Ali Ahmadi’s Reviews > پیشاهنگان شعر پارسی > Status Update

اول.
غارِچ یا غارِج: صبوحی. شرابی که تو اولین ساعات صبح مصرف می‌شده. پرطرفدار هم بوده چون مخالفش غَبوق (شراب شبانگاهی) تنها چند بار تو اشعار فارسی اومده، اما تا دلتون بخواد صبوح داریم. البته چیزی هم بوده که مخصوص دربار بوده، چون آدم عادی باید اون موقع میرفته سر کار.

دوم.
نَبیذ: شراب. قیافه‌ی نبیذ عربی به‌نظر میاد اما در واقع بسیار هم فارسیه! اصلش نبید بوده که اونم از «نی پی ته» فارسی باستان گرفته شده. تبدیل دال به ذال تو کلمه‌های فارسی، بعد از حمله‌ی اعراب تا دوران سلجوقی، قاعده‌ای مرسوم بوده و بهش میگفتن ذال مُعَجَّم. به این صورت که در هجاهایی با ساختار «صامت + مصوت + صامت» اگه صامت آخری دال میبوده میشده ذال و نمونه‌های فراوانی از نبوذ و کشیذ و شذ و غیره داریم تو شعر اون دوران، که البته بعدها به تدریج به حالت اولشون برگشتن. و بلاخره این که تلفظ این ذال، حتا برای کلمات فارسی، مثل ذال عربی بوده. انگار اون زمان تنها دوره‌ای بوده‌ای که بچه‌ها تو املا دلیلی برای اشتباه کردن ز و ذال نداشتن. (اما مورد مشابهی برای ضاد، ظا، ث، صاد، طا و غین وجود نداشته تا جایی که من میدونم.)

چه جالبببب
اینکه توی عربی دبیرستان استاد «استاذ» بود به همین مربوطه؟ :)

Setayesh wrote: "چه جالبببب
اینکه توی عربی دبیرستان استاد «استاذ» بود به همین مربوطه؟ :)"

دقیقن. اونم اصلش اوستاد بوده که بعد میشه استاد و استاذ، اما برخلاف کلماتی که گفتم این یکی وارد عربی میشه و اونجا موندگار.

خیلی جالبه واقعا
خوشحال میشیم بیشتر از این فکتا به اشتراک بذارید 😃

Setayesh wrote: "خیلی جالبه واقعا
خوشحال میشیم بیشتر از این فکتا به اشتراک بذارید 😃"

حتمن تا جایی که بتونم!

خوشحالم و باعث افتخاره رفقایی مثل شما پیدا کردم که هر بار کلی ازشون یاد می‌گیرم.