Irene Doura-Kavadia's Blog
May 27, 2024
Divine Offering - Short 3-verse poems
Θεία Προσφορά
Η παπαρούνα
Αλάθητα το χώμα
Άλικο βάφει...
Και η ψυχή μας
σαν πασχαλιά ανθίζει
με την Αγάπη
Τρίστιχα 22/4/2022
Divine Offering
The lonesome poppy
Infallibly the soil
scarlet red paints ...
Our tormented soul
like a lilac blooms again
with His divine Love
Short 3-verse poems 22/4/2022
© Irene Doura-Kavadia
Η παπαρούνα
Αλάθητα το χώμα
Άλικο βάφει...
Και η ψυχή μας
σαν πασχαλιά ανθίζει
με την Αγάπη
Τρίστιχα 22/4/2022
Divine Offering
The lonesome poppy
Infallibly the soil
scarlet red paints ...
Our tormented soul
like a lilac blooms again
with His divine Love
Short 3-verse poems 22/4/2022
© Irene Doura-Kavadia
A MOTHER'S HEART
A MOTHER'S HEART - Poem
Like a mother’s genuine heart
Beating with love so deep and pure
Mine feels – oh! – so full
Of such unconditional love
Ready true emotions to impart
To those that are to me so dear
And all their troubles get to cure.
So full of wealth inside to offer
So rich in gems within to share
Used to giving open-handed
still a doubt lurking in the corner
– It is indeed because I too much care –
If all I give or have granted
Will ever be sufficient
For the people I love
I doubt if all I give them
Will also to my own mind be sufficient
And most of all, it’s tough,
I doubt if even my whole self,
If I get to gift it all away,
will ever be close enough.
All I have to give is an open heart
a bounty, rich, vast land,
endless and limitless in colours,
a gift from the hand
promising never to be apart –
Will that ever be enough?
Silence, a dark veil all around,
but the image of a Mom
sheds holy light to abound
My question has been answered!
Now I know, with my courage gathered;
In the end, what truly counts
Is only the love we one another give
and how this actually amounts
on this planet we have come to live.
Poem dedicated to my beloved Mother Maria Antonopoulou-Doura who shall always live within me and whom I miss so much!
IRENE DOURA-KAVADIA
©Irene Doura-Kavadia
Like a mother’s genuine heart
Beating with love so deep and pure
Mine feels – oh! – so full
Of such unconditional love
Ready true emotions to impart
To those that are to me so dear
And all their troubles get to cure.
So full of wealth inside to offer
So rich in gems within to share
Used to giving open-handed
still a doubt lurking in the corner
– It is indeed because I too much care –
If all I give or have granted
Will ever be sufficient
For the people I love
I doubt if all I give them
Will also to my own mind be sufficient
And most of all, it’s tough,
I doubt if even my whole self,
If I get to gift it all away,
will ever be close enough.
All I have to give is an open heart
a bounty, rich, vast land,
endless and limitless in colours,
a gift from the hand
promising never to be apart –
Will that ever be enough?
Silence, a dark veil all around,
but the image of a Mom
sheds holy light to abound
My question has been answered!
Now I know, with my courage gathered;
In the end, what truly counts
Is only the love we one another give
and how this actually amounts
on this planet we have come to live.
Poem dedicated to my beloved Mother Maria Antonopoulou-Doura who shall always live within me and whom I miss so much!
IRENE DOURA-KAVADIA
©Irene Doura-Kavadia
Η ΜΑΝΑ - ποίημα
Η ΜΑΝΑ
“Μάνα”, έννοια ιερή,
Μάνα! λέξη αγία
όπως σ’ αποκαλούμε λαμπερή,
πάνσεπτη Μήτηρ όλων - Παναγία
Άσβεστο φως των ουρανών
Μάνα, γεννήτωρ νέων ψυχών
Μήτρα που παραμένεις ιερή
κι αγγελικό σου πρέπει τιμής κερί
Aγάπης, καθώς είσαι, αστείρευτη πηγή
βάλσαμο σταλάζεις στην κάθε πληγή
Πνοή δίνεις, δώρο ζωής
εικόνα καθ' ομοίωσιν άγιας μορφής
Φιλί - παρηγοριά στην παιδική καρδιά
αστέρι, εσύ, λάμπεις κάθε ξεχωριστή βραδιά!
IRENE DOURA-KAVADIA
©Irene Doura-Kavadia
Αφιερωμένο στην μητέρα μου Μαρία Αντωνοπούλου-Ντούρα, επιχειρηματία, ποιήτρια, ζωγράφο, αγιογράφο, που θα ζει πάντα εντός μου
και στην κόρη μου Αναστασία-Μαρία Καββαδία με περισσή αγάπη.
“Μάνα”, έννοια ιερή,
Μάνα! λέξη αγία
όπως σ’ αποκαλούμε λαμπερή,
πάνσεπτη Μήτηρ όλων - Παναγία
Άσβεστο φως των ουρανών
Μάνα, γεννήτωρ νέων ψυχών
Μήτρα που παραμένεις ιερή
κι αγγελικό σου πρέπει τιμής κερί
Aγάπης, καθώς είσαι, αστείρευτη πηγή
βάλσαμο σταλάζεις στην κάθε πληγή
Πνοή δίνεις, δώρο ζωής
εικόνα καθ' ομοίωσιν άγιας μορφής
Φιλί - παρηγοριά στην παιδική καρδιά
αστέρι, εσύ, λάμπεις κάθε ξεχωριστή βραδιά!
IRENE DOURA-KAVADIA
©Irene Doura-Kavadia
Αφιερωμένο στην μητέρα μου Μαρία Αντωνοπούλου-Ντούρα, επιχειρηματία, ποιήτρια, ζωγράφο, αγιογράφο, που θα ζει πάντα εντός μου
και στην κόρη μου Αναστασία-Μαρία Καββαδία με περισσή αγάπη.
Σκυταλοδρομία Κεριών
Σκυταλοδρομία Κεριών - Ποιητικό Αφήγημα
Ένα κερί γεννιέται και φωτίζει τα πάντα γύρω, καθώς χορεύει η φλόγα του χαρούμενα την άνοιξη. Ένα ωραίο μακρύ κερί που προορίζεται για ένα όμορφο, ενθουσιώδες ταξίδι προς τα εμπρός. Τι χαρούμενη, φωτεινή πομπή αποτελεί η σκυταλοδρομία των κεριών, που περνά από το ένα αόρατο χέρι στο άλλο! Κάθε λεπτό που περνά, ο χτύπος του ρολογιού χαράζει το ρυθμό της σκυταλοδρομίας πάνω στο ημερολόγιο της ζωής.
Η άνοιξη περνά χωρίς κανένα νεαρό κερί να καταλάβει ότι μόνο τρεις κάρτες εποχών έχουν απομείνει στν τράπουλα. Η επιλογή της μιας μπορεί να είναι τυχαία, μερικές φορές σχετίζεται με τη διάθεση, τις προηγούμενες εμπειρίες, την κατάσταση του νου - ή ακόμα και τη μοίρα. Τυχεροί είναι αυτοί που διαλέγουν τη μία εποχή μετά την άλλη με την κανονική τους σειρά. Γιατί στην κάθε εποχή το κερί καίει με τόσο διαφορετικό τρόπο, με τόσο διαφορετικό ρυθμό! Και πολλοί είναι αυτοί που καίνε το κερί τους και από τις δύο άκρες!
Ούτως ή άλλως, κάποιος πρέπει να διαλέξει και να επιλέξει, καθότι αποτελεί το αναπόφευκτο των κανόνων που πρέπει να ακολουθηθούν. Αναρωτιέται κανείς αν έκανε τη σωστή επιλογή, ωστόσο οι ενέργειες αξιολογούνται μόνο αφότου ο αντίκτυπός τους γίνει ορατός και καταγραφεί...
Και η σκυταλοδρομία των κεριών είναι βέβαιο ότι κάποιες φορές μικραίνει ενώ σκοτεινά διαστήματα υπεισέρχονται απροσδόκητα - σκοτεινά σημεία, κενές θέσεις και θλίψη. Φυσικά, τα καινούρια νεαρά κεριά στο τέλος της σκυταλοδρομίας ανάβουν φωτεινά και φρέσκα, ακολουθώντας τη μεγάλη ουρά που προχωρά, κάνοντας ένα βήμα τη φορά. Το κοινό χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει –ή αντίστοιχα θρηνεί– καθώς περνάει από μπροστά τους η σκυταλοδρομία των κεριών. Βάζουν μάλιστα και τα στοιχήματά τους:
«Ποιανού το κερί θα καεί πρώτο και ποιου το τελευταίο;
Ποιος θα αγωνιστεί για να κρατήσει το δικό του ζωντανό και θα έχει τη δύναμη ή το σθένος να ανάψει ακόμα και κάποιου άλλου;
Ποιανού οι ελπίδες και τα όνειρα θα διαρκέσουν περισσότερο και ποιος θα τα παρατήσει πρόθυμα; Ποιανού το φως θα εξασθενίσει, θα ξεθωριάσει και έτσι θα σβήσει σύντομα;»
Τα στοιχήματα πέφτουν, οι νικητές χαίρονται και οι ηττημένοι θλίβονται... Ωστόσο, δεν γνωρίζουν τη γυμνή αλήθεια, η οποία είναι βέβαιο ότι θα αποκαλυφθεί σε όλους στο κλείσιμο της αυλαίας. Μόνο λίγοι κάθονται σιωπηλοί και συλλογίζονται με δέος κι απορία. Αυτοί έχουν έρθει στην παράσταση καλά προετοιμασμένοι, εξοπλισμένοι με το πρόγραμμα, έχοντας επίσης συμβουλευτεί τον ταξιθέτη για τη βέλτιστη θέση και είναι έτοιμοι να κρατήσουν σημειώσεις.
Ανάμεσα στο κοινό κινούνται αθέατα, σαν να ήταν αόρατοι. Κι όμως, όχι από όλους. Όσοι παρατηρούν την παρουσία τους, τους αποκαλούν «κριτικούς» ή και «σοφούς». Μπορεί να είναι σωματικά παρόντες, αλλά διανοητικά, συχνά χάνονται μέσα στον δικό τους κόσμο, βρίσκοντας αυτόν τον κόσμο πολύ δυσάρεστο. Κάποιος μάλιστα τέτοιος σοφός κάποτε εξαφανίστηκε εν μέσω της παράστασης. όμως η σχολαστική Ταξιθέτρια βρήκε ένα κομμάτι χαρτί στο κάθισμά του που έγραφε:
«Στους ρόλους που μας έχει αναθέσει η ίδια η μοίρα, ποιος παίρνει τις μελανές ατάκες και ποιος φοράει τη γελοία μάσκα; Στο θέατρο της ζωής, η σκηνή έχει στηθεί απαρχής κόσμου για το δράμα να παίζεται ασταμάτητα μέρα-νύχτα, ανεξάρτητα από τις εναλλασσόμενες σκηνές - είτε ιλαρές είτε πένθιμες, είτε γραμμένες από έναν σύγχρονο Αισχύλο είτε από έναν Σοφοκλή. Μοναδική και απόλυτη βεβαιότητα - TO ΤΕΛΟΣ!»
