Sepehr Omidvaar’s Reviews > حرمت‌شکنی‌ها > Status Update

هیچکس بهتر از کودک نمی‌داند که وقتی بازی به پایان می‌رسد اسباب‌بازی‌ای که جزئی از آن بوده است می‌تواند چه اندازه وحشتناک و دلهره‌آور باشد. افراز رهایی بدل می‌شود به قطعه چوبی بدقواره؛ عروسکی که دخترکی مهر و محبتش را به پایش ریخته بدل می‌شود به آدمک مومی سرد بی‌شرمی که جادوگری خبیث می‌تواند تسخیر و طلسمش کند و آن را علیه ما استفاده کند.

هیچ چیز در دنیا ساده‌تر و بشری‌تر از میل ورزیدن نیست. پس چرا نمی‌توانیم میل‌های خود را اظهار کنیم؟ چرا بیان کردن و به قالب کلمات ریختنِ میل‌ها برای ما این‌قدر دشوار است؟ این کار به قدری دشوار است که سرانجام آن‌ها را مخفی می‌کنیم و جایی در نهانخانه‌ی دلمان دخمه‌ای برای آن‌ها می‌سازیم و میل‌ها در آن دخمه مومیایی و مدفون می‌شوند، معلق می‌شوند و چشم‌به‌راه می‌مانند.

عکس‌ها بر همه‌ی آن نام‌های گم‌شده شهادت می‌دهند، همچو دفتر اعمالی که فرشته‌ی جدید آخرالزمان_فرشته‌ی عکاسی_ در پایان تمامی روزها، یعنی هر روز، در دست دارد

عکس‌ها بر همه‌ی آن نام‌های گم‌شده شهادت می‌دهند، همچو دفتر اعمالی که فرشته‌ی جدید آخرالزمان_فرشته‌ی عکاسی_ در پایان تمامی روزها، یعنی هر روز، در دست دارد

والتر بنیامین جایی نوشته است نخستین تجربه‌ی کودک در مواجهه با جهان این نیست که درمی‌یابد آدم بزرگ‌ها قوی‌تر از اویند، این است که نمی‌تواند جادو کند
درست است که بنیامین این جمله را پس از مصرف بیست میلی‌گرم ماده‌ی توهم‌زای مسکالین بر زبان آورد، اما این قضیه هیچ از اهمیت جمله‌ی او نمی‌کاهد. راستش هیچ بعید نیست غم سنگینی که گاهی گربیان کودکان را می‌گیرد و رها نمی‌کند دقیقا ناشی از این آگاهی‌شان باشد که ناتوان از جادویند.

کودکان از مخفی شدن لذت خاصی می‌برند، نه بدین‌علت که در پایان پیدا خواهند شد بلکه از نفس عمل پنهان‌شدن لذت می‌برند، از مخفی شدن در سبد رختشویخانه یا کمد آشپزخانه، از چمباتمه زدن در گوشه‌ی اتاق زیرشیروانی تا سرحد ناپدید شدن. شادی و طرب بی‌همتایی در میان است، هیجان و شوری که کودکان به هر دلیل مایل نیستند از آن چشم بپوشند.