Elja Daae's Blog

Iemand die ik sprak gaf aan dat zijn bedrijf AI-first is geworden, dit jaar. Ik wilde niet sarcastisch of ongelovig doen, maar ik moest me inhouden. Want. Wat?

Even terzijde:dit gesprek was een goed voorbeeld van het feit dat mijn ruimte om te zeggen wat ik denk ik beperkter dan het lijkt, nu ik even niet werk en aan niemand verantwoording verschuldigd ben. Ik ben tenslotte op zoek naar mijn volgende stap. En om mijn kansen niet te verkleinen, moet ik het een beetje rustig houden af en toe. Ook hier op dit blog, trouwens.

Dat neemt niet weg dat ik continu nadenk, lees, luister en voor mezelf bevestig dat er wat meer balans nodig is tussen doom en hype als het om AI gaat. Hype: AI gaat de wereld veranderen en ‘ons’ (wie precies, trouwens?) rijk maken. Doom: AI gaat de wereld kapot maken.

De waarheid zal in het midden liggen, denk ik, maar belangrijker: we kunnen nog iedere dag keuzes maken om die ontwikkelingen de ene of de andere kant op te sturen. We kunnen nog iedere dag bijsturen en zorgen dat AI iets goeds brengt op een manier die goed is voor de wereld.

Het enige dat ik nog steeds niet kan begrijpen is die roep om dingen ‘AI-first’ te doen. Om technologie voorop te stellen.

Ja, ik weet dat de railroad het Amerikaanse Westen heeft ontsloten; de scheepbouw Nederland uieindelijk de Gouden Eeuw heeft gebracht; de industrialisatie het Westen rijk heeft gemaakt en welvaart heeft gebracht. Maar ook wat het ons – of liever gezegd, anderen – gekost heeft.

Technologie zou nooit een doel op zich moeten zijn.

Een bedrijfsstrategie die AI centraal stelt? Een heel consultatancyconglomeraatdat opeens ‘AI-first’ wordt? Een minister voor AI? Een volledig door AI-gerund advocatenkantoor? What could possibly go wrong?

Nog even los van de vraag wat er bedoeld wordt met AI – en dat het meestal om een nogal nauwe definitie gaat, namelijk taalmodellen/generatieve AI – slaat het nergens op.

Je doel als organisatie, bedrijf of overheid kan natuurlijk nooit ‘AI’ zijn. AI is je product, je favoriete methode, of je religie (voor sommige mensen). AI is je marketingverhaal. Maar niet je doel.

Je doel is om de burger beter van dienst te zijn als overheidsorganisatie en je taken beter uit te voeren; je doel is je klant te helpen om effectiever of doelmatiger te worden; je doel is om je patiënten of cliënten goed te helpen tegen zo laag mogelijke kosten met behoud van kwaliteit.

Je bent ook niet ‘electriciteit-first’. Of ‘computer-first’.

Je bent zelfs niet ‘bitcoin-first’, want van wat ik weet over bitcoinondernemers is geld het ultieme doel. Niet bitcoin op zich. Als er een andere manier komt om ‘geld te minen’ zullen die ondernemers dat vast niet nalaten.

Het blijft verbazend hoe de hype overheerst, terwijl mensen zelf duidelijk aangeven dat ze er niet zo veel vertrouwen in hebben*.

Als we allemaal wat meer mens-first waren, hadden we dat misschien al geweten.

132/1000

* Zie deze interessante podcast over onderzoek van het PEW Research Center, waarover in een later blog meer. Of dit onderzoek van DeWaag dat we lieten doen namens de NLAIC.

Elja Daae - Over Elja & meer

Afnemende bezoekersaantallen, bah. Althans, in theorie. Voor mij maakt het niet zoveel uit, want ik gebruik deze site niet meer als manier om inkomen te verwerven. Maar als je dat wel doet, is het problematisch.