Η Ταξιθέτρια δίπλωσε προσεκτικά αυτό το χαρτάκι και το έβαλε στην τσέπη της. Με κουρασμένα πόδια συνέχισε να κάνει τη δουλειά της, στα μάτια άξαφνα της άναψε μια σπίθα διαφώτισης. Έριξε μια ματιά στο κοινό, όλοι έδειχναν χαμένοι στο δικό τους κόσμο. Μετά κοίταξε τη σκηνή για τελευταία φορά. Παραιτήθηκε εκείνη τη στιγμή και ξεκίνησε για να συμπορευτεί με τον Σοφό στο ταξίδι του, άγνωστο ακόμα σε αυτήν.
Στο μεταξύ...
Άλλο ένα κερί σβήνει...
Άλλο ένα κερί ανάβει...
© Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία
17 Μαΐου 2024
Μετάφραση από τη Συγγραφέα στην Ελληνική γλώσσα του αυθεντικού ποιητικού της αφηγήματος στην Αγγλική με τίτλο "A Relay of Candles - A poetic narrative"
Ένα κερί γεννιέται και φωτίζει τα πάντα γύρω, καθώς χορεύει η φλόγα του χαρούμενα την άνοιξη. Ένα ωραίο μακρύ κερί που προορίζεται για ένα όμορφο, ενθουσιώδες ταξίδι προς τα εμπρός. Τι χαρούμενη, φωτεινή πομπή αποτελεί η σκυταλοδρομία των κεριών, που περνά από το ένα αόρατο χέρι στο άλλο! Κάθε λεπτό που περνά, ο χτύπος του ρολογιού χαράζει το ρυθμό της σκυταλοδρομίας πάνω στο ημερολόγιο της ζωής.
Η άνοιξη περνά χωρίς κανένα νεαρό κερί να καταλάβει ότι μόνο τρεις κάρτες εποχών έχουν απομείνει στν τράπουλα. Η επιλογή της μιας μπορεί να είναι τυχαία, μερικές φορές σχετίζεται με τη διάθεση, τις προηγούμενες εμπειρίες, την κατάσταση του νου - ή ακόμα και τη μοίρα. Τυχεροί είναι αυτοί που διαλέγουν τη μία εποχή μετά την άλλη με την κανονική τους σειρά. Γιατί στην κάθε εποχή το κερί καίει με τόσο διαφορετικό τρόπο, με τόσο διαφορετικό ρυθμό! Και πολλοί είναι αυτοί που καίνε το κερί τους και από τις δύο άκρες!
Ούτως ή άλλως, κάποιος πρέπει να διαλέξει και να επιλέξει, καθότι αποτελεί το αναπόφευκτο των κανόνων που πρέπει να ακολουθηθούν. Αναρωτιέται κανείς αν έκανε τη σωστή επιλογή, ωστόσο οι ενέργειες αξιολογούνται μόνο αφότου ο αντίκτυπός τους γίνει ορατός και καταγραφεί...
Και η σκυταλοδρομία των κεριών είναι βέβαιο ότι κάποιες φορές μικραίνει ενώ σκοτεινά διαστήματα υπεισέρχονται απροσδόκητα - σκοτεινά σημεία, κενές θέσεις και θλίψη. Φυσικά, τα καινούρια νεαρά κεριά στο τέλος της σκυταλοδρομίας ανάβουν φωτεινά και φρέσκα, ακολουθώντας τη μεγάλη ουρά που προχωρά, κάνοντας ένα βήμα τη φορά. Το κοινό χειροκροτεί και ζητωκραυγάζει –ή αντίστοιχα θρηνεί– καθώς περνάει από μπροστά τους η σκυταλοδρομία των κεριών. Βάζουν μάλιστα και τα στοιχήματά τους:
«Ποιανού το κερί θα καεί πρώτο και ποιου το τελευταίο;
Ποιος θα αγωνιστεί για να κρατήσει το δικό του ζωντανό και θα έχει τη δύναμη ή το σθένος να ανάψει ακόμα και κάποιου άλλου;
Ποιανού οι ελπίδες και τα όνειρα θα διαρκέσουν περισσότερο και ποιος θα τα παρατήσει πρόθυμα; Ποιανού το φως θα εξασθενίσει, θα ξεθωριάσει και έτσι θα σβήσει σύντομα;»
Τα στοιχήματα πέφτουν, οι νικητές χαίρονται και οι ηττημένοι θλίβονται... Ωστόσο, δεν γνωρίζουν τη γυμνή αλήθεια, η οποία είναι βέβαιο ότι θα αποκαλυφθεί σε όλους στο κλείσιμο της αυλαίας. Μόνο λίγοι κάθονται σιωπηλοί και συλλογίζονται με δέος κι απορία. Αυτοί έχουν έρθει στην παράσταση καλά προετοιμασμένοι, εξοπλισμένοι με το πρόγραμμα, έχοντας επίσης συμβουλευτεί τον ταξιθέτη για τη βέλτιστη θέση και είναι έτοιμοι να κρατήσουν σημειώσεις.
Ανάμεσα στο κοινό κινούνται αθέατα, σαν να ήταν αόρατοι. Κι όμως, όχι από όλους. Όσοι παρατηρούν την παρουσία τους, τους αποκαλούν «κριτικούς» ή και «σοφούς». Μπορεί να είναι σωματικά παρόντες, αλλά διανοητικά, συχνά χάνονται μέσα στον δικό τους κόσμο, βρίσκοντας αυτόν τον κόσμο πολύ δυσάρεστο. Κάποιος μάλιστα τέτοιος σοφός κάποτε εξαφανίστηκε εν μέσω της παράστασης. όμως η σχολαστική Ταξιθέτρια βρήκε ένα κομμάτι χαρτί στο κάθισμά του που έγραφε:
«Στους ρόλους που μας έχει αναθέσει η ίδια η μοίρα, ποιος παίρνει τις μελανές ατάκες και ποιος φοράει τη γελοία μάσκα; Στο θέατρο της ζωής, η σκηνή έχει στηθεί απαρχής κόσμου για το δράμα να παίζεται ασταμάτητα μέρα-νύχτα, ανεξάρτητα από τις εναλλασσόμενες σκηνές - είτε ιλαρές είτε πένθιμες, είτε γραμμένες από έναν σύγχρονο Αισχύλο είτε από έναν Σοφοκλή. Μοναδική και απόλυτη βεβαιότητα - TO ΤΕΛΟΣ!»
Η Ταξιθέτρια δίπλωσε προσεκτικά αυτό το χαρτάκι και το έβαλε στην τσέπη της. Με κουρασμένα πόδια συνέχισε να κάνει τη δουλειά της, στα μάτια άξαφνα της άναψε μια σπίθα διαφώτισης. Έριξε μια ματιά στο κοινό, όλοι έδειχναν χαμένοι στο δικό τους κόσμο. Μετά κοίταξε τη σκηνή για τελευταία φορά. Παραιτήθηκε εκείνη τη στιγμή και ξεκίνησε για να συμπορευτεί με τον Σοφό στο ταξίδι του, άγνωστο ακόμα σε αυτήν.
Στο μεταξύ...
Άλλο ένα κερί σβήνει...
Άλλο ένα κερί ανάβει...
© Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία
17 Μαΐου 2024
Μετάφραση από τη Συγγραφέα στην Ελληνική γλώσσα του αυθεντικού ποιητικού της αφηγήματος στην Αγγλική με τίτλο "A Relay of Candles - A poetic narrative"
May 26, 2024
A Relay of Candles (Poetic Narrative)
A Relay of Candles
A candle is born, shedding light all around, dancing joyfully in spring. A beautiful long candle destined for a beautiful, enthusiastic journey forward. What a happy, bright event is the relay of candles, passed from one invisible hand to another! With each passing minute, the clock’s ticking engraves the pace of the relay upon the calendar of life.
Spring goes by without any young candle realizing that only three more seasons’ cards are left in the pack. The picking of one can be random, sometimes related to disposition, previous experiences, state of mind - or even faith. Fortunate are those who pick one season after another in the normal order. For each season burns the candle in such a different manner, at such a different pace! And many are those burning the candle at both ends!
Anyway, one has to pick and choose, inevitability of the rules to be followed. One wonders if they made the right selection, yet actions are evaluated only after the impact of their repercussions has become visible and has registered...
And the relay of candles is bound to at times shorten while dark intervals creep in unexpectedly—dark spots, empty positions, sorrow. Naturally, new young candles at the end of the relay light up bright and fresh, following the long queue pacing forth, taking one step at a time. The audience claps and cheers – or respectively weeps - as the relay of candles passes before them; they even place their bets:
"Whose candle will burn up first and whose will burn out last?
Who will struggle to keep theirs alive and have the strength or the power to light up yet another’s?
Whose hopes and dreams will last longer, and who will give willingly up? Whose light will weaken, fade and thus extinguish before long?"
The bets are placed, the winners rejoice and the losers grieve... Yet they know not the plain truth, which is bound to be revealed to them all at the final curtain call. Only few silently sit back and contemplate in awe and wonder. Those have come to the performance well-prepared, equipped with the playbill, having also consulted the usher for the optimal seat and are ready to take notes. Amidst the audience, they move unseen, as if invisible.
Yet not by everyone. Those who notice their presence call them "critics or even sages". They may be physically present, but mentally, they are often lost within their own world, finding this one too off-putting. One got to even vanish into thin air; yet the meticulous usherette found a piece of paper on his seat that wrote:
"In the roles assigned to us by destiny itself, who gets the somber lines and who dons the ludicrous mask? In the theatre of life, the stage has been set since the beginning of time for the drama to be played incessantly each day and each night, regardless of the alternating scenes - whether hilarious or mournful, either written by a contemporary Aeschylus or a Sophocles. The content of the scene remains a surprise to the unsuspecting audience, yet all acts, in their totality, are predetermined to irrevocably reach the sole and absolute certainty - the END!”
The usherette folded carefully that little piece of paper and put it in her pocket. With weary legs she went on to do her job, in her eyes lit a spark of enlightenment. She took a look at the audience, all were lost in their own world. Then she looked at the stage one last time. She resigned that very moment and set off to join the sage in his journey, still unknown to her.
...Meanwhile...
Another candle out...
Another candle in...
By Prof. Irene Doura Kavadia
17 May 2024
A candle is born, shedding light all around, dancing joyfully in spring. A beautiful long candle destined for a beautiful, enthusiastic journey forward. What a happy, bright event is the relay of candles, passed from one invisible hand to another! With each passing minute, the clock’s ticking engraves the pace of the relay upon the calendar of life.
Spring goes by without any young candle realizing that only three more seasons’ cards are left in the pack. The picking of one can be random, sometimes related to disposition, previous experiences, state of mind - or even faith. Fortunate are those who pick one season after another in the normal order. For each season burns the candle in such a different manner, at such a different pace! And many are those burning the candle at both ends!
Anyway, one has to pick and choose, inevitability of the rules to be followed. One wonders if they made the right selection, yet actions are evaluated only after the impact of their repercussions has become visible and has registered...
And the relay of candles is bound to at times shorten while dark intervals creep in unexpectedly—dark spots, empty positions, sorrow. Naturally, new young candles at the end of the relay light up bright and fresh, following the long queue pacing forth, taking one step at a time. The audience claps and cheers – or respectively weeps - as the relay of candles passes before them; they even place their bets:
"Whose candle will burn up first and whose will burn out last?
