Sarah’s Reviews > آيُلف كوچولو > Status Update

📚ریتا: وای، طاقتش رو ندارم که فکر کنم اون رو برای ابد از دست داده‌م.
المش: وقتی داشتیش خیلی خوب می‌تونستی محلش نذاری. تقریبا کل روز رو سر می‌کردی، بی‌اون‌که گوشه چشمی به اون بندازی.
ریتا: برای این‌که می‌دونستم هروقت می‌خواستم می‌تونستم ببینمش.📚

📚بورگهایم: کسی رو ندارم که شادی رو باهاش شریک بشم. چون شادی دوست داره اون رو با کس دیگه‌ای شریک بشیم.
آستا: خستگی و سختی چی؟
بورگهایم: پوه!... آدم تنهایی این‌جور چیزا رو از سر می‌گذرونه.
آستا: ولی شادی... یعنی می‌گین این رو آدم باید با کسی شریک بشه؟
بورگهایم: آره، وگرنه، در شادی چه لذتی هست؟
آستا: خب، اینم حرفیه.
بورگهایم: اوه، البته آدم می‌تونه یه مدتی، تنها با شادی سر کنه. ولی در درازمدت شدنی نیست.

📚چون این‌جا، توی این زندگی فانی، ما آدمای زنده، اسیر خاکیم.📚
اووووف.🔥 چه می‌کنه این بازیکن!
(منظورم از بازیکن، ایبسنه که عجب شاهکاری خلق کرده!)

📚ریتا: نباید من رو به عالم شک می‌کشوندی آلفرد.
المش: درست بود که می‌ذاشتم کل زندگی‌ت رو با اعتقاد به خیالات سر کنی؟
ریتا: برام بهتر بود. چون یه چیزی بود که بهش پناه ببرم. الان این‌جا موندم و نمی‌دونم بیرون و درون از کدوم وره.📚

📚اُلمِش: خب، تو توی همچین ماجرایی معنایی می‌بینی؟
آستا: چه‌ جور ماجرایی؟
اُلمِش: همین بلایی که سر من و ریتا اومده.
آستا: که معنایی داشته باشه؟
المش: آره، گفتم که، معنا. چون، به‌هرحال، باید یه معنایی توی این‌ کار باشه. زندگی، هستی... این بازیِ روزگار نمی‌تونه کلاً بی‌معنی باشه.
آستا: پوه، کی می‌تونه در این موارد یه چیز قطعی بگه آلفردم؟
المش: آره، آره؛ در این مورد شاید حق با توئه. شاید کل ماجرا یه تصادفه...

📚نه، هیچ برام مهم نیست که منطقی باشم! من فقط فکر و ذکرم تویی! فقط تو توی این دنیا!📚

📚ریتا: اگه بهش دلبستگی داشته باشه تو رو ناراحت می‌کنه؟
اُلمِش: دقیقا ناراحتم نمی‌کنه. ولی قطعا یه خرده نگران‌کننده‌س...
ریتا: نگران؟
اُلمِش: آره؛ یادت باشه که من مسئول آستا هستم... که در زندگی خوشبخت بشه.
ریتا: مسئول... دست بردار! آستا دیگه بزرگ شده. فکر کنم خودش قدرت تشخیص و انتخاب داره.📚
وای نمی‌دونم چه فعل‌وانفعالاتی در مغز یک مرد رخ می‌ده که خودش رو "مسئول" خوشبختی زن‌های اطرافش می‌دونه!

📚کسی چه می‌دونه؟ می‌گن بار اول که خوش‌اقبالی در خونه‌ی آدم رو می‌زنه، مثل سیلاب بهاری می‌آد.📚

📚ریتا: مطمئناً هرچیزی باید پایانی داشته باشه.
بورگهایم: اوه... هرچیزی نه دیگه... امیدوارم...
ریتا: (به بورگهایم نگاه می‌کند.) گفتین هرچیزی نه؟
بورگهایم: خب، آره، من کاملاً و قطعاً معتقدم بعضی چیزها هستن توی این دنیا که نمی‌شه براشون پایانی تصور کرد.
ریتا: خب فکر کنم منظورتون عشقه... یا یه همچین چیزایی.
بورگهایم: (با گرمی) منظورم همه‌ی اون چیزهاییه که حسن و ملاحت دارن!
ریتا: و این‌ها هیچ‌وقت تمومی ندارن.