مهشید امیرشاهی

“‫من بیش از آنچه به «آینده» تعلق داشته باشم با «خاک» پیوند دارم. من در جستجوی خاک گمشده‌ای هستم که در آن ریشه گرفته‌ام و آفتابی که در پرتواش توان یافته‌ام و آبی که به برکتش رشد کرده‌ام. هر قدر این خاک هرزه‌پرور، هر قدر این آفتاب سوزان، هر قدر این آب باریک، من به آن بسته‌ام. من درخت گلخانه نیستم، من گیاه خودروی بیابان‌های لخت کویرم.
‫من به این صحرا، این خاک، این وطن باز خواهم گشت. آنجا به من تعلق دارد که دلم همآهنگ با هر برگ خزان‌زده‌اش می‌لرزد، و رگ و پیم به هر شاخه‌ٔ درخت سوخته‌اش گره خورده است. به من، که گل‌های نادرش را می‌شناسم و از عطر حافظ و سعدی و خیامش مستم. به من، که نه ادعای مسلمانی دارم و نه بضاعت مستضعفی. به من، که ایرانیم.”
― Mahshid Amirshahi, در سفر