Who will struggle to keep theirs alive and have the strength or the power to light up yet another’s?
Whose hopes and dreams will last longer, and who will give willingly up? Whose light will weaken, fade and thus extinguish before long?"
The bets are placed, the winners rejoice and the losers grieve... Yet they know not the plain truth, which is bound to be revealed to them all at the final curtain call. Only few silently sit back and contemplate in awe and wonder. Those have come to the performance well-prepared, equipped with the playbill, having also consulted the usher for the optimal seat and are ready to take notes. Amidst the audience, they move unseen, as if invisible.
Yet not by everyone. Those who notice their presence call them "critics or even sages". They may be physically present, but mentally, they are often lost within their own world, finding this one too off-putting. One got to even vanish into thin air; yet the meticulous usherette found a piece of paper on his seat that wrote:
"In the roles assigned to us by destiny itself, who gets the somber lines and who dons the ludicrous mask? In the theatre of life, the stage has been set since the beginning of time for the drama to be played incessantly each day and each night, regardless of the alternating scenes - whether hilarious or mournful, either written by a contemporary Aeschylus or a Sophocles. The content of the scene remains a surprise to the unsuspecting audience, yet all acts, in their totality, are predetermined to irrevocably reach the sole and absolute certainty - the END!”
The usherette folded carefully that little piece of paper and put it in her pocket. With weary legs she went on to do her job, in her eyes lit a spark of enlightenment. She took a look at the audience, all were lost in their own world. Then she looked at the stage one last time. She resigned that very moment and set off to join the sage in his journey, still unknown to her.
...Meanwhile...
Another candle out...
Another candle in...
By Prof. Irene Doura Kavadia
17 May 2024
August 29, 2023
Βιογραφικό μου 2023
Συγκριτική & Υπολογιστική Γλωσσολόγος ΜΑ & MSc. (ΕΚΠΑ-ΕΜΠ), Εκπαιδευτικός, Ιδιοκτήτρια Κέντρου Ξένων Γλωσσών & Μεταφραστικού Ομίλου «Ακαδημία-Academy Centres», Λογοτέχνης, Secretary-General, Γενική Γραμματέας του διεθνούς Οργανισμού Writers Capital International Foundation, Εκδόσεις Writers’ International Edition, Αρχισυντάκτρια του διαδικτυακού Περιοδικού ποικίλης ύλης Writers Edition Online Magazine, Chief Programme Coordinator των Διεθνών Φεστιβάλ Panorama International Festivals (Λογοτεχνία, Τέχνες, Μουσική) και των Biennale Αγιογραφίας & Υμνογραφίας, Μέλος του ΔΣ & Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Παγκόσμιου Φιλοσοφικού Φόρουμ (Annex GR), Ambassador for Language and International Communication «Who Is Who Academy & Awards», Μέλος του Ομίλου για την UNESCO ΤΛΕΕ, της Ένωσης Συγγραφέων IWA USA, Μέλος της Επιτροπής Μετάφρασης της PEN International, του Συλλόγου για την Ελληνική Πολιτιστική Κληρονομιά, Ιδρύτρια του Δικτύου Ένωσης/Αρωγής Γυναικών FAAN, Έφορος του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Ερυθρού Σταυρού» και Μέλος του Συλλόγου Αμφιθέα Σοφία Μπεφόν.
Η Ειρήνη Ντούρα–Καββαδία, με καταγωγή από την Άνδρο, γεννήθηκε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε από μικρή με τα γράμματα και τον πολιτισμό, μελετώντας στα ελληνικά, αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ισπανικά. Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής, ακολούθησε τη Μούσα από νωρίς, ξεκινώντας να γράφει από την ηλικία των εννέα, ενώ μόλις στα δώδεκα χτυπούσε στα πλήκτρα της γραφομηχανής της τα πρώτα της διηγήματα. Αριστούχος σε Γυμνάσιο και Λύκειο, εισήλθε 8η πανελληνίως στο τμήμα Γερμανικής Γλώσσας & Φιλολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας. Κατά τη φοίτησή της στο Πανεπιστήμιο, επέλεξε να παρακολουθεί και μαθήματα από τα Τμήματα ΦΠΨ (Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικών, Ψυχολογίας) και από την Αγγλική και Γαλλική Φιλολογία επίσης. Με την αποφοίτησή της απέκτησε ειδίκευση (ΜΑ) στη Συγκριτική Γλωσσολογία μοντέρνων Ευρωπαϊκών γλωσσών, και κατόπιν επελέγη για το Μεταπτυχιακό πρόγραμμα Γλωσσικής Τεχνολογίας-Μηχανολογίας (MSc) (Συνεργασία του τμήματος Γλωσσολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας, του τμήματος Ηλεκτρονικών Υπολογιστών & Ευφυών Συστημάτων και Ρομποτικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου), το οποίο τελείωσε με άριστα. Κατά την Πρακτική της εργάστηκε εθελοντικά ως μέλος της ερευνητικής ομάδας του Ε.Κ.Ε.Φ.Ε. «Δημόκριτος» (στο Τμήμα Μικροηλεκτρονικής) και συμμετείχε στα πλαίσια της Διατριβής της στο Παγκόσμιο Συνέδριο Τεχνητής Νοημοσύνης στη Σάμο, η οποία και δημοσιεύθηκε στα πρακτικά της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας (Irene Doura et al. -Paper 2004). Έκτοτε εργάστηκε ως εκπαιδευτικός, καθηγήτρια ξένων γλωσσών σε Ιδιωτικά σχολεία, μεταφράστρια, επιμελήτρια κειμένων, εισηγήτρια σεμιναρίων και επιστημονική συνεργάτης δικηγορικών γραφείων και διαφόρων εταιρειών. Από το 2003 έχει δικό της μεταφραστικό γραφείο και από το 2010 διευθύνει τα Εκπαιδευτήρια Ντούρα-Καββαδία (Κέντρα 20 Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης, Πληροφορικής και Σεμιναρίων ΑCADEMY CENTRES-ΑΚΑΔΗΜΙΑ).
Ως λογοτέχνης (συγγραφέας, ποιήτρια, δοκιμιογράφος, χρονογράφος, αρθρογράφος, στιχουργός) έχει λάβει μέρος σε μία πληθώρα λογοτεχνικών διαγωνισμών και έχει αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Είναι μέλος της Ένωσης Συγγραφέων και Ποιητών “World Poets Society”, της Διεθνούς Ένωσης Καλλιτεχνών και Συγγραφέων Αμερικής (IWA), της Διασπορικής Λογοτεχνικής Αυστραλίας, και της διεθνούς εκστρατείας “World Peace Academy Campaign”, που προωθεί την έννοια και τη σπουδαιότητα της παγκόσμιας Ειρήνης. Έργα της περιλαμβάνονται στη Μεγάλη Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση (2014, 2017), στον συλλογικό τόμο ποίησης του Ομίλου για την UNESCO ΤΛΕΕ (2015) με τίτλο «Σύγχρονοι Έλληνες Ποιητές», στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Γραμμάτων και Τεχνών της Αμφικτυονίας Ελληνισμού (2015, 2019) και σε διεθνείς εγκυκλοπαίδειες και σε ιστοτόπους. Έχει συμμετάσχει σε Φεστιβάλ Τεχνών και Πολιτισμού, σε Συμπόσια Ποίησης, σε γκαλερί και μουσεία, σε πολιτιστικούς Μαραθωνίους, σε ημερίδες εκπαιδευτικές και πολιτιστικές, και σε άλλα καλλιτεχνικά-πολιτιστικά δρώμενα είτε ως ποιήτρια-συγγραφέας είτε ως εισηγήτρια-γλωσσολόγος.
Από το 2011, λόγω της μεγάλης της αγάπης για τα παιδιά και για τη διδασκαλία εν γένει, δίδαξε αφιλοκερδώς – κατόπιν ευγενούς πρόσκλησης του Δήμου Παλαιού Φαλήρου επί έξι συναπτά έτη - την αγγλική γλώσσα σε δημόσιους παιδικούς σταθμούς, μυώντας τη νέα γενιά στην πρώτη ξένη γλώσσα. Για το έργο της τιμήθηκε από τον Δήμο Π. Φαλήρου, τον Πειραϊκό Σύλλογο, τον Δήμο Χορτιάτη, τον Δήμο Σαλαμίνας, την Ένωση για την Ελληνική Πολιτιστική Κληρονομιά, την Ομάδα Φίλων Πολιτισμού της Στουτγκάρδης (υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας), τον Ελληνικό Λογοτεχνικό Σύνδεσμο Βαυαρίας, τον Δήμο Χαλανδρίου, την Ένωση Φίλων των Επτανήσων, την Ένωση Σμυρναίων-Μικρασιατών Β. Ελλάδας, τον Λαογραφικό Όμιλο Μελίκης, το Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο Λέρου, την Εταιρία Τεχνών-Επιστήμης & Πολιτισμού Κερατσινίου, τις Ενώσεις Ελλήνων Πολιτισμού και Ανάπτυξης, την καλλιτεχνική Ομάδα Θύρσος, την ΕΠΟΚ Κύπρου, την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, τον Διεθνή Λογοτεχνικό Όμιλο Giovanni Gronchi, το Panorama Literature Festival Ιταλίας, κ.ά. Είναι ιδρύτρια του Δικτύου Ένωσης/Αρωγής Γυναικών FAAN και περιλαμβάνεται ως μία από τις επιτυχημένες γυναίκες καριέρας στον τόμο WHO is WHO Ελλάδας με τίτλο «Γυναίκες–Ηγέτες στον χώρο των επιχειρήσεων, καθώς και στην Πορφυρή έκδοση εξεχουσών προσωπικοτήτων «WHO is WHO Ελλάδας» από το 2019. Το 2020 διορίστηκε Διευθύντρια του Οργανισμού Writers Capital Foundation (παρ. Ελλάδος) και το 2021 Γενική Γραμματέας (Secretary-General) του Διεθνούς Writers Capital International Foundation, και εν συνεχεία Αρχισυντάκτρια της Ιστοσελίδας των Εκδόσεων & του διαδικτυακού Περιοδικού Writers Edition Onlina Magazine, ενώ είναι επίσης η ιδιοκτήτρια των Εκδόσεων Writers International Edition Ελλάδας. Επίσης από το 2022 είναι Μέλος του ΔΣ και Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Παγκόσμιου Φιλοσοφικού Φόρουμ - Annex GR, και Ambassador for Language and Communication των International Who Is Who Academy & Awards. Παράλληλα είναι Μέλος του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών Λόγου & Επιστημών Ελλάδος, της Ένωσης Συγγραφέων IWA USA, Οργανωτικό Μέλος της Επιτροπής Μετάφρασης της PEN International, του Συλλόγου για την Ελληνική Πολιτιστική Κληρονομιά, Έφορος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου των Φίλων Ερυθρού Σταυρού και Μέλος της Ένωσης κατοίκων Αμφιθέας Σοφία Μπεφόν, που διεξάγουν φιλανθρωπικό έργο.
