Sarah’s Reviews > سیاه‌ مشق > Status Update

حریف وسعت عشق تو سینه‌ی سایه‌ست
چو آفتاب که آیینه‌دار او دریاست

شرحِ غمِ دل‌سوختگان کارِ سخن نیست
زین سوزِ نهان خلق به جز آه ندیدند

منم و شمعِ دلِ سوخته، یا رب مددی!
که دگرباره شب آشفته شد و باد گرفت

شعرم از ناله‌ی عشاق غم‌انگیز‌تر است
داد از آن زخمه که دیگر رهِ بیداد گرفت

سایه! ما کشته‌ی عشقیم، که این شیرین‌کار
مصلحت‌ را، مدد از تیشه‌ی فرهاد گرفت...

نمی‌سنجند و می‌رنجند ازین زیباسخن سایه
بیا تا گم ‌کنم خود را به خلوت‌های خاموشی... :)

بی تو ای جان جهان، جان و جهانی گو مباش
چون رخ جانانه نتوان دید جانی گو مباش
همنشین جان من مهر جهان‌افروز توست
گر ز جان مهر تو برخیزد جهانی گو مباش
یک دم وصلت ز عمر جاودانم خوش‌تر است
بی‌وصال دوست عمر جاودانی گو مباش
گر پس از من در دلت سوز سخن گیرد چه سود
من چو خاموشی گرفتم ترجمانی گو مباش
سایه چون مرغ خزانت بی‌پناهی خوش‌تر است
چتر گل چون نیست بر سر سایبانی گو مباش...

پ.ن: کل غزل جا نمی‌شد؛ این چند بیتشه.