Mahtab Mohammadi > Recent Status Updates

در هنر آن چیزی حقیقت دارد که نقطه مقابلش نیز حقیقت داشته باشد

در واقع شاید ما کاری را از آن رو انجام میدهیم که میخواهیم با انجتم دادنش از چیزهای دیگر چشم پوشی کنیم.

ژووه این احتمال را مطرح مرد که هدف از خواب دیدن تمرین است. در خواب ها حیوانات واکنش خود را به مسائلی که برای بقا آنها بیشترین اهمیت را دارند تمرین میکنند.

کمی بعد راهب دیگر او را برلی زیرپا گذاشتن عهدشان سرزنش میکند. دوستش پاسخ می دهد «تو چرا هنوز زن را به دوش میکشی؟ من که آن طرف رودخانه پایین گذاشتمتش.»

حکایت قدیمی بودائی از دو راهب است که قسم خورده بودند از زنان دوری کنند. روزی به رودخانه خروشانی می رسند. زنی از آن ها کمک میخواهد که از رودخانه رد شود. یکی از آن ها زن را بلند میکند و از رودخانه رد می شود.

زندگی هرکدام از ما نقشه ی خودش را روی توپوگرافی مشترک میان انسان ها ترسیم میکند.

آدم هایی هستند که برایشان فقط یک خورشید در آسمان وجود دارد و جز آن تاریکی ست و آدم هایی هستند که در شب های پرستاره زندگی می کنند.

دشوار است وقتی خودت آن را از صفر ساخته ای و نامش را خانه گذاشته ای، دشوار است تصور کنی که بخواهی از نو بسازی.

چیزهایی که به خاطر آوردنشان راحت تر از توصیفشان است…

مارین بارها به دل ناشناخته ها شیرجه میزد اما همیشه به خانه برنیگشت، در حالی که من از مبدا حرکتم، مسیر مستقیم را کشان کشان می رفتم.

در دهه هشتاد ، ما آخر زمان را تصور میکردیم چون خیلی ساده تر از آینده ی پیچیده و غریبی بود که پول و قدرت و فناوری تحمیل میکنند، آینده ی تو در تویی که خروج از آن ها آسان نبود.

امنون در آغاز زمانه ای هستین که ساختمان هایش از خرابه هایش بسیار ترسناک تر است.

شهرها را طوری میسازند که مشابه ذهنِ آگاه باشند، شبکه هایی که بتوانند حساب کتاب، مدیریت و تولید کنند. خرابه ها کم کم به ناخوداگاه شهر تبدیل می شوند، به خاطرات، ناشناخته ها، تاریکی ها و سرزمین های گمشده اش.

اما تغییرات زندگی پروانه ها همیشه این قدر پر ماجرا نیست… بارها پوست می اندازند و همچنان نامشان کرم ابریشم اسن، اما پوستشان همان پوست قبلی نیست.

گذر هایی که طی آن تو به شخص دیگزی تبدیل میشوی.

لابد محیطشان را مثل زبانی جدید فراگرفته بودند و یک روز مسلط بر آن از خواب بیدار شده بودند.

البته قصه ی آن هایی که بازنگشتند جایی ضبط نشد.

بعضی چیزها را تا زمانی داریم که گم بمانند و بعضی چیزها، تا زمانی که دورند، گم نمی شوند.

تعجبم از این بود که حس بودن در آن لباس زریدوز هنوز برایم کاملا زنده بوداما یادم نمی آمد انقدر کوچک بودم که بپوشمش.پیوستگی حافظه شکاف بین بدن کودک نوپا و بدن زن بالغ را از قلم انداخته بود.وقتی آن بلوز را دوباره یافتم،خاطره ش را گم کردم

اما در دنیای واقعی، وقتی به دوردست ها. می رسیم دیگر دوردست و آبی نیستند. دوردست ها نردیک می شوند و دیگر همانی نیستند که بودند.

«بیا به این فاصله عشق بورزیم، فاصله ای که به تمام و کمال در تار و پود دوستی تنیده، چرا که آن هایی که یکدیگر را دوست ندارند فاصله ای بینشان نیست»
سیمون و ِی

گم شده دو معنای ناهمخوان دارد. گم کردن یعنی ناپدید شدن چیزی آشنا، اما گم شدن یعنی پدیدار شدن چیزی ناآشنا.

بروم جلو آینه. صورتم را نزدیک آینه بگیرم و با صدای بد بگویم حرومزاده، حرومزاده. با صدای ته حلق. حرومزاده، بیا حلالت کنم. حلال حلال من به آسمان است.

تنها ظاهر را نداشت. این پوشش ها را که از تنش بر می داشتی، آفتاب طلوع میکرد.

[پدر] سر تکان داد و با آهی از ته دل گفت: «من ایرانی ام، دلم برای مملکتم میسوزد. اما ببین چه وضعی شده که آدم راضی میشود بیایند بگیرند و از بدبختی نجاتش دهند.»

لاغر و شکننده بود و زیبایی ملایم و محوی داشت. با نظر اول نادیده میماند. نه زیبا بود نه زشت. به چشم نمی آمد. با نظرم دوم وسوم بود که شکل می گرفت، نگاه شفاف و دهان شیرینش خودنمایی میکرد. بعد از آن، هربار نگاهش میکردی زیبا بود.

ملک آذر تحقیری بزرگ تر از غم و غصه و ناخوشی نمیشناخت.

ملک آذر تحقیری بزرگ تر از غم و غصه و ناخوشی نمیشناخت.

ملک آذر گه گاه از خودش میپرسید چرا این آدم را دوست دارد و اولین فکری که از خاطرش میگذشت این بود که این آدم متعلق به اوست.