Mahtab Mohammadi’s Reviews > A Field Guide to Getting Lost > Status Update

کمی بعد راهب دیگر او را برلی زیرپا گذاشتن عهدشان سرزنش میکند. دوستش پاسخ می دهد «تو چرا هنوز زن را به دوش میکشی؟ من که آن طرف رودخانه پایین گذاشتمتش.»

حکایت قدیمی بودائی از دو راهب است که قسم خورده بودند از زنان دوری کنند. روزی به رودخانه خروشانی می رسند. زنی از آن ها کمک میخواهد که از رودخانه رد شود. یکی از آن ها زن را بلند میکند و از رودخانه رد می شود.

زندگی هرکدام از ما نقشه ی خودش را روی توپوگرافی مشترک میان انسان ها ترسیم میکند.

آدم هایی هستند که برایشان فقط یک خورشید در آسمان وجود دارد و جز آن تاریکی ست و آدم هایی هستند که در شب های پرستاره زندگی می کنند.

دشوار است وقتی خودت آن را از صفر ساخته ای و نامش را خانه گذاشته ای، دشوار است تصور کنی که بخواهی از نو بسازی.

چیزهایی که به خاطر آوردنشان راحت تر از توصیفشان است…

در دهه هشتاد ، ما آخر زمان را تصور میکردیم چون خیلی ساده تر از آینده ی پیچیده و غریبی بود که پول و قدرت و فناوری تحمیل میکنند، آینده ی تو در تویی که خروج از آن ها آسان نبود.

امنون در آغاز زمانه ای هستین که ساختمان هایش از خرابه هایش بسیار ترسناک تر است.

شهرها را طوری میسازند که مشابه ذهنِ آگاه باشند، شبکه هایی که بتوانند حساب کتاب، مدیریت و تولید کنند. خرابه ها کم کم به ناخوداگاه شهر تبدیل می شوند، به خاطرات، ناشناخته ها، تاریکی ها و سرزمین های گمشده اش.

اما تغییرات زندگی پروانه ها همیشه این قدر پر ماجرا نیست… بارها پوست می اندازند و همچنان نامشان کرم ابریشم اسن، اما پوستشان همان پوست قبلی نیست.