Leen Raats is schrijver, copywriter, hoogsensitief metalfan en neurotisch levensgenieter. Toen haar klasgenootjes nog piraat of brandweerman (M/V/X) wilden worden, had Leen slechts één droom voor ogen: al schrijvend de wereld een beetje mooier maken. Dus schrijft Leen bio’s over zichzelf in de derde persoon enkelvoud.
Het kortverhaal wordt weleens het kleine broertje van de roman genoemd. Wat ik daarvan vind? Onzin.
Korte verhalen zijn een kunstvorm op zich, met hun eigen wetmatigheden. Een kort gedicht is toch ook niet ondergeschikt aan een langer gedicht? Integendeel: ik voel me vaak meer aangetrokken tot korte poëzie. Draait de dichtkunst niet vooral om veel zeggen met weinig woorden?