Η Ειρήνη Ντούρα–Καββαδία, με καταγωγή από την Άνδρο, γεννήθηκε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε από μικρή με τα γράμματα και τον πολιτισμό, μελετώντας στα ελληνικά, αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ισπανικά. Λάτρης των βιβλίων και της συγγραφής, ακολούθησε τη Μούσα από νωρίς, ξεκινώντας να γράφει από την ηλικία των εννέα, ενώ μόλις στα δώδεκα χτυπούσε στα πλήκτρα της γραφομηχανής της τα πρώτα της διηγήματα. Αριστούχος σε Γυμνάσιο και Λύκειο, εισήλθε 8η πανελληνίως στο τμήμα Γερμανικής Γλώσσας & Φιλολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας. Κατά τη φοίτησή της στο Πανεπιστήμιο, επέλεξε να παρακολουθεί και μαθήματα από τα Τμήματα ΦΠΨ (Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικών, Ψυχολογίας) και από την Αγγλική και Γαλλική Φιλολογία επίσης. Με την αποφοίτησή της απέκτησε ειδίκευση (ΜΑ) στη Συγκριτική Γλωσσολογία μοντέρνων Ευρωπαϊκών γλωσσών, και κατόπιν επελέγη για το Μεταπτυχιακό πρόγραμμα Γλωσσικής Τεχνολογίας-Μηχανολογίας (MSc) (Συνεργασία του τμήματος Γλωσσολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας, του τμήματος Ηλεκτρονικών Υπολογιστών & Ευφυών Συστημάτων και Ρομποτικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου), το οποίο τελείωσε με άριστα. Κατά την Πρακτική της εργάστηκε εθελοντικά ως μέλος της ερευνητικής ομάδας του Ε.Κ.Ε.Φ.Ε. «Δημόκριτος» (στο Τμήμα Μικροηλεκτρονικής) και συμμετείχε στα πλαίσια της Διατριβής της στο Παγκόσμιο Συνέδριο Τεχνητής Νοημοσύνης στη Σάμο, η οποία και δημοσιεύθηκε στα πρακτικά της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας (Irene Doura et al. -Paper 2004). Έκτοτε εργάστηκε ως εκπαιδευτικός, καθηγήτρια ξένων γλωσσών σε Ιδιωτικά σχολεία, μεταφράστρια, επιμελήτρια κειμένων, εισηγήτρια σεμιναρίων και επιστημονική συνεργάτης δικηγορικών γραφείων και διαφόρων εταιρειών. Από το 2003 έχει δικό της μεταφραστικό γραφείο και από το 2010 διευθύνει τα Εκπαιδευτήρια Ντούρα-Καββαδία (Κέντρα 20 Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης, Πληροφορικής και Σεμιναρίων ΑCADEMY CENTRES-ΑΚΑΔΗΜΙΑ).
Ως λογοτέχνης (συγγραφέας, ποιήτρια, δοκιμιογράφος, χρονογράφος, αρθρογράφος, στιχουργός) έχει λάβει μέρος σε μία πληθώρα λογοτεχνικών διαγωνισμών και έχει αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Είναι μέλος της Ένωσης Συγγραφέων και Ποιητών “World Poets Society”, της Διεθνούς Ένωσης Καλλιτεχνών και Συγγραφέων Αμερικής (IWA), της Διασπορικής Λογοτεχνικής Αυστραλίας, και της διεθνούς εκστρατείας “World Peace Academy Campaign”, που προωθεί την έννοια και τη σπουδαιότητα της παγκόσμιας Ειρήνης. Έργα της περιλαμβάνονται στη Μεγάλη Λογοτεχνική Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση (2014, 2017), στον συλλογικό τόμο ποίησης του Ομίλου για την UNESCO ΤΛΕΕ (2015) με τίτλο «Σύγχρονοι Έλληνες Ποιητές», στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Γραμμάτων και Τεχνών της Αμφικτυονίας Ελληνισμού (2015, 2019) και σε διεθνείς εγκυκλοπαίδειες και σε ιστοτόπους. Έχει συμμετάσχει σε Φεστιβάλ Τεχνών και Πολιτισμού, σε Συμπόσια Ποίησης, σε γκαλερί και μουσεία, σε πολιτιστικούς Μαραθωνίους, σε ημερίδες εκπαιδευτικές και πολιτιστικές, και σε άλλα καλλιτεχνικά-πολιτιστικά δρώμενα είτε ως ποιήτρια-συγγραφέας είτε ως εισηγήτρια-γλωσσολόγος.
Από το 2011, λόγω της μεγάλης της αγάπης για τα παιδιά και για τη διδασκαλία εν γένει, δίδαξε αφιλοκερδώς – κατόπιν ευγενούς πρόσκλησης του Δήμου Παλαιού Φαλήρου επί έξι συναπτά έτη - την αγγλική γλώσσα σε δημόσιους παιδικούς σταθμούς, μυώντας τη νέα γενιά στην πρώτη ξένη γλώσσα. Για το έργο της τιμήθηκε από τον Δήμο Π. Φαλήρου, τον Πειραϊκό Σύλλογο, τον Δήμο Χορτιάτη, τον Δήμο Σαλαμίνας, την Ένωση για την Ελληνική Πολιτιστική Κληρονομιά, την Ομάδα Φίλων Πολιτισμού της Στουτγκάρδης (υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας), τον Ελληνικό Λογοτεχνικό Σύνδεσμο Βαυαρίας, τον Δήμο Χαλανδρίου, την Ένωση Φίλων των Επτανήσων, την Ένωση Σμυρναίων-Μικρασιατών Β. Ελλάδας, τον Λαογραφικό Όμιλο Μελίκης, το Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο Λέρου, την Εταιρία Τεχνών-Επιστήμης & Πολιτισμού Κερατσινίου, τις Ενώσεις Ελλήνων Πολιτισμού και Ανάπτυξης, την καλλιτεχνική Ομάδα Θύρσος, την ΕΠΟΚ Κύπρου, την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, τον Διεθνή Λογοτεχνικό Όμιλο Giovanni Gronchi, το Panorama Literature Festival Ιταλίας, κ.ά. Είναι ιδρύτρια του Δικτύου Ένωσης/Αρωγής Γυναικών FAAN και περιλαμβάνεται ως μία από τις επιτυχημένες γυναίκες καριέρας στον τόμο WHO is WHO Ελλάδας με τίτλο «Γυναίκες–Ηγέτες στον χώρο των επιχειρήσεων, καθώς και στην Πορφυρή έκδοση εξεχουσών προσωπικοτήτων «WHO is WHO Ελλάδας» από το 2019. Το 2020 διορίστηκε Διευθύντρια του Οργανισμού Writers Capital Foundation (παρ. Ελλάδος) και το 2021 Γενική Γραμματέας (Secretary-General) του Διεθνούς Writers Capital International Foundation, και εν συνεχεία Αρχισυντάκτρια της Ιστοσελίδας των Εκδόσεων & του διαδικτυακού Περιοδικού Writers Edition Onlina Magazine, ενώ είναι επίσης η ιδιοκτήτρια των Εκδόσεων Writers International Edition Ελλάδας. Επίσης από το 2022 είναι Μέλος του ΔΣ και Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Παγκόσμιου Φιλοσοφικού Φόρουμ - Annex GR, και Ambassador for Language and Communication των International Who Is Who Academy & Awards. Παράλληλα είναι Μέλος του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών Λόγου & Επιστημών Ελλάδος, της Ένωσης Συγγραφέων IWA USA, Οργανωτικό Μέλος της Επιτροπής Μετάφρασης της PEN International, του Συλλόγου για την Ελληνική Πολιτιστική Κληρονομιά, Έφορος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου των Φίλων Ερυθρού Σταυρού και Μέλος της Ένωσης κατοίκων Αμφιθέας Σοφία Μπεφόν, που διεξάγουν φιλανθρωπικό έργο.
September 12, 2021
Η Σφαίρα της Ελευθερίας - Δοκίμιο
Η Σφαίρα της Ελευθερίας
Δοκίμιο
Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία (2021)
Προβληματισμός:
Στην απαρχή της τρίτης δεκαετίας του αιώνα μας, αντί να χαίρουν όλοι οι λαοί, οι φυλές, οι άνθρωποι απανταχού της γης, άνευ διακρίσεων καταγωγής, χρώματος, ή φύλου, την απόλυτη ελευθερία – αν μη τι άλλο - διαχείρισης εαυτού, δυστυχώς ακόμα πιο έντονος είναι ο προβληματισμός και η πικρία που απορρέει από την βάναυση και άκρως κατάφορη καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ιδιαίτερα των αδυνάτων, της γυναίκας και του παιδιού, επίσης και του διαφορετικού... Του αλλιώτικου, του μη συμβατικού... Πέραν αυτού, ωστόσο, η συζήτηση αφορά την ίδια την ελευθερία ως έννοια καθαυτή. Υπάρχει άραγε αυτό που αποζητούμε όλοι, η απόλυτη δηλαδή ελευθερία, ή είναι απλώς και μόνον μια χίμαιρα, μια ουτοπία;
Η ελευθερία, το υπέρτατο αυτό αγαθό, η ανυπέρβλητης σπουδαιότητας αξία, είναι δυστυχώς, όπως διαφαίνεται, καθόλα σχετική. Όταν κάποιος εύχεται να ζήσει ελεύθερος, εννοεί αδούλωτος στην πραγματικότητα από έναν εξωγενή παράγοντα, στην περίπτωση επί παραδείγματι ενός κράτους, έναν κατακτητή. Δυστυχώς, ο πλανήτης μας μαστίζεται από πολεμικές συρράξεις μεταξύ λαών, ακόμα και ομοεθνών και κάθε είδους συγκρούσεις και αναταραχές...
Στα πλαίσια μιας κοινωνίας τώρα, και δη ευνομούμενης, κάθε άνθρωπος επιθυμεί και απαιτεί το αναφέρετο δικαίωμά του να είναι ελεύθερος να εκφράζεται, να κινείται, να πράττει, να δρα. Όχι μόνον να σκέπτεται και να ονειρεύεται ελεύθερα, ούτε και μόνον να φαντάζεται πως είναι ελεύθερος... Να είναι πραγματικά ελεύθερος. Όμως, πόσο πραγματικά ελεύθερος είναι κάποιος, ακόμα και αυτός που έχει την τύχη να έχει γεννηθεί σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας, ήτοι σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, στην καθημερινή του ζωή; Γιατί ακόμα και στη δημοκρατία υπάρχουν κανόνες, ρήτρες, κανονισμοί, και νόμοι. Όπως έλεγε μάλιστα ο μέγιστος φιλόσοφος Αριστοτέλης, «η πλήρης ελευθερία εννέχει κινδύνους. Αν κάποιος δεν σεβαστεί την ελευθερία των άλλων, τότε η ελευθερία καταντά εύκολα ασυδοσία». Όλοι γνωρίζουμε την σχετική ειδοποιό διαφορά μεταξύ ενός πλήθους που αρχικά διαδηλώνει ειρηνικά και κατόπιν με την παραμικρή εμπρηστική παρέμβαση (συνήθως προβοκάτσια) μετατρέπεται σε αλαλάζοντα ανεξέλεγκτο όχλο. Συνεπώς ακόμα και η ελευθερία οφείλει να υπόκειται σε νόμους, νομοτελειακές συνθήκες, σε νόρμες; Βεβαίως οι νόμοι είναι νόμοι, ακόμα και οι σκληροί πολλές φορές απαραίτητοι (dura lex, sed lex = σκληρός νόμος, αλλά νόμος). Ωστόσο, εξαρτάται κατ’ ουσίαν από το είδος αυτών των νόμων. Υπάρχουν, νόμοι λοιπόν που κατά καιρούς και υπό συνθήκες κρίνονται από την εκάστοτε νομοθετική εξουσία ως άκρως απαραίτητοι, αλλά και άλλοι που καταστρατηγούν τις ανθρώπινες ελευθερίες (βλέπε στα δικτατορικά, απολυταρχικά, και λοιπά πολιτεύματα).
