Solmaz > Recent Status Updates

به غیر از کتاب خواندن دیگر هیچ پناهی نداشتم؛ چیز دیگری نبود که احترامم را به محیط اطرافم برانگیزد و حتی اندکی توجهم را جلب کند.

آه... بهرام صادقی عزیزم :)

بچه های ساکت همیشه به چشم ما مشاهده گرانی دانا می آیند و خوشحال می‌شویم اگر از ما خوششان بیاید.

سرم همیشه پایین است، جوری که فقط نوشتن می‌تواند سر کسی را آن جور پایین بیاورد.

بدان که دنیا به دست اوباش است و نیکان به گناه لیاقت می‌میرند. تو را خدا به دنیا می‌آورد ولی کرنش به اوباش زنده نگه می‌دارد.

شهیدثالث: ماها بچه‌های کوچک هستیم که تا چشممون رو باز می‌کنیم می‌افتیم توی پیری، یا اینکه حداقل می‌افتیم توی بزرگسالی، این یکی از انگیزه‌های ساختن فیلم "یک اتفاق ساده" شد برای من. حالا یک سوال که برای من خیلی مهمه اینه که تو هیچ وقت در زندگیت عاشق شده‌ای؟
مهدی: آره. یکی دو بار.
شهیدثالث: چون آدم‌هایی مثل ما، بچه‌هایی مثل ما، عاشق نمی‌شن.
مهدی: گاهی آدم جلوشو می‌گیره.
شهیدثالث: نه. من جلوشو نگرفتم.

مهدی: در مورد "یک اتفاق ساده" چی فکر می‌کنی؟
شهید ثالث: اون با شرف‌ترین فیلمی است که من در عمرم ساخته‌ام. توش هیچ اتفاقی نمی‌افته. برای من یک اتفاق ساده، مرگ مادرم نیست. مرگ "مادر" هم نیست. برای من یک اتفاق ساده مصیبتی است که به سر همه ما اومده و اون اینه که، همونطور که گفتم از بچگی یک مرتبه افتادیم تو پیری.

شما مثل من نباشید که قبل خوندن کتاب هیچ داده ای ازش جمع نمیکنه و یهو شیرجه میزنه توش، این کتاب وحشی تر از این حرفاس که آدم بدون آمادگی شروع کنه به خوندن.

یک بار حساب نیست، یک بار مثل هیچوقت است. تاریخ بوهم بار دیگر تکرار نخواهد شد. تاریخ اروپا هم همینطور. تاریخ بوهم و تاریخ اروپا، دو طرحی است که با بی‌تجربگی بشری ترسیم شده.
تاریخ به همان سبکی زندگی یک فرد است، فوق العاده سبک. به سبکی پر است، مانند گرد و غبار در هوا معلق است، مانند چیزی است که فردا ناپدید می‌شود.

یک دختر جوان که به جای ترقی در زندگی باید در رستوران آبجو به افراد مست بدهد و روز تعطیلش را نیز با شستن لباس و زیر لباسی‌های کثیف برادران و خواهرانش بگذراند، نیروی بسیار زیادی برای زیستن در خود ذخیره می‌کند. افرادی که به دانشگاه می‌روند و مقابل کتاب‌هایشان خمیازه می‌کشند، هرگز از چنین نیرویی برخوردار نیستند.

هیچ چیز از احساس همدردی سخت‌تر نیست.حتی تحمل درد خویشتن به سختی دردی نیست که مشترکا با کسی دیگر، برای یک نفر دیگر یا به جای شخص دیگری می‌کشیم و قوه تخیل ما به آن صدها بازتاب می‌بخشد.
توما خود را سرزنش می‌کرد و از خود می‌خواست که دستخوش همدردی نشود،و همدردی مانند یک خطاکار سر خود را پایین می‌آورد و به او گوش می‌داد.همدردی می‌دانست که از حقوق خود سوء استفاده می‌کند، ولی مخفیانه لجاجت می‌کرد و دست از سر توما برنمی‌داشت.