Vroeger was het aantal bezoekers op mijn website heel belangrijk. Het was in sommige gevallen zelfs direct gerelateerd aan mijn inkomen, bijvoorbeeld toen ik zelf trainingen organiseerde en verkocht. Daarom was het monitoren en analyseren van het aantal bezoekers – en vooral het soort bezoekers, hoe lang ze bleven en op welke pagina’s ze kwamen – voor mij heel lang heel belangrijk.

Nu niet meer. Ik had al drie jaar niet gekeken hoe het met mijn bezoekersaantallen ging, tot van de week. En toen bleek dat ze nogal aan het afnemen zijn. Rare gewaarwording.

Terecht wezen lezers me er op dat een verklaring voor de afnemende bezoekersaantallen van deze website misschien te vinden is in de opkomst van de AI-overzichten in de zoekmachines. Het ‘AI overview’, bovenaan je zoekresultaten.

Deze bedoel ik:

Bovenstaand screenshot is het resultaat van een zoekresultaat voor ‘Instagram stories maken’, waar ik al jaren op scoor in de zoekresultaten. En nog steeds, kennelijk. Dit is een samenvatting van mijn eigen artikel hierover, nog steeds bovenaan in Google (in mijn resultaten, althans, misschien sta ik in die van jou niet bovenaan).

En hoe meer ik er over nadenk, hoe logischer het is. Shockerend, ja. Maar ook logisch.

Doorklikken wordt bezoekers niet makkelijk gemaakt

Ik heb jarenlang heel veel geinvesteerd in deze website en vooral in mijn positie in de zoekmachines. Niet met geld, maar met tijd. Goed nadenken over welke artikelen ik kon schrijven. Uren steken in die artikelen zelf, met duidelijke afbeeldingen en stappenplannen. Bijhouden ook van al die artikelen, updaten waar nodig. Toevoegen van verwijzingen en links. Dat soort dingen.

Maar met effect. Een effect dat vaak jarenlang aanhield, zelfs.

Het artikel dat ik heb geschreven over Instagram stories is daar een voorbeeld van. Het staat niet voor niets zo hoog in de zoekresultaten. Het is helemaal geoptimaliseerd voor lezers en voor zoekmachines. Dat maakt het ironisch genoeg makkelijk voor Google om in de AI overview een goede samenvatting te laten zien van de inhoud. Wie goed is in het geven van antwoord op zoekvragen, scoort het beste.

Een mooie positie, zou je denken, zo’n eerste positie en vermelding in zo’n AI Overview. Maar dat valt tegen. Want zonder dat je als bezoeker doorklikt, krijg je die bezoeker helemaal niet naar je site. En het doorklikken wordt bezoekers niet bepaald makkelijk gemaakt.

Je zou kunnen zeggen dat Google mensen gewoon geeft wat ze willen: snelle antwoorden. En dat is denk ik ook zo. Maar de vraag is waarom mensen als ik nog content zouden maken, als ze er nooit bezoekers voor terugkrijgen. En de vraag is ook waarom Google zo zijn best doet om die kliks onmogelijk te maken

De Google AI Overview werkt klikken actief tegen

Wie goed kijkt, ziet dat Google er alles aan doet om te zorgen dat mensen niet doorklikken naar mijn website.

Als je op de ‘Show more’-link klikt, breidt alleen het AI-overzicht uit. Je gaat niet naar mijn site. Alleen als je op het hele kleine knopje met de link klinkt, ga je naar mijn website:

Verder kun je ook in dat grotere overzich alleen op de afbeeldingen klikken. Als je dat doet, krijg je een groter overzicht in je scherm, met meer opties om door te klikken:

Je kunt klikken op de naam van de website; ofOp de afbeeldingen; ofOp de titel van het artikel (dat wordt ook een onderstreepte link als je er over heen gaat met je muis); ofOp de blauwe ‘visit’-knop.

Zie hieronder een screenshot:

Dat klinkt dus als goed nieuws, maar dat is het allemaal niet. Ten eerste omdat je dit overzicht alleen te zien krijgt als je op de afbeelding in het AI overview hebt geklikt. En ten tweede omdat mensen liever niet te veel klikken. De kans dat ze nog doorklikken, is gewoon ontzettend klein.

