محمد > Recent Status Updates

خطای تایید.
مواظب تایید شدن زیاد باشیم. سعی کنیم بر اساس محیطی که خودمون ساختیم و اونجا فقط نظرات موافقمون رو میبینیم تصمیم نگیریم (مثل توییتر).
و در اخر پیشهاد میده فعالانه به دنبال اشتباهات، خطا ها و استثناها توی باور هایی که مطمئنیم درستن باشیم.

کتاب زبان استعاره ای داره و این یک مقدار خوندنش رو برای من نا خوشایند میکنه.گاها خیلی مفاهیم زیبایی مطرح میشه که دید ادم رو گسترده تر میکنه.دیدگاه نویسنده خیلی نیاز محوره که این خیلی به فکر من نزدیکه و به نظر من ریشه هر دیدگاه درستی باید نیاز های انسان باشه نه چیز دیگه. اما عبارت هایی مثل<سرمایه های نامحدود انسان> زیاد گفته میشه که حس میکنم باید مصداق براش اورده بشه تا از اون کلی بودن خارج بشه و منظور نویسنده درک بشه

خطای گذشته ی هدر رفته.
این خطا رو خیلی زیاد دیدم که ادما درگیرش میشن به خاطر فشار جامعه و اطرافیان اجازه میدن یه تصمیم اشتباه (که شاید حتی توی اون زمان اشتباه نبوده حتی و الان متوجهش شدن) سنگین بشه و نذاره و تغییر مسیر بدن. ولی میرزه به خاطر علاقه و تمایلش ادم ریسک کنه و دوباره شروع کنه و گذشته رو بذاره کنار واقعا.

خطای دسته بندی
خب اینجا نویسنده از این صحبت میکنه که ما ادما علاقه داریم همه چیز رو دسته بندی کنیم و باید موقع گرفتن تصمیم های حساس که توی اون ها پیدا کردن الگو وجود داره کمی بدبینانه تر جلو بریم.

خطای بدن شناگر
اینجا نویسنده میخواد ما رو از خطایی که درباره تشخیص علت یک پدیده مرتکب میشیم اگاه کنه. میگه همیشه علت اون چیزی نیست که بیشتر توی چشه. مثلا اگه بدن همه ی شناگر خوش فرمه دلیل نمیشه که هر کی بره شنا اون شکلی میشه .شاید هر کی بدنش اون استعداد رو داره میره شنا
اما به نظر من نباید افراط کرد توی این فکر . چون اون موقع ادما ریسک نمیکنن. چه بسا کسی استعداد چیزی رو داره و نمیدونه و به خاطر همین نره سمتش.

دوست دارم این کتاب رو روزانه بخونم و اینجا چند خطی دربارش بنویسم.
اولین بخش رو خوندم : خطای بقا
خب توی این بخش نویسنده از تمایل انسان ها به دیدن افراد موفق و نادیده گرفتن شکست خورده ها و ناموفق ها میگه.
خب توی تصمیم گیری هامون باید هواسمون باشه که به مثلا مصاحبه ی متعدد رسانه ها با کارافرینای موفق دل نبندیم و وارد اون فضا بشیم. حتما یه سری به قبرستون کارافرینان بزنیم تا واقعی تر ببینیم..

انگار که قراره توی این چهارتا جستار با تجربه‌ی زیسته‌ی دیوید فاستر والاس برای پیدا کردن معنایی عمیق تر برای زندگی همراه بشیم..
برای من جذابه این نوع نوشته ها، هم لحن هم محتوا.
توی جستار اول درباره‌ی انتخاب هایی که داریم برای نوع نگاه به بقیه ادما و چیز هایی که میپرستیم،میگه.
از اینکه این انتخاب هم داریم که خودمون رو مرکز جهان نبینیم، دست از این خود بینی و خودخواهی غریضی برداریم.. و اصرارش بر اینه که موعظه نمیکنه..

خب واقعا از شیوه‌ی مقدمه نویسی که سوال مطرح میکرد وجواب میداد خیلی خوشم اومد. قشنگ تکلیف آدم رو با کتاب مشخص میکنه.
کتاب با یه داستانک خیلیی عمیق (و برای من خنده آور) شروع شد: ماهی پیری توی آب به دو تا ماهی جوون میرسه و بهشون میگه: سلام بچه ها، صبحتون بخیر، آب چطوره؟!
ماهی های جوون یکم جلوتر میرن و بالاخره یکیشون رو به اون یکی می‌کنه و میپرسه: «آب دیگه چه کوفتیه؟!»
خب نوید کتاب خوبی رو میده.

