حسام آبنوس’s Reviews > خاطرات دوچرخه: دست نوشته‌های از سفر یک ساله با دوچرخه به یازده کشور آسیایی > Status Update

در اینجا راوی وارد روستایی می‌شود که اصالتشان ایرانی است، برای یاد کردن از آن‌ها از واژه «نژاد» استفاده می‌کند، واژه‌ای که نه زیباست نه متناسب با یک سفرنامه که می‌خواهد روایت‌گر انتقال پیام صلح و دوستی باشد. این کلمه جایش اینجا نبود. بی‌دقتی نویسنده و آن حس ایرانی‌دوستی در یک سفرنامه به نظرم ناشیانه بود.

در طول راه چندین بار مردم کنار جاده متوقفمان می‌کنند و از ما می‌خواهند با آن‌ها عکسی به یادگار بگیریم. چند روزنامه عکس و گزارش ما را چاپ کرده و چون مردم هند اکثرا روزنامه‌خوان هستند و حتی در روستاهای دورافتاده روزنامه به وفور در دسترس است از سفر ما با خبر شده‌اند و تا ما را می‌بینند متوجه می‌شوند که همان گروه دوچرخه سوار ایرانی هستیم که از دهلی حرکت کرده‌ایم.

در مسجد عده‌‌ای از من می‌خواهند تا برایشان به زبان فارسی مداحی کنم. چون یکی دوبار آن هم در نوجوانی سابقه مداحی داشتم و چیزهایی یادم بود، قبول می‌كنم. مردم دورم حلقه می‌زنند و شروع می‌کنند به سینه زدن.

جای خالی یک نقشه در ابتدا یا انتهای فصل که مسیر حرکت را نشان دهد حس می‌شود...

ظهر روز هشتم به معبدی با تندیس بزرگی از بودا می‌رسیم و همان نزدیکی سفره ناهار را می‌گسترانیم. می‌خواهیم املت درست کنیم اما پیرمردی از راهبان معبد وقتی تخم‌مرغ‌ها را می‌بیند با ایماء و اشاره به ما می‌فهماند که خوردن تخم‌مرغ یا هرچیز دیگری که منشا حیوانی دارد در آن مکان جایز نیست. ما هم چشم می‌گوییم و تخم‌مرغ‌ها را پنهان می‌کنیم اما تا چشم پیرمرد را دور می‌بینیم سریع شش تخم‌مرغ را در تابه خالی می‌کنیم.

مردم شهر دهلی ساده و صمیمی و مهربان هستند و به راحتی می‌شود با آن‌ها ارتباط برقرار کرد و صمیمی شد. رابطه‌ آن‌ها با دوربین عکاسی خوب است و ثبت عکس از آن‌ها کار سختی نیست.

فکر نمی‌کردم موضوع خواب‌هایی که آدم می‌بیند به فراخور مکانی که در آنجاست تغییر کند، انگار خواب‌های آدم در کشور جدید با آنچه در کشور خودش می‌بیند، متفاوت است.

اولین چیزی که یاد گرفتم ازش طرز تهیه «شیرچای» است. شیرچای هندی.

روز اول - دهلی