Farhad > Recent Status Updates

آیا این بدبختان هرگز به این مسئله مهم و جانگداز توجه کرده‌اند که کسی را که محکوم به اعدام می‌کنند، دارای فکر و ادراکی است که پابند زندگی است، روحی دارد که هرگز آماده برای مرگ نیست؟ خیر، خیر ایشان در همه این تشریفات بجز فرود آمدن کارد بران و سه گوش گیوتین چیزی نمی‌بینند و جز به این فکر که محکوم ناگزیر از مرگ است و آغاز و انجامی غیر از مرگ ندارد نمی‌اندیشند.

مردم زبان ما را نخواهند فهمید - چون نسل پیش از ما گرچه در کشاکش جنگ با ما شريك بود ولی پیش از آن خانه و زندگی و کار پیشه‌ای به هم زده بود. آن نسل به سر کارش برمی‌گردد و جنگ را فراموش می‌کند و نسلی که بعد از ما رشد کرده است با ما بیگانه و نا آشناست و ما را از خود خواهد راند. ما آن قدر سطحی و بیمایه شده‌ایم که حتی به درد خودمان هم نمی‌خوریم.

راستی که با چنین جنایاتی خونین چقدر نوشته‌ها و اندیشه‌های بشر باطل و بی اساس جلوه می‌کند. آنجا که فرهنگ و تمدن هزاران ساله بشر نتوانسته باشد جلو این رودهای خون را بگیرد و صدها هزارها کانون شکنجه را از بین ببرد پس هر چه می‌گویند و می‌کنند دروغ و بی‌ارزش است. تنها یکی از بیمارستان‌ها برای نشان دادن چهره مخوف جنگ کافی است.

يك فرمان نظامی این انسان‌های ساکت و آرام را دشمن ما کرده است و فرمان دیگری می‌تواند آنها را دوست ما کند. بر سر میزی چند نفر که ما آنها را نمی‌شناسیم ورقه‌ای را امضا کردند و سالیان دراز آدم‌کشی و جنایت را برجسته‌ترین شغل و هدف زندگی ما ساختند. همان جنایتی که همه مردم دنیا محکومش می‌کردند و آن را مستحق شدیدترین مجازاتها می‌دانستند

اعتقادم این بود که پیش از گفت و گو با هر آلمانى باید درباره ى گذشته او مطمئن شد. از کجا معلوم که مخاطب شما دستش به خون دوستان و خویشاوندانتان آلوده نباشد؟

وقتی به طرف جبهه راه می‌افتیم سربازهای معمولی هستیم که خلق و خوی آدمها را داریم - اما همچه که پا به میدان جنگ می‌گذاریم یکباره تبدیل به حیوانی می‌شویم باغریزه حیوانی

بشر طبعاً حيوان وحشی است. چیزی که هست روی طبیعتشو رنگ تمدن مالیده

آن روز روح هیچ کدام از ما خبردار نبود که به چه راهی قدم می‌گذاریم. فقیر و بیچاره‌ها از بقیه داناتر بودند آنها خوب می‌دانستند که جنگ جز بدبختی عاقبت دیگری ندارد و مزه بدبختی را هم که حسابی چشیده بودند.

کانتورکها زیادند صدها و هزارها كانتورك هستند که خیال می‌کنند راه درست فقط یکی‌ست و آن هم همان است که آنها می‌دانند.
بله همین خیالهاست که زندگی ما را به لجن و کثافت کشیده.

تنها چیزِ با اهمیت در این سرزمین رنگ است. جنس و سن به شمار نمی‌آیند. وقتی سفیدها من را توی خیابان می‌بینند پیرزن نمی‌بینند، اول یک تنِ سیاه می‌بینند، یک صورتِ سیاه و دست‌های سیاه، بعد برای شناساییِ موجودی که از کنارشان رد می‌شود دنبال نشانه‌هایی برای تشخیص سن یا جنسش می‌گردند. در درجه‌ی اول من سیاهم. بله، هونت استیلسون. تمام آن‌هایی که این‌جا می‌بینم همه سیاه و بیچاره‌اند. سیاه‌ها مثل همیشه روی هم ریخته‌اند.

بعضی وقتها لحظاتی پیش می‌آید که خوشحال می‌شوم تنها بمانم - تنها بمانم و در غم خودم فرو بروم، در افسردگی‌ام، بی‌آنکه احساسم را با کسی قسمت کنم - و چنین لحظاتی حالا هرچه بیشتر به سراغم می‌آیند. در خاطراتم چیزی هست که برایم توضیح ناپذیر است، چیزی که مرا به طور غریزی به خودش جذب و جلب می‌کند و چنان نیرومند است که ساعت‌های متمادی همه چیز را فراموش می‌کنم، به چیزهای دور و برم بی اعتنا می‌شوم، و از زمان حاضر غافل می‌شوم.

