Stijn’s Reviews > Verhaal van een leven I: Verre jaren / Onrustige jeugd > Status Update

‘De jeugd,’ zei ze altijd, ‘heeft zijn eigen wetten. Ik heb mij daar niet mee te bemoeien’

‘Het woeste paradijs! Deze worden schudden mij dooreen als een heilzame storm. Je moest doorzetten, werken, je moest de poëzie, het woord doorléven.’

‘Ik merkte dat in het leven goed en kwaad hand in hand gaan. Dikwijls schijnt door een dikke laag van leugens, armoede en leed het goede heen, zoals soms opeens aan het einde van een sombere dag de stralen van de ondergaande zon door het grijze wolkendek heen priemen.’ p. 201

‘Neem echter een goede raad van mij aan (tot nu toe heb ik je daar bepaald niet mee lastiggevallen): veroordeel niemand overijld, ook mij niet, zolang je niet de ware toedracht van iets kent en je zelf nog niet over voldoende ervaring beschikt om datgene te kunnen begrijpen waar je nu natuurlijk nog te jong voor bent. Het allerbeste, schrijf me en maak je niet ongerust.’

‘Lermontov was het die over zichzelf de bittere woorden schreef: ‘Ik ben in deze wereld overbodig als de lichtende baan van een vallende ster’ Maar God, wat vergiste hij zich! En wat heeft de wereld behoefte aan het korte opvlammen van een vallende ster. De mens leeft niet van brood alleen.’ p. 154

Ik had dit boek veel eerder weer moeten oppakken. Paustovski blijft me verwonderen