پیمان عَلُو’s Reviews > 81490 > Status Update

*این صلیب سنگین‌تر از آن است که من به تنهایی بر دوش کشم.
فلاکتی که ما در هر دقیقه،در هر دم احساس می‌کنیم،برای کسی که خود بشخصه در آن نزیسته قابل فهم و درک نیست.
چگونه از درد خودم سخن بگویم؟

چه سخت است که آدم هیچی از خودش،هیچی برای خودش،نداشته باشد؛ حتی یک وجب خاک،یک گوشه که به خود آدم تعلق داشته باشد و آدم در آن جا بتواند خرده ریزهای فقیرانه‌اش را بگذارد:مثلا یک تکه چوبی را که در گوشه ای پیدا کرده و یا یک قلوه سنگ را که خوشگل دیده ...همین.

در زندگی انسان,دوران کودکی به مثابه‌ی اصل و پایه است...آدم اگر خوشبخت است یا شور بخت،ریشه‌ی آن را باید در دوران کودکی بجوید.این یک حقیقت است.

تفاوت بسیار هست،میان جدی گرفتن زندگی و جدی گرفتن دنیا.
زندگی چیزی است که به یک اندازه جدی است و زیبا؛ اما دنیا...
نه!
دنیا را،حق همین است که آدم زیاد جدی اش نگیرد.