Γιώτα Παπαδημακοπούλου's Blog
May 2, 2014
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
(Με μόλις 2 μέρες καθυστέρηση... :p )
30 Απριλίου 2009! 11.55π.μ. είμαι ήδη ναρκωμένη, ξαπλωμένη σε ένα χειρουργικό κρεβάτι χωρίς να έχω ιδέα τι συμβαίνει γύρω μου. 13.30μ.μ. ξυπνάω από τη νάρκωση χωρίς να μπορώ καλά-καλά να εστιάσω το βλέμμα μου κάπου, νιώθοντας υπερβολικά κουρασμένη και άτονη για να κάνω την παραμικρή κίνηση.
"Το μωρό είναι καλά;" ήταν η πρώτη μου ερώτηση.
"Καλά είναι!" με διαβεβαίωσε ο γιατρός μου. "Τον ετοιμάζουν και σε λίγη ώρα θα ανεβείτε και οι δυο σας στο δωμάτιο".
Με σέρνουν με το φορείο και με κλείνουν σε ένα ασφυκτικά μικρό δωμάτιο. Η μητέρα μου και η πεθερά μου είναι οι πρώτες που μπαίνουν μέσα. Παρά την ζαβλακομάρα της νάρκωσης, αναρωτιέμαι που να βρίσκεται ο άντρας μου. Η μητέρα μου με πληροφορεί πως ο κακομοίρης, δύο φορές έφυγε από το πρωί. Μία για να πάει στην τουαλέτα και μία για να κάνει ένα τσιγάρο. Στην πρώτη έφεραν οι γιατροί να δει το παιδί, στην δεύτερη έφεραν εμένα.
"Τον είδες;" ρωτάω τη μητέρα μου.
"Τον είδα και είναι κούκλος" απαντάει και είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι στεναχωρημένη επειδή δεν τον έχω δει ακόμα.
Προσπαθεί να μου τον δείξει σε μια φωτογραφία που είχε τραβήξει με το κινητό, αλλά τα μάτια μου είναι θολά ακόμη από το αναισθητικό και απλά συγχύζομαι και στεναχωριέμαι περισσότερο. Κι εκείνη τη στιγμή, μπαίνει στο δωμάτιο ο άντρας μου ασθμαίνοντας και για πρώτη φορά καταφέρνω να γελάσω από την ώρα που ξύπνησα. Όχι, δεν είμαι αναίσθητη, αλλά είναι ασυνήθιστο φαινόμενο να τρέχει ο άντρας μου και μάλιστα σαν παλαβός. Συνοδεία, έχει τον μπαμπά μου. Και οι δυο τους χαμογελάνε σαν χαζοχαρούμενοι, με χαϊδεύουν και με φιλάνε.
Έπειτα από λίγη ώρα, με ανεβάζουν στο δωμάτιό μου, με τακτοποιούν στο κρεβάτι και λίγες στιγμές μετά, φέρνουν ένα μικροσκοπικό κρεβατάκι και το τοποθετούν δίπλα μου. Γυρίζω το κεφάλι μου και είναι η πρώτη φορά που αντικρίζω επιτέλους το γιο μου, αυτό το μικρό τερατάκι που δεν με ταλαιπώρησε καθόλου σε όλη την εγκυμοσύνη και που παρ' όλα ταύτα, δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να κόβει βόλτες εκεί μέσα που ήταν.
Είναι η πρώτη φορά που φοβάμαι ότι δεν θα ξέρω τι να κάνω όταν θα επιστρέψουμε σπίτι!
Είναι η πρώτη φορά που ανησυχώ ότι ίσως δεν γίνω αρκετά καλή μαμά!
Είναι η πρώτη φορά που το μυαλό μου τρέχει με τέτοια ταχύτητα και έχω φτάσει μέχρι το σημείο που θα τον πάω γαμπρό στην εκκλησία!
Η μητέρα μου μπαίνει στο δωμάτιο και αφού μαλώνει τους πάντες που δεν μου τον έχουν δώσει ακόμα να τον πάρω αγκαλιά -εγώ δεν ήξερα... τον έβλεπα να κοιμάται και σκεφτόμουν πως δεν κάνει-, τον τοποθετεί στα χέρια μου και όλο το άγχος χάνεται με μιας.
Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι τόσο πολύ ευτυχισμένη!
Είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πως μπορείς να αγαπήσεις τόσο πολύ κάποιον που μόλις γνώρισες.
Είναι ο γιος μου, το ποντικάκι μου, το τερατάκι μου, το αστεράκι μου, ο πρίγκιπάς μου...
Το υπέροχο αυτό πλάσμα που εδώ και 5 χρόνια έχει κάνει τη ζωή μου να φαντάζει πιο ολοκληρωμένη, πιο γεμάτη, πιο δημιουργική... απλά υπέροχη! Πριν να τον γνωρίσω, δεν ήξερα ότι μπορώ να αγαπήσω, να φοβηθώ, να ανησυχώ, να ελπίζω τόσο πολύ. Κι όμως, με κάθε γέλιο, κάθε χάδι, κάθε φιλί, κάθε λέξη, με κάνει να τα βιώνω όλα αυτά ξανά και ξανά. Και κοιτάζω σήμερα το παιδάκι που έχει γίνει και δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι εκείνο το μωράκι που μου φέρανε στο μαιευτήριο. Περνάει ο καιρός... γρήγορα... τρέχει και χάνεται...
Χρόνια σου πολλά ζωή μου! Σ' αγαπώ πολύ, πολύ, πολύ... όσο κανέναν και τίποτα άλλο, τόσο που δεν μπορείς να καταλάβεις! Είμαι περήφανη για σένα, είμαι ευτυχισμένη που σε έχω στη ζωή μου κι αν όσα λάθη έχω κάνει οδηγούσαν πάλι στο να σε έχω, θα τα έκανα ξανά από την αρχή. Να είσαι γερός, δυνατός, ευτυχισμένος, ειλικρινής, καλότυχος, δημιουργικός και να μάθεις να εκτιμάς αυτά που έχουν σημασία... Σ' αγαπώ, τόσο πολύ!
30 Απριλίου 2009! 11.55π.μ. είμαι ήδη ναρκωμένη, ξαπλωμένη σε ένα χειρουργικό κρεβάτι χωρίς να έχω ιδέα τι συμβαίνει γύρω μου. 13.30μ.μ. ξυπνάω από τη νάρκωση χωρίς να μπορώ καλά-καλά να εστιάσω το βλέμμα μου κάπου, νιώθοντας υπερβολικά κουρασμένη και άτονη για να κάνω την παραμικρή κίνηση.
"Το μωρό είναι καλά;" ήταν η πρώτη μου ερώτηση.
"Καλά είναι!" με διαβεβαίωσε ο γιατρός μου. "Τον ετοιμάζουν και σε λίγη ώρα θα ανεβείτε και οι δυο σας στο δωμάτιο".
Με σέρνουν με το φορείο και με κλείνουν σε ένα ασφυκτικά μικρό δωμάτιο. Η μητέρα μου και η πεθερά μου είναι οι πρώτες που μπαίνουν μέσα. Παρά την ζαβλακομάρα της νάρκωσης, αναρωτιέμαι που να βρίσκεται ο άντρας μου. Η μητέρα μου με πληροφορεί πως ο κακομοίρης, δύο φορές έφυγε από το πρωί. Μία για να πάει στην τουαλέτα και μία για να κάνει ένα τσιγάρο. Στην πρώτη έφεραν οι γιατροί να δει το παιδί, στην δεύτερη έφεραν εμένα.
"Τον είδες;" ρωτάω τη μητέρα μου.
"Τον είδα και είναι κούκλος" απαντάει και είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι στεναχωρημένη επειδή δεν τον έχω δει ακόμα.
Προσπαθεί να μου τον δείξει σε μια φωτογραφία που είχε τραβήξει με το κινητό, αλλά τα μάτια μου είναι θολά ακόμη από το αναισθητικό και απλά συγχύζομαι και στεναχωριέμαι περισσότερο. Κι εκείνη τη στιγμή, μπαίνει στο δωμάτιο ο άντρας μου ασθμαίνοντας και για πρώτη φορά καταφέρνω να γελάσω από την ώρα που ξύπνησα. Όχι, δεν είμαι αναίσθητη, αλλά είναι ασυνήθιστο φαινόμενο να τρέχει ο άντρας μου και μάλιστα σαν παλαβός. Συνοδεία, έχει τον μπαμπά μου. Και οι δυο τους χαμογελάνε σαν χαζοχαρούμενοι, με χαϊδεύουν και με φιλάνε.
Έπειτα από λίγη ώρα, με ανεβάζουν στο δωμάτιό μου, με τακτοποιούν στο κρεβάτι και λίγες στιγμές μετά, φέρνουν ένα μικροσκοπικό κρεβατάκι και το τοποθετούν δίπλα μου. Γυρίζω το κεφάλι μου και είναι η πρώτη φορά που αντικρίζω επιτέλους το γιο μου, αυτό το μικρό τερατάκι που δεν με ταλαιπώρησε καθόλου σε όλη την εγκυμοσύνη και που παρ' όλα ταύτα, δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να κόβει βόλτες εκεί μέσα που ήταν.
Είναι η πρώτη φορά που φοβάμαι ότι δεν θα ξέρω τι να κάνω όταν θα επιστρέψουμε σπίτι!
Είναι η πρώτη φορά που ανησυχώ ότι ίσως δεν γίνω αρκετά καλή μαμά!
Είναι η πρώτη φορά που το μυαλό μου τρέχει με τέτοια ταχύτητα και έχω φτάσει μέχρι το σημείο που θα τον πάω γαμπρό στην εκκλησία!
Η μητέρα μου μπαίνει στο δωμάτιο και αφού μαλώνει τους πάντες που δεν μου τον έχουν δώσει ακόμα να τον πάρω αγκαλιά -εγώ δεν ήξερα... τον έβλεπα να κοιμάται και σκεφτόμουν πως δεν κάνει-, τον τοποθετεί στα χέρια μου και όλο το άγχος χάνεται με μιας.
Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι τόσο πολύ ευτυχισμένη!
Είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πως μπορείς να αγαπήσεις τόσο πολύ κάποιον που μόλις γνώρισες.
Είναι ο γιος μου, το ποντικάκι μου, το τερατάκι μου, το αστεράκι μου, ο πρίγκιπάς μου...
Το υπέροχο αυτό πλάσμα που εδώ και 5 χρόνια έχει κάνει τη ζωή μου να φαντάζει πιο ολοκληρωμένη, πιο γεμάτη, πιο δημιουργική... απλά υπέροχη! Πριν να τον γνωρίσω, δεν ήξερα ότι μπορώ να αγαπήσω, να φοβηθώ, να ανησυχώ, να ελπίζω τόσο πολύ. Κι όμως, με κάθε γέλιο, κάθε χάδι, κάθε φιλί, κάθε λέξη, με κάνει να τα βιώνω όλα αυτά ξανά και ξανά. Και κοιτάζω σήμερα το παιδάκι που έχει γίνει και δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι εκείνο το μωράκι που μου φέρανε στο μαιευτήριο. Περνάει ο καιρός... γρήγορα... τρέχει και χάνεται...
Χρόνια σου πολλά ζωή μου! Σ' αγαπώ πολύ, πολύ, πολύ... όσο κανέναν και τίποτα άλλο, τόσο που δεν μπορείς να καταλάβεις! Είμαι περήφανη για σένα, είμαι ευτυχισμένη που σε έχω στη ζωή μου κι αν όσα λάθη έχω κάνει οδηγούσαν πάλι στο να σε έχω, θα τα έκανα ξανά από την αρχή. Να είσαι γερός, δυνατός, ευτυχισμένος, ειλικρινής, καλότυχος, δημιουργικός και να μάθεις να εκτιμάς αυτά που έχουν σημασία... Σ' αγαπώ, τόσο πολύ!
Βιβλιοκριτική για το "Μη με ξεχάσεις" από την Τατιάνα Τζινιώλη και το "Arts and the City"
Η βιβλιοκριτική της Τατιάνα Τζινιώλη για το "Μη με ξεχάσεις", όπως αυτή δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Arts and the City". Ευχαριστώ πάρα πολύ την Τατιάνα για τα καλά της λόγια, αλλά και το ίδιο το περιοδικό που για μια ακόμα φορά φιλοξενεί στις σελίδες του, κάποιο από τα πνευματικά μου "παιδιά".
"Το δεύτερο μυθιστόρημα της Γιώτας Παπαδημακοπούλου κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Μάτι. Μετά το "Ξεπεσμένοι άγγελοι", η συγγραφέας επιστρέφει με μία ιδιαίτερη ιστορία αγάπης. Όλο το βιβλίο εξελίσσεται σε μόλις επτά ημέρες. Στα plus του βιβλίου είναι και το πρωτότυπο εξώφυλλο του.
Υπόθεση:
"Είμαι εγωκεντρικός, κρύβομαι πίσω από άνοστα αστεία, και παράλληλα αδυνατώ να πάρω αποφάσεις. Στα είκοσι έξι χρόνια της ζωής μου, έχω κάνει πολλά πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Περισσότερο απ όλα, όμως, που δεν υπήρξα αρκετά τολμηρός, για να διεκδικήσω το κορίτσι που αγάπησα όσο κανένα άλλο. Τον πρώτο μου έρωτα... το μοναδικό μου έρωτα... την Αλεξάνδρα... την Άλεξ μου... την καλύτερή μου φίλη.
Πάντα πίστευα πως υπήρχε χρόνος. Πως όσα λάθη κι αν έκανα, θα ερχόταν η στιγμή που, επιτέλους, θα έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω με ειλικρίνεια, να της εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνην. Και όμως... ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχός μας. Καμιά φορά γίνεται πολέμιος των θέλω μας, τιμωρώντας μας με τον πιο σκληρό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα παντρεύεται! Κι έχω μόνο μία εβδομάδα... μία εβδομάδα μέσα στην οποία καλούμαι να επανεξετάσω τη ζωή μου και να αναζητήσω τα λάθη μου, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα διορθώσω. Μία εβδομάδα για να καταλάβω τι πήγε στραβά. Πότε έγινα ο άντρας που είμαι σήμερα. Ο άντρας που δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε.
Ναι... αυτή είναι η τιμωρία μου... και είναι μεγαλύτερη απ όσο μπορώ ν αντέξω. Γιατί, ο μεγαλύτερός μου φόβος κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα.
Γιατί, μια ολόκληρη ζωή, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν ότι μπορεί να την έχανα... να έφευγε... να με ξέχναγε...
Με λένε Αντρέα, και αυτή είναι η ιστορία μου..."
Ο Αντρέας είναι ερωτευμένος με την καλύτερη του φίλη Αλεξάνδρα, και μέσα σε επτά ημέρες θα πρέπει να αποφασίσει αν θα της πει αυτά που αισθάνεται, καθώς πλησιάζει η ημέρα του γάμου της...με τον Χόρχε.
Με μία πρωτότυπη και αρκετά κινηματογραφική γραφή, η συγγραφέας μας παρουσιάζει μία μόλις εβδομάδα από τη ζωή τους. Ίσως την πιο σημαντική.
Ενδιάμεσα υπάρχουν και τα σχετικά flashbacks στη φιλία τους αλλά και τα γεγονότα που τους έφεραν στη θέση που είναι σήμερα.
Τα πρώτα κεφάλαια ίσως σου φανούν να κυλούν αργά μέχρι να γνωρίσεις του χαρακτήρες και να τους αγαπήσεις μέσα από τα ελαττώματα τους. Όμως μετά, σίγουρα το βιβλίο θα σε συνεπάρει και θα αδημονείς για τη συνέχεια. Η αλήθεια είναι, πως από κάποιο σημείο και μετά θα αγωνιάς τόσο να δεις τι θα γίνει που θα γυρνάς σαν το μανιακό τις σελίδες και θα σου φαίνεται πως η κάθε σελίδα είναι ατελείωτη.
