Yegane’s Reviews > (دن کیشوت (دورۀ دوجلدی > Status Update

سانکو، آزادی گرانبهاترین موهبتی است که خداوند به آدمیان عطا فرموده است.
در جهان هیچ چیز با آزادی برابر نیست و حتی گنجینه‌هایی که خاک در دل خود نهفته است و دفینه‌هایی که اقیانوس در عمق گرداب‌های خود پنهان ساخته است ارج و بهای آزادی را ندارند.
شایسته و ضروری است که آدمی به خاطر آزادی و شرف جان خود را نیز به خطر اندازد، برعکس، بندگی و غلامی بدترین دردی است که ممکن است گریبان گیر انسان گردد.

آری سانکو...

فصل چهل و دوم، نگاهی به نامه‌ی امام‌علی به مالک اشتر از زبان دن‌کیشوت به سانچو...

ای‌بابا
سروانتس هم، در حین خلق دن‌کیشوت، دیوانه شد و پس از هشتصد صفحه، به مرحله‌ی کسشرگویی رسید انگار:((
و از اونجایی که آدمی به امید زنده است، ادامه میدیم شاید بهتر بشه.

امید معنی زندگیه.

به طرز شگفت آوری میتونه آدمی رو دگرگون کنه.

حتی امید در حد یه روزنه نور میتونه روشنایی بخش باشه.

خوش به حال سانچو، امید به بدست آوردن جزیره (هر چند واهی!) باید خیلی زیبا باشه.

دیوانگی دن کیشوت نه، اما دیوانگی سانچو قشنگه.

یه داستان داریم، داستان یک. تو بطن این داستان از یه مجرا، داستان دو متولد میشه و از بطن داستان دو، داستان سه. همه هم نصفه و نیمه و کاملا بدون ربط به هم.
بعد سروانتس از داستان سه وارد داستان یک میشه و بازم نصفه است، داستان سه رو می‌بنده و بعد داستان دوم.
داستان دوم رو با یه رگه‌هایی به داستان اول می‌رسونه و واقعا چقدر زیباست...