ارتباط عجیبی با نثر داستایوسکی برقرار میکنم. یاد حرف"ش" افتادم که میگفت انقدر اون اهنگو دوست دارم که از دور بودن ازش رنج میکشم، میخوام یکی باشیم. واقعا منم همچین حسی دارم.
توی این قسمت اندیشه‌های پدر زو سیما رو بازگو میکرد که خب معارف عمیق مسیحی بود که از دید یه علم بزرگ گفته میشد. حس میکردم کلیاتش با معارف اسلامی اشتراکات زیادی داره که غیر از اینم نمیشه انتظار داشت.

خوندن دوباره‌ی فصل مفتش اعظم واقعا هنوزم برام شگفت انگیز بود، نگاه ایوان به مسیله‌ی آزادی و عصیان گری انسان ادم رو واقعا درگیر میکنه
و این جمله:
انسان ها هرچند عصیانگر اند اما عصیان گری ناتوانند و از حفظ عصیان خویش عاجز اند.

فوق العاده بود این بخش. بحث به قضا و قدر و رنج های انسان کشیده شد و ایوان با چنان حرارت نطق کرد که اصلا نفهمیدم چجور زمان گذشت و ۳۰ صفحه رو خوندم. سوالای بزرگیه ‌که ذهن هر ادم دنبال سعادتی رو به خودش مشغول کرده.
واقعا لذت میبرم از همراهی با داستایفسکی

به نظر میاد بعد اون ضمینه سازی ها, حالا کم کم داره زوم بیشتری روی الیوشا، قهرمان رمان، میشه.
حالا که کمی گذشته. کتاب دوم رو خیلی تاثیر گذار میبینم. واقعا شهوت پرستان یه عنوان عالی بود برای اون فصل که واقعا نشون میده ادم تا چه حد میتونه توی غرایش غرق بشه و دست به چه کارایی بزنه و توی این چرخه چه ظلم هایی به خودش و اطرافیانش بکنه بدون اینکه بتونه جلوی خودشو بگیره !

واقعا از خوندنش لذت میبرم. نثر فوق‌العاده جذابی داره. و اینکه آدم رو به فکر فرو میبره...

واقعا لذت میبرم از این موشکافی های داستایفسکی و صداقت شخصیت هاش. و همچنین واقعی بودنشون، قدیس نبودن، قهرمان نبودنشون واقعا برام‌ خوندنی تر می‌کنه داستان رو

تا الان دو تا از شخصیت ها رو گم کردم و نمیدونم کین :)) و امیدوارم که تو ادامه نقش مهمی نداشته باشن.
خیلی دوست دارم بدونم که این داستان ها حاصل تجریبیات شخصی داستایوسکی هستند یا پرورده‌ شده‌ی ذهنش! ولی در هر حال در خط به خطش میشه ردپای دغدغه های و سوالاش و حتی دیدگاه هاش تو موضوع های مختلف رو پیدا کرد.
واقعا لذت میبرم از خوندنش.

ارتباط خیلی قوی با نوشته های داستایوسکی برقرار میکنم. دغدغه هاش برام قابل لمسه، انگار که دردا و ناکامی های خودم توسط داستایوسکی داره واکاوی میشه.
تا الان فصل زن کم ایمان خیلی روم تاثیرداشته و حتما دربارش بیشتر فکر میکنم و مینویسم...

به شدت نثر داستایوسکی رو دوست دارم. از جزیی نگری هاس، درون نگری های زیادی که میکنه، قضاوت هاش
الکسی فیودوروویچ قهرمان این رمان همونطور که خود نویسنده تو مقدمه گفته یک ادم نا همرنگ و متفاوت توی جامعه‌ی خودشه که بر حسب قضا برای رسیدن به حقیقت و جئاب دادن به سوالاتش راه بی خیالی و درگیر روزمره شدن رو انتخاب نکرده! تا اینجا یه معرفی کلی از پدر الیوشا ( که فکر کنم نام میانیش باشه) صورت گرفته.

واقعا نثر داستایوفسکی اینجا بیشتر از هر جای دیگه ای از داستان هاش جذبم کرده. انگار داره عصاره‌ی انسان شناسی و درکش از دین و خدا و انسان حال حاضر جامعه‌ی خودش رو ارایه میده. جایی هست که به نحوی داره میگه شیطان سه سوال میپرسه از مسیح که در واقع سه وسوسه است و نشان دهنده‌ی گذشته و حال و آینده‌ی انسان هست و این قسمت انقدرجذاب و کوبنده و طعنه امیز نوشته شده که الانم که بهش فکر میکنم قلبم تند میزنه.