Kemal Sinan Özmen

“İnsan aslında hiçbir büyük acısını unutmaz, unutamaz. Bazı acılar öylesine derin ve güçlüdür ki, dayanılmaz ıstırabından kurtulabilmenin tek bir yolu vardır; o da değişmek, dönüşmek ve bir başkası olmaktır. Fakat ne yazık ki kurtulduğunu sandığı acısıyla birlikte, insan kendisinden büyük bir parçayı da geride bırakır; sevmek, umutlanmak, çocuksu düşler ve koşulsuz güvenmek, yani kıymetli ne varsa, ışıktan bir elbise gibi geçmişin griliğinde solar gider. Yine de acı kişiyi ne kadar değiştirirse değiştirsin, yüreği kavuran onca yangından kaçmak için insan ne kadar uğraşırsa uğraşsın, bu elim süreçten sonra içinde kendine ait fakat bir o kadar da yabancı fikirler ve duygular taşımaya başlar. Artık sen olmayan bir başka senin o ağır anıları, üzeri çiçek tutmaz kuru bir mezardan ibarettir. Yüreğinde bir yerleri gölgesiyle kirletir, bazen olmadık zamanlarda sızlar ve eski, çok eski bir ızdırabın sisleriyle doldurur ufkunu. Büyük acılar insanı değiştirir ve dönüştürür fakat asla peşinden ayrılmaz.”
― Kemal Sinan Özmen, Göklerden Gelen Umut