))

وقتی کودکی برای اولین بار بزرگ تر ها را به همان شکلی که هستند می بیند، وقتی برای اولین بار به ذهنش خطور می کند که بزرگ تر ها از ذکاوت خارق العاده ای برخوردار نیستند، قضاوت هاشان و جمله هاشان همیشه صحیح نیست، دنیای کودکانه اش فرو می ریزد و هرج و مرجی وحشتناک آن را فرا می گیرد. بت ها در هم می شکنند و امنیت از بین می رود. و موقعی که بتی فرومی افتد، نیمه شکسته نمی ماند؛ تماما خورد می شود و در بستری از کثافت فرو می رود.

من در پس زنگار رنگ پریده ای که همه چیز را در خود محبوس کرده بود به دنبال دنیایی نو میگشتم، هر نشانه و هر شکافی را جستجو می کردم. در حالی که او ساکن خوشبخت سکوتی بود که وقتی ارتعاشی در کار نباشد حکمفرما می شود. برای او هر چیزی که احتمال داشت بی طرفی مطلق بصری را بشکند در حکم عدم توافقی نابهنجار بود. برای او زیبایی تنها در جایی بود که خاکستری حتی دورترین آرزوهای چیزی جز خاکستری بودن را خاموش کرده باشد.

من آنقدر با محبت نبودم ک اهانت های دیگران را ببخشم اما همیشه آن را فراموش میکردم. کسی که فکر میکرد از او متنفرم وقتی میدید با لبخندی گرم ب او سلام میکنم بسیار تعجب میکرد بنابراین بنا ب طبیعتش با بزرگواری مرا تحسین و یا ترسویی مرا تحقیر میکرد بی آنکه فکر کند دلیل من ساده تر از این حرف هاست. من همه چیز او را حتی نامش را فراموش کرده بودم. همین ضعفم که مرا بی تفاوت یا ناسپاس گردانیده بود بنابراین مرا بزرگوار نیز کرده بود

شیرجه های نرفته گاهی اوقات کوفتگی های عجیبی به جا میگذاره !

هیچ چیز از زندگی واقعی او را حرکت نمی داد یا با او سخن نمی گفت مگر اینکه در آن پژواکی از فریادهای پر تب و تاب درون خود می شنید. به هیچ ندای زمینی یا انسانی نمی توانست پاسخ گوید، در برابر دعوت بهار، شادمانی و رفاقت گنگ و بی حس بود و از صدای پدرش خسته و ملولشده بود. به ندرت می توانست اندیشه های خود را اندیشه های خود بداند و آهسته برای خود تکرار می کرد :
من استیون ددالوس هستم.