Mehrnaz’s Reviews > Assembly > Status Update

آلتوسر تصریح می‌کند که فرد به‌منزله یک سوژه آزاد استیضاح می‌شود بدین منظور که آزادانه از فرامین سوژه تمکین کند، یعنی تا آزادنه انقیاد خودش را بپذيرد؛ یعنی، بدین منظور که خود وی به ژست‌ها و کنش‌هایی ناظر بر انقیادش دست بزند. هیچ سوژه‌ای در کار نیست جز به موجب و در راستای انقیادش.

امنیت چنان‌که اسپینوزا تعریف می‌کند، امیدی است که تردید راهی بدان ندارد؛ امنیت اطمینان از این است که لذت و شادمانی‌مان در آینده تداوم خواهد یافت. امنیت چیزی است که ترس را شکست می‌دهد.

آنتونیو گرامشی در تحلیل انقلاب اکتبر با توجه به پیروزی بلشویک‌ها، برخلاف به اصطلاح قانون آهنین تاریخ، چنان‌که مارکسیست‌های بین‌الملل دوم از کتاب کاپیتال به عنوان مراحل ضروری‌ تکوین تاریخ استخراج کرده بودند، اعلام کرد: این انقلابی است علیه کاپیتال مارکس.

به باور کری رابین، وظیفه پوپولیسم دست‌راستی از این قرار است: پناه بردن به توده‌ها بدون اخلال در قدرت نخبگان یا به معنای دقیق‌تر لگام زدن بر انرژی توده‌ها به منظور تقویت یا احیای قدرت نخبگان.

جنبش‌ها، حتی زمانی که دیده نمی‌شوند، دارند همانند یک باتری که در انتظار تخلیه بعدی شارژ الکتریکی‌اش را ذخیره می‌کند، توانش‌ها را انباشت می‌کنند.

آن همه رهبر کجا رفته‌اند؟

مارکوس (معاون فرمانده نقاب‌پوش، صدای اصلی زاپاتیستا) نه یک فرد، بلکه نامی است مشترک برای تک‌تک فرودستان؛ مارکوس فردی است دگرباش در سن‌فرانسیسکو، سیاه‌پوستی در آفریقای جنوبی، یک آسیایی در اروپا، یک مکزیکی‌تبار در تگزاس، آنارشیستی در اسپانیا، یک فلسطینی در اسرائیل.

*خصوصی‌زدایی از چهره و نام به معنی دعوت به بدن انبوه خلق، به عنوان عامل جمعی یک انقلاب.

آن جنبش‌های اجتماعی که از سازماندهی سرباز می‌زنند، همانند پیامبران بی‌سلاح که ماکیاولی به سخره‌شان می‌گیرد، نه فقط بی‌فایده بلکه برای خودشان و دیگران خطرناک‌اند.

باید سپهر پرسروصدای سیاست را که همه‌چیز در سطح رخ می‌دهد، رها کنیم و به منزلگاه پنهان تولید و بازتولید اجتماعی فرود آییم. همان‌طور که مارکس در جلد اول کاپیتال نوشت: "به منزلی که در سر در آن نوشته شده ورود جز برای کسب‌وکار‌ها ممنوع است".