Ernst-Jan Pfauth's Blog

Danny Meyer is een van de beroemdste restaurateurs in de Verenigde Staten. In Nederland kent vrijwel niemand hem, maar ik vond twee aanknopingspunten. De beursgang van zijn hamburgerketen Shake Shack en zijn queeste om fooien af te schaffen haalden onlangs allebei de Nederlandse kranten. Die zaken speelden nog niet toen Meyer dit boek schreef, het komt uit 2006. Shake Shack had één vestiging. Meyer beschrijft hoe hij zijn eerste restaurants – Union Square Cafe en Gramercy Tavern – begon, en de restaurantromantiek spat er van af. Maar de reden dat ik dit boek aanbeveel, is om Meyers speerpunt: gastvrijheid. In elk restaurant moet het voelen alsof je bij vrienden eet. Hij gebruikt zowel minutieuze managementstrategieën als technologie om dat voor elkaar te krijgen. Dit is waardevol om te lezen voor iedereen die met klanten of een publiek omgaat, of als ondernemer wil leren hoe je hoge standaarden in een snelgroeiend bedrijf handhaaft (en hoger blijft leggen). 

Lees hier de notities die ik bij Setting the Table maakte.

The post Setting the Table appeared first on Ernst-Jan Pfauth.

Deze roman (oorspronkelijke titel: Homegoing) volgt het nageslacht van twee Ghanese halfzussen in de achttiende eeuw. De een trouwt met een Britse slavenhandelaar, de ander wordt gevangenomen als slaaf. Toen ik het boek uithad, voelde het alsof ik een familie-epos van duizenden bladzijdes tot me had genomen, maar in werkelijkheid had Gyasi er maar driehonderd pagina’s voor nodig. Met elk personage – van een gevluchte slaaf tot een junkie in Harlem –  voelde ik een band. En ik ben door deze roman beter gaan begrijpen op welk afschuwelijk fundament de VS is gebouwd. Ontzettend indrukwekkend.

Toen ik in november 2017 van Amsterdam naar Brooklyn verhuisde, raadde een Amerikaan me aan om dit boek over de oorsprong van New York te lezen. En jawel, ik ben ontzettend blij dat ik dat gedaan heb. Vanaf nu kan ik op elk diner mijn tafelgenoten verrassen met Nederlandse wetenswaardigheden over de VS. Wist je dat zowel ‘cookie’ als ‘coleslaw’ Hollandse verbasteringen zijn? Shorto laat ook het Nederlandse aandeel in de Amerikaanse melting pot zien. Door dit prachtige en toegankelijke boek is de historie van New York (en ‘onze’ bijdrage daaraan) veel meer voor me gaan leven. Ben je in New York? Laat het weten. Gaan we samen Peter Stuyvesants graf bekijken.

Weergaloze roman uit Australië. Zo’n universum dat je niet wilt verlaten. Wat kan ik er verder nog over zeggen? Dat het de meest bizarre (maar ontroerende) vader-zoon-relatie is die ik ooit ben tegengekomen in een boek? Dat het smullen is van de rare misdaden die de oom van de hoofdpersoon uitvoert? Dat alles volstrekt onrealistisch is, maar dat Steve Toltz daar gewoon mee wegkomt? Gewoon gaan lezen, je hebt een paar heerlijke uren in het vooruitschiet.

Wie zichzelf continu met anderen vergelijkt, wordt nooit gelukkig. Dat wist je misschien al, toch maak je je er vast schuldig aan. Soms hebben we een zelfhulpboek als De moed van imperfectie nodig om het weer te beseffen.

Om die reden probeer ik dit geruststellende en wijze boek van onderzoeker Brené Brown over geluk, compassie en dankbaarheid elk jaar ter herinnering even te lezen.

Het pamflettistische Vrede kun je leren (2017) van David Van Reybrouck en Thomas d’Ansembourg is een van de urgentste boeken die ik de afgelopen jaren heb gelezen. Ze stellen dat de aangeleerde competitiedrift ervoor kan zorgen dat we onze kinderen niet meer leren samenwerken en conflicten oplossen. Van Reybrouck en D’Ansembourg zien persoonlijke vrede als een voorwaarde voor een vreedzame samenleving. Ze pleiten er daarom voor dat we onszelf en onze kinderen leren meer compassie te hebben. Daarom beschrijven ze hoe we onszelf kunnen trainen in compassie. Bijvoorbeeld door ons te verdiepen in geweldloze communicatie, zodat we beter leren luisteren naar wat anderen echt bedoelen en willen. Of door te mediteren. Dat maakt ons empathischer en milder.

Ik ben zeer onder de indruk van het vuistdikke levenswerk van wetenschapper én boeddhist Matthieu Ricard: Altruïsme. De kracht van compassie (2016). Hij schrijft in dit dikke boek over onder andere innerlijke vrede, compassie en mediteren en staaft zijn overtuigingen met wetenschappelijk onderzoek. Elke paar weken blader ik hier nog eens doorheen.

In de jaren zeventig vroeg onderzoeker Mihály Csíkszentmihályi aan duizenden mensen over de hele wereld waar ze gelukkig van werden. Hoewel de geïnterviewden van allerlei verschillende activiteiten gelukkig werden, beschreven ze de ervaring hetzelfde: als een ‘flow’. Dat is een mentale staat waarin we ons helemaal in een activiteit verliezen en waar we heel gelukkig van worden. In dit boek uit 1990 beschrijft Csíkszentmihályi hoe je je leven zo kunt inrichten dat je zo vaak mogelijk in een flow komt. Het is zeer leesbaar, maar soms wat gedateerd, bijvoorbeeld als de auteur het over de ‘huishoudelijke rol’ van vrouwen heeft.

Als ik vroeger een presentatie moest geven, begonnen mijn handen enorm te trillen. Toen tipte iemand mij dit boek uit de jaren dertig van de vorige eeuw, van een van de eerste Amerikaanse zelfhulpgoeroe’s. Ik las het twee keer, oefende me suf, en nu lukt het me soms om mensen mee te nemen in een speech. Heel praktisch en geruststellend boekje.

De Deense psycholoog Svend Brinkmann schreef een krachtig boek tegen ‘het ontwikkelimperatief’: Standvastig. Hij laat zien hoe we tot narcisme worden aangespoord en pleit voor compassie. Mooi tegeltje: kijk niet naar binnen, want je ego is slechts een reactie op de buitenwereld.