Reza Alitabar’s Reviews > سمفونی مردگان > Status Update

اورهان تا زانو در برف فرو میرفت،لبه دامن پالتوش در برف بود،چه تنهایی عجیبی،پدر خیال میکرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد،تنهاست.نمیدانست که تنهایی را فقط در شلوغی میشود حس کرد.

گفتم:(یک جوان به سن و سال من و تو چند ساعت باید بخوابد؟)
گفت:(یک آدم به سن و سال من و تو چند ساعت باید بخواند؟)

آدم ها هم مثل درخت ها بودند.یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت ، و سنگینی اش تا بهار دیگر حس می شد.بدش این بود که آدم ها فقط یک بار می مردند. و همین یک بار چه فاجعه دردناکی بود.