ای.ال.دکتروف زمانی گفت که« نوشتن یک رمان شبیه راندن یک ماشین در شب است. شما فقط آن مقدار را می‌توانید ببینید که چراغ‌های جلو ماشینتان روشن می‌کند، با این حال می‌توانید کل سفر را به همین طریق انجام دهید.» شما لازم نیست جایی را که عازمش هستید ببینید، لازم نیست مقصد یا همه چیزهایی را که در طول راه از کنارشان می‌گذرید ببینید. فقط باید نیم‌متر یا یک‌متر جلوتر از خودتان را ببینید.

نوشتن چیزهای زیادی برای دادن و بخشیدن و عطا کردن دارد، چیزهای زیادی برای آموزاندن دارد، و نیز چیزهای زیادی برای غافلگیری و شگفت زده کردن. آن کاری که شما خودتان را مجبور به انجام دادنش می‌کنید - عمل عینی و فیزیکی نوشتن ـ اتفاقاً بهترین قسمت کل این فرایند از کار در می‌آید.

خدای من، یک دقیقه‌ی تمام شادکامی! آیا این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟

وصف سریع و اجمالیِ ویژگی‌های ظاهری کار او نیست. داستایفسکی نمی‌تواند گذری کند و تنها نظری بیفکند. تعداد شخصیت‌های داستانی او یا دست کم آنهایی که به یاد ما می‌مانند، به نسبت حجم آثارش بسیار اندک است. اما در عوض هر یک از این شخصیت‌ها آنچنان در تصور پرورش یافته است که گویی نویسنده، عمری در انزوا، صرف تأمل در روح و روان او کرده است. عمق شگفت‌انگیز دید او تنگی میدان بیناییش را به کمال، و بل بیش از آن، جبران می‌کند.

اندوهی در قلبش بود، ولی نه سنگین و کُشنده.
چیزهایی بود که افسوس‌شان را بخورد،
ولی هیچ‌چیز شرمسارش نمی‌کرد.

لحظاتی و احساساتی در زندگی هست که
تنها باید اشاره‌ای به آن‌ها کرد و از کنارشان گذشت.

گاه چنین اتفاق می‌افتد که دو آشنای نه‌چندان نزدیک در چند لحظه، سریع و ناگهانی، باهم احساس نزدیکی می‌کنند و علم به این نزدیکی در نگاه‌هایشان، در لبخندهای دوستانه و نامحسوسشان و در تمام حرکاتشان بازتاب می‌یابد.

دلتنگ مباش، بزودی شب از راه می‌رسد،
آنگاه خواهیم دید ماهِ سرد و سربی را
که بر فراز گندمزارِ پریده‌رنگ آهسته می‌خندد،
و ما دست در دستِ یکدیگر، آرام خواهیم غنود.

غمین مباش همسفر زمان آن خواهد رسید
که آرام گیرد تپش‌های قلبِ خسته‌مان
صلیب‌های کوچک‌مان روزی
در کنار هم،
در کناره‌ی جاده برافراشته می‌شوند،
باران می‌بارد،
برف می‌بارد،
و باد می‌وزد،
بر گورهای متروک و از یاد رفته‌مان.

همیشه هم اشک‌ها مایه‌ی خیر نمی‌شوند. آن‌ها وقتی شفابخش و سرورانگیزند که قبل از فرو ریختن مدت زیادی در سینه بجوشند و سپس فرو ریزند. اول بسیار شدیدند، ولی رفته‌رفته آرام‌تر و شیرین‌تر می‌شوند و خستگی گنگ و ملال‌آور ما را می زدایند... ولی هستند اشک‌هایی که سردند، اشک‌هایی که با خسّت فرو می‌ریزند و قطره قطره مثل بار گرانی بی‌حرکت بر قلب سنگینی می‌کنند و از دل بیرون می‌تراوند، بی‌آن‌که نشاطی ببخشند یا تسکین بدهند

همچون آفتاب نیمروزی که بین صبح و شام مردد است، زندگی من نیز بین شوق پرسه زدن و ولگردی از یک طرف، و غم غربت از طرف دیگر، سرگردان است. شاید روزی برسد که از رفتن به جاهای دور و سفرهای طولانی اشباع شده باشم، آنگاه دیگر بی‌آنکه نیازی به سفر باشد، در خاطره‌هایم سفر خواهم کرد. شاید خانه‌ی دنج و دوست داشتنی‌ام را نیز روزی در درونم بیابم

عشق! همه چیزش مرموز است: از به وجود آمدن و بسط یافتنش گرفته تا از بین رفتنش. یا به وضوح مثل یک بامداد نشاط انگیز ناگهان تجلی می کند، یا مدتی مثل آتش زیر خاکستر سوسو می‌زند و همین که همه چیز تمام شد تازه راه خودش را در روح آدمی باز می‌کند؛ گاهی مثل ماری در قلب آدمی می‌خزد و گاهی دفعتاً آن
را رها می‌کند و بیرون می رود... بله بله این مسئله مسئله ی مهمی است. در روزگار ما کیست که عاشق شود و کیست که یارای عاشقی داشته باشد؟