Katayoon > Recent Status Updates

چیزی که میان ما فاصله می‌انداخت، بیست و سه سال تفاوت سنی، یک جنگ، یک انقلاب و مذهبی متفاوت بود...

آگاهی و هشیاریِ اکولوژیکِ جامعه‌ای پسا-مصرفی را از جامعه‌ای فقیر و پیشا-مصرفی انتظار داشتن، چیزی نیست جز کارِ ذهنِ توتالیتر.

تراژدی اِما این است که آزاد نیست. او بردگی خود را صرفا نتیجه‌ی طبقه‌ی اجتماعی و نیز حاصل محیط ولایتی زندگی خود -دنیایی کوچک که چندان مجالی برای دست زدن به کارهای نمایان به کسی نمی‌دهد- نمی‌داند بلکه، شاید از این دو مهم‌تر، آن را پیامد زن بودن خود می‌شمارد.
در واقعیت داستانی زن بودن یعنی بسته بودن، یعنی درها را بسته دیدن، یعنی محکوم بودن به گزینش‌هایی حقیرتر در قیاس با گزینش‌هایی که بر مرد روا داشته شده...

نویسنده همواره خویشتنی شقه شده است و دو شخص در او وجود دارند: آن کس که زندگی می‌کند و دیگری که زندگی کردن او را تماشا می‌کند، آن‌که رنج می‌برد و دیگری که شاهد این رنج است تا آن را به کاری بگیرد.

خیلی طول کشید تا فهمیدم محدود کردن خود در دایره‌ی هر نوع جهان‌بینی، می‌تواند ما را گرفتار فقر و رنج کند.

گمان می‌کنم تنها راهِ بوییدنِ باد همین است که صورتت را در ملافه‌های شسته‌ای که تازه خشک شده‌اند فرو کنی.

بخش اول پر بود از احساس عاشقانه‌ی یوسا به اِما بوواری و چقدر دلتنگ قلمش بودم 😍

اگه یه چیزی توی زندگیم یاد گرفته باشم اینه که حالا که وطنی ندارم، دیگه فقط رفتنه که مهمه. سفر کردن. اصلا برای همین فرار کردم، که بتونم سفر کنم، هر جا بخوام برم و هیشکی هم جلومو نگیره، هیچی تو دنیا اینقدر کیف نداره.

هنوز هم از خودم می‌پرسم برای اینکه آدم به عنوان یک زن احساس تحقیر نکند، باید از کدام حداقل‌ها برخوردار باشد؟

عصیان اِما برخاسته از یک اعتقاد است و آن ریشه‌ی همه‌ی اعمال اوست: من از سهم خود خرسند نیستم، آن پاداش پا در هوای آسمانی به درد من نمی‌خورد، می‌خواهم زندگی‌ام هم اینجا و هم اکنون به تمامی تحقق پذیرد...

به جایی رسیدم که از خوندنش قلبم فشرده میشه 🥺

در دنیا هیچ چیز به اندازه‌ی شجاعت و ناامیدی به هم نزدیک نیست... می‌فهمی. انسان شجاع کسی است که ناامید است. همه‌ی آن کسانی که آرزویی دارند ترسو هستند...

هیجان داستان بالا رفته...

- چه چیز تبلیغ می‌کنید؟
+ خداپرستی را تبلیغ می‌کنم!
- خدایی را که خودتان نمی‌پرستید؟ این فکری است که من هرگز نتوانسته‌ام بفهمم!