Το "Μη με ξεχάσεις" είναι σίγουρα μία από τις πιο πρωτότυπες ιστορίες που θα διαβάσεις φέτος. Όχι τόσο στην υπόθεση, αλλά κυρίως για το εύρημα να εξελίσσεται η ιστορία σε μία μόλις εβδομάδα. Άλλωστε όταν μιλάμε για ερωτικές ιστορίες, δεν περιμένεις κάτι που δεν έχεις διαβάσει ή δει ποτέ ξανά, αλλά αυτό το κάτι που θα του χαρίσει μία ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη σου και το μυαλό σου. Και το βιβλίο της Γιώτας Παπαδημακοπούλου τα κέρδισε και τα δύο."
Για να επισκεφτείτε την επίσημη σελίδα του περιοδικού, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.artsandthecity.gr/article/...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
"Το δεύτερο μυθιστόρημα της Γιώτας Παπαδημακοπούλου κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Μάτι. Μετά το "Ξεπεσμένοι άγγελοι", η συγγραφέας επιστρέφει με μία ιδιαίτερη ιστορία αγάπης. Όλο το βιβλίο εξελίσσεται σε μόλις επτά ημέρες. Στα plus του βιβλίου είναι και το πρωτότυπο εξώφυλλο του.
Υπόθεση:
"Είμαι εγωκεντρικός, κρύβομαι πίσω από άνοστα αστεία, και παράλληλα αδυνατώ να πάρω αποφάσεις. Στα είκοσι έξι χρόνια της ζωής μου, έχω κάνει πολλά πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Περισσότερο απ όλα, όμως, που δεν υπήρξα αρκετά τολμηρός, για να διεκδικήσω το κορίτσι που αγάπησα όσο κανένα άλλο. Τον πρώτο μου έρωτα... το μοναδικό μου έρωτα... την Αλεξάνδρα... την Άλεξ μου... την καλύτερή μου φίλη.
Πάντα πίστευα πως υπήρχε χρόνος. Πως όσα λάθη κι αν έκανα, θα ερχόταν η στιγμή που, επιτέλους, θα έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω με ειλικρίνεια, να της εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνην. Και όμως... ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχός μας. Καμιά φορά γίνεται πολέμιος των θέλω μας, τιμωρώντας μας με τον πιο σκληρό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα παντρεύεται! Κι έχω μόνο μία εβδομάδα... μία εβδομάδα μέσα στην οποία καλούμαι να επανεξετάσω τη ζωή μου και να αναζητήσω τα λάθη μου, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα διορθώσω. Μία εβδομάδα για να καταλάβω τι πήγε στραβά. Πότε έγινα ο άντρας που είμαι σήμερα. Ο άντρας που δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε.
Ναι... αυτή είναι η τιμωρία μου... και είναι μεγαλύτερη απ όσο μπορώ ν αντέξω. Γιατί, ο μεγαλύτερός μου φόβος κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα.
Γιατί, μια ολόκληρη ζωή, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν ότι μπορεί να την έχανα... να έφευγε... να με ξέχναγε...
Με λένε Αντρέα, και αυτή είναι η ιστορία μου..."
Ο Αντρέας είναι ερωτευμένος με την καλύτερη του φίλη Αλεξάνδρα, και μέσα σε επτά ημέρες θα πρέπει να αποφασίσει αν θα της πει αυτά που αισθάνεται, καθώς πλησιάζει η ημέρα του γάμου της...με τον Χόρχε.
Με μία πρωτότυπη και αρκετά κινηματογραφική γραφή, η συγγραφέας μας παρουσιάζει μία μόλις εβδομάδα από τη ζωή τους. Ίσως την πιο σημαντική.
Ενδιάμεσα υπάρχουν και τα σχετικά flashbacks στη φιλία τους αλλά και τα γεγονότα που τους έφεραν στη θέση που είναι σήμερα.
Τα πρώτα κεφάλαια ίσως σου φανούν να κυλούν αργά μέχρι να γνωρίσεις του χαρακτήρες και να τους αγαπήσεις μέσα από τα ελαττώματα τους. Όμως μετά, σίγουρα το βιβλίο θα σε συνεπάρει και θα αδημονείς για τη συνέχεια. Η αλήθεια είναι, πως από κάποιο σημείο και μετά θα αγωνιάς τόσο να δεις τι θα γίνει που θα γυρνάς σαν το μανιακό τις σελίδες και θα σου φαίνεται πως η κάθε σελίδα είναι ατελείωτη.
Το "Μη με ξεχάσεις" είναι σίγουρα μία από τις πιο πρωτότυπες ιστορίες που θα διαβάσεις φέτος. Όχι τόσο στην υπόθεση, αλλά κυρίως για το εύρημα να εξελίσσεται η ιστορία σε μία μόλις εβδομάδα. Άλλωστε όταν μιλάμε για ερωτικές ιστορίες, δεν περιμένεις κάτι που δεν έχεις διαβάσει ή δει ποτέ ξανά, αλλά αυτό το κάτι που θα του χαρίσει μία ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη σου και το μυαλό σου. Και το βιβλίο της Γιώτας Παπαδημακοπούλου τα κέρδισε και τα δύο."
Για να επισκεφτείτε την επίσημη σελίδα του περιοδικού, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.artsandthecity.gr/article/...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Μίνι συνέντευξη στον Λευτέρη Θεοδωρακόπουλο και το "Πινάκιο"
Με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, απάντησα στις ερωτήσεις που μου έθεσε ο Λευτέρης Θεοδωρακόπουλος, οι οποίες και δημοσιεύτηκαν στο blog "Πινάκιο".
Ευχαριστώ πολύ τον Λευτέρη γι' αυτή την όμορφη κι ενδιαφέρουσα συζήτηση και εύχομαι σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω χρόνια πολλά. Μην ξεχνάτε... είστε υπέροχες και μοναδικές, κάθε μέρα...
Γιώτα Παπαδημακοπούλου: Οι άντρες γαλουχούνται από τη γέννα τους με την πεποίθηση πως πρέπει να έχουν τον ηγεμονικό ρόλο σε μια σχέση
«Το προσωπικό μου blog, “Το Μεγαλείο των Τεχνών” ψηφίστηκε ως το Καλύτερο Blog για το 2012, πράγμα το οποίο με κάνει πολύ περήφανη»
Αν θα υπήρχε ο (περιοδικίστικος) τίτλος της Top-Woman σήμερα, σίγουρα θα τον διεκδικούσε με πολλές πιθανότητες η Γιώτα Παπαδημακοπούλου.
Συγγραφέας, αρθρογράφος, βιβλιοκριτικός αλλά και σύζυγος αντιμετωπίζει με χαμόγελο και αισιοδοξία την καθημερινότητα παρόλο που κάποιες στιγμές αισθάνεται πως οι υποχρεώσεις της, την πνίγουν…
Όπως η ίδια λέει, μιλώντας στο Πινάκιο, η σύγχρονη γυναίκα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανταποκριθεί 100% στους ρόλους που της έχουν εμμέσως ανατεθεί.
Θεωρεί πως οι άντρες, στην πραγματικότητα, γοητεύονται από τις δυναμικές γυναίκες, ωστόσο, αρχίζουν να τις φοβούνται όταν σκέφτονται πως θα μπορούσαν να προχωρήσουν μαζί τους στο επόμενο στάδιο, σε μια πιο σημαντική δέσμευση…
Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Πως είναι η ζωή για μια γυναίκα που ζει στην Ελλάδα του 2014;
«Δύσκολη και συνάμα, πολύ απαιτητική! Η καθημερινότητα μας είναι τέτοια που συνεχώς απαιτείται να δίνεις, χωρίς σχεδόν ποτέ να λαμβάνεις και τα δέοντα. Οι επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις είναι πάρα πολλές και δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνεσαι να σε πνίγουν. Επιπλέον, το να είσαι εργαζόμενη, σύζυγος, σύντροφος, μητέρα, φίλη, ερωμένη -και να μπορείς να παραμένεις, παράλληλα, ο εαυτός σου- είναι κάτι που απαιτεί πολλή ενέργεια. Η σύγχρονη γυναίκα, θέλοντας και μη, έχει υιοθετήσει πολλαπλούς ρόλους και ποικίλες ταμπέλες τις οποίες και πρέπει να διαχειριστεί, είτε της είναι εύκολο είτε όχι. Και μέσα σε όλα αυτά, οφείλει στον εαυτό της το να βρει λίγο χρόνο και να τον αφιερώσει στην ίδια και τα θέλω της, κάτι που δεν είναι ανέφικτο, ωστόσο, παραμένει εξαιρετικά δύσκολο».
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητα σου;
«Η μεγαλύτερη δυσκολία όλων είναι ότι η μέρα δεν έχει περισσότερες από 24 ώρες. Οι διάφορες υποχρεώσεις μου, πολλές φορές, με ξεπερνάνε και η αλήθεια είναι πως πιάνω τον εαυτό μου να κλείνω τα μάτια μου και να εύχομαι να είχα περισσότερο χρόνο. Όχι απαραίτητα για να μπορώ να εκτελώ τα όποια καθήκοντά μου με λιγότερη πίεση, αλλά για να είμαι σε θέση να κάνω και να προσφέρω περισσότερα. Αυτό, όμως, που πραγματικά με στεναχωρεί, είναι ότι δεν έχω πάντα στη διάθεσή μου όσο χρόνο θα επιθυμούσα, για να ασχοληθώ και να παίξω με τον γιο μου. Προσπαθώ να διατηρώ τις ισορροπίες -χωρίς να είναι πάντα εύκολο- και να του δείχνω την αγάπη και το ενδιαφέρον μου, κάνοντας όμορφα και δημιουργικά πράγματα, αλλά ποτέ δεν ξέρω αν του είμαι αρκετή. Βέβαια, υποθέτω πως αυτή είναι μια ανησυχία που την έχουν όλες οι μαμάδες ανά τον κόσμο, σήμερα, γιατί η ίδια η κοινωνία μας, αλλά και οι συνθήκες διαβίωσής μας -που έχει γίνει πλέον επιβίωση- μας έχουν αναγκάσει να σκεφτόμαστε έτσι.
Με τι ασχολείσαι, τι ακριβώς κάνεις;
«Πέραν της... “συγγραφικής” μου ιδιότητας -και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί το να με αποκαλούν συγγραφέα με κάνει κι αισθάνομαι κάπως άβολα-, ασχολούμαι με την αρθρογραφία και την βιβλιοκριτική -άλλος ένας όρος που απεχθάνομαι αλλά, δυστυχώς, είμαι υποχρεωμένη να χρησιμοποιώ στα πλαίσια της δουλειάς μου-. Είμαι συντάκτρια στο cine.gr και στο culturenow.gr, ενώ στο παρελθόν έχω συνεργαστεί με ποικίλα ηλεκτρονικά κι έντυπα περιοδικά. Παράλληλα, διατηρώ το προσωπικό μου blog, “Το Μεγαλείο των Τεχνών” -ίσως λίγο βαρύγδουπο, αλλά 7 χρόνια πριν δεν είχα μεγάλη φαντασία... υποθέτω-, που ψηφίστηκε ως το Καλύτερο Blog για το 2012, πράγμα το οποίο με κάνει πολύ περήφανη γιατί απ' όλες μου τις δραστηριότητες, περισσότερο απ' όλες, γι' αυτήν καμαρώνω, γιατί ξεκίνησε με αγάπη και μεράκι και συνεχίζει μέχρι σήμερα, με ακόμα περισσότερα. Τέλος, συνεργάζομαι με ποικίλους εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα, σε πολλαπλά επίπεδα. Ωστόσο, η δράση μου, κατά κύριο λόγο, επικεντρώνεται στην αξιολόγηση ξενόγλωσσων βιβλίων, σχετικά με την έκδοσή τους, ή όχι, στη χώρα μας, μια εργασία απαιτητική και ριψοκίνδυνη που όμως, αγαπάω πάρα πολύ.
Οι άντρες φοβούνται τις δυναμικές γυναίκες;
«Πιστεύω πως η απάντηση στην ερώτηση αυτή, είναι κάπως διφορούμενη. Έχω την αίσθηση πως οι άντρες, στην πραγματικότητα, γοητεύονται από τις δυναμικές γυναίκες, ωστόσο, αρχίζουν να τις φοβούνται όταν σκέφτονται πως θα μπορούσαν να προχωρήσουν μαζί τους στο επόμενο στάδιο, σε μια πιο σημαντική δέσμευση, σε μια δέσμευση ζωής, όπως είναι ο γάμος. Το να διαχειριστείς έναν άνθρωπο, ασχέτως φύλου, ο οποίος ίσως και να είναι πιο δυναμικός από εσένα, είναι πιο εύκολο όταν βρίσκεσαι μαζί του σε μια σχέση μη συμβατική και χωρίς αυστηρές δεσμεύσεις. Ιδίως σε μια κοινωνία, όπως είναι η ελληνική, που οι άντρες γαλουχούνται από τη γέννα τους με την πεποίθηση πως πρέπει να έχουν τον ηγεμονικό ρόλο σε μια σχέση, απ' όποια σκοπιά κι αν την εξετάσουμε. Όταν όμως καλείσαι να περάσεις το υπόλοιπο του βίου σου μαζί του... τα πράγματα, είναι διαφορετικά. Πρέπει να είσαι πολύ ώριμος και σίγουρος για σένα για να μπορέσεις να δεχτείς έναν άνθρωπο που μπορεί και να σε επισκιάζει ορισμένες φορές. Πρέπει να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, να έχεις αυτοπεποίθηση και πάνω απ' όλα, να είσαι περήφανος για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, για εκείνον που εσύ, έχεις επιλέξει για σύντροφό σου γιατί, προφανώς, κάτι θαυμάζεις σε αυτόν».
Θεωρείς πως μια γυναίκα δύσκολα απλώνει το εκτόπισμα της;
«Αυτό, ίσως να ίσχυε παλαιότερα. Στις μέρες μας, δεν πιστεύω πως συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει. Το ίδιο ισχύει και για τα κοινωνικά πρότυπα που ακολουθούμε, πλέον, τα οποία θεωρώ πως έχουν πάψει να είναι κανονιστικά, τουλάχιστον, στο μεγαλύτερο μέρος τους. Όταν η σύγχρονη γυναίκα, πέραν από νοικοκυρά, σύζυγος και μητέρα, καλείται υποχρεωτικά να είναι εργαζόμενη και κατ' επέκτασιν, επαγγελματίας, δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται ή να διστάζει να ανοίξει τα χαρτιά της και να δείξει τις δυνατότητές της. Το ότι κοινωνικά και πολιτιστικά, περιμένουμε περισσότερα από τις γυναίκες, δεν είναι τυχαίο. Η γυναίκα μεγαλώνει με τέτοιον τρόπο που ουσιαστικά, από την ίδια της την οικογένεια, της επιβάλλεται η ιδέα πως πρέπει και οφείλει να επιτελεί πολλαπλούς ρόλους, κάτι το οποίο δεν ισχύει για τα αρσενικά μέλη. Οι άντρες, λειτουργούν με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Μπορούν να κάνουν κάτι τέλεια, ωστόσο, μπορούν κάθε φορά να εκτελέσουν μία και μοναδική εντολή. Αντίθετα, μια γυναίκα, μπορεί να κάνει δέκα πράγματα ταυτόχρονα και να τα κάνει το ίδιο καλά. Και αυτό δεν είναι κάτι που ισχυρίζομαι επηρεασμένη από φεμινιστικά φρονήματα γιατί είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω ξεκάθαρα στην ισότητα και την σημαντικότητα της ύπαρξης -και συνύπαρξης- των δύο φύλων».
