Jacqueline Zirkzee's Blog

Mykene of de verantwoording van een moordenares

SALOMON – Jacqueline Zirkzee

Salomon, toekomstdroom of -nachtmerrie?

Een gezellig klein clubje, dacht ik nog, toen ik maandag hoorde dat er zes aanmeldingen waren voor mijn lezing+workshop over het schrijven van een boek. [image error]

Maar vrijdag blijven we stoelen bijzetten en is er alsnog een microfoon nodig om verstaanbaar te zijn voor alle aanwezigen. De ruime, lichte boekhandel van Van der Meer is gelukkig ingericht op zowel grote als kleine evenementen en met wat schuiven voelt het toch nog intiem genoeg om over zo’n persoonlijk onderwerp te spreken. Na de lezing en een korte pauze trekken we de stoelen nóg wat dichter bij elkaar voor het aanpakken van de kwesties waar de mensen met een boekproject mee zitten.

En dan gebeurt er iets magisch, zoals altijd wanneer er mensen bij elkaar komen die zich verbonden voelen door hun liefde voor het schrijven. Ze vertellen over wat hen bezighoudt. De een is al acht jaar bezig en zit volkomen vast, de volgende moet nog beginnen en heeft juist veel te veel ideeën. Er zit een gepubliceerd auteur bij die een stok achter de deur zoekt om dat tweede boek gestalte te geven, een ander worstelt met het verwerken van gevoelige autobiografische elementen. Er is een schrijver van een studieboek en iemand die werkt aan een boek over bijzondere rituelen. Een ander wil haar verbinding met de natuur overbrengen met een boek als ondersteuning van een heel complex aan initiatieven, er is een razend origineel romanidee, en nog veel meer.

Er komen zoveel mooie projecten voorbij die het verdienen om ooit in boekvorm het levenslicht te zien! Maar nog mooier is de sfeer in de groep. Iedereen vertelt, denkt mee, geeft tips en verbindt zich moeiteloos met de onderwerpen die over tafel vliegen. Er wordt met aandacht geluisterd als iemand vertrouwelijke informatie deelt, maar er is ook ruimte om te lachen en grapjes te maken. De laatste anderhalf uur vliegen voorbij. Na afloop wisselen deelnemers gegevens uit en ze bestendigen de goede voornemens waarmee ze binnenkwamen, maar nu met beduidend meer zelfvertrouwen. Precies waar deze bijeenkomst voor bedoeld was. Ik heb ervan genoten!

24 januari 2020, verslag lezing+mini-workshop bij Boekhandel Van der Meer Libris te Noordwijk, naar aanleiding van de verschijning van het boek Schrijf je boek in 1 jaar, schrijftips voor alle seizoenen, auteurs Jacqueline Zirkzee, Michelle Shanti en Jet Hoogerwaard, uitgeverij Paris Books 2019, ISBN 9789492883544, prijs € 20,- Koop het boek bij jouw favoriete boekhandel of bestel het hier: https://tinyurl.com/y4gv4ko6

Aangezien ik alle folders over wildlife in the Rocky Mountains de dag ervoor heb doorgelezen, is het best raar dat ik al aan mijn wandeling begonnen ben wanneer ik bedenk dat er hier weleens beren zouden kunnen zijn. Is het omdat ik niet in het grote National Park ben, waar onophoudelijk gewaarschuwd wordt om niet alleen te gaan wandelen en berenspray mee te nemen? Dat zou dom zijn: het is niet zo dat de dieren zich door bordjes laten tegenhouden. Misschien maak ik me druk om niets, maar onwillekeurig kijk ik toch om me heen hoe ik me zou kunnen redden: een spleet tussen de rotsen, een steile helling waar ik me aan dunne boomstammetjes zou kunnen vasthouden en een zware beer niet.

Wees aanwezig, staat in de folder Bears and people: de beste manier om een confrontatie met een beer te vermijden, is door hem de kans te geven jou te ontlopen. Ik begin een wijsje te neuriën, maar dat voelt gekunsteld. Min of meer vanzelf schakel ik over op een lage hum, op de cadans van mijn stevige stappen en mijn ademhaling: een eentonig lied, een chant om het gevaar te bezweren.

Lower Bugaboo Falls, Columbia Valley, B.C.

