Aangezien ik alle folders over wildlife in the Rocky Mountains de dag ervoor heb doorgelezen, is het best raar dat ik al aan mijn wandeling begonnen ben wanneer ik bedenk dat er hier weleens beren zouden kunnen zijn. Is het omdat ik niet in het grote National Park ben, waar onophoudelijk gewaarschuwd wordt om niet alleen te gaan wandelen en berenspray mee te nemen? Dat zou dom zijn: het is niet zo dat de dieren zich door bordjes laten tegenhouden. Misschien maak ik me druk om niets, maar onwillekeurig kijk ik toch om me heen hoe ik me zou kunnen redden: een spleet tussen de rotsen, een steile helling waar ik me aan dunne boomstammetjes zou kunnen vasthouden en een zware beer niet.

Wees aanwezig, staat in de folder Bears and people: de beste manier om een confrontatie met een beer te vermijden, is door hem de kans te geven jou te ontlopen. Ik begin een wijsje te neuriën, maar dat voelt gekunsteld. Min of meer vanzelf schakel ik over op een lage hum, op de cadans van mijn stevige stappen en mijn ademhaling: een eentonig lied, een chant om het gevaar te bezweren.

Lower Bugaboo Falls, Columbia Valley, B.C.

Ik weiger me ongemakkelijk te voelen, al kom ik verder helemaal niemand tegen. Na enige tijd hoor ik het geluid van brullend water. Boven bij de waterval speelt het zonlicht met de opspattende watersluiers en verft ze in regenboogkleuren, de rivier raast schuimend door de kloof. Ik klim naar een rotspunt en laat me overweldigen door de oneindige inspiratie die de natuur biedt. 

Dan beginnen de schaduwen te lengen. Ik moet opletten op de terugweg, want het pad was al nauwelijks zichtbaar en vanaf de andere kant ziet het er weer anders uit. Dankbaar voor het geschenk van deze prachtige middag moet ik een beetje lachen om mezelf en mijn berenangst, maar ik hum nog steeds mijn oerritme en zwaai met mijn armen.

Dan zie ik een donkere hoop uitwerpselen op mijn pad die er op de heenweg nog niet lag. De parkeerplaats is verder dan ik dacht en ik ben blij als ik de auto door de bomen zie schemeren. Als er nu een beer komt, kan ik het misschien nog halen tot de auto en me eronder laten rollen. De sleutels zitten in mijn rugzak, dat was niet slim. Opnieuw roep ik mezelf tot de orde. Die hoop kan immers ook van een ander dier zijn. Weet ik veel hoe berenpoep eruitziet?

Terug in mijn blokhut weet ik het, want een afbeelding daarvan kun je namelijk heel gemakkelijk googelen. En dan word ik achteraf toch nog bang.