Είκοσι χρόνια πέρασαν από την ημέρα που έφυγε η Μελίνα Μερκούρη πριν δύο ημέρες…Θεωρείς ότι ήταν η πιο σημαντική Ελληνίδα που έχει περάσει τα τελευταία 50 χρόνια; Λείπει μια τέτοια προσωπικότητα από την ελληνική πολιτική σκηνή;
«Δεν ξέρω αν μπορώ να ισχυριστώ πως υπήρξε η σημαντικότερη Ελληνίδα όλων, ωστόσο, και χωρίς καμία αμφιβολία, η Μελίνα Μερκούρη, ήταν μια πολύ ισχυρή, δυναμική και γεμάτη αυτοπεποίθηση προσωπικότητα. Και φυσικά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το έργο και τη δράση της, ή την αγάπη της για την Ελλάδα. Σίγουρα χρειαζόμαστε ανθρώπους που να έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά της Μελίνας και αυτό δεν έχει και πάλι να κάνει με το φύλο. Είτε μιλάμε για άντρες, είτε για γυναίκες, το ζητούμενο της δυναμικής προσωπικότητας που διεκδικεί με καθαρή φωνή, χωρίς να διστάζει και χωρίς να χαϊδεύει τ' αφτιά κανενός, είναι ένα αναμφίβολο γεγονός. Όμως, δεν είναι μόνο η πολιτική σκηνή του τόπου μας που πρέπει να αλλάξει, ούτε οι άνθρωποι που την απαρτίζουν. Ίσως, και πάνω απ' όλα, να πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Αν το πετύχουμε αυτό, ίσως και να γίνει αυτή η αλλαγή γύρω μας, που τόσο πολύ λαχταράμε και αποζητάμε. Στο χέρι μας είναι, άλλωστε...»
Για να επισκεφτείτε την επίσημη σελίδα του blog ακολουθήστε τον σύνδεσμο:
http://pinakio.blogspot.gr/2014/03/bl...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Ευχαριστώ πολύ τον Λευτέρη γι' αυτή την όμορφη κι ενδιαφέρουσα συζήτηση και εύχομαι σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω χρόνια πολλά. Μην ξεχνάτε... είστε υπέροχες και μοναδικές, κάθε μέρα...
Γιώτα Παπαδημακοπούλου: Οι άντρες γαλουχούνται από τη γέννα τους με την πεποίθηση πως πρέπει να έχουν τον ηγεμονικό ρόλο σε μια σχέση
«Το προσωπικό μου blog, “Το Μεγαλείο των Τεχνών” ψηφίστηκε ως το Καλύτερο Blog για το 2012, πράγμα το οποίο με κάνει πολύ περήφανη»
Αν θα υπήρχε ο (περιοδικίστικος) τίτλος της Top-Woman σήμερα, σίγουρα θα τον διεκδικούσε με πολλές πιθανότητες η Γιώτα Παπαδημακοπούλου.
Συγγραφέας, αρθρογράφος, βιβλιοκριτικός αλλά και σύζυγος αντιμετωπίζει με χαμόγελο και αισιοδοξία την καθημερινότητα παρόλο που κάποιες στιγμές αισθάνεται πως οι υποχρεώσεις της, την πνίγουν…
Όπως η ίδια λέει, μιλώντας στο Πινάκιο, η σύγχρονη γυναίκα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανταποκριθεί 100% στους ρόλους που της έχουν εμμέσως ανατεθεί.
Θεωρεί πως οι άντρες, στην πραγματικότητα, γοητεύονται από τις δυναμικές γυναίκες, ωστόσο, αρχίζουν να τις φοβούνται όταν σκέφτονται πως θα μπορούσαν να προχωρήσουν μαζί τους στο επόμενο στάδιο, σε μια πιο σημαντική δέσμευση…
Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Πως είναι η ζωή για μια γυναίκα που ζει στην Ελλάδα του 2014;
«Δύσκολη και συνάμα, πολύ απαιτητική! Η καθημερινότητα μας είναι τέτοια που συνεχώς απαιτείται να δίνεις, χωρίς σχεδόν ποτέ να λαμβάνεις και τα δέοντα. Οι επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις είναι πάρα πολλές και δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνεσαι να σε πνίγουν. Επιπλέον, το να είσαι εργαζόμενη, σύζυγος, σύντροφος, μητέρα, φίλη, ερωμένη -και να μπορείς να παραμένεις, παράλληλα, ο εαυτός σου- είναι κάτι που απαιτεί πολλή ενέργεια. Η σύγχρονη γυναίκα, θέλοντας και μη, έχει υιοθετήσει πολλαπλούς ρόλους και ποικίλες ταμπέλες τις οποίες και πρέπει να διαχειριστεί, είτε της είναι εύκολο είτε όχι. Και μέσα σε όλα αυτά, οφείλει στον εαυτό της το να βρει λίγο χρόνο και να τον αφιερώσει στην ίδια και τα θέλω της, κάτι που δεν είναι ανέφικτο, ωστόσο, παραμένει εξαιρετικά δύσκολο».
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στην καθημερινότητα σου;
«Η μεγαλύτερη δυσκολία όλων είναι ότι η μέρα δεν έχει περισσότερες από 24 ώρες. Οι διάφορες υποχρεώσεις μου, πολλές φορές, με ξεπερνάνε και η αλήθεια είναι πως πιάνω τον εαυτό μου να κλείνω τα μάτια μου και να εύχομαι να είχα περισσότερο χρόνο. Όχι απαραίτητα για να μπορώ να εκτελώ τα όποια καθήκοντά μου με λιγότερη πίεση, αλλά για να είμαι σε θέση να κάνω και να προσφέρω περισσότερα. Αυτό, όμως, που πραγματικά με στεναχωρεί, είναι ότι δεν έχω πάντα στη διάθεσή μου όσο χρόνο θα επιθυμούσα, για να ασχοληθώ και να παίξω με τον γιο μου. Προσπαθώ να διατηρώ τις ισορροπίες -χωρίς να είναι πάντα εύκολο- και να του δείχνω την αγάπη και το ενδιαφέρον μου, κάνοντας όμορφα και δημιουργικά πράγματα, αλλά ποτέ δεν ξέρω αν του είμαι αρκετή. Βέβαια, υποθέτω πως αυτή είναι μια ανησυχία που την έχουν όλες οι μαμάδες ανά τον κόσμο, σήμερα, γιατί η ίδια η κοινωνία μας, αλλά και οι συνθήκες διαβίωσής μας -που έχει γίνει πλέον επιβίωση- μας έχουν αναγκάσει να σκεφτόμαστε έτσι.
Με τι ασχολείσαι, τι ακριβώς κάνεις;
«Πέραν της... “συγγραφικής” μου ιδιότητας -και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί το να με αποκαλούν συγγραφέα με κάνει κι αισθάνομαι κάπως άβολα-, ασχολούμαι με την αρθρογραφία και την βιβλιοκριτική -άλλος ένας όρος που απεχθάνομαι αλλά, δυστυχώς, είμαι υποχρεωμένη να χρησιμοποιώ στα πλαίσια της δουλειάς μου-. Είμαι συντάκτρια στο cine.gr και στο culturenow.gr, ενώ στο παρελθόν έχω συνεργαστεί με ποικίλα ηλεκτρονικά κι έντυπα περιοδικά. Παράλληλα, διατηρώ το προσωπικό μου blog, “Το Μεγαλείο των Τεχνών” -ίσως λίγο βαρύγδουπο, αλλά 7 χρόνια πριν δεν είχα μεγάλη φαντασία... υποθέτω-, που ψηφίστηκε ως το Καλύτερο Blog για το 2012, πράγμα το οποίο με κάνει πολύ περήφανη γιατί απ' όλες μου τις δραστηριότητες, περισσότερο απ' όλες, γι' αυτήν καμαρώνω, γιατί ξεκίνησε με αγάπη και μεράκι και συνεχίζει μέχρι σήμερα, με ακόμα περισσότερα. Τέλος, συνεργάζομαι με ποικίλους εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα, σε πολλαπλά επίπεδα. Ωστόσο, η δράση μου, κατά κύριο λόγο, επικεντρώνεται στην αξιολόγηση ξενόγλωσσων βιβλίων, σχετικά με την έκδοσή τους, ή όχι, στη χώρα μας, μια εργασία απαιτητική και ριψοκίνδυνη που όμως, αγαπάω πάρα πολύ.
Οι άντρες φοβούνται τις δυναμικές γυναίκες;
«Πιστεύω πως η απάντηση στην ερώτηση αυτή, είναι κάπως διφορούμενη. Έχω την αίσθηση πως οι άντρες, στην πραγματικότητα, γοητεύονται από τις δυναμικές γυναίκες, ωστόσο, αρχίζουν να τις φοβούνται όταν σκέφτονται πως θα μπορούσαν να προχωρήσουν μαζί τους στο επόμενο στάδιο, σε μια πιο σημαντική δέσμευση, σε μια δέσμευση ζωής, όπως είναι ο γάμος. Το να διαχειριστείς έναν άνθρωπο, ασχέτως φύλου, ο οποίος ίσως και να είναι πιο δυναμικός από εσένα, είναι πιο εύκολο όταν βρίσκεσαι μαζί του σε μια σχέση μη συμβατική και χωρίς αυστηρές δεσμεύσεις. Ιδίως σε μια κοινωνία, όπως είναι η ελληνική, που οι άντρες γαλουχούνται από τη γέννα τους με την πεποίθηση πως πρέπει να έχουν τον ηγεμονικό ρόλο σε μια σχέση, απ' όποια σκοπιά κι αν την εξετάσουμε. Όταν όμως καλείσαι να περάσεις το υπόλοιπο του βίου σου μαζί του... τα πράγματα, είναι διαφορετικά. Πρέπει να είσαι πολύ ώριμος και σίγουρος για σένα για να μπορέσεις να δεχτείς έναν άνθρωπο που μπορεί και να σε επισκιάζει ορισμένες φορές. Πρέπει να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, να έχεις αυτοπεποίθηση και πάνω απ' όλα, να είσαι περήφανος για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, για εκείνον που εσύ, έχεις επιλέξει για σύντροφό σου γιατί, προφανώς, κάτι θαυμάζεις σε αυτόν».
Θεωρείς πως μια γυναίκα δύσκολα απλώνει το εκτόπισμα της;
«Αυτό, ίσως να ίσχυε παλαιότερα. Στις μέρες μας, δεν πιστεύω πως συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει. Το ίδιο ισχύει και για τα κοινωνικά πρότυπα που ακολουθούμε, πλέον, τα οποία θεωρώ πως έχουν πάψει να είναι κανονιστικά, τουλάχιστον, στο μεγαλύτερο μέρος τους. Όταν η σύγχρονη γυναίκα, πέραν από νοικοκυρά, σύζυγος και μητέρα, καλείται υποχρεωτικά να είναι εργαζόμενη και κατ' επέκτασιν, επαγγελματίας, δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται ή να διστάζει να ανοίξει τα χαρτιά της και να δείξει τις δυνατότητές της. Το ότι κοινωνικά και πολιτιστικά, περιμένουμε περισσότερα από τις γυναίκες, δεν είναι τυχαίο. Η γυναίκα μεγαλώνει με τέτοιον τρόπο που ουσιαστικά, από την ίδια της την οικογένεια, της επιβάλλεται η ιδέα πως πρέπει και οφείλει να επιτελεί πολλαπλούς ρόλους, κάτι το οποίο δεν ισχύει για τα αρσενικά μέλη. Οι άντρες, λειτουργούν με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Μπορούν να κάνουν κάτι τέλεια, ωστόσο, μπορούν κάθε φορά να εκτελέσουν μία και μοναδική εντολή. Αντίθετα, μια γυναίκα, μπορεί να κάνει δέκα πράγματα ταυτόχρονα και να τα κάνει το ίδιο καλά. Και αυτό δεν είναι κάτι που ισχυρίζομαι επηρεασμένη από φεμινιστικά φρονήματα γιατί είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω ξεκάθαρα στην ισότητα και την σημαντικότητα της ύπαρξης -και συνύπαρξης- των δύο φύλων».
Είκοσι χρόνια πέρασαν από την ημέρα που έφυγε η Μελίνα Μερκούρη πριν δύο ημέρες…Θεωρείς ότι ήταν η πιο σημαντική Ελληνίδα που έχει περάσει τα τελευταία 50 χρόνια; Λείπει μια τέτοια προσωπικότητα από την ελληνική πολιτική σκηνή;
«Δεν ξέρω αν μπορώ να ισχυριστώ πως υπήρξε η σημαντικότερη Ελληνίδα όλων, ωστόσο, και χωρίς καμία αμφιβολία, η Μελίνα Μερκούρη, ήταν μια πολύ ισχυρή, δυναμική και γεμάτη αυτοπεποίθηση προσωπικότητα. Και φυσικά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το έργο και τη δράση της, ή την αγάπη της για την Ελλάδα. Σίγουρα χρειαζόμαστε ανθρώπους που να έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά της Μελίνας και αυτό δεν έχει και πάλι να κάνει με το φύλο. Είτε μιλάμε για άντρες, είτε για γυναίκες, το ζητούμενο της δυναμικής προσωπικότητας που διεκδικεί με καθαρή φωνή, χωρίς να διστάζει και χωρίς να χαϊδεύει τ' αφτιά κανενός, είναι ένα αναμφίβολο γεγονός. Όμως, δεν είναι μόνο η πολιτική σκηνή του τόπου μας που πρέπει να αλλάξει, ούτε οι άνθρωποι που την απαρτίζουν. Ίσως, και πάνω απ' όλα, να πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Αν το πετύχουμε αυτό, ίσως και να γίνει αυτή η αλλαγή γύρω μας, που τόσο πολύ λαχταράμε και αποζητάμε. Στο χέρι μας είναι, άλλωστε...»
Για να επισκεφτείτε την επίσημη σελίδα του blog ακολουθήστε τον σύνδεσμο:
http://pinakio.blogspot.gr/2014/03/bl...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Το "Μη με ξεχάσεις" στη στήλη "The List" του ηλεκτρονικού περιοδικού "Arts and the city"
10 βιβλία... 9 ξενά και μόλις 1 ελληνικό... και αυτό δικό μου... ανάμεσα σε βιβλία συγγραφέων όπως ο Stephen King... Αυτό κι αν είναι έκπληξη! Ευχαριστώ τον Γιώργο Πανόπουλο που συμπεριέλαβε το "Μη με ξεχάσεις" σε αυτή την ιδιαίτερη λίστα. Μεγάλη μου τιμή...
Για να επισκεφτείτε την σελίδα του ηλεκτρονικού περιοδικού "Arts and the City" και να διαβάσετε το σχετικό αφιέρωμα, ανακαλύπτωντας πολλά ενδιαφέροντα βιβλία -και όχι, δεν είμαι ψώνιο, δεν αναφέρομαι στο δικό μου-, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:
http://www.artsandthecity.gr/article/...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Για να επισκεφτείτε την σελίδα του ηλεκτρονικού περιοδικού "Arts and the City" και να διαβάσετε το σχετικό αφιέρωμα, ανακαλύπτωντας πολλά ενδιαφέροντα βιβλία -και όχι, δεν είμαι ψώνιο, δεν αναφέρομαι στο δικό μου-, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:
http://www.artsandthecity.gr/article/...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Συνέντευξη στο blog "Ο μαγικός κόσμος του βιβλίου"
Η Ευγενία και το blog "Ο μαγικός κόσμος του βιβλίου" με φιλοξένησαν στο "σπιτικό" τους με μια πολύ όμορφη κι ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Θέλω να ευχαριστήσω την Ευγενία για την τιμή που μου έκανε, αλλά και για την πολύ όμορφη αυτή κουβέντα, και τις εύχομαι ό,τι καλύτερο.
Συνέντευξη με τη συγγραφέα Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Γεια σας αγαπημένοι μου βιβλιόφιλοι, αυτή την Τρίτη η καλεσμένη μας είναι η Γιώτα Παπαδημακοπούλου! Φαντάζομαι πως αρκετοί την γνωρίζετε ήδη μέσα απο τα δύο υπέροχα βιβλία της αλλα και απο το ιστολόγιο της. Εγώ προσωπικά την γνώρισα στο goodreads και χαίρομαι πολύ που είχα την τιμή να της πάρω συνέντευξη. Η Γιώτα θα μας απαντήσει σε ορισμένες ερωτήσεις που αφορούν την ίδια ως συγγραφέα αλλα και ως βιβλιο-κριτικός/παρουσιάστρια. Πάμε λοιπόν...
