Farjaneh_’s Reviews > فرانکنشتاین > Status Update

یه عقیده‌ای افلاطون داشت، اینکه روح ما آدم‌ها حقیقت رو توی یه عالم ایده‌آل (عالم مثل) یاد می‌گیره، و وقتی وارد جسم می‌شه، وقتی کم‌کم آموزش می‌بینه، درواقع داره اون حقایق رو به یاد میاره، و چیزی بهش اضافه نشده. هیولای فرانکشتاین تا حدودی چنین منطقی داره، و درواقع حرکاتی که بلدی و عملکرد ذهنش تاحدودی مدیون آدماییه که تکه‌های اجسادشون باعث شدن اون به وجود بیاد. به‌علاوه یه دوره‌ای از دکتر دور میفته و بعدا برمی‌گرده، توی اون دوران کلی تجربه کسب کرده.

*بلده

ممنون برای توضیحتون، نکته‌ی جالبی رو گفتید که نمیدونستم اما باز هم فکر میکنم میشد ظریف‌تر به روزهای ابتدای حیات هیولا و رفتارهای آیندش اشاره کرد. مثلا هیولا آتش رو امتحان میکنه و متوجه نورش در شب، گرمای خوبش و سوختگی بد پوستش موقع تماس باهاش میشه. متوجه میشه که گوشت رو خوش طعم و مزه‌ی توت رو خراب میکنه. اما در پیدا کردن غذاهای گیاهی مثل انسان عادی عمل میکنه، توت و دانه‌ی بلوط و ریشه‌ی گیاه و... میخوره. تصور منه، شاید غلط باشه اما فکر میکنم مثل کودکی که در ابتدا هر چیزی رو توی دهانش میزاره (البته بخشیش برای شناخته) آدمی که یکهو ادراک پیدا کرده هم در ابتدا نباید فرق زیادی بین توت و برگ‌ و... بزاره. نمیدونم منظورم رو تونستم برسونم یا نه. باید تجربه‌ای باشه تا فرد به یاد بیاره، هیولا زیادی انگار میدونه، زیادی عمیقه، زیادی ادبی حرف میزنه، خطای دستوری نداره، خطای استفاده‌ی کلمه نداره، حتی ساده‌تر از بقیه هم حرف نمیزنه. مگر نه که هیولا تا حدودی باید شبیه یک بچه‌ی ۲تا۵ ساله‌‌ی غول پیکر باشه؟ یا حداقل کمی بزرگ‌تر به واسطه‌ی تجربه‌هاش. هیولای کتاب هم تراز آدم‌های عادی یا حتی بالاتره فقط محبت ندیده.