Ik weiger me ongemakkelijk te voelen, al kom ik verder helemaal niemand tegen. Na enige tijd hoor ik het geluid van brullend water. Boven bij de waterval speelt het zonlicht met de opspattende watersluiers en verft ze in regenboogkleuren, de rivier raast schuimend door de kloof. Ik klim naar een rotspunt en laat me overweldigen door de oneindige inspiratie die de natuur biedt. 

Dan beginnen de schaduwen te lengen. Ik moet opletten op de terugweg, want het pad was al nauwelijks zichtbaar en vanaf de andere kant ziet het er weer anders uit. Dankbaar voor het geschenk van deze prachtige middag moet ik een beetje lachen om mezelf en mijn berenangst, maar ik hum nog steeds mijn oerritme en zwaai met mijn armen.

Dan zie ik een donkere hoop uitwerpselen op mijn pad die er op de heenweg nog niet lag. De parkeerplaats is verder dan ik dacht en ik ben blij als ik de auto door de bomen zie schemeren. Als er nu een beer komt, kan ik het misschien nog halen tot de auto en me eronder laten rollen. De sleutels zitten in mijn rugzak, dat was niet slim. Opnieuw roep ik mezelf tot de orde. Die hoop kan immers ook van een ander dier zijn. Weet ik veel hoe berenpoep eruitziet?

Terug in mijn blokhut weet ik het, want een afbeelding daarvan kun je namelijk heel gemakkelijk googelen. En dan word ik achteraf toch nog bang.

Steun de uitgave van De eerste priesteres!

Jacqueline Zirkzee

Ben jij een cultuurliefhebber? Word dan Fan van De eerste priesteres, een roman over het prille begin van onze beschaving. Voor een kleine meerprijs steun je deze uitgave en ontvang je een uitnodiging voor de boekpresentatie. Hieronder meer over het fanprogramma.

Hoewel het geen echt nieuws was, waren de kille cijfers in NRC Handelsblad (17 december 2018) wel een verrassing: slechts een enkele schrijver kan leven van zijn boeken. Triester vind ik dat de bulk van de verkoop uit steeds minder titels bestaat, met andere woorden: het aanbod verschraalt.

Maar bij de pakken neerzitten levert niets op. Ik word nu eenmaal gelukkig van boeken schrijven en de blije lezers die dat oplevert. Het schrijverschap vraagt om steeds meer creativiteit, en als een schrijver iets is, dan is het wel creatief. Dus gaan we andere wegen bewandelen!

Stuur De eerste priesteres op Facebook

View original post 433 woorden meer

Wanneer je manuscript af is, is het nog niet klaar. En andersom. Dan begint het herschrijven, schrappen en omgooien, al dan niet in overleg met een schrijfcoach. Daarna laat je het door een redacteur doornemen, en leg je het aan een aantal goed gescreende proeflezers voor. In de laatste fase ga je je manuscript helemaal hardop lezen.

Alles. Helemaal. Hardop. Lezen.

Jacqueline Zirkzee leest voor tijdens de presentatie van Het Heksenhuis (2008) foto: Stefan Mizee

Of het nu een handzaam, informatief boekje is of een epos van 150.000 woorden, lees het, hardop, met of zonder toehoorders. Dat advies geef ik altijd aan de schrijvers onder mijn hoede. En wat een goed advies is dat! Ik volg het zelf ook op, nu weer bij het manuscript van mijn nieuwe roman De eerste priesteres.

Door hardop je eigen werk te lezen, word je je bewust van vergissingen, stopwoorden, de plaatsing van leestekens, herhalingen en in het algemeen de bullshit die je – en jouw lezers straks – moeiteloos kunt missen: overbodige uitleg en omslachtige formuleringen.

Vorige maand was ik al tot de helft gekomen met het manuscript van De eerste priesteres en de eerste twee delen waren lekker gestroomlijnd. Het derde deel ging de afgelopen weken ook vlot, dat was altijd al het stuk dat de minste problemen gaf, waarin de richting van het verhaal duidelijk is geworden en de bestemming van de hoofdpersoon vorm heeft gekregen. Daarna werd het doorpakken, want het vierde, laatste deel vroeg nog wat aandacht en vandaag moest het manuscript naar de eindredactie! Maar het is gelukt! Mijn nieuwe boek is bijna klaar om de wereld te veroveren.

DE EERSTE PRIESTERES, 300 pagina’s, ISBN 978-94-92883-48-3, prijs € 15,- publicatiedatum januari 2019

Magistrale roman over het prille begin van onze beschaving zoekt sponsors! De Auteursbond sponsorde De eerste priesteres met een ondersteunend programma.