1. Λοιπόν Γιώτα θα ήθελες αρχικα να μας πεις λίγα λόγια για τον εαυτό σου;
Είμαι η Γιώτα, είμαι 29 χρονών, παντρεμένη και έχω έναν υπέροχο γιο 5 ετών. Θα έλεγα πως είμαι περισσότερο γνωστή για τη δράση μου ως blogger, χάρη στο “Μεγαλείο των Τεχνών”, το οποίο διατηρώ εδώ κι 7 χρόνια, ενώ παράλληλα αρθρογραφώ στο culturenow.gr και στο cine.gr. Συνεργάζομαι με διάφορους εκδοτικούς, σε πολλαπλά επίπεδα δραστηριοτήτων, και το 2008 κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο, “Ξεπεσμένοι Άγγελοι” από τις εκδόσεις Μάτι, ενώ πριν από δύο περίπου μήνες, κυκλοφόρησε και το δεύτερο βιβλίο μου με τίτλο, “Μη με ξεχάσεις”, πάλι από τον ίδιο εκδοτικό. Είμαι control freak, ερωτευμένη με τη λογοτεχνία, το διάβασμα και τα anime και γενικά προσπαθώ να αφιερώνω το χρόνο μου σε πράγματα που με γεμίζουν και με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη.
2. Εκτός από συγγραφέας είσαι και book blogger. Αν δεν κάνω λάθος πρώτα ξεκίνησες να γράφεις κριτικες διαφόρων βιβλίων και έπειτα έγραψες και το πρώτο δικό σου βιβλίο. Θα ήθελες πρώτα να μας πεις πως άρχισες το blog σου "το μεγαλείο των τεχνών";
Όχι, δεν κάνεις λάθος! Έτσι ακριβώς, έγιναν τα πράγματα. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το blogging εντελώς τυχαία, πριν από 7 χρόνια, όταν ένας πρώην συνεργάτης και πολύ καλός φίλος, ο οποίος μένει μόνιμα στη Βαρκελώνη, μου ανακοίνωσε στο τηλέφωνο πως σκόπευε να φτιάξει ένα blog. Μην έχοντας ιδέα για ποιο πράγμα μου μιλούσε, ζήτησα λεπτομέρειες και αμέσως, η ιδέα να ξεκινήσω κάτι ανάλογο, γεννήθηκε μέσα μου. Κι επειδή είμαι παρορμητικός άνθρωπος, δεν το σκέφτηκα και πολύ και έτσι, χωρίς να ξέρω καλά-καλά τι πρέπει να κάνω, ξεκίνησα το blog μου το οποίο, έχει αλλάξει πολλές μορφές μέχρι να καταλήξει στη σημερινή του και το οποίο αγαπώ όσο δεν πάει άλλο. Είναι το “σπίτι” μου και αντιπροσωπεύει, όλα αυτά που ήθελα. Είναι ένα μέρος όπου μπορώ να εκφράζω την άποψή μου και παράλληλα, που μπορώ να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που έχουμε κοινές αγάπες και πολύ χαίρομαι που ο χώρος μου αποτελεί πλέον και το δικό τους στέκι και τους ευχαριστώ πολύ για την αγάπη και στήριξη, σε όλη αυτή τη μακρά πορεία.
3. Σε ποια ηλικία ήσουν όταν ξεκίνησες να διαβάζεις βιβλία και να γράφεις κριτικές;
Θα έλεγα πως, μάλλον, ξεκίνησα να κάνω και τα δύο παράλληλα -γιατί διάβαζα λογοτεχνικά βιβλία από ακόμα πιο μικρή- στο Γυμνάσιο, όσο υπερβολικό κι αν ακουστεί αυτό. Από εκείνη την ηλικία, κιόλας, μου άρεσε πάρα πολύ να διαβάζω λογοτεχνικά κείμενα και στη συνέχεια, να κάθομαι να αναλύω τους χαρακτήρες, τα νοήματα, την ουσία τους. Όπως αντιλαμβάνεσαι, όταν είχαμε προεξαγγελτικές λογοτεχνικές εργασίες στο σχολείο -την περίοδο των διακοπών συνήθως-, ήμουν από τους απειροελάχιστους που τις έκαναν και μάλιστα, όχι για ένα, αλλά για όσα βιβλία μας ανατίθεντο, απαντώντας σε όλες τις σχετικές, με κάθε βιβλίο, ερωτήσεις -ενώ μας υποχρέωναν μόνο τρεις-, προσθέτοντας μάλιστα και δικές μου αναλύσεις και αναλύσεις πάνω στις αναλύσεις. Ναι... ήμουν ασυγκράτητη και παρλαπίπας από μικρή. Χα, χα, χα... Τότε ήταν που για πρώτη φορά μου είπε κάποιος πως πρέπει να ασχοληθώ με τις εκδόσεις, που δεν ήταν άλλη από την φιλόλογό μου η οποία, έστω και πολλά χρόνια μετά, κατά κάποιον τρόπο, δικαιώθηκε για την επιμονή της.
4. Τι άλλο μπορεί να βρει κανείς αν επισκεφτεί το blog σου;
Μπορεί να βρει κείμενα που αφορούν ταινίες, αφιερώματα διαφόρων θεματολογιών, θέατρο, πολιτιστικά δρώμενα ή και εκδηλώσεις, αλλά και κείμενα για anime και manga, δύο πράγματα που αγαπάω εξαιρετικά και που έχω μεγάλο, αρρωστημένο πάθος μαζί τους και ναι, δεν ντρέπομαι να το διατυμπανίσω. Είμαι nerd και είμαι περήφανη!
5. Πόσα βιβλία έχεις διαβάσει μέχρι στιγμής;
Δεν έχω ιδέα... σίγουρα, είναι πάρα πολλά! Τόσα που σε λίγο δεν θα χωράμε στο σπίτι και θα πρέπει να μετακομίσουμε αλλού για να οικειοποιηθούν τα βιβλία μου το διαμέρισμά μας. Χα, χα, χα... Το 2013, μόνο, διάβασα 280 βιβλία οπότε αντιλαμβάνεσαι πως είναι κάπως δύσκολο να υπολογίσω ένα γενικό σύνολο από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω καθώς, ήμουν παιδί όταν συνέβη αυτό και ως εκ τούτου, είναι τραγικά περίπλοκο το να προσπαθήσω, έστω, κάτι τέτοιο.
6. Το να κάνεις κριτική σε βιβλία είναι κάτι που σε φέρνει σε δύσκολη θέση μιας είσαι και εσυ μια συγγραφέας;
Όπως σου είπα και πιο πάνω, δεν μου αρέσει ο όρος κριτική. Λέω την προσωπική μου άποψη και ως εκ τούτου, όχι, δεν έρχομαι σε δύσκολη θέση. Όχι από την στιγμή που τα κείμενά μου στοιχειοθετούνται και εμπεριέχουν την καθαρά προσωπική μου εκτίμηση, για την οποία φροντίζω πάντα να επιχειρηματολογώ και όχι και να αερολογώ. Πρόθεσή μου, δεν είναι να προσβάλλω κανέναν, ούτε τους αναγνώστες που μπορεί να αγαπήσουν ένα βιβλίο που εμένα δεν κέρδισε, για προσωπικούς και καθαρά υποκειμενικούς λόγους, αλλά πολύ περισσότερο, τον ίδιο τον δημιουργό που έχει αφιερώσει και καταναλώσει, χρόνο, συναίσθημα, αναμνήσεις, φαιά ουσία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να περιλαμβάνει η συγγραφή. Ως δημιουργός και η ίδια, το καταλαβαίνω και το σέβομαι και πάνω απ' όλα, θεωρώ πως οφείλουμε να είμαστε ευγενείς, όποια άποψη κι αν είναι η άποψή μας για κάτι ή κάποιον.
7. Πως πήρες την απόφαση να γράψεις το πρώτο σου βιβλίο;
Μεταξύ σοβαρού κι αστείου, θα έλεγα πως το αποφάσισε μόνο του. Χα, χα, χα... Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, πιστεύω πως μάλλον είχε ωριμάσει η ιστορία μέσα μου και πως, ασυνείδητα, ήταν για μένα ο κατάλληλος καιρός για να κάνω κάτι τέτοιο. Η ιδέα, ο πυρήνας της ιστορίας, υπήρχε στο μυαλό μου από καιρό αλλά ποτέ, δεν υπήρχε ο χρόνος, η διάθεση, η απαραίτητη υπομονή για να αποτυπωθεί και να γίνει κάτι το ολοκληρωμένο, το αληθινό, κάτι που να έχει υπόσταση στο χαρτί. Και όταν το πλήρωμα του χρόνου τα έφερε έτσι, η σκέψη έγινε επιθυμία, η επιθυμία πράξη και η πράξη, με τη σειρά της, μια ανάγκη που δεν ελέγχεις. Φυσικά, αν δεν είχα ανθρώπους να με στηρίξουν σε αυτή μου την προσπάθεια, ίσως να είχα εγκαταλείψει τον αγώνα. Ποιος ξέρει... μάλλον, δεν θα το μάθουμε ποτέ.
8. Υπάρχει κάποιος συγγραφέας από τον οποίο έχεις επηρεαστεί;
Το να πεις πως έχεις επηρεαστεί συγγραφικά από κάποιον δημιουργό, είναι μεγάλη κουβέντα. Σίγουρα, όμως, υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που θαυμάζω, ή και και που ταυτίζομαι μαζί τους. Αγαπώην καυστικότητα, την εκκεντρικότητα και την οξυδέρκεια του Oscar Wilde, θαυμάζω την δυναμική και την μαγεία της αφήγησης του Victor Hugo, την φιλοσοφία και την εμβάθυνση στα σκοτεινά άδυτα της ανθρώπινης ψυχής του Fyodor Dostoyevsky, την τρυφερότητα και την αλήθεια της δύσκολης αγάπης που εκφράζουν η Jane Austen και η Emily Bronte. Από Έλληνες συγγραφείς, θαυμάζω απεριόριστα πολλά μεγάλα ονόματα, όπως ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Στρατής Μυριβίλης, ο Κώστας Βάρναλης, ο Ηλίας Βενέζης, ο Γεώργιος Βιζυηνός και τόσοι άλλοι που πραγματικά, αισθάνομαι άσχημα που δεν μπορώ να αναφέρω τα ονόματά τους γιατί θα χρειαστώ μια αιωνιότητα. Και η αλήθεια είναι πως η χώρα μας, έχει βγάλει πολύ σπουδαίους συγγραφείς που ό,τι και να πούμε γι' αυτούς, θα είναι πολύ λίγο για να περιγράψει την σπουδαιότητα του έργου τους, ενώ υπάρχουν και πολλοί σπουδαίοι σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς που αγαπώ το έργο τους.. Αν τώρα θες να αναφερθούμε και σε κάποιον πιο σύγχρονο λογοτέχνη, οφείλω να ομολογήσω πως όχι μόνο ως δημιουργός, αλλά και ως αναγνώστρια, θαυμάζω και λατρεύω απελπιστικά την Cassandra Clare και την J.K. Rowling, ενώ δεν διστάζω να δηλώσω πως τις ζηλεύω, με την καλή έννοια, πάντα.
9. Μέχρι στιγμής και τα δύο βιβλία σου ανήκουν στην ρομαντική λογοτεχνία. Είναι η κατηγορία που προτιμάς να διαβάζεις;
Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Θα έλεγα ότι ανήκω στους ευέλικτους αναγνώστες καθώς, μπορώ να διαβάσω τα πάντα, χωρίς διακρίσεις και κυρίως, χωρίς προκαταλείψεις. Όπως δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες σε μένα ή στους ανθρώπους γύρω μου, έτσι δεν μου αρέσει να βάζω και στην Τέχνη γιατί η κάθε μορφή δημιουργίας, έχει κάτι να προσφέρει, κάποια ψυχή μπορεί ν' αγγίξει. Όσον αφορά τώρα τα βιβλία μου... προσωπικά, δεν τα βλέπω ως καθαρά ρομαντικά μυθιστορήματα. Οι “Ξεπεσμένοι Άγγελοι” θεωρώ πως είναι μια ιδιαίτερα δραματική ιστορία, με αρκετές κοινωνικές προεκτάσεις. Το “Μη με ξεχάσεις” από την άλλη, όντας μια μορφή εξομολόγησης, είναι πιο προσωπικό κι αν το θες, πιο κωμικό, τουλάχιστον στα σημεία του. Προσπαθώ γενικά να αφηγούμαι ανθρωποκεντρικές ιστορίες, ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστής θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς, με τους ήρωες των οποίων μπορούμε να ταυτιστούμε. Κι από 'κει και πέρα, προσπαθώ οι ιστορίες μου να είναι περισσότερο ψυχογραφικές, παρά οτιδήποτε άλλο. Οι χαρακτήρες, τα βιώματα, οι αποφάσεις, τα συναισθήματα και τα δράματά τους, είναι που κατευθύνουν τη ροή, άρα, η ψυχοσύνθεση και τα κίνητρά τους, είναι για μένα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι που καλούμαι να “δουλέψω”.
10. Πριν γίνεις συγγραφέας είχες φανταστεί πότε τον εαυτό σου σε αυτή την θέση;
Πρώτα απ' όλα, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν μου αρέσει να με αποκαλούν συγγραφέα. Προσωπικά, αποκαλώ τον εαυτό μου δημιουργό ή αφηγηματογράφο. Το συγγραφέας, θεωρώ ότι είναι μια πολύ μεγάλη, σπουδαία και “βαριά” λέξη, που δεν μπορούμε να οικειοποιούμαστε. Θα πρέπει, είτε το έργο μας να είναι μακρόχρονο και να έχει προσφέρει κάτι, όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι αυτό, είτε κάποιος άλλος να μας προσφέρει τον τίτλο. Αλλά για να επιστρέψω στην ερώτησή σου, η αλήθεια είναι πως όχι, δεν με είχα φανταστεί ποτέ σε αυτή τη θέση. Ίσως επειδή ποτέ μου δεν το είχα πάρει στα σοβαρά και έγραφα ξεκάθαρα για μένα, για να ικανοποιήσω μια δική μου, προσωπική ανάγκη, αλλά κι επειδή το να προσπαθήσω να εκδώσω το βιβλίο μου ήταν κάτι που έκανα μόνο και μόνο για να σταματήσουν οι φίλοι που το είχαν διαβάσει να μου γκρινιάζουν ότι είμαι αδιάφορη μπροστά σε κάτι που μπορεί να αποφέρει κάτι περισσότερο. Και τελικά, είχαν δίκιο που επέμειναν και τους ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.
11. Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου έπειτα από αυτό;
Το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει, ουσιαστικά, είναι ότι έχω γνωρίσει μερικούς υπέροχους και πολύ σπουδαίους ανθρώπους που ο καθένας, για διαφορετικό λόγο, έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είναι τιμή μου το ότι υπάρχουν στη ζωή μου! Δεν θέλω να σταθώ σε τίποτα το αρνητικό ή δυσάρεστο! Τα θετικά, είναι αυτά που μένουν και τελικά, αυτά που σε καθορίζουν.
