پیمان عَلُو’s Reviews > بادها > Status Update

…
به موزه‌های واقعی می‌اندیشیدم نه گالری‌ها؛ موزه‌هایی که
دیگر وجود ندارند، دست‌کم از منظر هنری، رویداد‌هایی که سابقا برپا می‌شدند. حالا این موزه‌ها به سیرک‌های کوچکی، سیرک‌های نه‌چندان جذاب در مقایسه با سیرک‌های بزرگ، تبدیل شده‌اند.
اعتراف می‌کنم سیرک‌ها تنها نهادهایی هستند که در برههٔ فعلی رشد کرده‌اند و تا مرز نمایش واقعی هنر پیش رفته‌اند.
مدتی است آن‌ها را به رسمیت شناخته‌ام، گرچه در خفا.
هرگز به اوسوریو نگفته‌ام، زیرا با شنیدن آن از خوشحالی به هوا می‌پرد و می‌گوید:
«خودت را به مدرنیته فروختی» من نه خودم را فروخته ام نه امتیازی داده‌ام. خیلی ساده، من واقعیتی ذهنی را بررسی می‌کنم.
هرچیزی که در گذشته هنری بود-همچون باله، اپرا، نقاشی، مجسمه‌سازی، ادبیات، موسیقی فاخر و عواطف بشری- تا سرحد نابودی یا اضمحلال ماهیت پیش رفته است.
سیرک، که درگذشته سرگرمی بچه‌ها و برای جوانان و سال خوردگان نوستالژی دوران کودکی، محسوب می‌شد و تا همین پنجاه سال پیش کسی هنر نمی‌نامیدش، به تدریج خود را بازسازی و غنی کرده است.

امروز سیرک به درجه‌ای از دقت، ظرافت، جسارت و کمال رسیده است که به بسیاری از نمودهایش زیبایی یک اثر هنری قدیمی را بخشیده است. البته پیشرفت تکنولوژیک به سهم خود بر تغییر سیرک‌ها به منظره‌های هنری با کیفیت تاثیر گذاشته است.
جوانانی که در گذشته قصد داشتند معمار، خواننده، سراشپز و فوتبالیست شو‌ند اکنون رویای سیرک‌باز شدن،طناب باز شدن، دلقک شدن، حفظ تعادل روی طناب و جادوگر شدن را در سر می‌پرورانند . این چنین است که روزگار تغییر می‌کند.