Ben jij een cultuurliefhebber? Doe je mee? Mail priesteres@txts.nl jouw keuze:

– word Fan van De eerste priesteres: teken in voor € 25,- en ontvang het boek (waarde € 15,-), een uitnodiging voor de boekpresentatie op 20 januari in Leiden en/of gratis verzending. Intekenen kan tot 1 januari 2019.

– word Fan Plus van De eerste priesteres: teken in voor € 60,- en ontvang drie boeken (waarde € 45,-), een uitnodiging voor de boekpresentatie op 20 januari in Leiden en/of gratis verzending. Intekenen kan tot 1 januari.

– word Preferred Reader van De eerste priesteres: teken in voor € 125,- voor een vermelding van jouw naam of die van je bedrijf in het Dankwoord, ontvang drie boeken (waarde € 45,-), een uitnodiging voor de boekpresentatie op 20 januari in Leiden en/of gratis verzending. Let op: intekenen kan tot 1 november a.s.

– word Sponsor van De eerste priesteres: teken in voor € 250,- voor een plaatsing van jouw logo op de speciale Sponsorpagina, ontvang vijf boeken (waarde € 75,-), een uitnodiging voor de boekpresentatie op 20 januari in Leiden en/of gratis verzending. Let op: intekenen kan tot 1 november a.s.

[image error]

DE EERSTE PRIESTERES, roman, 300 pagina’s, ISBN 978-94-92883-48-3, verkoopprijs € 15,–

Niemand kent de betekenis van de tekeningen in het landschap, waarvan sommige zich uitstrekken over honderden meters. De makers konden zich alleen maar proberen voor te stellen hoe ze er uit zouden zien vanuit de lucht. Nu cirkelen daar dagelijks vliegtuigjes, die bezoekers meenemen in de bijzondere fantasie van de mensen die de zwarte toplaag wegschraapten tot er heldere lijnen zichtbaar werden.

Er zijn veel uiteenlopende theorieën over de functie van de lijnen. Er is gespeculeerd dat het een vorm van communicatie met wezens uit de ruimte was, of een geheime wiskundige code. Een prozaïscher verklaring is dat het afvoerkanalen waren.

De mooiste theorie vind ik dat het wellicht paden voor loopmeditaties waren, misschien om regen af te smeken nadat dit ooit vruchtbare gebied steeds droger werd. Ik zou er graag willen lopen, langs de lijnen van de Kolibrie of de Spin, maar dat mag niet. Het dichtste kom je erbij vanaf de weg naar Nazca, waar een uitkijktoren staat.

Zoveel werk en zoveel schoonheid, daar moet een verklaring voor zijn. In de zinderende hitte liggen de vergeten uitingen van de dromen van een verloren volk, al eeuwen en eeuwen. Ze voeden onze dromen en zetten onze verbeelding aan het werk.

Misschien is dat wel een heel klein stukje van hun bestaansrecht.

Peru, februari 2017

Met dank aan Bea Visser voor de laatste vier foto’s 

De VAR, wet DBA – wie deze afkortingen niet kent, hoeft niet verder te lezen, want die is geen zelfstandig professional en zal het volgende ook niet boeien.

Al maanden is er veel onzekerheid en opwinding in de sociale media over het afschaffen van de VAR en de invoer van modelovereenkomsten, die de hardwerkende freelancer bergen extra papierwerk zouden bezorgen.

De Belastingdienst doet zelden iets wat de burger – mijzelf incluis – bevalt, dus ik zat ook niet bepaald uit te kijken naar weer een nieuw systeem. Nu draai ik al wat langer mee in deze molen en ik heb gemerkt dat het bij dit soort dingen vaak om oude wijn in nieuwe zakken gaat ofwel dat de soep minder heet gegeten wordt dan opgediend, dus echt een uur minder heb ik er niet om geslapen.

Gisteren kwam de lang gevreesde brief over de nieuwe regeling. Het is dus heel simpel: als je niet weet of je wel of niet in loondienst werkt, moet je een modelovereenkomst opstellen. Als je dat niet weet, ben je blijkbaar niet erg slim, dus dan zou ik die overeenkomst maar op laten stellen door iemand anders. Als je voor verschillende opdrachtgevers werkt – de belasting noemt het voorbeeld van een schilder of stukadoor – hoeft je geen modelovereenkomst af te sluiten.

Kunnen we dan nu allemaal weer gewoon aan het werk?

Jacqueline Zirkzee is schrijver, redacteur en ghostwriter