Μα ακόμα και σε μια κοινωνία που όλα λειτουργούν ομαλά, ακόμα και τότε οι ελευθερίες του ατόμου τίθενται υπό αμφισβήτηση. Κανείς δεν μπορεί να αποτελεί μέλος μιας κοινωνίας αν δεν καταγραφεί από γενέσεώς του στα μητρώα, αν δεν λάβει νούμερο κοινωνικής ασφάλισης, ταυτότητα, αριθμό φορολογικού μητρώου, κλπ. προκειμένου να υπάγεται στις διάφορες κοινωνικές, κρατικές, και λοιπές υποχρεώσεις του. Συνεπώς υπάρχουν σαφείς υποχρεώσεις (παράλληλες φυσικά με τα δικαιώματα) που απορρέουν από την ένταξη του ατόμου σε μια κοινωνία και σε ένα κράτος από την αρχή της ζωής του έως τον θάνατό του, τις οποίες αν δεν εκπληρώσει θα έχει ολέθριες συνέπειες.
Και επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα: «Τελικά, ακόμα και η ελευθερία υπόκειται σε νόμους;». Από ό,τι φαίνεται έτσι είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς... Και το ερώτημα εκτείνεται έτι περαιτέρω: «Ελευθερία υπό συνθήκες» αποτελεί όντως ελευθερία; Και αξίζει σε μια τέτοια περίπτωση το όνομά της, έχοντας χάσει μέρος της ουσίας της;
Και, εν τέλει, τι εστί ελευθερία; Οι ορισμοί πάμπολλοι, εδώ θα δοθεί ωστόσο μια πιο οπτικοποιημένη προσέγγιση. Βασισμένη κυρίως στην ίδια τη φύση, και σε πάμπολλα πορίσματα επιστημόνων, οι οποίοι ανακάλυψαν ότι όλα τα έμβια όντα χρειάζονται τον δικό τους προσωπικό χώρο ελευθερίας τους. Παρατηρώντας σε απομακρυσμένους τροπικούς παραδείσους σπάνια είδη ζωής, απεφάνθησαν ότι το κάθε έμβιο ον (εδώ θα καλείται «άτομο») προσπαθεί, εντός ενός μεγαλύτερου του συνηθισμένου πλήθους ομοειδών του, να απομακρυνθεί από τα άλλα άτομα, προκειμένου να αποκτήσει την αρχική του κατάσταση που του δίνει μεγαλύτερη ελευθερία.
Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, η ελευθερία θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με ένα είδος διάφανης, αόρατης σφαίρας που μας περιβάλλει, όπως περίπου μας περιβάλλει η αύρα μας, αλλά η έκτασή της είναι φυσικά πολύ μεγαλύτερη. Αυτή η σφαίρα είναι ο προσωπικός μας χώρος, η ζωτικής σημασίας σφαίρα, που μας δίνει τον απαραίτητο κενό χώρο, προκειμένου να μπορούμε να ζήσουμε – δηλαδή να κινηθούμε, να δράσουμε άνετα και άνευ περιορισμών. Είναι ο κενός χώρος που μας χαρίζεται και μας διαχωρίζει από εκείνον των άλλων ανθρώπων ή άλλων έμβιων όντων, που επίσης περιβάλλονται από την αντίστοιχη φυσικά σφαίρα τους...
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, η σφαίρα της ελευθερίας που μας περιβάλλει, δεν μπορεί παρά να είναι σχετική, καθώς δεν μπορεί και δεν πρέπει το κάθε άτομο να ξεπερνά τη δική του σφαίρα και να εισέρχεται – βιαίως πάντα - στη σφαίρα ελευθερίας και απρόσκοπτης κίνησης του συνανθρώπου ή κάποιου άλλου έμβιου όντος... Γιατί και τα άλλα έμβια όντα έχουν το καθένα το δικό τους χώρο, τον χώρο διαβίωσής τους, αυτό που ονομάζουμε «οικοσύστημα», μέσα στο οποίο ζουν και δρουν, και συνήθως έρχεται να το καταπατήσει ο άνθρωπος με την καταστροφική του επεκτατικότητα. Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος καταστρέφει με τις αλόγιστες πράξεις του τον τρόπο ζωής κάθε άλλου όντος, πράγμα που έχουμε δει πάμπολλες φορές να συμβαίνει με τα οικοσυστήματα των προς εξαφάνιση ζώων. Ακριβώς επειδή εισέρχεται βίαια στην σφαίρα ελευθερίας των όντων αυτών, παραβιάζοντας τους άρρητους νόμους της φύσης.
Στη δική μας τώρα περίπτωση, της βίαιης εισχώρησης ενός ατόμου στην εν λόγω σφαίρα ενός άλλου ατόμου, εκεί πρόκειται για την κατάφορη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων - ή έτι χειρότερα της εισβολής και προσβολής ενάντια στις ατομικές ή και συλλογικές ελευθερίες ενός άλλου. Τιμωρητέα δυστυχώς αυτή η παραβίαση και προσβολή δεν είναι πάντοτε, και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, στους οποίους στο παρόν δεν θα υπεισέλθουμε (μερικοί εκ των οποίων η άγνοια του ενός ή και των δύο πλευρών, η κοινωνία στην οποία ζουν τα εν λόγω άτομα, το μορφωτικό και οικονομικό υπόβαθρο, ακόμα και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, μεταξύ πολλών άλλων).
Για να γίνει καλύτερα κατανοητή η θεωρία της σφαίρας της ελευθερίας, ας σκεφτούμε ως παράδειγμα τους εαυτούς μας που ζούμε σε κοινωνίες δυτικού τρόπου σκέψης και διαβίωσης. Πιασμένοι, εξαιτίας των ίδιων αναγκών μας, σε έναν ιστό αράχνης που εξυφαίνεται γύρω μας αόρατος από την ημέρα που γεννιόμαστε έως τη μέρα που θα φύγουμε από τη ζωή αυτή. Οι κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικές συνθήκες που μας περιβάλλουν, μάς δημιουργούν ακόμα περισσότερες ανάγκες και συνεπώς υποχρεώσεις, δένοντάς μας ακόμα περισσότερο στον εν λόγω ιστό. Τα χρέη που προκύπτουν από τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες για ένα ανώτερο – αλλά όχι απαραίτητα καλύτερο - βιοτικό επίπεδο είναι ένα είδος τέτοιας δέσμευσης, επίσης και οι φορολογικές και όποιες άλλες υποχρεώσεις. Οι κοινωνικές επιταγές οφείλουν να «πληρώνονται» επίσης «άμα τη εμφανίσει»...
Περιορισμένοι μέσα στα μικρά σπίτια μας, σε μια αστική πυκνοκατοικημένη περιοχή, είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε τους γείτονες και να μας ανέχονται. Ειδικά στις μεγαλουπόλεις, οι άνθρωποι ζουν σαν να είμαστε όντα κλεισμένα στο κουκούλι που έχουμε τυλίξει εμείς οι ίδιοι γύρω μας, για ίδια προστασία. Ορμώμενοι από μια εξωτερική ή περισσότερο εσώτερη ανάγκη να κλειστούμε μέσα στον μικρόκοσμό μας, για την δική μας «ασφάλεια». Και δεν μιλάμε καν για περιπτώσεις όπως η πανδημία που μαστίζει τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια, παίρνουμε το παράδειγμα της «φυσιολογικής κατάστασης», μιας κανονικότητας – όπως την ξέραμε πριν από τον εγκλεισμό, πριν από την καραντίνα και τα lock downs.
Ας φανταστούμε λοιπόν την εικόνα ως εξής: Είμαστε κλεισμένοι (άλλοι θα το έλεγαν πιο έντονα μάλιστα, «εγκλωβισμένοι») ο καθένας μέσα σε έναν ξεχωριστό δικό του μικρόκοσμο, τη δική του σφαίρα ελευθερίας, με την ελπίδα να μην συγκρούεται η μία σφαίρα με εκείνη του άλλου. Αυτός ο μικρόκοσμος κείται στα πλαίσια της κοινωνίας που μας έχει υποδεχθεί, αλλού λιγότερο ή αλλού περισσότερο φιλόξενα, η οποία με τη σειρά της τείνει να συγκρούεται με άλλες κοινωνικές και άλλου τύπου δομές, μέσα σε μια πόλη που έχει τα δικά της αχάραχτα ή μη όρια, μιας χώρας που έχει να συντηρήσει μετά βασάνων και πολλές φορές πολέμων τα εσωτερικά ή εξωτερικά της σύνορα από εγχώριες ή ξένες επιβουλές, σε μια ήπειρο που πολλές φορές ακόμα και τα «τερτίπια» των τεκτονικών πλακών προκαλούν σεισμικές και αρνητικά οικονομικές προεκτάσεις - πόσω δε μάλλον αν μιλήσουμε για τεράστια γεωπολιτικά-γεωστρατηγικά, κοινωνικοπολιτικά, οικονομικά, θρησκευτικά, κ.ά. παιχνίδια και συμφέροντα, που ακόμα και σε περιόδους ειρήνης προκαλούν εντάσεις και διαπληκτισμούς σε έναν πλανήτη που η Δύση συγκρούεται μόνιμα με την Ανατολή, ο Βοράς με τον Νότο... Και παράλληλα ο πλανήτης μόνιμα βρίσκεται σε κίνηση - σε μια αένη πορεία (καθώς «τα πάντα ρει») - μέσα σε ένα αδιάκοπα εξίσου ρέον και αεικίνητο σύμπαν, που με τη σειρά του τον περιβάλλει, τον οριοθετεί, τον καθορίζει, τον συμπιέζει, τον περιορίζει...
Το Συμπέρασμα που κάποιoς από τα ελάχιστα καταγεγραμμένα παραπάνω μπορεί να εξάγει είναι ότι πλήρως ελεύθερος ουσιαστικά δεν δύναται να είναι κανείς μας, και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να διαφύγει των προκαθορισμένων του πλαισίων... Χωρίς να υπεισέλθουμε στην θεωρία του προκαθορισμένου βίου μας από τη μοίρα, το πεπρωμένο ή το κάρμα...