12. Πως χειρίζεσαι τα πράγματα ώστε να φέρνεις σε ισορροπία την επαγγελματική και προσωπική σου ζωή;
Δύσκολα! Χα, χα, χα... Δεν θέλω να το “παίξω” δήθεν και να υποκριθώ πως όλα στη ζωή μου είναι αρμονικά. Δεν είναι! Απλώς, προσπαθώ μέσα στον χαμό της καθημερινότητας, ο οποίος και μας πνίγει, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Ο χρόνος, ποτέ δεν είναι αρκετός για να κάνω όσα θέλω, ωστόσο, προσπαθώ να διατηρώ τις λεπτές γραμμές των ισορροπιών και να είμαι όσο το δυνατόν πιο συνεπής, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα στερηθώ τον προσωπικό μου χρόνο. Προτεραιότητά μου, είναι η οικογένειά μου, ο άντρας μου και κυρίως, ο γιος μου, και οφείλω να ομολογήσω πως δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνομαι ανεπαρκής ως μαμά. Είναι οι στιγμές εκείνες που κουράζεσαι, αγανακτείς, ίσως και να θυμώνεις χωρίς λόγο, ή ακόμα χειρότερα, οι στιγμές εκείνες που θες να κάνεις πράγματα μαζί με το παιδί σου και απλά, δεν μπορείς γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις κάτι άλλο που αν και δεν είναι πιο σημαντικό από το σπλάχνο σου, έχει την προτεραιότητα τη δεδομένη εκείνη, χρονική στιγμή. Είναι φρικτό συναίσθημα -και φαντάζομαι πως όλες οι μαμάδες το νιώθουν-, αλλά είναι κάτι που διαρκεί για μια στιγμή, μέχρι να με πάρει αγκαλιά ο Βασίλης μου και να μου πει ότι είμαι η καλύτερη μαμά στον κόσμο. Σίγουρα, όλα τα παιδάκια λένε το ίδιο στις μαμάδες τους, αλλά δεν με νοιάζει. Για να το λέει, κάτι θα κάνω σωστά. Χα, χα, χα... Από 'κει κι έπειτα, όσον αφορά τα θέματα δουλειάς, δεν μπορώ να γίνω περισσότερο συνεπής απ' όσο είμαι τώρα. Μπορεί να μην φάω ή να μην κοιμηθώ όμως δεν υπάρχει περίπτωση να καθυστερήσω κάτι το οποίο πρέπει να παραδοθεί σε συγκεκριμένο χρόνο. Είμαι φρικιό με τον έλεγχο και τον επαγγελματισμό και η συνέπεια, είναι μεγάλο προσόν, για μένα. Και μέσα σε όλη αυτή την τρέλα, προσπαθείς να βρεις χρόνο και για τους φίλους σου, που δεν είναι λιγότερο σημαντικοί. Αυτοί είναι που σε βοηθάνε να μην τρελαθείς και που πάντα βρίσκονται δίπλα σου να σε στηρίξουν, οπότε, πρέπει να τους ανταποδώσεις την αγάπη τους, έστω και με το να ξεκλέψεις μια ώρα. Και δεν υπάρχει, “δεν μπορώ”. Αν θέλεις, μπορείς!
13. Έχεις σκοπό να γράψεις και τρίτο βιβλίο;
Το τρίτο μου βιβλίο είναι ήδη ολοκληρωμένο και προσωπικά, θεωρώ ότι είναι ό,τι καλύτερο έχω γράψει και το μοναδικό που, μέχρι στιγμής, έχει καταφέρει να με αγγίξει και να με επηρεάσει, αφού δεν μπόρεσα, όσο κι αν προσπάθησα, να αποστασιοποιηθώ από αυτό. Η αλήθεια είναι πως ανυπομονώ για τη μέρα που θα το έχω στα χέρια μου στην έντυπη έκδοσή του.
14. Θα μπορούσες να γράψεις ένα βιβλίο θρίλερ;
Το θεωρώ κάπως δύσκολο, ωστόσο, δεν είναι κάτι που αποκλείω. Δεν μου αρέσει να φοράω... “ταμπέλες” και έτσι, δεν μου αρέσει να δημιουργώ ακολουθώντας μονάχα σίγουρα μονοπάτια. Θέλω και με εξιτάρει να καταπιάνομαι με διαφορετικές θεματολογίες και είδη έτσι ώστε να μπορώ στο μέλλον, ανά πάσα ώρα και στιγμή, να γράψω οτιδήποτε θελήσω, χωρίς να φοβάμαι πως θα απογοητεύσει τον αναγνώστη εκείνον που θα με έχει κατατάξει σε ένα συγκεκριμένο είδος και μόνο. Οπότε, θα αρκεστώ στο να δηλώσω πως είμαι ανοιχτή σε προκλήσεις. Άλλωστε, όλα σε αυτή τη ζωή, είναι ένα ρίσκο και καμιά φορά, αξίζει να το πάρεις.
15. Τέλος, τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που το όνειρο του είναι να γίνει συγγραφέας;
Πρώτα απ' όλα, να συνεχίσει να ονειρεύεται! Όταν ονειρεύεσαι, μπορείς να βρεις τη θέληση να παλέψεις και να πετύχεις τα πάντα. Και όσο πιο μεγάλα είναι τα όνειρά σου, τόσο μεγαλύτεροι θα είναι οι στόχοι σου και ως εκ τούτου, τόσο μεγαλύτερη η επιτυχία και η ευτυχία σου. Αλλά πέραν όλων αυτών, θα πρότεινα -γιατί δεν είναι ακριβώς συμβουλή- να ακούνε τη γνώμη των άλλων και όταν λέω των άλλων, δεν εννοώ απαραίτητα τη γνώμη κάποιου... “ειδικού”, αλλά κάποιου “σκληρού” και απαιτητικού αναγνώστη που τους γνωρίζει και έτσι, θα μπορέσει εύκολα να εντοπίσει τις αδυναμίες της ιστορίας τους, ίσως και να τονίσει κάποια σημεία που χρειάζονται λίγη περισσότερη προσοχή. Η καλοπροαίρετη κριτική, μόνο βελτίωση κι εξέλιξη μπορεί να φέρει. Παρ' όλα ταύτα, μην εμπιστευτείτε ποτέ κάποιον που, ξεκάθαρα, θα σας αντιμετωπίσει με φθόνο ή με εμπάθεια. Σε μια τέτοια περίπτωση, μάλλον κάτι έχετε κάνει ιδιαιτέρως καλά και ενόχλησε. Το πιο σημαντικό όμως είναι το να γράψει κανείς την ιστορία που θα ήθελε να διαβάσει. Αν το πετύχει αυτό, τότε θα έχει κάνει ένα σπουδαίο βήμα.
Σε ευχαριστώ θερμά Γιώτα για την συνέντευξη και που αφιέρωσες έστω και λίγο απο τον χρόνο σου για να απαντήσεις σε αυτές τι ερωτήσεις! Σου εύχομαι καλή συνέχεια σε όλα τα επίπεδα της ζωής σου και με το καλό περιμένουμε και το τρίτο σου βιβλίο.
Τα βιβλία της Γιώτας Παπαδημακοπούλου ''Ξεπεσμένοι Άγγελοι'' και ''Μη με ξεχάσεις''
Η Αγγελική είναι ένα χαρισματικό κορίτσι, ένα ταλαντούχο πλάσμα που όμως ζει σε ένα περιβάλλον που δεν τη βοηθάει να αναδείξει τα ταλέντα της. Απόλυτα πεπεισμένη ότι έχει βρει τον άντρα που θα ήθελε να κάνει οικογένεια στο πρόσωπο του Μιχάλη, έπειτα από δύο χρόνια σχέσης, κάνει όνειρα μαζί του για ένα κοινό μέλλον. Στην ζωή της μπαίνει ξαφνικά ο Άγγελος και όλα αλλάζουν.
Συνειδητοποιεί ότι η ζωή που έχει δεν είναι αυτή που θα ήθελε και πως ο έρωτας μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό, κάτι περισσότερο. Όμως η γνώμη του κόσμου την καταβάλει, την οδηγεί σε μια σειρά από λάθος συμπεράσματα και αποφάσεις.
Εγκλωβισμένη μέσα στην ίδια της την ανασφάλεια, παγιδευμένη μέσα στον κόσμο που οι άλλοι έπλασαν για εκείνη, η Αγγελική αποφασίζει να ζήσει χωρίς τον Άγγελο και να χαράξει την πορεία της. Όμως εκείνος όλο επιστρέφει και δεν μπορεί να μείνει μακριά του και τα λάθη συνεχίζονται. Ο κύκλος δεν ξανανοίγει γιατί δεν κλείνει ποτέ στην πραγματικότητα ενώ εκείνοι κινούνται μέσα του.
Δυο άγγελοι ξεπεσμένοι εξαιτίας ενός ασίγαστου πάθους που προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν την λύτρωση... Πόσα μπορεί να αντέξει ο έρωτας όταν του έχεις κόψει τα φτερά;
Είμαι εγωκεντρικός, κρύβομαι πίσω από άνοστα αστεία, και παράλληλα αδυνατώ να πάρω αποφάσεις. Στα είκοσι έξι χρόνια της ζωής μου, έχω κάνει πολλά πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Περισσότερο απ' όλα, όμως, που δεν υπήρξα αρκετά τολμηρός, για να διεκδικήσω το κορίτσι που αγάπησα όσο κανένα άλλο. Τον πρώτο μου έρωτα... το μοναδικό μου έρωτα... την Αλεξάνδρα... την Άλεξ μου... την καλύτερή μου φίλη.
Πάντα πίστευα πως υπήρχε χρόνος. Πως όσα λάθη κι αν έκανα, θα ερχόταν η στιγμή που, επιτέλους, θα έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω με ειλικρίνεια, να της εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνην. Και όμως... ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχός μας. Καμιά φορά γίνεται πολέμιος των θέλω μας, τιμωρώντας μας με τον πιο σκληρό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα παντρεύεται! Κι έχω μόνο μία εβδομάδα... μία εβδομάδα μέσα στην οποία καλούμαι να επανεξετάσω τη ζωή μου και να αναζητήσω τα λάθη μου, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα διορθώσω. Μία εβδομάδα για να καταλάβω τι πήγε στραβά. Πότε έγινα ο άντρας που είμαι σήμερα. Ο άντρας που δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε.
Ναι... αυτή είναι η τιμωρία μου... και είναι μεγαλύτερη απ' όσο μπορώ ν' αντέξω. Γιατί, ο μεγαλύτερός μου φόβος κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα. Γιατί, μια ολόκληρη ζωή, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν ότι μπορεί να την έχανα... να έφευγε... να με ξέχναγε...
Με λένε Αντρέα, και αυτή είναι η ιστορία μου...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Συνέντευξη με τη συγγραφέα Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Γεια σας αγαπημένοι μου βιβλιόφιλοι, αυτή την Τρίτη η καλεσμένη μας είναι η Γιώτα Παπαδημακοπούλου! Φαντάζομαι πως αρκετοί την γνωρίζετε ήδη μέσα απο τα δύο υπέροχα βιβλία της αλλα και απο το ιστολόγιο της. Εγώ προσωπικά την γνώρισα στο goodreads και χαίρομαι πολύ που είχα την τιμή να της πάρω συνέντευξη. Η Γιώτα θα μας απαντήσει σε ορισμένες ερωτήσεις που αφορούν την ίδια ως συγγραφέα αλλα και ως βιβλιο-κριτικός/παρουσιάστρια. Πάμε λοιπόν...
1. Λοιπόν Γιώτα θα ήθελες αρχικα να μας πεις λίγα λόγια για τον εαυτό σου;
Είμαι η Γιώτα, είμαι 29 χρονών, παντρεμένη και έχω έναν υπέροχο γιο 5 ετών. Θα έλεγα πως είμαι περισσότερο γνωστή για τη δράση μου ως blogger, χάρη στο “Μεγαλείο των Τεχνών”, το οποίο διατηρώ εδώ κι 7 χρόνια, ενώ παράλληλα αρθρογραφώ στο culturenow.gr και στο cine.gr. Συνεργάζομαι με διάφορους εκδοτικούς, σε πολλαπλά επίπεδα δραστηριοτήτων, και το 2008 κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο, “Ξεπεσμένοι Άγγελοι” από τις εκδόσεις Μάτι, ενώ πριν από δύο περίπου μήνες, κυκλοφόρησε και το δεύτερο βιβλίο μου με τίτλο, “Μη με ξεχάσεις”, πάλι από τον ίδιο εκδοτικό. Είμαι control freak, ερωτευμένη με τη λογοτεχνία, το διάβασμα και τα anime και γενικά προσπαθώ να αφιερώνω το χρόνο μου σε πράγματα που με γεμίζουν και με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη.
2. Εκτός από συγγραφέας είσαι και book blogger. Αν δεν κάνω λάθος πρώτα ξεκίνησες να γράφεις κριτικες διαφόρων βιβλίων και έπειτα έγραψες και το πρώτο δικό σου βιβλίο. Θα ήθελες πρώτα να μας πεις πως άρχισες το blog σου "το μεγαλείο των τεχνών";
Όχι, δεν κάνεις λάθος! Έτσι ακριβώς, έγιναν τα πράγματα. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το blogging εντελώς τυχαία, πριν από 7 χρόνια, όταν ένας πρώην συνεργάτης και πολύ καλός φίλος, ο οποίος μένει μόνιμα στη Βαρκελώνη, μου ανακοίνωσε στο τηλέφωνο πως σκόπευε να φτιάξει ένα blog. Μην έχοντας ιδέα για ποιο πράγμα μου μιλούσε, ζήτησα λεπτομέρειες και αμέσως, η ιδέα να ξεκινήσω κάτι ανάλογο, γεννήθηκε μέσα μου. Κι επειδή είμαι παρορμητικός άνθρωπος, δεν το σκέφτηκα και πολύ και έτσι, χωρίς να ξέρω καλά-καλά τι πρέπει να κάνω, ξεκίνησα το blog μου το οποίο, έχει αλλάξει πολλές μορφές μέχρι να καταλήξει στη σημερινή του και το οποίο αγαπώ όσο δεν πάει άλλο. Είναι το “σπίτι” μου και αντιπροσωπεύει, όλα αυτά που ήθελα. Είναι ένα μέρος όπου μπορώ να εκφράζω την άποψή μου και παράλληλα, που μπορώ να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που έχουμε κοινές αγάπες και πολύ χαίρομαι που ο χώρος μου αποτελεί πλέον και το δικό τους στέκι και τους ευχαριστώ πολύ για την αγάπη και στήριξη, σε όλη αυτή τη μακρά πορεία.
3. Σε ποια ηλικία ήσουν όταν ξεκίνησες να διαβάζεις βιβλία και να γράφεις κριτικές;
Θα έλεγα πως, μάλλον, ξεκίνησα να κάνω και τα δύο παράλληλα -γιατί διάβαζα λογοτεχνικά βιβλία από ακόμα πιο μικρή- στο Γυμνάσιο, όσο υπερβολικό κι αν ακουστεί αυτό. Από εκείνη την ηλικία, κιόλας, μου άρεσε πάρα πολύ να διαβάζω λογοτεχνικά κείμενα και στη συνέχεια, να κάθομαι να αναλύω τους χαρακτήρες, τα νοήματα, την ουσία τους. Όπως αντιλαμβάνεσαι, όταν είχαμε προεξαγγελτικές λογοτεχνικές εργασίες στο σχολείο -την περίοδο των διακοπών συνήθως-, ήμουν από τους απειροελάχιστους που τις έκαναν και μάλιστα, όχι για ένα, αλλά για όσα βιβλία μας ανατίθεντο, απαντώντας σε όλες τις σχετικές, με κάθε βιβλίο, ερωτήσεις -ενώ μας υποχρέωναν μόνο τρεις-, προσθέτοντας μάλιστα και δικές μου αναλύσεις και αναλύσεις πάνω στις αναλύσεις. Ναι... ήμουν ασυγκράτητη και παρλαπίπας από μικρή. Χα, χα, χα... Τότε ήταν που για πρώτη φορά μου είπε κάποιος πως πρέπει να ασχοληθώ με τις εκδόσεις, που δεν ήταν άλλη από την φιλόλογό μου η οποία, έστω και πολλά χρόνια μετά, κατά κάποιον τρόπο, δικαιώθηκε για την επιμονή της.
4. Τι άλλο μπορεί να βρει κανείς αν επισκεφτεί το blog σου;
Μπορεί να βρει κείμενα που αφορούν ταινίες, αφιερώματα διαφόρων θεματολογιών, θέατρο, πολιτιστικά δρώμενα ή και εκδηλώσεις, αλλά και κείμενα για anime και manga, δύο πράγματα που αγαπάω εξαιρετικά και που έχω μεγάλο, αρρωστημένο πάθος μαζί τους και ναι, δεν ντρέπομαι να το διατυμπανίσω. Είμαι nerd και είμαι περήφανη!
