Amir Ataei’s Reviews > برادران کارامازوف > Status Update

داشتم به این فکر می کردم که در اکثر کتاب هایی که خوندم،اگه نویسنده کارش رو خوب بلد بود و کاراکتر و شخصیتی که ساخته شده بود کامل بود، یک یا نهایتا دو تا حس از شخصیت ها می گرفتم و بر اساس همون هم کتاب رو تا آخرش جلو می رفتم و این حسِ یا کم میشد یا زیاد . اما من تو این کتاب کلی حس رو با هم تجربه می کنم. تنفر،عشق،دلسوزی،نفرت،خشم و ...
کاراکتر ها در طول زمان ابعاد جدیدی از خودشون نشون می دن که باعث ایجاد حس های جدیدی میشن

می ترسم کتاب تمام بشه و نتونم کتاب دیگه ای بخونم. بعد از این اثر می خوام برم سراغ جنایات مکافات دوباره و کابوس بزرگترم اینکه شاید مثل برادران کارامازوف باهاش نتونم ارتباط بگیرم .
من جز واژه شاهکار چیز دیگه ای بلد نیستم درباره ی این اثر بگم.

بند بند وجودم درگیر این رمان شده. الان می فهمم چرا بعد مرگ نیچه از کیفش این کتاب بیرون اومده

من جزءاون دسته از کتابخون ها هستم که رمان می خونم چون عاشق شخصیت های رمان ها میشن چون می تونم باهاشون ارتباط برقرار کنم یا بهتر بگم دوست دارم باهاشون ارتباط برقرار کنم و بشناسمشون و اگه این شکلی نباشه برام. رمانِ تبدیل به شکنجه میشه برام.
داستانِ آدم های بزرگ کوچیک تو این رملن از صفحه اول،من رو شیفته خودش کرده.واقعا خوشحالم که سال کتابی جدید رو با همچین اثری شروع کردم.و اینکه روایت کردن رو میشه از این رمان یاد گرفت.