Και, άρα, είμαστε όλοι καταδικασμένοι να ζούμε σε κατάσταση ανελευθερίας; Υποτέλειας; Ενδεχομένως η «ελεύθερη βούληση» του ανθρώπου και η ανιδιοτελής και άνευ όρων αγάπη προς τον συνάνθρωπο και τη φύση εν γένει, να μπορούσε να επιφέρει την αλλαγή προς το καλύτερο, και ιδίως προς το συμφέρον του ανθρώπινου γένους, όσο και της Φύσης, και συνεπώς όλων μας. Μέσω της αλλαγής της έως τούδε νοοτροπίας, μέσω κατακρήμνισης των κατεστημένων τειχών και λανθασμένων προκαταλήψεων, μέσω αποικοδόμησης παγιωμένων αντιλήψεων που μας χωρίζουν ως ανθρώπινο γένος και μας αποξενώνουν από την ανθρώπινη φύση μας και τη Φύση.
Θα αισθανθούμε ελεύθεροι εν ζωή και όχι αφότου πλέον περάσουμε τον Αχέροντα μόνον όταν εθελούσια ανοίξουμε ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί την σφαίρα της ελευθερίας μας προς τον συνάνθρωπο ή προς το εκάστοτε έμβιο ον. Αν ανοίξουμε τη σφαίρα που μας περιβάλλει για να αγκαλιάσουμε τον συνάνθρωπο με αγάπη και κατανόηση στη δική του ανάγκη για ελευθερία, τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε την συλλογική «συμπαντική ελευθερία» που θα μας περιβάλλει όλους ως μια μοναδιαία σφαίρα, σε μία αρμονική συμβίωση επάνω σε έναν πλανήτη όπου όλα τα έμβια όντα θα ζουν σε συνθήκες ουράνιων σφαιρών απόλυτης καθαρότητας, διαύγειας και γαλήνης...
"Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος"
Η περίφημη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη, η οποία είναι εγχαραγμένη επάνω στον τάφο του στο Ηράκλειο της Κρήτης (1883-1957)
Δοκίμιο
Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία (2021)
Προβληματισμός:
Στην απαρχή της τρίτης δεκαετίας του αιώνα μας, αντί να χαίρουν όλοι οι λαοί, οι φυλές, οι άνθρωποι απανταχού της γης, άνευ διακρίσεων καταγωγής, χρώματος, ή φύλου, την απόλυτη ελευθερία – αν μη τι άλλο - διαχείρισης εαυτού, δυστυχώς ακόμα πιο έντονος είναι ο προβληματισμός και η πικρία που απορρέει από την βάναυση και άκρως κατάφορη καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ιδιαίτερα των αδυνάτων, της γυναίκας και του παιδιού, επίσης και του διαφορετικού... Του αλλιώτικου, του μη συμβατικού... Πέραν αυτού, ωστόσο, η συζήτηση αφορά την ίδια την ελευθερία ως έννοια καθαυτή. Υπάρχει άραγε αυτό που αποζητούμε όλοι, η απόλυτη δηλαδή ελευθερία, ή είναι απλώς και μόνον μια χίμαιρα, μια ουτοπία;
Η ελευθερία, το υπέρτατο αυτό αγαθό, η ανυπέρβλητης σπουδαιότητας αξία, είναι δυστυχώς, όπως διαφαίνεται, καθόλα σχετική. Όταν κάποιος εύχεται να ζήσει ελεύθερος, εννοεί αδούλωτος στην πραγματικότητα από έναν εξωγενή παράγοντα, στην περίπτωση επί παραδείγματι ενός κράτους, έναν κατακτητή. Δυστυχώς, ο πλανήτης μας μαστίζεται από πολεμικές συρράξεις μεταξύ λαών, ακόμα και ομοεθνών και κάθε είδους συγκρούσεις και αναταραχές...
Στα πλαίσια μιας κοινωνίας τώρα, και δη ευνομούμενης, κάθε άνθρωπος επιθυμεί και απαιτεί το αναφέρετο δικαίωμά του να είναι ελεύθερος να εκφράζεται, να κινείται, να πράττει, να δρα. Όχι μόνον να σκέπτεται και να ονειρεύεται ελεύθερα, ούτε και μόνον να φαντάζεται πως είναι ελεύθερος... Να είναι πραγματικά ελεύθερος. Όμως, πόσο πραγματικά ελεύθερος είναι κάποιος, ακόμα και αυτός που έχει την τύχη να έχει γεννηθεί σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας, ήτοι σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, στην καθημερινή του ζωή; Γιατί ακόμα και στη δημοκρατία υπάρχουν κανόνες, ρήτρες, κανονισμοί, και νόμοι. Όπως έλεγε μάλιστα ο μέγιστος φιλόσοφος Αριστοτέλης, «η πλήρης ελευθερία εννέχει κινδύνους. Αν κάποιος δεν σεβαστεί την ελευθερία των άλλων, τότε η ελευθερία καταντά εύκολα ασυδοσία». Όλοι γνωρίζουμε την σχετική ειδοποιό διαφορά μεταξύ ενός πλήθους που αρχικά διαδηλώνει ειρηνικά και κατόπιν με την παραμικρή εμπρηστική παρέμβαση (συνήθως προβοκάτσια) μετατρέπεται σε αλαλάζοντα ανεξέλεγκτο όχλο. Συνεπώς ακόμα και η ελευθερία οφείλει να υπόκειται σε νόμους, νομοτελειακές συνθήκες, σε νόρμες; Βεβαίως οι νόμοι είναι νόμοι, ακόμα και οι σκληροί πολλές φορές απαραίτητοι (dura lex, sed lex = σκληρός νόμος, αλλά νόμος). Ωστόσο, εξαρτάται κατ’ ουσίαν από το είδος αυτών των νόμων. Υπάρχουν, νόμοι λοιπόν που κατά καιρούς και υπό συνθήκες κρίνονται από την εκάστοτε νομοθετική εξουσία ως άκρως απαραίτητοι, αλλά και άλλοι που καταστρατηγούν τις ανθρώπινες ελευθερίες (βλέπε στα δικτατορικά, απολυταρχικά, και λοιπά πολιτεύματα).
Μα ακόμα και σε μια κοινωνία που όλα λειτουργούν ομαλά, ακόμα και τότε οι ελευθερίες του ατόμου τίθενται υπό αμφισβήτηση. Κανείς δεν μπορεί να αποτελεί μέλος μιας κοινωνίας αν δεν καταγραφεί από γενέσεώς του στα μητρώα, αν δεν λάβει νούμερο κοινωνικής ασφάλισης, ταυτότητα, αριθμό φορολογικού μητρώου, κλπ. προκειμένου να υπάγεται στις διάφορες κοινωνικές, κρατικές, και λοιπές υποχρεώσεις του. Συνεπώς υπάρχουν σαφείς υποχρεώσεις (παράλληλες φυσικά με τα δικαιώματα) που απορρέουν από την ένταξη του ατόμου σε μια κοινωνία και σε ένα κράτος από την αρχή της ζωής του έως τον θάνατό του, τις οποίες αν δεν εκπληρώσει θα έχει ολέθριες συνέπειες.
Και επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα: «Τελικά, ακόμα και η ελευθερία υπόκειται σε νόμους;». Από ό,τι φαίνεται έτσι είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς... Και το ερώτημα εκτείνεται έτι περαιτέρω: «Ελευθερία υπό συνθήκες» αποτελεί όντως ελευθερία; Και αξίζει σε μια τέτοια περίπτωση το όνομά της, έχοντας χάσει μέρος της ουσίας της;
Και, εν τέλει, τι εστί ελευθερία; Οι ορισμοί πάμπολλοι, εδώ θα δοθεί ωστόσο μια πιο οπτικοποιημένη προσέγγιση. Βασισμένη κυρίως στην ίδια τη φύση, και σε πάμπολλα πορίσματα επιστημόνων, οι οποίοι ανακάλυψαν ότι όλα τα έμβια όντα χρειάζονται τον δικό τους προσωπικό χώρο ελευθερίας τους. Παρατηρώντας σε απομακρυσμένους τροπικούς παραδείσους σπάνια είδη ζωής, απεφάνθησαν ότι το κάθε έμβιο ον (εδώ θα καλείται «άτομο») προσπαθεί, εντός ενός μεγαλύτερου του συνηθισμένου πλήθους ομοειδών του, να απομακρυνθεί από τα άλλα άτομα, προκειμένου να αποκτήσει την αρχική του κατάσταση που του δίνει μεγαλύτερη ελευθερία.
Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, η ελευθερία θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με ένα είδος διάφανης, αόρατης σφαίρας που μας περιβάλλει, όπως περίπου μας περιβάλλει η αύρα μας, αλλά η έκτασή της είναι φυσικά πολύ μεγαλύτερη. Αυτή η σφαίρα είναι ο προσωπικός μας χώρος, η ζωτικής σημασίας σφαίρα, που μας δίνει τον απαραίτητο κενό χώρο, προκειμένου να μπορούμε να ζήσουμε – δηλαδή να κινηθούμε, να δράσουμε άνετα και άνευ περιορισμών. Είναι ο κενός χώρος που μας χαρίζεται και μας διαχωρίζει από εκείνον των άλλων ανθρώπων ή άλλων έμβιων όντων, που επίσης περιβάλλονται από την αντίστοιχη φυσικά σφαίρα τους...
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, η σφαίρα της ελευθερίας που μας περιβάλλει, δεν μπορεί παρά να είναι σχετική, καθώς δεν μπορεί και δεν πρέπει το κάθε άτομο να ξεπερνά τη δική του σφαίρα και να εισέρχεται – βιαίως πάντα - στη σφαίρα ελευθερίας και απρόσκοπτης κίνησης του συνανθρώπου ή κάποιου άλλου έμβιου όντος... Γιατί και τα άλλα έμβια όντα έχουν το καθένα το δικό τους χώρο, τον χώρο διαβίωσής τους, αυτό που ονομάζουμε «οικοσύστημα», μέσα στο οποίο ζουν και δρουν, και συνήθως έρχεται να το καταπατήσει ο άνθρωπος με την καταστροφική του επεκτατικότητα. Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος καταστρέφει με τις αλόγιστες πράξεις του τον τρόπο ζωής κάθε άλλου όντος, πράγμα που έχουμε δει πάμπολλες φορές να συμβαίνει με τα οικοσυστήματα των προς εξαφάνιση ζώων. Ακριβώς επειδή εισέρχεται βίαια στην σφαίρα ελευθερίας των όντων αυτών, παραβιάζοντας τους άρρητους νόμους της φύσης.
Στη δική μας τώρα περίπτωση, της βίαιης εισχώρησης ενός ατόμου στην εν λόγω σφαίρα ενός άλλου ατόμου, εκεί πρόκειται για την κατάφορη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων - ή έτι χειρότερα της εισβολής και προσβολής ενάντια στις ατομικές ή και συλλογικές ελευθερίες ενός άλλου. Τιμωρητέα δυστυχώς αυτή η παραβίαση και προσβολή δεν είναι πάντοτε, και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, στους οποίους στο παρόν δεν θα υπεισέλθουμε (μερικοί εκ των οποίων η άγνοια του ενός ή και των δύο πλευρών, η κοινωνία στην οποία ζουν τα εν λόγω άτομα, το μορφωτικό και οικονομικό υπόβαθρο, ακόμα και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, μεταξύ πολλών άλλων).