5. Πόσα βιβλία έχεις διαβάσει μέχρι στιγμής;
Δεν έχω ιδέα... σίγουρα, είναι πάρα πολλά! Τόσα που σε λίγο δεν θα χωράμε στο σπίτι και θα πρέπει να μετακομίσουμε αλλού για να οικειοποιηθούν τα βιβλία μου το διαμέρισμά μας. Χα, χα, χα... Το 2013, μόνο, διάβασα 280 βιβλία οπότε αντιλαμβάνεσαι πως είναι κάπως δύσκολο να υπολογίσω ένα γενικό σύνολο από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω καθώς, ήμουν παιδί όταν συνέβη αυτό και ως εκ τούτου, είναι τραγικά περίπλοκο το να προσπαθήσω, έστω, κάτι τέτοιο.
6. Το να κάνεις κριτική σε βιβλία είναι κάτι που σε φέρνει σε δύσκολη θέση μιας είσαι και εσυ μια συγγραφέας;
Όπως σου είπα και πιο πάνω, δεν μου αρέσει ο όρος κριτική. Λέω την προσωπική μου άποψη και ως εκ τούτου, όχι, δεν έρχομαι σε δύσκολη θέση. Όχι από την στιγμή που τα κείμενά μου στοιχειοθετούνται και εμπεριέχουν την καθαρά προσωπική μου εκτίμηση, για την οποία φροντίζω πάντα να επιχειρηματολογώ και όχι και να αερολογώ. Πρόθεσή μου, δεν είναι να προσβάλλω κανέναν, ούτε τους αναγνώστες που μπορεί να αγαπήσουν ένα βιβλίο που εμένα δεν κέρδισε, για προσωπικούς και καθαρά υποκειμενικούς λόγους, αλλά πολύ περισσότερο, τον ίδιο τον δημιουργό που έχει αφιερώσει και καταναλώσει, χρόνο, συναίσθημα, αναμνήσεις, φαιά ουσία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να περιλαμβάνει η συγγραφή. Ως δημιουργός και η ίδια, το καταλαβαίνω και το σέβομαι και πάνω απ' όλα, θεωρώ πως οφείλουμε να είμαστε ευγενείς, όποια άποψη κι αν είναι η άποψή μας για κάτι ή κάποιον.
7. Πως πήρες την απόφαση να γράψεις το πρώτο σου βιβλίο;
Μεταξύ σοβαρού κι αστείου, θα έλεγα πως το αποφάσισε μόνο του. Χα, χα, χα... Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, πιστεύω πως μάλλον είχε ωριμάσει η ιστορία μέσα μου και πως, ασυνείδητα, ήταν για μένα ο κατάλληλος καιρός για να κάνω κάτι τέτοιο. Η ιδέα, ο πυρήνας της ιστορίας, υπήρχε στο μυαλό μου από καιρό αλλά ποτέ, δεν υπήρχε ο χρόνος, η διάθεση, η απαραίτητη υπομονή για να αποτυπωθεί και να γίνει κάτι το ολοκληρωμένο, το αληθινό, κάτι που να έχει υπόσταση στο χαρτί. Και όταν το πλήρωμα του χρόνου τα έφερε έτσι, η σκέψη έγινε επιθυμία, η επιθυμία πράξη και η πράξη, με τη σειρά της, μια ανάγκη που δεν ελέγχεις. Φυσικά, αν δεν είχα ανθρώπους να με στηρίξουν σε αυτή μου την προσπάθεια, ίσως να είχα εγκαταλείψει τον αγώνα. Ποιος ξέρει... μάλλον, δεν θα το μάθουμε ποτέ.
8. Υπάρχει κάποιος συγγραφέας από τον οποίο έχεις επηρεαστεί;
Το να πεις πως έχεις επηρεαστεί συγγραφικά από κάποιον δημιουργό, είναι μεγάλη κουβέντα. Σίγουρα, όμως, υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που θαυμάζω, ή και και που ταυτίζομαι μαζί τους. Αγαπώην καυστικότητα, την εκκεντρικότητα και την οξυδέρκεια του Oscar Wilde, θαυμάζω την δυναμική και την μαγεία της αφήγησης του Victor Hugo, την φιλοσοφία και την εμβάθυνση στα σκοτεινά άδυτα της ανθρώπινης ψυχής του Fyodor Dostoyevsky, την τρυφερότητα και την αλήθεια της δύσκολης αγάπης που εκφράζουν η Jane Austen και η Emily Bronte. Από Έλληνες συγγραφείς, θαυμάζω απεριόριστα πολλά μεγάλα ονόματα, όπως ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Στρατής Μυριβίλης, ο Κώστας Βάρναλης, ο Ηλίας Βενέζης, ο Γεώργιος Βιζυηνός και τόσοι άλλοι που πραγματικά, αισθάνομαι άσχημα που δεν μπορώ να αναφέρω τα ονόματά τους γιατί θα χρειαστώ μια αιωνιότητα. Και η αλήθεια είναι πως η χώρα μας, έχει βγάλει πολύ σπουδαίους συγγραφείς που ό,τι και να πούμε γι' αυτούς, θα είναι πολύ λίγο για να περιγράψει την σπουδαιότητα του έργου τους, ενώ υπάρχουν και πολλοί σπουδαίοι σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς που αγαπώ το έργο τους.. Αν τώρα θες να αναφερθούμε και σε κάποιον πιο σύγχρονο λογοτέχνη, οφείλω να ομολογήσω πως όχι μόνο ως δημιουργός, αλλά και ως αναγνώστρια, θαυμάζω και λατρεύω απελπιστικά την Cassandra Clare και την J.K. Rowling, ενώ δεν διστάζω να δηλώσω πως τις ζηλεύω, με την καλή έννοια, πάντα.
9. Μέχρι στιγμής και τα δύο βιβλία σου ανήκουν στην ρομαντική λογοτεχνία. Είναι η κατηγορία που προτιμάς να διαβάζεις;
Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Θα έλεγα ότι ανήκω στους ευέλικτους αναγνώστες καθώς, μπορώ να διαβάσω τα πάντα, χωρίς διακρίσεις και κυρίως, χωρίς προκαταλείψεις. Όπως δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες σε μένα ή στους ανθρώπους γύρω μου, έτσι δεν μου αρέσει να βάζω και στην Τέχνη γιατί η κάθε μορφή δημιουργίας, έχει κάτι να προσφέρει, κάποια ψυχή μπορεί ν' αγγίξει. Όσον αφορά τώρα τα βιβλία μου... προσωπικά, δεν τα βλέπω ως καθαρά ρομαντικά μυθιστορήματα. Οι “Ξεπεσμένοι Άγγελοι” θεωρώ πως είναι μια ιδιαίτερα δραματική ιστορία, με αρκετές κοινωνικές προεκτάσεις. Το “Μη με ξεχάσεις” από την άλλη, όντας μια μορφή εξομολόγησης, είναι πιο προσωπικό κι αν το θες, πιο κωμικό, τουλάχιστον στα σημεία του. Προσπαθώ γενικά να αφηγούμαι ανθρωποκεντρικές ιστορίες, ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστής θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς, με τους ήρωες των οποίων μπορούμε να ταυτιστούμε. Κι από 'κει και πέρα, προσπαθώ οι ιστορίες μου να είναι περισσότερο ψυχογραφικές, παρά οτιδήποτε άλλο. Οι χαρακτήρες, τα βιώματα, οι αποφάσεις, τα συναισθήματα και τα δράματά τους, είναι που κατευθύνουν τη ροή, άρα, η ψυχοσύνθεση και τα κίνητρά τους, είναι για μένα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι που καλούμαι να “δουλέψω”.
10. Πριν γίνεις συγγραφέας είχες φανταστεί πότε τον εαυτό σου σε αυτή την θέση;
Πρώτα απ' όλα, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν μου αρέσει να με αποκαλούν συγγραφέα. Προσωπικά, αποκαλώ τον εαυτό μου δημιουργό ή αφηγηματογράφο. Το συγγραφέας, θεωρώ ότι είναι μια πολύ μεγάλη, σπουδαία και “βαριά” λέξη, που δεν μπορούμε να οικειοποιούμαστε. Θα πρέπει, είτε το έργο μας να είναι μακρόχρονο και να έχει προσφέρει κάτι, όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι αυτό, είτε κάποιος άλλος να μας προσφέρει τον τίτλο. Αλλά για να επιστρέψω στην ερώτησή σου, η αλήθεια είναι πως όχι, δεν με είχα φανταστεί ποτέ σε αυτή τη θέση. Ίσως επειδή ποτέ μου δεν το είχα πάρει στα σοβαρά και έγραφα ξεκάθαρα για μένα, για να ικανοποιήσω μια δική μου, προσωπική ανάγκη, αλλά κι επειδή το να προσπαθήσω να εκδώσω το βιβλίο μου ήταν κάτι που έκανα μόνο και μόνο για να σταματήσουν οι φίλοι που το είχαν διαβάσει να μου γκρινιάζουν ότι είμαι αδιάφορη μπροστά σε κάτι που μπορεί να αποφέρει κάτι περισσότερο. Και τελικά, είχαν δίκιο που επέμειναν και τους ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.
11. Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου έπειτα από αυτό;
Το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει, ουσιαστικά, είναι ότι έχω γνωρίσει μερικούς υπέροχους και πολύ σπουδαίους ανθρώπους που ο καθένας, για διαφορετικό λόγο, έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είναι τιμή μου το ότι υπάρχουν στη ζωή μου! Δεν θέλω να σταθώ σε τίποτα το αρνητικό ή δυσάρεστο! Τα θετικά, είναι αυτά που μένουν και τελικά, αυτά που σε καθορίζουν.
12. Πως χειρίζεσαι τα πράγματα ώστε να φέρνεις σε ισορροπία την επαγγελματική και προσωπική σου ζωή;
Δύσκολα! Χα, χα, χα... Δεν θέλω να το “παίξω” δήθεν και να υποκριθώ πως όλα στη ζωή μου είναι αρμονικά. Δεν είναι! Απλώς, προσπαθώ μέσα στον χαμό της καθημερινότητας, ο οποίος και μας πνίγει, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Ο χρόνος, ποτέ δεν είναι αρκετός για να κάνω όσα θέλω, ωστόσο, προσπαθώ να διατηρώ τις λεπτές γραμμές των ισορροπιών και να είμαι όσο το δυνατόν πιο συνεπής, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα στερηθώ τον προσωπικό μου χρόνο. Προτεραιότητά μου, είναι η οικογένειά μου, ο άντρας μου και κυρίως, ο γιος μου, και οφείλω να ομολογήσω πως δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνομαι ανεπαρκής ως μαμά. Είναι οι στιγμές εκείνες που κουράζεσαι, αγανακτείς, ίσως και να θυμώνεις χωρίς λόγο, ή ακόμα χειρότερα, οι στιγμές εκείνες που θες να κάνεις πράγματα μαζί με το παιδί σου και απλά, δεν μπορείς γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις κάτι άλλο που αν και δεν είναι πιο σημαντικό από το σπλάχνο σου, έχει την προτεραιότητα τη δεδομένη εκείνη, χρονική στιγμή. Είναι φρικτό συναίσθημα -και φαντάζομαι πως όλες οι μαμάδες το νιώθουν-, αλλά είναι κάτι που διαρκεί για μια στιγμή, μέχρι να με πάρει αγκαλιά ο Βασίλης μου και να μου πει ότι είμαι η καλύτερη μαμά στον κόσμο. Σίγουρα, όλα τα παιδάκια λένε το ίδιο στις μαμάδες τους, αλλά δεν με νοιάζει. Για να το λέει, κάτι θα κάνω σωστά. Χα, χα, χα... Από 'κει κι έπειτα, όσον αφορά τα θέματα δουλειάς, δεν μπορώ να γίνω περισσότερο συνεπής απ' όσο είμαι τώρα. Μπορεί να μην φάω ή να μην κοιμηθώ όμως δεν υπάρχει περίπτωση να καθυστερήσω κάτι το οποίο πρέπει να παραδοθεί σε συγκεκριμένο χρόνο. Είμαι φρικιό με τον έλεγχο και τον επαγγελματισμό και η συνέπεια, είναι μεγάλο προσόν, για μένα. Και μέσα σε όλη αυτή την τρέλα, προσπαθείς να βρεις χρόνο και για τους φίλους σου, που δεν είναι λιγότερο σημαντικοί. Αυτοί είναι που σε βοηθάνε να μην τρελαθείς και που πάντα βρίσκονται δίπλα σου να σε στηρίξουν, οπότε, πρέπει να τους ανταποδώσεις την αγάπη τους, έστω και με το να ξεκλέψεις μια ώρα. Και δεν υπάρχει, “δεν μπορώ”. Αν θέλεις, μπορείς!
13. Έχεις σκοπό να γράψεις και τρίτο βιβλίο;
Το τρίτο μου βιβλίο είναι ήδη ολοκληρωμένο και προσωπικά, θεωρώ ότι είναι ό,τι καλύτερο έχω γράψει και το μοναδικό που, μέχρι στιγμής, έχει καταφέρει να με αγγίξει και να με επηρεάσει, αφού δεν μπόρεσα, όσο κι αν προσπάθησα, να αποστασιοποιηθώ από αυτό. Η αλήθεια είναι πως ανυπομονώ για τη μέρα που θα το έχω στα χέρια μου στην έντυπη έκδοσή του.
14. Θα μπορούσες να γράψεις ένα βιβλίο θρίλερ;
Το θεωρώ κάπως δύσκολο, ωστόσο, δεν είναι κάτι που αποκλείω. Δεν μου αρέσει να φοράω... “ταμπέλες” και έτσι, δεν μου αρέσει να δημιουργώ ακολουθώντας μονάχα σίγουρα μονοπάτια. Θέλω και με εξιτάρει να καταπιάνομαι με διαφορετικές θεματολογίες και είδη έτσι ώστε να μπορώ στο μέλλον, ανά πάσα ώρα και στιγμή, να γράψω οτιδήποτε θελήσω, χωρίς να φοβάμαι πως θα απογοητεύσει τον αναγνώστη εκείνον που θα με έχει κατατάξει σε ένα συγκεκριμένο είδος και μόνο. Οπότε, θα αρκεστώ στο να δηλώσω πως είμαι ανοιχτή σε προκλήσεις. Άλλωστε, όλα σε αυτή τη ζωή, είναι ένα ρίσκο και καμιά φορά, αξίζει να το πάρεις.
15. Τέλος, τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που το όνειρο του είναι να γίνει συγγραφέας;
Πρώτα απ' όλα, να συνεχίσει να ονειρεύεται! Όταν ονειρεύεσαι, μπορείς να βρεις τη θέληση να παλέψεις και να πετύχεις τα πάντα. Και όσο πιο μεγάλα είναι τα όνειρά σου, τόσο μεγαλύτεροι θα είναι οι στόχοι σου και ως εκ τούτου, τόσο μεγαλύτερη η επιτυχία και η ευτυχία σου. Αλλά πέραν όλων αυτών, θα πρότεινα -γιατί δεν είναι ακριβώς συμβουλή- να ακούνε τη γνώμη των άλλων και όταν λέω των άλλων, δεν εννοώ απαραίτητα τη γνώμη κάποιου... “ειδικού”, αλλά κάποιου “σκληρού” και απαιτητικού αναγνώστη που τους γνωρίζει και έτσι, θα μπορέσει εύκολα να εντοπίσει τις αδυναμίες της ιστορίας τους, ίσως και να τονίσει κάποια σημεία που χρειάζονται λίγη περισσότερη προσοχή. Η καλοπροαίρετη κριτική, μόνο βελτίωση κι εξέλιξη μπορεί να φέρει. Παρ' όλα ταύτα, μην εμπιστευτείτε ποτέ κάποιον που, ξεκάθαρα, θα σας αντιμετωπίσει με φθόνο ή με εμπάθεια. Σε μια τέτοια περίπτωση, μάλλον κάτι έχετε κάνει ιδιαιτέρως καλά και ενόχλησε. Το πιο σημαντικό όμως είναι το να γράψει κανείς την ιστορία που θα ήθελε να διαβάσει. Αν το πετύχει αυτό, τότε θα έχει κάνει ένα σπουδαίο βήμα.
