Kaptan HUK’s Reviews > On İki Ölçülük Blues > Status Update

Tongo sülalesindeki bütün soylu reisleri aklından geçirince, onların doğuştan değil, sonradan yaratılan kahramanlar olduklarını düşünmeden edemedi. Peki kendisinin kahraman olma şansı neydi? Ortada kazanılacak savaş, başlatılacak devrim , edilecek herhangi bir mücadele yoktu. Yoksa kendisi de bilirdi adalet uğruna dudaklarını kaybetmeyi, ırkı uğruna ölmeyi, ulusu uğruna öldürmeyi, değil mi? >>>>

Bu 'özel' romanı kaçırmayın.

Hiçbir hikaye taşa yazılmaz. Düşün bakalım bu ne demek, datlım. Eninde sonunda anlarsın. İşte ben bu yüzden kitap mitap yazmadım. Sayfalar hapis gibidir ve bu dediğimi anca zenciler anlıyabilir (...) hikayelerin başı, sonu ve ortası olmaz. Bu sadece dangalak öyretmenlerin öyrencilerine anlattığı bir yalandır. Böyle derler , çünkü bu öyretmenler aşırı tembel ve salak olduklarından gerçekleri anlatamazlar.

Slyvia oğlu yaşındaki erkek arkadaşı Jim'le Şikago'dalar. Bir durum var, onu kovalıyorlar. Slyvia kırk beş yaşında fahişelikten emekli ve işsiz şarkıcı; Jim'in ne mal olduğunu henüz bilmiyoruz, Londra uçağında tanıştılar, bir haftadır beraberler. Slyvia sıkıldı; kim bu adam, neden peşimde, bana neden yardım ediyor deyip duruyor.

Çok tuhaf! Her limanda bir sevgilisi olan eskinin gemicileri gibi hissediyorum kendimi. Her romanda bir sevgili! Enteresan ya! Hafta Sonu romanında Margarete'ye vuruldum, hemen peşinden Ağır Ölüm'de Patrizie bitirdi beni, şimdi de On İki Ölçülük Blues'da Sylvie! İşin daha da tuhaf tarafı, bu karakterler merkez değil; Margarete olsun Patrizie olsun en fazla 30 sayfada var, hadi 40 diyelim.

Yıl 1915. New Orleans. Herkes bıçakla dolaşıyor. Uyuduğun an, kık, anında öteki tarafa. Akşamları barlar, sokaklar kavgadan geçilmiyor. Delikanlı Lick Holdan kornet çalmak için bu manyak şehire geldi. Şansını deneyecek. Biraz önce bardaydı. Kavga çıktı. İki fahişe kavga ettiler. Kavgayı severim biliyorsun. Kavga varoluş sağlığı için gerekli. Fakat New Orleans'da kol gücüne dayalı aptal kavgası var.

Tongo'nun sıkıntısı var. Tongo? Afrika’da bir köyün reisi. Beyazların çevirdiği dolapları kavratacak Marx, Hayek gibi belli başlı kitapları  okumuş entelektüel biri Tongo ve aşk evliliği yaptığı Amerikalı Kudzai'den çocuğu olmuyordu ki bir gün eşi müjdeyi verdi: Hamileyim! Tongo sevineceğine küplere biniyor. Kimden bu çocuk? Eşini evden kovuyor. Kadın alttan alıyor, içine atıyor. Defoool!

Aslında benim Afrika kitaplığı oluşturmam lazım. Afrika hikayelerine bayılıyorum. Durumlarını böceklerle meyvelerle benzetimler kurarak anlatmaları yok mu, bayılıyorum. Şu cümleye bakar mısın: Tongo'ya göre kader ağaçtan düşen bir mango gibiydi; uyarı çığlıkları, insanın kafasına yukarı kaldırması ve mangoyu yüzünün ortasına yemesinden başka bir işe yaramazdı. Tongo dediği köyün reisi.

Roman güzel gidiyor. Fakat ufak bi sıkıntı var: Ağır Ölüm (romanı) kasvetinden sonra neşemizi bulmak adına bu caz romanına başladık da, ortam hiç de içaçıcı değil yani! Yüzyılın başları. New Orleans civarında bir yer. Cinayetlerin nefes almak gibi doğal sayıldığı, şansları varsa yılda bir kez kurtlu ekmek bulup açlıkların bastırıldığı zencilerin dünyası. Evlenmelik erkek yok. Kadınlar fahişe. >>>

Yaklaşık on sene sonra, Lick kornetini Cooltown'un Kanal Caddesi'ni boydan boya geçen cenaze alaylarında çaldığında, kasvetli havanın dağılıp yerine dans, ragtime ve jass müzikle (çünkü o zamanlar jaz müziğine 'jass' veya 'jasm' denirdi; ikisi de orgazm sözcüğünün kısaltmalarıydı) dolu şenliklere bıraktığını görmüştü.