Για να γίνει καλύτερα κατανοητή η θεωρία της σφαίρας της ελευθερίας, ας σκεφτούμε ως παράδειγμα τους εαυτούς μας που ζούμε σε κοινωνίες δυτικού τρόπου σκέψης και διαβίωσης. Πιασμένοι, εξαιτίας των ίδιων αναγκών μας, σε έναν ιστό αράχνης που εξυφαίνεται γύρω μας αόρατος από την ημέρα που γεννιόμαστε έως τη μέρα που θα φύγουμε από τη ζωή αυτή. Οι κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικές συνθήκες που μας περιβάλλουν, μάς δημιουργούν ακόμα περισσότερες ανάγκες και συνεπώς υποχρεώσεις, δένοντάς μας ακόμα περισσότερο στον εν λόγω ιστό. Τα χρέη που προκύπτουν από τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες για ένα ανώτερο – αλλά όχι απαραίτητα καλύτερο - βιοτικό επίπεδο είναι ένα είδος τέτοιας δέσμευσης, επίσης και οι φορολογικές και όποιες άλλες υποχρεώσεις. Οι κοινωνικές επιταγές οφείλουν να «πληρώνονται» επίσης «άμα τη εμφανίσει»...
Περιορισμένοι μέσα στα μικρά σπίτια μας, σε μια αστική πυκνοκατοικημένη περιοχή, είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε τους γείτονες και να μας ανέχονται. Ειδικά στις μεγαλουπόλεις, οι άνθρωποι ζουν σαν να είμαστε όντα κλεισμένα στο κουκούλι που έχουμε τυλίξει εμείς οι ίδιοι γύρω μας, για ίδια προστασία. Ορμώμενοι από μια εξωτερική ή περισσότερο εσώτερη ανάγκη να κλειστούμε μέσα στον μικρόκοσμό μας, για την δική μας «ασφάλεια». Και δεν μιλάμε καν για περιπτώσεις όπως η πανδημία που μαστίζει τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια, παίρνουμε το παράδειγμα της «φυσιολογικής κατάστασης», μιας κανονικότητας – όπως την ξέραμε πριν από τον εγκλεισμό, πριν από την καραντίνα και τα lock downs.
Ας φανταστούμε λοιπόν την εικόνα ως εξής: Είμαστε κλεισμένοι (άλλοι θα το έλεγαν πιο έντονα μάλιστα, «εγκλωβισμένοι») ο καθένας μέσα σε έναν ξεχωριστό δικό του μικρόκοσμο, τη δική του σφαίρα ελευθερίας, με την ελπίδα να μην συγκρούεται η μία σφαίρα με εκείνη του άλλου. Αυτός ο μικρόκοσμος κείται στα πλαίσια της κοινωνίας που μας έχει υποδεχθεί, αλλού λιγότερο ή αλλού περισσότερο φιλόξενα, η οποία με τη σειρά της τείνει να συγκρούεται με άλλες κοινωνικές και άλλου τύπου δομές, μέσα σε μια πόλη που έχει τα δικά της αχάραχτα ή μη όρια, μιας χώρας που έχει να συντηρήσει μετά βασάνων και πολλές φορές πολέμων τα εσωτερικά ή εξωτερικά της σύνορα από εγχώριες ή ξένες επιβουλές, σε μια ήπειρο που πολλές φορές ακόμα και τα «τερτίπια» των τεκτονικών πλακών προκαλούν σεισμικές και αρνητικά οικονομικές προεκτάσεις - πόσω δε μάλλον αν μιλήσουμε για τεράστια γεωπολιτικά-γεωστρατηγικά, κοινωνικοπολιτικά, οικονομικά, θρησκευτικά, κ.ά. παιχνίδια και συμφέροντα, που ακόμα και σε περιόδους ειρήνης προκαλούν εντάσεις και διαπληκτισμούς σε έναν πλανήτη που η Δύση συγκρούεται μόνιμα με την Ανατολή, ο Βοράς με τον Νότο... Και παράλληλα ο πλανήτης μόνιμα βρίσκεται σε κίνηση - σε μια αένη πορεία (καθώς «τα πάντα ρει») - μέσα σε ένα αδιάκοπα εξίσου ρέον και αεικίνητο σύμπαν, που με τη σειρά του τον περιβάλλει, τον οριοθετεί, τον καθορίζει, τον συμπιέζει, τον περιορίζει...
Το Συμπέρασμα που κάποιoς από τα ελάχιστα καταγεγραμμένα παραπάνω μπορεί να εξάγει είναι ότι πλήρως ελεύθερος ουσιαστικά δεν δύναται να είναι κανείς μας, και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να διαφύγει των προκαθορισμένων του πλαισίων... Χωρίς να υπεισέλθουμε στην θεωρία του προκαθορισμένου βίου μας από τη μοίρα, το πεπρωμένο ή το κάρμα...
Και, άρα, είμαστε όλοι καταδικασμένοι να ζούμε σε κατάσταση ανελευθερίας; Υποτέλειας; Ενδεχομένως η «ελεύθερη βούληση» του ανθρώπου και η ανιδιοτελής και άνευ όρων αγάπη προς τον συνάνθρωπο και τη φύση εν γένει, να μπορούσε να επιφέρει την αλλαγή προς το καλύτερο, και ιδίως προς το συμφέρον του ανθρώπινου γένους, όσο και της Φύσης, και συνεπώς όλων μας. Μέσω της αλλαγής της έως τούδε νοοτροπίας, μέσω κατακρήμνισης των κατεστημένων τειχών και λανθασμένων προκαταλήψεων, μέσω αποικοδόμησης παγιωμένων αντιλήψεων που μας χωρίζουν ως ανθρώπινο γένος και μας αποξενώνουν από την ανθρώπινη φύση μας και τη Φύση.
Θα αισθανθούμε ελεύθεροι εν ζωή και όχι αφότου πλέον περάσουμε τον Αχέροντα μόνον όταν εθελούσια ανοίξουμε ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί την σφαίρα της ελευθερίας μας προς τον συνάνθρωπο ή προς το εκάστοτε έμβιο ον. Αν ανοίξουμε τη σφαίρα που μας περιβάλλει για να αγκαλιάσουμε τον συνάνθρωπο με αγάπη και κατανόηση στη δική του ανάγκη για ελευθερία, τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε την συλλογική «συμπαντική ελευθερία» που θα μας περιβάλλει όλους ως μια μοναδιαία σφαίρα, σε μία αρμονική συμβίωση επάνω σε έναν πλανήτη όπου όλα τα έμβια όντα θα ζουν σε συνθήκες ουράνιων σφαιρών απόλυτης καθαρότητας, διαύγειας και γαλήνης...
"Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος"
Η περίφημη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη, η οποία είναι εγχαραγμένη επάνω στον τάφο του στο Ηράκλειο της Κρήτης (1883-1957)
The Sphere of Freedom - Article
The Sphere of Freedom
Article
Irene Doura-Kavadia (2021)
Problematic:
At the beginning of the third decade of our century, instead of all the peoples, races, and generally people all over the world, without distinction of origin, colour, or gender, enjoying the absolute freedom of - if nothing else - self-management, unfortunately even more intense is the concern and bitterness that results from the brutal and highly blatant violation of human rights. Especially of the weak, the women and children, as well as the different... The unconventional... Beyond that, however, the discussion concerns freedom per se as a concept in itself. Is there what we all seek, namely “absolute freedom”, or is it just a chimera, a utopia?
Freedom, this supreme good, the value of insurmountable importance, is unfortunately, as it seems, completely relevant. When one wishes to live free, one actually means undisturbed by an external factor, in the case of, for example, a state, an occupying force. Unfortunately, our planet is plagued by wars between peoples, even compatriots and all kinds of conflicts and riots...
In a society, and especially one that is well-governed, every human being desires and demands their stated right to be free to express themselves, to live, to move, and to act freely. Not only to think and dream freely, nor only to imagine that they are free... To be truly free. But how truly free is one, even one who is fortunate to have been born into a state of complete freedom, that is, in a democratic regime, in their daily life? Because even in a democracy there are rules, conditions, regulations, and laws applied. In fact, as the greatest philosopher Aristotle said, "complete freedom involves dangers. "If one does not respect the freedom of others, then freedom easily becomes impunity." We all know the relative noticeable difference between a crowd that first demonstrates peacefully and then with the slightest incendiary intervention (usually through provocations) turns into a roaring uncontrollable mob. So must even freedom be subject to laws, legislative conditions, and norms? Of course, laws are laws, even the hard ones are often necessary (dura lex, sed lex); so that depends on the laws actually. There are laws that from time to time and under conditions are deemed extremely necessary by the respective legislative power, but also others that circumvent human freedoms (see the cases of dictatorial, authoritarian, and other regimes).
Nonetheless, even in a society where everything works smoothly, even then the individual's freedoms are called into question. No-one can be a member of a society if they are not registered from birth, if they do not receive a social security number, an identity card, a tax registration number, etc., in order to be subject to their various social, state, among other, obligations. Therefore there are clear obligations (parallel of course to rights) arising from the integration of the individual into a society and a state from the beginning of their life until their death, which if they do not fulfill, there will be disastrous consequences.
At this point we return to the original question: "After all, is even freedom subject to laws?" From what it seems, so it is, unfortunately or fortunately... And the question extends even further: Is "freedom under conditions" really freedom? Does it, indeed, deserve its name despite having lost part of its essence?
Finally, what is freedom? The definitions abound, but here a more visualized approach will be given. Based mainly on nature itself, and on the many findings of scientists, who discovered that all living things need their own personal space of freedom. Observing rare species in distant tropical paradises, they concluded that every living being (hereinafter referred to as "individual") tries, within a larger number than usual, to distance itself from other individuals in order to regain its original state; i.e. to acquire more freedom.
According to this approach, freedom would be considered a kind of transparent, invisible sphere that surrounds us, much like our aura, but of course its extent is much larger. This sphere is our personal space, the vital sphere which gives us the necessary empty space in order to be able to live - that is, to move, to act comfortably and without restrictions. It is the empty space that is given to us and separates us from that of other people or other living beings that are also surrounded by their respective natural sphere of freedom...
As one can easily understand, the sphere of freedom that surrounds us can only be relevant, as each person cannot and should not go beyond their own sphere and enter - always violently - into the sphere of freedom of another fellow human being or some other living being... Because other living beings each have their own space, their living space, which we call the "ecosystem", in which they live and act, and usually man comes to trample with their destructive expansiveness. It is well known that man destroys the way of life of every other being with their reckless actions, which we have seen many times happen with the ecosystems of endangered animal species. Precisely because man enters violently into the sphere of freedom of these beings, violating the implicit laws of nature.
In our case now, of the violent entry of one person into that sphere of another, it is a blatant violation of human rights - or worse, of invading and infringing on the individual or collective freedoms of another. Unfortunately, this violation and abuse is not always punishable, and this is due to many factors, which we will not go into at the moment (some of which are the ignorance of one or both parties, the society in which these people live, their educational and economic background, even their religious beliefs, among many others).