Σε ευχαριστώ θερμά Γιώτα για την συνέντευξη και που αφιέρωσες έστω και λίγο απο τον χρόνο σου για να απαντήσεις σε αυτές τι ερωτήσεις! Σου εύχομαι καλή συνέχεια σε όλα τα επίπεδα της ζωής σου και με το καλό περιμένουμε και το τρίτο σου βιβλίο.
Τα βιβλία της Γιώτας Παπαδημακοπούλου ''Ξεπεσμένοι Άγγελοι'' και ''Μη με ξεχάσεις''
Η Αγγελική είναι ένα χαρισματικό κορίτσι, ένα ταλαντούχο πλάσμα που όμως ζει σε ένα περιβάλλον που δεν τη βοηθάει να αναδείξει τα ταλέντα της. Απόλυτα πεπεισμένη ότι έχει βρει τον άντρα που θα ήθελε να κάνει οικογένεια στο πρόσωπο του Μιχάλη, έπειτα από δύο χρόνια σχέσης, κάνει όνειρα μαζί του για ένα κοινό μέλλον. Στην ζωή της μπαίνει ξαφνικά ο Άγγελος και όλα αλλάζουν.
Συνειδητοποιεί ότι η ζωή που έχει δεν είναι αυτή που θα ήθελε και πως ο έρωτας μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό, κάτι περισσότερο. Όμως η γνώμη του κόσμου την καταβάλει, την οδηγεί σε μια σειρά από λάθος συμπεράσματα και αποφάσεις.
Εγκλωβισμένη μέσα στην ίδια της την ανασφάλεια, παγιδευμένη μέσα στον κόσμο που οι άλλοι έπλασαν για εκείνη, η Αγγελική αποφασίζει να ζήσει χωρίς τον Άγγελο και να χαράξει την πορεία της. Όμως εκείνος όλο επιστρέφει και δεν μπορεί να μείνει μακριά του και τα λάθη συνεχίζονται. Ο κύκλος δεν ξανανοίγει γιατί δεν κλείνει ποτέ στην πραγματικότητα ενώ εκείνοι κινούνται μέσα του.
Δυο άγγελοι ξεπεσμένοι εξαιτίας ενός ασίγαστου πάθους που προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν την λύτρωση... Πόσα μπορεί να αντέξει ο έρωτας όταν του έχεις κόψει τα φτερά;
Είμαι εγωκεντρικός, κρύβομαι πίσω από άνοστα αστεία, και παράλληλα αδυνατώ να πάρω αποφάσεις. Στα είκοσι έξι χρόνια της ζωής μου, έχω κάνει πολλά πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Περισσότερο απ' όλα, όμως, που δεν υπήρξα αρκετά τολμηρός, για να διεκδικήσω το κορίτσι που αγάπησα όσο κανένα άλλο. Τον πρώτο μου έρωτα... το μοναδικό μου έρωτα... την Αλεξάνδρα... την Άλεξ μου... την καλύτερή μου φίλη.
Πάντα πίστευα πως υπήρχε χρόνος. Πως όσα λάθη κι αν έκανα, θα ερχόταν η στιγμή που, επιτέλους, θα έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω με ειλικρίνεια, να της εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνην. Και όμως... ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχός μας. Καμιά φορά γίνεται πολέμιος των θέλω μας, τιμωρώντας μας με τον πιο σκληρό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα παντρεύεται! Κι έχω μόνο μία εβδομάδα... μία εβδομάδα μέσα στην οποία καλούμαι να επανεξετάσω τη ζωή μου και να αναζητήσω τα λάθη μου, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα διορθώσω. Μία εβδομάδα για να καταλάβω τι πήγε στραβά. Πότε έγινα ο άντρας που είμαι σήμερα. Ο άντρας που δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε.
Ναι... αυτή είναι η τιμωρία μου... και είναι μεγαλύτερη απ' όσο μπορώ ν' αντέξω. Γιατί, ο μεγαλύτερός μου φόβος κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα. Γιατί, μια ολόκληρη ζωή, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν ότι μπορεί να την έχανα... να έφευγε... να με ξέχναγε...
Με λένε Αντρέα, και αυτή είναι η ιστορία μου...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Ακούστε τη συνέντευξή μου στην εκπομπή "Μη μου λες ΜΗ + ΜΗ" των Μαρία Σελεβέντη και Μαντώ Λιαδοπούλου
Για όσους δεν κατάφεραν να ακούσουν την εκπομπή "Μη μου λες ΜΗ + ΜΗ" που εκπέμπει από τη συχνότητα του CRradio, των Μαρία Σελεβέντη και Μαντώ Λιαδοπούλου, την Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014, στην οποία βρέθηκα ως φιλοξενούμενη, μπορείτε να το κάνετε ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.mixcloud.com/mimoulesmikai...
Ευχαριστώ από καρδιάς τη Μαρία και τη Μαντώ για την υπέροχη βραδιά που περάσαμε μαζί και ελπίζω να το απόλαυσαν και οι ίδιες, όσο το απόλαυσα κι εγώ!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
http://www.mixcloud.com/mimoulesmikai...
Ευχαριστώ από καρδιάς τη Μαρία και τη Μαντώ για την υπέροχη βραδιά που περάσαμε μαζί και ελπίζω να το απόλαυσαν και οι ίδιες, όσο το απόλαυσα κι εγώ!
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Ακούστε τη συνέντευξή μου στον Δημοσθένη Καραγιαννόπουλο και την εκπομπή "Σχολή Κακών Τεχνών" στον Atlantis 105.2
Την Πέμπτη, 09 Ιανουαρίου 2014, βρέθηκα στο studio του ραδιοφωνικού σταθμού Atlantis 105.2, ως φιλοξενούμενη του Δημοσθένη Καραγιαννόπουλου και της εκπομπής του, "Σχολή Κακών Τεχνών".
Ήταν μια υπέροχη βραδιά που απόλαυσα εξαιρετικά, κάτι που επιβεβαιώνει το γεγονός πως αντί για τις 3 προγραμματισμένες ώρες, δεν έφυγα πριν να κλείσω 5ωρο στον αέρα. Ευχαριστώ για μια ακόμη φορά τον Δημοσθένη για την πρόσκληση και του εύχομαι καλή συνέχεια στην υπέροχη εκπομπή του και πάντα επιτυχίες, όπως επίσης ευχαριστώ όλους τους φίλους ακροατές που ξενύχτησαν μαζί μας και έκαναν την συντροφιά μας, ακόμα πιο όμορφη.
Όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να ακούσετε ζωντανά την εκπομπή, ή θέλετε τυχόν να την ξανακούσετε, μπορείτε να το κάνετε ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.mixcloud.com/papadimakopo...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Ήταν μια υπέροχη βραδιά που απόλαυσα εξαιρετικά, κάτι που επιβεβαιώνει το γεγονός πως αντί για τις 3 προγραμματισμένες ώρες, δεν έφυγα πριν να κλείσω 5ωρο στον αέρα. Ευχαριστώ για μια ακόμη φορά τον Δημοσθένη για την πρόσκληση και του εύχομαι καλή συνέχεια στην υπέροχη εκπομπή του και πάντα επιτυχίες, όπως επίσης ευχαριστώ όλους τους φίλους ακροατές που ξενύχτησαν μαζί μας και έκαναν την συντροφιά μας, ακόμα πιο όμορφη.
Όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να ακούσετε ζωντανά την εκπομπή, ή θέλετε τυχόν να την ξανακούσετε, μπορείτε να το κάνετε ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.mixcloud.com/papadimakopo...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" βραβεύτηκαν ως η "Ωραιότερη Ιστορία Αγάπης" από το blog "Η Αλίκη στη Χώρα των Βιβλίων"
Η Αλίκη στη Χώρα των Βιβλίων διοργάνωσε ψηφοφορία και βράβευσε τα καλύτερα βιβλία που διάβασε μέσα στο 2013. Η ιστορία του Άγγελου και της Αγγελικής, των δικών μου "Ξεπεσμένων Αγγέλων", κέρδισε την πρώτη θέση στην κατηγορία ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ.
Αισθάνομαι πολύ χαρούμενη, αλλά και πολύ περήφανη γι' αυτό, αλλά χωρίς την αγάπη σας, δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα. Γιατί, τελικά, αυτή είναι που φέρνει την αναγνώριση και αποζημιώνει τους κόπους κάθε δημιουργού.
Ευχαριστώ την Αλίκη για την μεγάλη αυτή τιμή που μου έκανε, αλλά και όλους εσάς, που οδηγήσατε τους "Αγγέλους" μου πολύ πιο ψηλά απ' όσο περίμενα, και που τους βοηθήσατε να ταξιδέψουν, πολύ πιο μακριά απ' όσο θα τολμούσα να ονειρευτώ, στην αρχή αυτής της μαγευτικής διαδρομής...
Για να διαβάσετε αναλυτικά τα βραβεία που έδωσε η Αλίκη, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.aliceinbookworld.blogspot....
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Αισθάνομαι πολύ χαρούμενη, αλλά και πολύ περήφανη γι' αυτό, αλλά χωρίς την αγάπη σας, δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα. Γιατί, τελικά, αυτή είναι που φέρνει την αναγνώριση και αποζημιώνει τους κόπους κάθε δημιουργού.
Ευχαριστώ την Αλίκη για την μεγάλη αυτή τιμή που μου έκανε, αλλά και όλους εσάς, που οδηγήσατε τους "Αγγέλους" μου πολύ πιο ψηλά απ' όσο περίμενα, και που τους βοηθήσατε να ταξιδέψουν, πολύ πιο μακριά απ' όσο θα τολμούσα να ονειρευτώ, στην αρχή αυτής της μαγευτικής διαδρομής...
Για να διαβάσετε αναλυτικά τα βραβεία που έδωσε η Αλίκη, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.aliceinbookworld.blogspot....
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Βιβλιοκριτική για το "Μη με ξεχάσεις" στο "All about my art"
Ο πάντα καυστικός και συνάμα απολαυστικός, Γιώργος Πανόπουλος, διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε την άποψή του γι' αυτό στο "All about my art" και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό, όπως και για το ότι δεν με έκανε να θέλω να τρέξω να κρυφτώ σε μια σκοτεινή γωνία, για να κλάψω μακριά από αδιάκριτα βλέμματα:
Τίτλος: Μην με ξεχάσεις
Συγγραφέας: Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Ημερομηνεία Έκδοσης: 2013
Εκδόσεις: Μάτι
Αριθμός Σελίδων: 404
Περίληψη:
“Είμαι εγωκεντρικός, κρύβομαι πίσω από άνοστα αστεία, και παράλληλα αδυνατώ να πάρω αποφάσεις. Στα είκοσι έξι χρόνια της ζωής μου, έχω κάνει πολλά πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Περισσότερο απ’ όλα, όμως, που δεν υπήρξα αρκετά τολμηρός, για να διεκδικήσω το κορίτσι που αγάπησα όσο κανένα άλλο. Τον πρώτο μου έρωτα… το μοναδικό μου έρωτα… την Αλεξάνδρα… την Άλεξ μου… την καλύτερή μου φίλη.
Πάντα πίστευα πως υπήρχε χρόνος. Πως όσα λάθη κι αν έκανα, θα ερχόταν η στιγμή που, επιτέλους, θα έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω με ειλικρίνεια, να της εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνην. Και όμως… ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχός μας. Καμιά φορά γίνεται πολέμιος των θέλω μας, τιμωρώντας μας με τον πιο σκληρό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα παντρεύεται! Κι έχω μόνο μία εβδομάδα… μία εβδομάδα μέσα στην οποία καλούμαι να επανεξετάσω τη ζωή μου και να αναζητήσω τα λάθη μου, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα διορθώσω. Μία εβδομάδα για να καταλάβω τι πήγε στραβά. Πότε έγινα ο άντρας που είμαι σήμερα. Ο άντρας που δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε.
Ναι… αυτή είναι η τιμωρία μου… και είναι μεγαλύτερη απ’ όσο μπορώ ν’ αντέξω. Γιατί, ο μεγαλύτερός μου φόβος κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα. Γιατί, μια ολόκληρη ζωή, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν ότι μπορεί να την έχανα… να έφευγε… να με ξέχναγε…
Με λένε Αντρέα, και αυτή είναι η ιστορία μου…”
Προσωπική Άποψη:
Την Γιώτα τη γνωρίζω προσωπικά, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να είμαι αντικειμενικός, θα βάλω όμως τα δυνατά μου. Το «Μη με ξεχάσεις» είναι ένα καθαρά ρομαντικό μυθιστόρημα. Είναι πάρα πολύ εύκολο να ταυτιστεί κανείς με την ιστορία του Ανδρέα και της Αλεξάνδρας, καθώς η όλη ιδέα του άντρα που ερωτεύεται την καλύτερη του φίλη είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα από εμάς. Είναι πολύ συχνό να δένεσαι με έναν φίλο σου (είτε αυτός είναι ο «κολλητός» σου ή ένας πολύ καλός φίλος σου). Και μόνο αυτό, από πλευράς πλοκής, είναι κάτι που σε κερδίζει από την αρχή του βιβλίου.
Αυτό που επίσης παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να παρουσιάσει την ιστορία της η συγγραφέας. (Ε τώρα δεν θα γράψω κ. Παπαδημακοπούλου, μου φαίνεται αρκετά γελοίο!) Το πιο σημαντικό είναι ότι η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη από την οπτική γωνία του άντρα. Ε, όπως και να το κάνουμε, το να επιλέγει μία γυναίκα να μπει στη σκέψη ενός άντρα και να παραθέσει τις σκέψεις του είναι κάτι που δεν συνηθίζεται στην ελληνική λογοτεχνία. Πέραν της προσπάθειας, και το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Το «Μην με ξεχάσεις» σε κάνει να ξεχάσεις πολύ γρήγορα ότι είναι γραμμένο από γυναίκα.
Η κινηματογραφική αφήγηση των γεγονότων είναι κάτι που επίσης δίνει μία ευχάριστη νότα στο βιβλίο. Σε αντίθεση με το «Ξεπεσμένοι Άγγελοι» (το προηγούμενο βιβλίο της συγγραφέως), στο «Μη με ξεχάσεις» υπάρχει ένα πισωγύρισμα στο παρελθόν και το μέλλον. Ο αναγνώστης δεν διαβάζει απλά μία επιφανειακή έλξη που υπάρχει μεταξύ των δύο χαρακτήρων μία δεδομένη στιγμή. Μπαίνει μέσα στις ζωές τους και βιώνει τον έρωτα τους και τον τρόπο που αναπτύσσεται (ή μάλλον δεν αναπτύσσεται) καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν.
Εν τέλει το «Μην με ξεχάσεις» είναι ένα μυθιστόρημα πάρα πολύ ευχάριστο. Το ταλέντο της συγγραφέως είναι εμφανές, κάτι το οποίο είναι αναμενόμενο για όποιος έχει διαβάσει εστώ και μία ανάρτηση από το blogτης «Το μεγαλείο των τεχνών». Το μόνο μου «παράπονο» είναι ότι θα ήθελα κάτι πιο περίπλοκο από άποψη πλοκής, κάτι λίγο πιο τολμηρό. Οπότε περιμένουμε για το νέο βιβλίο…!
