Sepehr Omidvaar’s Reviews > فساد ذاتی > Status Update

داک آرزو می‌کرد که به پنی اعتماد بیشتری داشت اما واقعیت این بود که کار شوخی‌بردار نبود، و زندگی سایکدلیکِ دهه‌ی شصت در لس‌آنجلس وادارت می‌کرد به جای آنکه اعتماد کنی، احتیاط کنی و دهه‌ی هفتاد هم از همین حالا چندان امیدوارکننده به نظر نمی‌رسید.

امیدوارم مارگاریتا کافی باشه آقای اسپورتلو. هر چند با توجه به سلیقه‌ی سینمایی‌تون شاید آبجو یا ویسکی رو ترجیح می‌دین.

رانندگی در بلوار سانتا مونیکا گاهی مواقع مانند تریپ‌کردن بدون استعمال هرگونه مخدر بود. روزهایی هم بود که حاضر بودی هر نوع مخدر سنتی یا صنعتی‌ای را مصرف کنی اما در آن جاده‌ی لعنتی رانندگی نکنی.

تنها چیزی که من و کوی می‌خواستیم یه‌کم آزادی بود. آزادی از دست همه‌ی اون وظایف تموم‌نشدنی که وقتی تو طبقه‌ی متوسط گیر می‌افتی مجبوری انجام بدی. اینطوری یه دنیا بدبختی با یه مشکل ساده‌ی کوچیک عوض می‌شد، تزریق.

چند ساعتی از تاریکی هوا می‌گذشت و داک هم زیاد علف نکشیده بود. با این حال می‌توانست قسم بخورد که نوری روی صورت شستا افتاد. همان نور نارنجی‌رنگی که در آستانه‌ی غروب به چهره‌ای می‌تابد که به سوی غرب چرخیده باشد، رو به اقیانوس در جست‌وجوی غریقی که واپسین موج روز، به ساحل نجات برساندش.

+دیدار با استاد شروع شد

چند ساعتی از تاریکی هوا می‌گذشت و داک هم زیاد علف نکشیده بود. با این حال می‌توانست قسم بخورد که نوری روی صورت شستا افتاد. همان نور نارنجی‌رنگی که در آستانه‌ی غروب به چهره‌ای می‌تابد که به سوی غرب چرخیده باشد، رو به اقیانوس در جست‌وجوی غریقی که واپسین موج روز، به ساحل نجات برساندش.