(Με μόλις 2 μέρες καθυστέρηση... :p )

30 Απριλίου 2009! 11.55π.μ. είμαι ήδη ναρκωμένη, ξαπλωμένη σε ένα χειρουργικό κρεβάτι χωρίς να έχω ιδέα τι συμβαίνει γύρω μου. 13.30μ.μ. ξυπνάω από τη νάρκωση χωρίς να μπορώ καλά-καλά να εστιάσω το βλέμμα μου κάπου, νιώθοντας υπερβολικά κουρασμένη και άτονη για να κάνω την παραμικρή κίνηση.
"Το μωρό είναι καλά;" ήταν η πρώτη μου ερώτηση.
"Καλά είναι!" με διαβεβαίωσε ο γιατρός μου. "Τον ετοιμάζουν και σε λίγη ώρα θα ανεβείτε και οι δυο σας στο δωμάτιο".
Με σέρνουν με το φορείο και με κλείνουν σε ένα ασφυκτικά μικρό δωμάτιο. Η μητέρα μου και η πεθερά μου είναι οι πρώτες που μπαίνουν μέσα. Παρά την ζαβλακομάρα της νάρκωσης, αναρωτιέμαι που να βρίσκεται ο άντρας μου. Η μητέρα μου με πληροφορεί πως ο κακομοίρης, δύο φορές έφυγε από το πρωί. Μία για να πάει στην τουαλέτα και μία για να κάνει ένα τσιγάρο. Στην πρώτη έφεραν οι γιατροί να δει το παιδί, στην δεύτερη έφεραν εμένα.
"Τον είδες;" ρωτάω τη μητέρα μου.
"Τον είδα και είναι κούκλος" απαντάει και είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι στεναχωρημένη επειδή δεν τον έχω δει ακόμα.
Προσπαθεί να μου τον δείξει σε μια φωτογραφία που είχε τραβήξει με το κινητό, αλλά τα μάτια μου είναι θολά ακόμη από το αναισθητικό και απλά συγχύζομαι και στεναχωριέμαι περισσότερο. Κι εκείνη τη στιγμή, μπαίνει στο δωμάτιο ο άντρας μου ασθμαίνοντας και για πρώτη φορά καταφέρνω να γελάσω από την ώρα που ξύπνησα. Όχι, δεν είμαι αναίσθητη, αλλά είναι ασυνήθιστο φαινόμενο να τρέχει ο άντρας μου και μάλιστα σαν παλαβός. Συνοδεία, έχει τον μπαμπά μου. Και οι δυο τους χαμογελάνε σαν χαζοχαρούμενοι, με χαϊδεύουν και με φιλάνε.
Έπειτα από λίγη ώρα, με ανεβάζουν στο δωμάτιό μου, με τακτοποιούν στο κρεβάτι και λίγες στιγμές μετά, φέρνουν ένα μικροσκοπικό κρεβατάκι και το τοποθετούν δίπλα μου. Γυρίζω το κεφάλι μου και είναι η πρώτη φορά που αντικρίζω επιτέλους το γιο μου, αυτό το μικρό τερατάκι που δεν με ταλαιπώρησε καθόλου σε όλη την εγκυμοσύνη και που παρ' όλα ταύτα, δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να κόβει βόλτες εκεί μέσα που ήταν.
Είναι η πρώτη φορά που φοβάμαι ότι δεν θα ξέρω τι να κάνω όταν θα επιστρέψουμε σπίτι!
Είναι η πρώτη φορά που ανησυχώ ότι ίσως δεν γίνω αρκετά καλή μαμά!
Είναι η πρώτη φορά που το μυαλό μου τρέχει με τέτοια ταχύτητα και έχω φτάσει μέχρι το σημείο που θα τον πάω γαμπρό στην εκκλησία!
Η μητέρα μου μπαίνει στο δωμάτιο και αφού μαλώνει τους πάντες που δεν μου τον έχουν δώσει ακόμα να τον πάρω αγκαλιά -εγώ δεν ήξερα... τον έβλεπα να κοιμάται και σκεφτόμουν πως δεν κάνει-, τον τοποθετεί στα χέρια μου και όλο το άγχος χάνεται με μιας.
Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι τόσο πολύ ευτυχισμένη!
Είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πως μπορείς να αγαπήσεις τόσο πολύ κάποιον που μόλις γνώρισες.
Είναι ο γιος μου, το ποντικάκι μου, το τερατάκι μου, το αστεράκι μου, ο πρίγκιπάς μου...
Το υπέροχο αυτό πλάσμα που εδώ και 5 χρόνια έχει κάνει τη ζωή μου να φαντάζει πιο ολοκληρωμένη, πιο γεμάτη, πιο δημιουργική... απλά υπέροχη! Πριν να τον γνωρίσω, δεν ήξερα ότι μπορώ να αγαπήσω, να φοβηθώ, να ανησυχώ, να ελπίζω τόσο πολύ. Κι όμως, με κάθε γέλιο, κάθε χάδι, κάθε φιλί, κάθε λέξη, με κάνει να τα βιώνω όλα αυτά ξανά και ξανά. Και κοιτάζω σήμερα το παιδάκι που έχει γίνει και δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι εκείνο το μωράκι που μου φέρανε στο μαιευτήριο. Περνάει ο καιρός... γρήγορα... τρέχει και χάνεται...

Χρόνια σου πολλά ζωή μου! Σ' αγαπώ πολύ, πολύ, πολύ... όσο κανέναν και τίποτα άλλο, τόσο που δεν μπορείς να καταλάβεις! Είμαι περήφανη για σένα, είμαι ευτυχισμένη που σε έχω στη ζωή μου κι αν όσα λάθη έχω κάνει οδηγούσαν πάλι στο να σε έχω, θα τα έκανα ξανά από την αρχή. Να είσαι γερός, δυνατός, ευτυχισμένος, ειλικρινής, καλότυχος, δημιουργικός και να μάθεις να εκτιμάς αυτά που έχουν σημασία... Σ' αγαπώ, τόσο πολύ!