Βαθμολογία:
*****
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Τίτλος: Μην με ξεχάσεις
Συγγραφέας: Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Ημερομηνεία Έκδοσης: 2013
Εκδόσεις: Μάτι
Αριθμός Σελίδων: 404
Περίληψη:
“Είμαι εγωκεντρικός, κρύβομαι πίσω από άνοστα αστεία, και παράλληλα αδυνατώ να πάρω αποφάσεις. Στα είκοσι έξι χρόνια της ζωής μου, έχω κάνει πολλά πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Περισσότερο απ’ όλα, όμως, που δεν υπήρξα αρκετά τολμηρός, για να διεκδικήσω το κορίτσι που αγάπησα όσο κανένα άλλο. Τον πρώτο μου έρωτα… το μοναδικό μου έρωτα… την Αλεξάνδρα… την Άλεξ μου… την καλύτερή μου φίλη.
Πάντα πίστευα πως υπήρχε χρόνος. Πως όσα λάθη κι αν έκανα, θα ερχόταν η στιγμή που, επιτέλους, θα έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω με ειλικρίνεια, να της εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνην. Και όμως… ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχός μας. Καμιά φορά γίνεται πολέμιος των θέλω μας, τιμωρώντας μας με τον πιο σκληρό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα παντρεύεται! Κι έχω μόνο μία εβδομάδα… μία εβδομάδα μέσα στην οποία καλούμαι να επανεξετάσω τη ζωή μου και να αναζητήσω τα λάθη μου, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα διορθώσω. Μία εβδομάδα για να καταλάβω τι πήγε στραβά. Πότε έγινα ο άντρας που είμαι σήμερα. Ο άντρας που δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε.
Ναι… αυτή είναι η τιμωρία μου… και είναι μεγαλύτερη απ’ όσο μπορώ ν’ αντέξω. Γιατί, ο μεγαλύτερός μου φόβος κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα. Γιατί, μια ολόκληρη ζωή, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν ότι μπορεί να την έχανα… να έφευγε… να με ξέχναγε…
Με λένε Αντρέα, και αυτή είναι η ιστορία μου…”
Προσωπική Άποψη:
Την Γιώτα τη γνωρίζω προσωπικά, οπότε δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να είμαι αντικειμενικός, θα βάλω όμως τα δυνατά μου. Το «Μη με ξεχάσεις» είναι ένα καθαρά ρομαντικό μυθιστόρημα. Είναι πάρα πολύ εύκολο να ταυτιστεί κανείς με την ιστορία του Ανδρέα και της Αλεξάνδρας, καθώς η όλη ιδέα του άντρα που ερωτεύεται την καλύτερη του φίλη είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα από εμάς. Είναι πολύ συχνό να δένεσαι με έναν φίλο σου (είτε αυτός είναι ο «κολλητός» σου ή ένας πολύ καλός φίλος σου). Και μόνο αυτό, από πλευράς πλοκής, είναι κάτι που σε κερδίζει από την αρχή του βιβλίου.
Αυτό που επίσης παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να παρουσιάσει την ιστορία της η συγγραφέας. (Ε τώρα δεν θα γράψω κ. Παπαδημακοπούλου, μου φαίνεται αρκετά γελοίο!) Το πιο σημαντικό είναι ότι η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη από την οπτική γωνία του άντρα. Ε, όπως και να το κάνουμε, το να επιλέγει μία γυναίκα να μπει στη σκέψη ενός άντρα και να παραθέσει τις σκέψεις του είναι κάτι που δεν συνηθίζεται στην ελληνική λογοτεχνία. Πέραν της προσπάθειας, και το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Το «Μην με ξεχάσεις» σε κάνει να ξεχάσεις πολύ γρήγορα ότι είναι γραμμένο από γυναίκα.
Η κινηματογραφική αφήγηση των γεγονότων είναι κάτι που επίσης δίνει μία ευχάριστη νότα στο βιβλίο. Σε αντίθεση με το «Ξεπεσμένοι Άγγελοι» (το προηγούμενο βιβλίο της συγγραφέως), στο «Μη με ξεχάσεις» υπάρχει ένα πισωγύρισμα στο παρελθόν και το μέλλον. Ο αναγνώστης δεν διαβάζει απλά μία επιφανειακή έλξη που υπάρχει μεταξύ των δύο χαρακτήρων μία δεδομένη στιγμή. Μπαίνει μέσα στις ζωές τους και βιώνει τον έρωτα τους και τον τρόπο που αναπτύσσεται (ή μάλλον δεν αναπτύσσεται) καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν.
Εν τέλει το «Μην με ξεχάσεις» είναι ένα μυθιστόρημα πάρα πολύ ευχάριστο. Το ταλέντο της συγγραφέως είναι εμφανές, κάτι το οποίο είναι αναμενόμενο για όποιος έχει διαβάσει εστώ και μία ανάρτηση από το blogτης «Το μεγαλείο των τεχνών». Το μόνο μου «παράπονο» είναι ότι θα ήθελα κάτι πιο περίπλοκο από άποψη πλοκής, κάτι λίγο πιο τολμηρό. Οπότε περιμένουμε για το νέο βιβλίο…!
Βαθμολογία:
*****
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
29... και είμαι πλήρης... είμαι ευτυχισμένη...
(Με καθυστέρηση 4 μηνών... δεν υποφέρομαι... το ξέρω...)
Σήμερα, είναι μια σημαντική μέρα για μένα. Όχι μόνο έχω γενέθλια, αλλά ουσιαστικά, αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση του κλεισίματος ενός κεφαλαίου της ζωής μου. Γιατί φέτος, είναι η τελευταία χρονιά που θα ανήκω στο traget group των 20+. Και όμως... δεν με πειράζει καθόλου που πλησιάζω, όλο και πιο κοντά στα 30. Δεν με πειράζει, όχι μόνο επειδή -πιστεύω- πως δεν μου φαίνεται, αλλά γιατί τα τελευταία 29 χρόνια της ζωής μου τα έχω ζήσει, όσο πιο έντονα μπορούσα.
Ήμουν πάντα ειλικρινής με τον εαυτό μου και με τους ανθρώπους γύρω μου, έστω κι αν αυτό δεν είναι πάντα αρεστό. Προσωπικά, τα έχω καλά με τη Γιώτα και ξέρω πως ποτέ, μα ποτέ, δεν προσποιήθηκα πως είμαι κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα. Αν κάποιοι δεν μπόρεσαν στο πέρασμα των χρόνων να το εκτιμήσου αυτό... δεν πειράζει! Εκείνοι που μπόρεσαν, είναι ακόμα εδώ και πάντα θα είναι και τελικά, είναι εκείνοι οι άνθρωποι που είναι πραγματικά σημαντικοί για μένα.
Φιλίες πέρασαν και χάθηκαν... άλλες τυχαία, επειδή αυτά έχει η ζωή, άλλες πάλι από επιλογή. Η ουσία είναι πως έχω δώσει κι έχω λάβει, υπέροχα συναισθήματα, έχω μοιραστεί σκέψεις και στιγμές με ανθρώπους, σκέψεις και στιγμές, σημαντικές και πολύτιμες, που μου έδωσαν μαθήματα ζωής, που με βοήθησαν να διαμορφώσω, την προσωπικότητα που έχω σήμερα. Μια προσωπικότητα για την οποία, ακόμα κι αν ακουστεί εγωιστικό, είμαι περήφανη και αυτό, γιατί πιστεύω πως είναι αληθινή, όχι προσποιητή, όχι δήθεν...
Είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άντρα, που ακόμα και τις στιγμές εκείνες που με κάνει έξαλλη (ω, ναι... μερικές φορές, με βγάζει από τα ρούχα μου... οι παντρεμένες, σίγουρα με νιώθετε), συνεχίζω να τον αγαπώ και να μην μπορώ σχεδόν να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου πριν από εκείνον. Μαζί, αποκτήσαμε έναν υπέροχο γιο που λατρεύω με όλο μου το είναι και αν μη τι άλλο, είναι ότι πιο σπουδαίο και μεγαλειώδες, θα μπορούσα να έχω κάνει. Γιατί ο γιος μου, δεν είναι απλά το δικό μου, μικρό θαύμα, η επέκταση του εαυτού μου, αλλά το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στη ζωή μου.
Έχω δύο γονείς που λατρεύω και που εκτιμώ, όχι γιατί είναι τέλειοι -κανείς μας δεν είναι-, αλλά γιατί μου επέτρεπαν πάντα να είμαι ελεύθερο πνεύμα και τελικά, ακόμα και όταν διαφωνούσαν, να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα, κάτι που όπως φαίνεται, μου βγήκε σε καλό. Παράλληλα, έχω έναν αδερφό που δεν θα τον άλλαζα με τίποτα και που ναι, σήμερα, μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν μετανιώνω που επέμενα από εγωισμό και μόνο, να αποκτήσω κι εγώ ένα αδερφάκι όπως όλοι.
Έχω σπουδαίους φίλους! Φίλους που με δέχονται όπως είμαι και που με αγαπάνε, όχι γι' αυτό που θα ήθελαν να είμαι, αλλά γι' αυτό που είμαι στ' αλήθεια. Που αγαπάνε τη Γιώτα, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά της, που ξέρουν πως μπορεί να γίνει πολύ σκληρή αν χρειαστεί, αλλά πως το κάνει από αγάπη, επειδή νοιάζεται, και όχι από κακία. Που δέχονται τη νευρικότητά μου και την ψυχαναγκαστική μου ανάγκη για προγραμματισμό και έλεγχο των καταστάσεων. Που είναι εκεί, όχι μόνο στις χαρές μου, αλλά και όταν θέλω έναν ώμο να κλάψω.
Κοιτάζοντας πίσω μου, δεν θα άλλαζα τίποτα απ' όσα έχω κάνει. Δεν μετανιώνω για τίποτα, ακόμα και για τα λάθη μου, γιατί μέσα από αυτά, έμαθα καλύτερα τη ζωή, αλλά κι εμένα την ίδια. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα έκανα ακριβώς τα ίδια, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό. Γιατί στα 29 μου χρόνια, έχω κάνει πολύ περισσότερα και έχω φτάσει πολύ πιο μακριά απ' όσο θα μπορούσα να ελπίζω, ή και απ' όσο είχα ονειρευτεί. Η ζωή μας, είναι αυτή, είναι εδώ, είναι τώρα...
Είμαι η Γιώτα... είμαι 29 ετών... και ναι, είμαι ευτυχισμένη και περήφανη για όλα όσα έχω κάνει, για όλα όσα είμαι. Και ναι, είμαι ευλογημένη που έχω ανθρώπους να μοιραστώ τις χαρές και τις λύπες μου, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες μου, τη ζωή μου, την ύπαρξή μου... Ναι... δεν είμαι μόνη και αυτό, είναι το πιο σπουδαίο απ' όλα...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
Σήμερα, είναι μια σημαντική μέρα για μένα. Όχι μόνο έχω γενέθλια, αλλά ουσιαστικά, αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση του κλεισίματος ενός κεφαλαίου της ζωής μου. Γιατί φέτος, είναι η τελευταία χρονιά που θα ανήκω στο traget group των 20+. Και όμως... δεν με πειράζει καθόλου που πλησιάζω, όλο και πιο κοντά στα 30. Δεν με πειράζει, όχι μόνο επειδή -πιστεύω- πως δεν μου φαίνεται, αλλά γιατί τα τελευταία 29 χρόνια της ζωής μου τα έχω ζήσει, όσο πιο έντονα μπορούσα.
Ήμουν πάντα ειλικρινής με τον εαυτό μου και με τους ανθρώπους γύρω μου, έστω κι αν αυτό δεν είναι πάντα αρεστό. Προσωπικά, τα έχω καλά με τη Γιώτα και ξέρω πως ποτέ, μα ποτέ, δεν προσποιήθηκα πως είμαι κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα. Αν κάποιοι δεν μπόρεσαν στο πέρασμα των χρόνων να το εκτιμήσου αυτό... δεν πειράζει! Εκείνοι που μπόρεσαν, είναι ακόμα εδώ και πάντα θα είναι και τελικά, είναι εκείνοι οι άνθρωποι που είναι πραγματικά σημαντικοί για μένα.
Φιλίες πέρασαν και χάθηκαν... άλλες τυχαία, επειδή αυτά έχει η ζωή, άλλες πάλι από επιλογή. Η ουσία είναι πως έχω δώσει κι έχω λάβει, υπέροχα συναισθήματα, έχω μοιραστεί σκέψεις και στιγμές με ανθρώπους, σκέψεις και στιγμές, σημαντικές και πολύτιμες, που μου έδωσαν μαθήματα ζωής, που με βοήθησαν να διαμορφώσω, την προσωπικότητα που έχω σήμερα. Μια προσωπικότητα για την οποία, ακόμα κι αν ακουστεί εγωιστικό, είμαι περήφανη και αυτό, γιατί πιστεύω πως είναι αληθινή, όχι προσποιητή, όχι δήθεν...
Είμαι παντρεμένη με έναν υπέροχο άντρα, που ακόμα και τις στιγμές εκείνες που με κάνει έξαλλη (ω, ναι... μερικές φορές, με βγάζει από τα ρούχα μου... οι παντρεμένες, σίγουρα με νιώθετε), συνεχίζω να τον αγαπώ και να μην μπορώ σχεδόν να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου πριν από εκείνον. Μαζί, αποκτήσαμε έναν υπέροχο γιο που λατρεύω με όλο μου το είναι και αν μη τι άλλο, είναι ότι πιο σπουδαίο και μεγαλειώδες, θα μπορούσα να έχω κάνει. Γιατί ο γιος μου, δεν είναι απλά το δικό μου, μικρό θαύμα, η επέκταση του εαυτού μου, αλλά το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στη ζωή μου.
Έχω δύο γονείς που λατρεύω και που εκτιμώ, όχι γιατί είναι τέλειοι -κανείς μας δεν είναι-, αλλά γιατί μου επέτρεπαν πάντα να είμαι ελεύθερο πνεύμα και τελικά, ακόμα και όταν διαφωνούσαν, να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα, κάτι που όπως φαίνεται, μου βγήκε σε καλό. Παράλληλα, έχω έναν αδερφό που δεν θα τον άλλαζα με τίποτα και που ναι, σήμερα, μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν μετανιώνω που επέμενα από εγωισμό και μόνο, να αποκτήσω κι εγώ ένα αδερφάκι όπως όλοι.
Έχω σπουδαίους φίλους! Φίλους που με δέχονται όπως είμαι και που με αγαπάνε, όχι γι' αυτό που θα ήθελαν να είμαι, αλλά γι' αυτό που είμαι στ' αλήθεια. Που αγαπάνε τη Γιώτα, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά της, που ξέρουν πως μπορεί να γίνει πολύ σκληρή αν χρειαστεί, αλλά πως το κάνει από αγάπη, επειδή νοιάζεται, και όχι από κακία. Που δέχονται τη νευρικότητά μου και την ψυχαναγκαστική μου ανάγκη για προγραμματισμό και έλεγχο των καταστάσεων. Που είναι εκεί, όχι μόνο στις χαρές μου, αλλά και όταν θέλω έναν ώμο να κλάψω.
Κοιτάζοντας πίσω μου, δεν θα άλλαζα τίποτα απ' όσα έχω κάνει. Δεν μετανιώνω για τίποτα, ακόμα και για τα λάθη μου, γιατί μέσα από αυτά, έμαθα καλύτερα τη ζωή, αλλά κι εμένα την ίδια. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα έκανα ακριβώς τα ίδια, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό. Γιατί στα 29 μου χρόνια, έχω κάνει πολύ περισσότερα και έχω φτάσει πολύ πιο μακριά απ' όσο θα μπορούσα να ελπίζω, ή και απ' όσο είχα ονειρευτεί. Η ζωή μας, είναι αυτή, είναι εδώ, είναι τώρα...
Είμαι η Γιώτα... είμαι 29 ετών... και ναι, είμαι ευτυχισμένη και περήφανη για όλα όσα έχω κάνει, για όλα όσα είμαι. Και ναι, είμαι ευλογημένη που έχω ανθρώπους να μοιραστώ τις χαρές και τις λύπες μου, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες μου, τη ζωή μου, την ύπαρξή μου... Ναι... δεν είμαι μόνη και αυτό, είναι το πιο σπουδαίο απ' όλα...
http://giota-papadimakopoulou.blogspo...
