Marziye’s Reviews > باغ آینه > Status Update

در انتهای آسمان خالی، دیواری عظیم فرو ریخته است
و فریاد سرگردان تو
دیگر به سوی تو باز نخواهد گشت...

در پس ابر و نقاب و پرده، آیا
زمان از نیمروز گذشته است؟
و شب جاودانه آیا
دیگر چندان دور نیست؟

من
برمی‌خیزم!

چراغی در دست، چراغی در دلم.
زنگار روحم را صیقل می‌زنم.
آینه‌یی برابر آینه‌ات می‌گذارم
تا با تو
ابدیتی بسازم.

بر خاک جدی ایستادم
و خاک، بسان یقینی
استوار بود.
به ستاره شک کردم
و ستاره در اشکِ شک من درخشید.

و آنگاه به خورشید شک کردم که ستارگان را
همچون کنیزکان سپیدرویی
در حرمخانه‌ی پرجلالش نهان می‌کرد.

دیوارها زندان را محدود می‌کند،
دیوارها زندان را محدودتر نمی‌کند.

میان دو زندان
درگاه خانه‌ی تو آستانه‌ی آزادی است،
لیکن در آستانه
تو را
به قبول یکی از این دو
از خود اختیاری نیست.

ای مسافر، همدرد من!
به سر منزل یقین اگر فرود آمده‌ای
دیگر تو را تا به سر منزل شک
جز پرتگاهی ناگزیر
در پیش نیست!

گر ندارم جنبشی با جای
ور ندارم قصه‌یی با لب،
گوش با زنگِ غریوی وحشت‌انگیزم
ای خداوند! از درون شب.

من فکر می‌کنم
هرگز نبوده قلب من
این‌گونه
گرم و سرخ:

احساس می‌کنم
در بدترین دقایق این شام مرگزای
چندین هزار چشمه‌ی خورشید
در دلم
می‌جوشد از یقین؛

[...]

آه ای یقین گمشده، ای ماهی گریز
در برکه‌های آینه لغزیده تو به تو!
من آبگیر صافیم، اینک! به سحر عشق؛
از برکه‌های آینه راهی به من بجو!

[...]

من بانگ برکشیدم از آستان یأس:
"-آه ای یقین یافته، بازت نمی‌نهم!"

مرا گر خود نبود این بند، شاید بامدادی، همچو یادی دور
و لغزان، می‌گذشتم از تراز خاک سرد پست...

راه شومی‌است می‌زند مطرب
تلخواری‌ست می‌چکد در جام
اشکواری‌ست می‌کشد لبخند
ننگواری‌ست می‌تراشد نام