To better understand the theory of the sphere of freedom, let us consider as an example ourselves who live in societies of western way of thinking and living. Caught up, because of our own needs, in an invisible cobweb that wraps itself around us from the day we are born until the day we finally leave this life. The socio-economic-political conditions that surround us create even more needs and therefore obligations, tying us even more to this web. Debts arising from the growing need for a higher - but not necessarily better - standard of living are a form of such commitment, as are tax and other obligations. Social cheques are also payable upon demand. Confined in our small houses, in an urban densely populated area, we are obliged to tolerate our neighbours as they will be obliged to tolerate us as well. Especially in big cities, people live as if we were beings enclosed in a cocoon, which we have wrapped around ourselves, for our own protection. Driven by an external or merely internal need to shut ourselves in our microcosm, for our own "safety". And we are not even talking about cases like the pandemic that has plagued the planet in recent years, we are simply taking the example of the "normal state", a normalcy - as we used to know it before the confinement, before the quarantine and the lock downs.
So let us imagine the picture as follows: We are enclosed (others would say more intensely, in fact, "trapped") each in a separate microcosm, our own sphere of freedom, in the hope that one sphere does not collide with that of the other's. This microcosm lies within the society that has welcomed us, elsewhere more or less more hospitably, which in turn tends to collide with other social and other types of structures, within a city that has its own unbroken or non-boundaries, a country that has to maintain after suffering and often following wars its internal or external borders by domestic intrigue or foreign occupation, in a continent that often even the "tricks" of tectonic plates cause seismic and negative economic implications - let alone if we come to consider all those geopolitical-geostrategic, socio-political, economic, religious, etc. games and interests, which even in times of peace cause tensions and conflicts on a planet where the West is constantly in conflict with the East, the North with the South... And at the same time the planet is constantly on the move - in a perpetual course (as "everything flows and all perishes - Heraclitus») - in an uninterrupted equally flowing and immovable universe, which in turn surrounds it, delimits it, defines it, compresses it, limits it ...
The conclusion that can be drawn following the thread of the few thoughts mentioned above is that one cannot be completely free, and no-one and nothing can escape their predetermined frameworks... Without entering into the theory or discussion of our predetermined life by fate, destiny or karma...
Therefore, are we all doomed to live in a state of non-freedom? In a state of subservience? It is possible, though, that man's "free will" and selfless and unconditional love for fellow human beings and nature in general, could bring about a change for the better, and especially in the interest of mankind and Nature, and therefore all of us. Through the change of the hitherto mentality, through the collapse of the falsely established walls and prejudices, through the deconstruction of entrenched perceptions that separate us as a human race and alienate us from our human nature and Nature itself as a whole.
We will feel free during this life and not after we pass Acheron only when we voluntarily open each of us - individually and all together - the sphere of our freedom to our fellow man or to any living being. If we open up the sphere that surrounds us to embrace our fellow man with love and understanding of their own need for freedom, then and only then will we all together be able to shape the collective "universal freedom" that will surround us all as a single sphere, in a harmonious coexistence on a planet where all living beings will live in conditions of celestial spheres of absolute purity, clarity and peace...
“I hope for nothing, I fear nothing. I am FREE” - The famous quote of Nikos Kazantzakis, which is engraved on his tomb in Heraklion, Crete (1883-1957)
Article
Irene Doura-Kavadia (2021)
Problematic:
At the beginning of the third decade of our century, instead of all the peoples, races, and generally people all over the world, without distinction of origin, colour, or gender, enjoying the absolute freedom of - if nothing else - self-management, unfortunately even more intense is the concern and bitterness that results from the brutal and highly blatant violation of human rights. Especially of the weak, the women and children, as well as the different... The unconventional... Beyond that, however, the discussion concerns freedom per se as a concept in itself. Is there what we all seek, namely “absolute freedom”, or is it just a chimera, a utopia?
Freedom, this supreme good, the value of insurmountable importance, is unfortunately, as it seems, completely relevant. When one wishes to live free, one actually means undisturbed by an external factor, in the case of, for example, a state, an occupying force. Unfortunately, our planet is plagued by wars between peoples, even compatriots and all kinds of conflicts and riots...
In a society, and especially one that is well-governed, every human being desires and demands their stated right to be free to express themselves, to live, to move, and to act freely. Not only to think and dream freely, nor only to imagine that they are free... To be truly free. But how truly free is one, even one who is fortunate to have been born into a state of complete freedom, that is, in a democratic regime, in their daily life? Because even in a democracy there are rules, conditions, regulations, and laws applied. In fact, as the greatest philosopher Aristotle said, "complete freedom involves dangers. "If one does not respect the freedom of others, then freedom easily becomes impunity." We all know the relative noticeable difference between a crowd that first demonstrates peacefully and then with the slightest incendiary intervention (usually through provocations) turns into a roaring uncontrollable mob. So must even freedom be subject to laws, legislative conditions, and norms? Of course, laws are laws, even the hard ones are often necessary (dura lex, sed lex); so that depends on the laws actually. There are laws that from time to time and under conditions are deemed extremely necessary by the respective legislative power, but also others that circumvent human freedoms (see the cases of dictatorial, authoritarian, and other regimes).
Nonetheless, even in a society where everything works smoothly, even then the individual's freedoms are called into question. No-one can be a member of a society if they are not registered from birth, if they do not receive a social security number, an identity card, a tax registration number, etc., in order to be subject to their various social, state, among other, obligations. Therefore there are clear obligations (parallel of course to rights) arising from the integration of the individual into a society and a state from the beginning of their life until their death, which if they do not fulfill, there will be disastrous consequences.
At this point we return to the original question: "After all, is even freedom subject to laws?" From what it seems, so it is, unfortunately or fortunately... And the question extends even further: Is "freedom under conditions" really freedom? Does it, indeed, deserve its name despite having lost part of its essence?
Finally, what is freedom? The definitions abound, but here a more visualized approach will be given. Based mainly on nature itself, and on the many findings of scientists, who discovered that all living things need their own personal space of freedom. Observing rare species in distant tropical paradises, they concluded that every living being (hereinafter referred to as "individual") tries, within a larger number than usual, to distance itself from other individuals in order to regain its original state; i.e. to acquire more freedom.
According to this approach, freedom would be considered a kind of transparent, invisible sphere that surrounds us, much like our aura, but of course its extent is much larger. This sphere is our personal space, the vital sphere which gives us the necessary empty space in order to be able to live - that is, to move, to act comfortably and without restrictions. It is the empty space that is given to us and separates us from that of other people or other living beings that are also surrounded by their respective natural sphere of freedom...
As one can easily understand, the sphere of freedom that surrounds us can only be relevant, as each person cannot and should not go beyond their own sphere and enter - always violently - into the sphere of freedom of another fellow human being or some other living being... Because other living beings each have their own space, their living space, which we call the "ecosystem", in which they live and act, and usually man comes to trample with their destructive expansiveness. It is well known that man destroys the way of life of every other being with their reckless actions, which we have seen many times happen with the ecosystems of endangered animal species. Precisely because man enters violently into the sphere of freedom of these beings, violating the implicit laws of nature.
In our case now, of the violent entry of one person into that sphere of another, it is a blatant violation of human rights - or worse, of invading and infringing on the individual or collective freedoms of another. Unfortunately, this violation and abuse is not always punishable, and this is due to many factors, which we will not go into at the moment (some of which are the ignorance of one or both parties, the society in which these people live, their educational and economic background, even their religious beliefs, among many others).
To better understand the theory of the sphere of freedom, let us consider as an example ourselves who live in societies of western way of thinking and living. Caught up, because of our own needs, in an invisible cobweb that wraps itself around us from the day we are born until the day we finally leave this life. The socio-economic-political conditions that surround us create even more needs and therefore obligations, tying us even more to this web. Debts arising from the growing need for a higher - but not necessarily better - standard of living are a form of such commitment, as are tax and other obligations. Social cheques are also payable upon demand. Confined in our small houses, in an urban densely populated area, we are obliged to tolerate our neighbours as they will be obliged to tolerate us as well. Especially in big cities, people live as if we were beings enclosed in a cocoon, which we have wrapped around ourselves, for our own protection. Driven by an external or merely internal need to shut ourselves in our microcosm, for our own "safety". And we are not even talking about cases like the pandemic that has plagued the planet in recent years, we are simply taking the example of the "normal state", a normalcy - as we used to know it before the confinement, before the quarantine and the lock downs.
So let us imagine the picture as follows: We are enclosed (others would say more intensely, in fact, "trapped") each in a separate microcosm, our own sphere of freedom, in the hope that one sphere does not collide with that of the other's. This microcosm lies within the society that has welcomed us, elsewhere more or less more hospitably, which in turn tends to collide with other social and other types of structures, within a city that has its own unbroken or non-boundaries, a country that has to maintain after suffering and often following wars its internal or external borders by domestic intrigue or foreign occupation, in a continent that often even the "tricks" of tectonic plates cause seismic and negative economic implications - let alone if we come to consider all those geopolitical-geostrategic, socio-political, economic, religious, etc. games and interests, which even in times of peace cause tensions and conflicts on a planet where the West is constantly in conflict with the East, the North with the South... And at the same time the planet is constantly on the move - in a perpetual course (as "everything flows and all perishes - Heraclitus») - in an uninterrupted equally flowing and immovable universe, which in turn surrounds it, delimits it, defines it, compresses it, limits it ...
The conclusion that can be drawn following the thread of the few thoughts mentioned above is that one cannot be completely free, and no-one and nothing can escape their predetermined frameworks... Without entering into the theory or discussion of our predetermined life by fate, destiny or karma...
Therefore, are we all doomed to live in a state of non-freedom? In a state of subservience? It is possible, though, that man's "free will" and selfless and unconditional love for fellow human beings and nature in general, could bring about a change for the better, and especially in the interest of mankind and Nature, and therefore all of us. Through the change of the hitherto mentality, through the collapse of the falsely established walls and prejudices, through the deconstruction of entrenched perceptions that separate us as a human race and alienate us from our human nature and Nature itself as a whole.
We will feel free during this life and not after we pass Acheron only when we voluntarily open each of us - individually and all together - the sphere of our freedom to our fellow man or to any living being. If we open up the sphere that surrounds us to embrace our fellow man with love and understanding of their own need for freedom, then and only then will we all together be able to shape the collective "universal freedom" that will surround us all as a single sphere, in a harmonious coexistence on a planet where all living beings will live in conditions of celestial spheres of absolute purity, clarity and peace...
“I hope for nothing, I fear nothing. I am FREE” - The famous quote of Nikos Kazantzakis, which is engraved on his tomb in Heraklion, Crete (1883-1957)
July 19, 2021
In favour of animal rights
As humans - we have to prove how humane we are and if we do possess a compassionate soul, by voicing our protest against cruelty to animals; through our language and our actions.
https://www.facebook.com/groups/write...
https://www.facebook.com/groups/write...
Interview at Culturepoint.gr
I wholeheartedly thank Nikos Naoumis as well as Konstantinos Manikas for this interview.
English
https://writerscapitalfoundation.org/...
Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Νίκο Ναούμη για την υπέροχη συνέντευξη, καθώς και τον Κωνσταντίνο Μανίκα για τη φιλοξενία στην ιστοσελίδα Culturepoint.gr
Greek
http://culturepoint.gr/i-k-ntoura-g-g...
English
https://writerscapitalfoundation.org/...
Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Νίκο Ναούμη για την υπέροχη συνέντευξη, καθώς και τον Κωνσταντίνο Μανίκα για τη φιλοξενία στην ιστοσελίδα Culturepoint.gr
Greek
http://culturepoint.gr/i-k-ntoura-g-g...
