Abas Azimi’s Reviews > یادداشت‌ها > Status Update

پدر داستایوفسکی می‌داده روستاییانی را که سلام می‌کردند و آن‌هایی که سلام نمی‌کردند شلاق بزنند. به نظر وی در هر دو حالت رفتار روستاییان گستاخانه بوده. او شب مست می‌کند و با زن مرده‌اش، که او را بسیار عذاب می‌داده، صحبت می‌کند و نوبت به نوبت صدای زن و صدای مرد در می‌آورد. او را می‌کشند. سر خُرد شده، دستگاه تناسلی له‌شده بین دو سنگ. دو ماه بعد داستایوفسکی که از پدرش بیزار بود،

زمانی که انسان فرا می‌گیرد - آن هم نه بر روی کاغذ- که چگونه با رنج‌هایش تنها بماند، چگونه بر این عطشِ گریختن و توهم این که دیگران هم ممکن است شریک این رنج‌ها شوند فائق آید، آن‌گاه دیگر چیز زیادی برای فراگرفتن باقی نمی‌ماند.

سودای گم و گور شدن و دست از همه چیز شستن، شبیه هیچ چیز نشدن، و از بن ویران کردن هر آن چیزی که ما را آن کرده که هستیم، و برنامه‌ی حال حاضر را فقط تنهایی و هیچ بودن قرار دادن و بازگشت به یگانه برنامه‌ای که می‌تواند سرنوشت ما را ناگهان از نو بسازد. این وسوسه همیشگی است. باید در برابرش مقاومت کرد یا خود را به آن وا داد؟

همچنان که مرگ سبب میشود در اهمیت آثار نویسنده ای اغراق کنیم، همچنان نیز مرگ یک شخص باعث میشود در اهمیت جایگاه وی در نزد خودمان راه اغراق بپیماییم. بنابراین، گذشته از مرگ ساخته شده است، و مرگ آن را مملو از توهم میکند.

باید زندگی کرد و آفرید. باید تا سر حد اشک زیست

اگر ناامیدی مان برایمان مسلم است، یا باید چنان عمل کنیم که گویی امیدواریم، یا خود را بکشیم. رنج بردن حقی ایجاد نمیکند.