Het is een basisregel van online design: hoe meer je mensen laat klikken, hoe meer mensen stoppen en weggaan. Dus het feit dat mensen eerst op die afbeelding moeten klikken, is voor het bezoek aan mijn website al een klein drama.

Ook dat belachelijk kleine ‘link’-knopje is een bewuste designkeuze die aangeeft dat doorklikken geen prioriteit heeft voor Google: het is letterlijk lastig om te zien en lastig om op te klikken.

Nee: als je wilt dat menen ergens op klikken, maak je de knop zo groot en zichtbaar mogelijk. Daarom zie je altijd grote oranje bestelknoppen bij webwinkels.

Google’s AI overview heeft heel veel impact – zelfs als je er in staat

Google AI overviews zijn dus zeker handig voor de bezoeker en de zoeker. Maar niet voor de eigenaren van al die websites wiens overviews getoond worden.

Uit onderzoek blijkt dat mensen veel minder snel doorklikken als ze zo’n AI overview zien. Niet verassend.

Ook is inmiddels wel duidelijk dat mensen niet meer verder zoeken als ze hun antwoord al in het AI overview vinden. Ook niet verrassend, maar wel lastig als je je geld verdient met verkeer naar je website.

De schattingen van hoeveel (onbetaald, dus niet-geadverteerd) webverkeer dit scheelt variëren van 30 tot 60%.

Ik heb nog even nagekeken hoe het met mijn eigen bezoekersaantallen zit. Ik heb kennelijk drie jaar geleden al Matomo geinstalleerd, nadat ik Google Analytics had verwijderd. Dit is het staatje van het aantal bezoekers per maand op deze site, sinds januari 2023.

Het is nogal een afname. Van 15.500 begin 2023 naar 4000 in oktober 2025. Een afname van 74%. En dat ondanks het feit dat ik dit jaar 130 blogs heb geschreven – weliswaar niet geoptimaliseerd voor Google. Maar ze betekenen wel een enorme stroom van content, met backlinks en verwijzingen en af en toe ook onderwerpen die wel degelijk populair zijn op Google. Dus het is nogal een verschil.

Helemaal als je bedenkt dat ik nog steeds hoog scoor in Google op popualire zoekresultaten.

Ik weet niet in hoeverre het te maken heeft met het feit dat artikelen verouderd zijn. Kennelijk maakt het niet zo heel veel uit, want ze blijven zichtbaar in de zoekresultaten.

Werken aan je online vindbaarheid via andere manieren dan SEO

Het is gek om na 3 jaar weer na te denken over online vindbaarheid en SEO. Alsof ik opeens wakker ben geworden in het Wilde Westen van de online vindbaarheid. Terwijl ik ben gaan slapen in de tijd dat zoekmachines je succes nog bepaalden.

Die AI overviews hebben al dat websiteverkeer voor zover ik kan zien min of meer getorpedeerd.

Er zijn, denk ik, wel dingen die je kunt doen. En er zijn vast online marketing experts die je daar de weg in kunnen wijzen. Ik heb nog niet gegoogled. Maar ik denk aan Dingen als:

Je belangrijkste webpagina’s zodanig optimaliseren dat je niet alleen in de AI Overviews van zoekmachines komt, maar mensen ook graag willen doorklikken. Bijvoorbeeld door goede afbeeldingen te gebruiken (met tekst?);Je verdiepen in de mogelijkheden om goed gevonden te worden in generatieve AI-toepassingen zoals ChatGPT en Gemini (zou je positie in Google ook een hogere positie in Gemini geven? En hoe verhoudt zich dat tot je kansen in ChatGPT? Geen idee);Zorgen dat je via social media goed gevonden wordt en ook echt verkeer naar je website krijgt;Een eigen nieuwsbrief, waarin je direct linkt naar je eigen website;Vermelding (betaald of onbetaald) in andermans nieuwsbrief, ook weer met directe links;Zorgen voor links naar je eigen website en artikelen via andermans websites, bijvoorbeeld in de vorm van gastblogs;In zijn algemeenheid proberen om vermeldingen naar je werk, merk en website te vergroten. Oftewel, investeren in je PR; enHet aantal abonnees op je website – al dan niet via RSS-feeds of betaalde abonnementen – te verhogen.

