N Ygl’s Reviews > Bulantı > Status Update

Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum. Ama yapamıyorum, boğuluyorum: Varoluş her tarafımdan, gözlerimden, burnumdan, ağzımdan içeri dalıyor.

Dört gün sonra Anny’yi göreceğim. Şimdilik tek yaşama sebebim bu işte. Peki sonra? Anny benden ayrıldığında? Gizli gizli neler umduğumu biliyorum: Benden hiç ayrılmayacağını umuyorum. Oysa Anny’nin benim önümde yaşlanmayı hiçbir zaman kabul etmeyeceğini bilmem gerekiyor. Güçsüz ve yalnızım; ona ihtiyacım var. Güçlüyken görmek isterdim onu. Anny yıkılmış insanlara hiç acımaz.

Anny’i gülümserken gördüğümü sandım. Bunu yeniden hatırlamaya çalışıyorum: Anny’nin bende uyandırdığı şefkati yeniden hissetmem gerek. Bu şefkat orada, yakınımda duruyor, sadece ortaya çıkmak istiyor. Ama gülüş geri gelmiyor: Sona erdi. Bomboş ve kupkuru kalıyorum.
…
Biz de burada anısız, iki yıkıntıdan başka bir şey değiliz.

Demek ki uzun boylu ve zayıf biri olduğunu hala biliyorum. Birtakım kısacık bilgilerin belleğimde kaldığını gösteriyor bu. Ama hiçbir şey görmüyorum: Geçmişi ne kadar yoklarsam yoklayayım, imge kırıntılarından başka şey bulamıyorum orada. Onların neyi temsil ettiğini, birer anı mı yoksa kuruntu mu olduklarını bilmiyorum.

Odamda, dört bir yandan çevrildiğimde nereye gideceğimi bilemeyeceğim artık.

Some of these days
You’ll miss me honey!

Şimdi anlıyorum. Geçen gün deniz kıyısında, çakıl taşını elime aldığımda ne hissettiğimi şimdi daha iyi hatırlıyorum. İçim geçecek gibi olmuştu. Ne tatsız şeydi. Bu duygunun çakıl taşından geldiğinden, ellerime ondan geçtiğinden kuşkum yok. Evet, evet ta kendisi, ellerde duyulan bir tür bulantı bu.