Konrad’s Reviews > Max, Mischa & het Tet-offensief > Status Update

Waarom haalt iemand het in zijn hoofd om zo’n lang boek te schrijven? Met bovenmenselijke lange zinnen die altijd wel netjes op hun poten vallen? Al honderden pagina’s obsedeerde die vraag mij. Nu op p. 732 weet ik het met grote zekerheid : dat boek is één langgerekte adem om de terminus van alle dingen die in het verschiet ligt zo lang mogelijk af te wenden. Dat is kunst. Punt.

Je gelooft alles wat deze auteur vertelt. Erg eigenlijk 😋

Halverwege, denk ik…

Ronduit schitterend is hoe Max en zijn medeleerlingen de opdracht krijgen om het toneelstuk dat ze maanden hebben gerepeteerd verplicht voor een lege zaal te moeten opvoeren. “Om het theatervak an sich te respecteren.” Wauw… De vertolking van Beckett’s “Kraps Last Tape” door de eenzame Max in zijn lege zaal is de mooiste vertolking die ik van het stuk heb gezien.

Op die pagina staat er geschreven: “De onmogelijkheid om te ontsnappen aan jezelf en je eigen hoofd, je eigen gedachten, je eigen angsten, dat is het harteloze inzicht dat de angst je oplevert.” Sommige boeken doen dat ook met hun lezers. Ze gevangen houden. Ik weet niet of dat een goede zaak is. 😋

Zo te zien is het leven een droom waarvan we de uitgang niet kennen.

Over “Apocalyps Now” zegt één van de personages op pagina 387: “Eerlijk gezegd vind ik het een van de saaiste films die ik ooit heb gezien. Alsof je naar opdrogende verf kijkt.” - ik viel van mijn bed toen ik dit las :-D

Een omweg naar een ander personage. Dagboek fragmenten in de derde persoon. Hoogst ongebruikelijk. Maar dat personage komt dan toch terug in het hoofdverhaal. Fictie betekent omzwervingen langs de oevers van de realiteit.

“Ik capituleer niet !”

Hoe theater ontstaat en àlles opslorpt.

Het Tet-Offensief is al achter de rug. Geen idee wat er voor de volgende 1000 pagina’s nog gaat komen.