Er was een tijd voor de zoekmachines, waarin blogs de weg over het internet wezen. Misschien moeten we daar weer eens een voorbeeld aan nemen. En elkaar als bloggers weer actief gaan promoten, door te verwijzen naar nieuwe artikelen en elkaars links op te nemen waar logisch en mogelijk. Tijd om de ouderwetse blogroll weer in het leven te roepen?

Of misschien is de oplossing simpelen. Misschien is het gewoon weer tijd om allemaal meer te gaan bloggen en naar elkaar te verwijzen. Onze grip op het internet terug te pakken.

Net als vroeger.

131/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

foto: Cookie the Pom via Unsplash

Ik heb niet zo veel gesolliciteerd de afgelopen 20 jaar. Eén keer, om precies te zijn. Maar mijn theorie is dat je er beter in wordt als je het meer doet. Zo’n sollicitatieproces hebt je om na te denken over wat je wilt. Maar vooral ook over wat je eigenlijk kunt.

Ik moet zeggen dat ik het wel leuk vind, CV’s maken en motivatiebrieven schrijven. Net als ik het leuk vind om me voor te stellen wat een functie precies inhoudt en hoe het zou zijn om die baan te hebben.

Wat ik vooral leer van CV’s maken is dat ik meer kan dan ik zelf door had. Aaltje zegt altijd al dat mensen te bescheiden zijn op hun CV’s. Maar misschien is het meer dat het moeilijk is om van een afstandje te kijken naar wat je kunt.

Anders kijken naar je eigen ervaring

Het is moeilijk om als het ware een dwarsdoorsnede te maken van je eigen ervaring en capaciteiten. Omdat je geneigd bent er op 1 manier naar te kijken, met het filter van je huidige of vorige baan bijvoorbeeld. De enige dwarsdoorsnede die we maken is die van wat we nu zijn en doen. We plaatsen onze ervaring en skills in dat frame. Maar als je een nieuwe baan zoekt, moet je juist een nieuw frame vinden. Anders kijken.

Om een voorbeeld te geven: toen ik beleidscoördinator werd, wist ik niet hoe belangrijk mijn spreek- en trainervaring zouden zijn. Maar uiteindelijk stond ik talloze keren op podia uit te leggen wat we deden en waarom dat belangrijk was.

Hetzelfde geldt voor veel ervaring die je hebt: die is dubbel inzetbaar. Enerzijds is er het daadwerkelijke werk dat je kunt verzetten. Maar er zijn ook functies waarin je vooral moet begrijpen welk werk verzet moet worden (door anderen). Zonder dat je het zelf hoeft te doen.

Begrip van het werkproces vs het werkproces uitvoeren

Ik zou bijvoorbeeld kunnen solliciteren op banen waar mijn ervaring met parlementaire zaken (het afhandelen van Kamervragen, debatten, technische briefings etc.) een belangrijke skill is. Die ervaring is kostbaar, want zoveel mensen zijn er niet die die ervaring hebben.

Maar in veel functies die ik zie en waar ik voor gepolst wordt hoef je dat parlementaire werk helemaal niet te doen. Het gaat in die banen meer om het begrip van dat proces. Als je weet hoe het werkt, kun je ook bedenken hoe je invloed kunt uitoefenen op zo’n proces. Of de uitkomsten duiden. Dat blijkt net zo waardevol te zijn voor potentiële werkgevers.

Je hebt meer vaardigheden dan je denkt

Hetzelfde geldt voor dingen die je kunt, maar die je zo normaal vindt, dat je er niet aan denkt ze te vermelden. Of te zoeken naar banen waar die vaardigheden voor nodig zijn.

