Sepehr Omidvaar’s Reviews > قدرت زندگی: آگامبن و سیاست آینده > Status Update

قدرت‌ها اگر آرزو دارند تا به طرزی اثرگذار بر بدن‌های ما حکمرانی کنند، کنش‌های ما را مهار کنند، و میل‌های ما را دستکاری کنند، باید هویت‌های ما را درون گروه‌ها و طبقه‌های خاص تصمیم‌گیری تعیین و تثبیت کنند. اگر جنانکه فوکو ادعا می‌کند، این راست باشد که "دیدنی بودن یک دام است" آنگاه نادیدنی بودن شاید به ما کمک کند تا شکست‌ناپذیر شویم، چون قدرت به ترس از یک خلا گرایش دارد.

سوژه‌ی سیاسی حقیقی برای نخستین بار خودش را نه همچون یک مرد آزاد و یک شهروند، بلکه فقط به مثابه یک بدن بی‌نام‌ونشان آشکار می‌کند.

بسیاری از فیلسوفان تلاش می‌کردند بشریت را به منزله‌ی یک کلیت منسجم تصور کنند، آگامبن دریافته است که تنها انسجام اخلاقی یا سیاسی معنادار امروزه انسجام پس‌مانده‌ها و باقی‌ماده‌ها است. بنابراین او می‌نویسد: اینکه انسان آن چیزی است که می‌تواند تا بی‌نهایت ویران شود، به معنای آن است که چیزی هم غیر از این ویرانی، و درون این ویرانی، باقی می‌ماند و آن انسانِ باقی‌مانده است.

یک استاد از شاگردش می‌پرسد:" خاموش‌ترین کلمه کدام است؟" در پاسخ، شاگرد بوسه‌ای به استادش می‌دهد.

"انسان به راستی معاصر ، آن کسی نیست که کاملا با حال حاضر مقارن می‌شود، بلکه آن کسی است که زندگی‌اش با زمانه‌اش دقیقا هم‌زمان نمی‌شود_ کسی که رابطه‌اش با عصر خود اندکی نا‌همزمان یا پیوندگسسته است، روی آستانه‌ی میان "نه دیگر" و "نه هنوز"

هر جا فکری خودش را نمایان می‌کند، همانجا سیاست دوباره زاده می‌شود. دقیقا به همین دلیل است که آگامبن "فکر" و "سیاست" را به منزله دو مترادف می‌انگارد.

از چشمان اقتدار هیچ‌کس بیش از یک انسان عادی به یک تروریست نمی‌ماند_ و شاید هم به حق چنین باشد.

دیگر ویرژیلی نیست که ما را در این دوزخ راهنمایی کند

آگامبن در مقاله‌ای از نیمه دهه‌ی ۱۹۷۰ افسوس می‌خورد که عصر ما "دوران ایمان و حتی دوران ناباوری نیست"، بلکه در واقع "بیش از هر چیز دیگری دوران بدباوری است" که در آن "نخستین وظیفه‌ی هر روشنفکر باید نامشارکت در این دروغ باشد."