Sepehr Omidvaar’s Reviews > علیه افسردگی ملی > Status Update

من می‌گویم سرپیچی نوع خاصی از مقاومت در جامعه تکنوکرات است، که هدف‌اش احیای خاطرات و حافظه در راستای پرسشگری و مجال دادن به وقوع به کشمکش‌های فردی، وبنابراین ایجاد فرهنگی است که این نیازها را برآورده سازد

صفحه 109

سوژه زن بسیار دراماتیک‌تر از یک مرد، بر مرز باریک میان زندگی و معنا که از امر اجتماعی فراتر می‌رود ایستاده است.

صفحه ۸۴

من عصیان می‌کنم، پس ما هستیم: کامو روایت مدرن کوجیتو را این گونه صورت‌بندی می‌کند، از منظر چالش زندگی روزمره. منظور او وحدت و همبستگی جدیدی است که از رهگذر آگاه شدن به ناخشنودی فرد و از طریق واژگونی ارزش‌های ثابت تحقق می‌یابد.
بخش "ما" در جمله او از این جا نشات می‌گیرد. اما این قسمی "ما هستیم" سر به راه و قطعی است که با عصیان دائمی رو به جلو مغایرت دارد.
به جای آن باید گفت: "سرپیچی می‌کنم، پس ما در راهیم."

صفحه 47

مسئله می 68 جایگزین کردن ارزش‌های جامعه بورژوایی با ارزش‌های دیگر نبود، بلکه بحث سر اعتراض علیه خود اصل ارزش بود، یعنی قدرت، فقدان و خود زندگی به مثابه تولید و کار. در پس اتهام "جامعه مصرفی" این سوبژکتیویته و جامعه تولیدگرا بودند که در معرض اتهام قرار می‌گرفتند.
می 68 پرسشگری بی‌وقفه از همه ارزش‌ها، قدرت‌ها و هویت‌ها بود. نه برای ایجاد خلا که برای شروعی تازه.

صفحه 29

"شادمانی تنها به قیمت سرپیچی به دست می‌آید."
این امر هم در مورد تجربه درونی صادق است و هم در مورد تجربه اجتماعی. خواست پیوند زدن لذت خصوصی و شادمانی عمومی برای هر یک از ما اندیشه‌ای تازه باقی خواهد ماند. انقلاب دموکراسی و همبستگی هم‌اینک آغاز شده است.

صفحه 10