Bijvoorbeeld: toen ik laatst solliciteerde op een functie met een sterke IT-component, maakte ik me zorgen. In mijn vorige functie in loondienst zaten eigenlijk geen hardcore IT-dingen. Maar toen ik er een tijdje over nadacht, realiseerde ik me dat ik die ervaring wel degelijk had. Ik heb 20 jaar lang mijn eigen website gebouwd, ontworpen en eindeloos geanalyseerd. Dat is veel en veel meer ervaring en inzicht dan de meeste andere mensen hebben.

Mijn websitebouwvaardigheden en eindeloze analyse van websitebezoekers en conversie waren gewoon een hobby. En dan ook nog eentje waar niemand in mijn vorige baan van wist of interesse in had. Wat maakt het als beleidsmaker uit dat je kunt HTML-en? Of dat je een website hebt met bijna 3000 pagina’s? Het kwam gewoon nooit ter sprake. Ook al had ik er misschien wel duizenden uren werk in zitten.

(ik had overigens wel iets aan al die ervaring, namelijk wanneer we om tafel zaten met partenrs om het over de websites te hebben die zij voor ons beheerden en doorontwikkelden. het is ook wel eens gebeurd dat leveranciers heel ingewikkeld – dus heel duur – deden over iets waarvan ik wist dat ik het zelf zou kunnen bouwen. dat geeft een heel ander perspectief en dus een ander gesprek)

Mijn punt is: iets dat voor mij heel gewoon is, was een goed bewaard geheim. Ik zag het niet als iets dat onderdeel was van mijn vaardigheden. Pas toen ik na begon te denken over de vraag of ik kon voldoen aan de eisen uit die ene vacature realiseerde ik me dat ik aantoonbaar ervaren ben in dit domein.

Het was gewoon een andere manier van kijken naar wat je allemaal kunt.

Een lijst van vanzelfsprekende vaardigheden

Zo zijn er waarschijnlijk voor iedereen ervaring en vaardigheden die belangrijk zijn bij het vinden van een nieuwe baan, maar waarvan je niet gewend bent om ze als iets waardevols aan te merken. Laat staan om ze te benoemen.

Dat je een enorme goeroe bent met excel of met ChatGPT en altijd degene bent aan wie collega’s hulp vragen of waar je misschien wel cursussen in gedaan hebt. De organisatorische vaardigheden die je vooral in je vrijwilligerswerk gebruikt. Misschien organiseer je altijd dingen in de buurt en krijg je mensen op de been. Ben je een enorm gedreven netwerker en verbinder, online en in het echt. Heb je een Instagramaccount dat heel succesvol is. Of zijn er nevenactiviteiten op je werk die je uit pure passie en gedrevenheid hebt opgepakt – de bedrijfspodcast die je hebt gemaakt, de intranetsite die je bijhoudt, het strategietraject dat je deed met collega’s.

(Het beheren van een intranetsite was ooit de reden dat mijn manager me in een middag leerde HTML-en! Zo zie je maar.)

Al die dingen zijn waardevoller dan je misschien door hebt. En ze kunnen de weg wijzen naar een nieuwe baan.

Voeg wat vaardigheden toe op LinkedIn

Misschien heb je geen idee welke vaardigheden je eigenlijk hebt. Laat staan welke vaardigheden eigenlijk belangrijk zijn voor werkgevers.

De oplossing is LinkedIn. Daar kun je bij iedere werkervaring een heleboel (tot wel 50 geloof ik) vaardigheden toevoegen. Dat doe je door naar je profiel te gaan, op de functietitel te klikken en in het volgende scherm ‘Ervaring bewerken’ naar beneden te scrollen. Daar kun je vaardigheden toevoegen:

Ik doe dit al een tijdje. Ook al solliciteerde ik niet op functies, ik ben al heel lang nieuwsgierig naar welke vaardigheden belangrijk zijn bij een vacature. Ik weet niet of ik dit zie omdat ik een betaald abonnement heb of dat iedereen dit ziet, maar je kunt bij vacatures zien welke vaardigheden volgens de recruiters belangrijk zijn.

UPDATE: kennelijk hangt het er van af of de recruiter betaalt voor het promoten van de vacature EN zelf vaardigheden toevoegt. Alleen dan krijg je dit knopje te zien. Maar handig dus om dit een beetje in de gaten te houden.

Dit doe je door bovenin een vacature te klikken op de ‘vaardighedenmatch’:

Je krijgt dan een lijstje te zien van de vaardigheden die volgens de recruiter bij die functie horen. En je ziet ook welke vaardigheden je zelf in je profiel hebt aangegeven:

Zoals je hier ziet lijk ik geen goede match. Dat komt omdat ik bewust veel van mijn oude vaardigheden (communicatie, contentmarketing) uit mijn profiel heb gehaald. Ik wilde niet meer gevonden worden op die vaardigheden, vandaar.

Maar het is echt handig om regelmatig op leuke vacatures te klikken en vervolgens de genoemde vaardigheden toe te voegen aan je eigen profiel. Mits het klopt, natuurlijk.

Wat kun je allemaal wel niet?

Je kunt trouwens ook van anderen zien welke vaardigheden zij vermelden bij hun werkervaring. Voor zover ik kan zien is dat gewoon openbare informatie. Dus je kunt altijd eens gaan neuzen bij mensen die je kent met dezelfde werkervaring. Of juist de werkervaring die je zou willen hebben, natuurlijk.

Wie weet waar je allemaal op komt? Grote kans dat je meer kunt dan je je realiseert.

130/1000

PS Ik weet niet zeker of de foto bij dit blog nou heel zielig is of heel grappig. Hij kwam tevoorschijn toen ik zocht op ‘skills’. Ik ga er maar van uit dat ‘Cookie the Pom’ er geen nadeel van heeft ondervonden.

Elja Daae - Over Elja & meer

aantal bezoekers eljadaae.nl in de afgelopen 365 dagen (cijfers van matomo)

Het is zo ver: het aantal bezoekers naar deze website is aan het afnemen. Hoewel dat niet erg is – want mijn inkomen hangt er niet van af – en ik blij ben met JOU als lezer, is het toch even schrikken.

Hierboven een screenshot van mijn cijfers die afgelopen jaar. 3000 Bezoekers per maand, deze maand.

Ter vergelijking, hier is een screenshot van ‘vroeger’, 2017, 5000 per maand:

Ik moest goed zoeken in mijn archief, maar voor zover ik kon zien zat ik in 2021 op zo’n 12.000 bezoekers per maand, gemiddeld.

Toen ik in loondienst ging, begin 2023, liet ik mijn bezoekersaantallen, mijn SEO en mijn focus op analytics voor wat het was. En nu ik als het ware weer wakker word en opnieuw naar mijn website kijk, is het even wennen.

Bezoekerscijfers zijn niet belangrijk voor dit blog

Het is natuurlijk helemaal niet belangrijk, hoeveel lezers ik hier heb. Ik heb het afgelopen jaar opnieuw ervaren hoe rijk je je kunt voelen met de paar tientallen lezers die hier vaak terugkeren. Mensen die reacties achterlaten en e-mailen. Die bereid zijn mijn dagelijkse gewauwel in hun inbox te ontvangen. Het is een kostbaar goed.

Ik ben blij met JOU, lezer. Dat je het weet!

De enige reden dat het me opnieuw bezig houdt, is dat veel van de huidige bezoekers nog steeds komen voor onderwerpen en artikelen die me niet meer boeien, die ik niet update en waar ik niet meer mee bezig ben.

Mijn positie in de zoekmachines op sommige zoekwoorden is nog steeds zodanig dat er honderden mensen op afkomen op artikelen die ik jaren geleden schreef, over Instagram, Facebook, TikTok en Snapchat.

Maar ook andere klassiekers:

De beste tips om nieuwe vrienden te maken, uit 2014Wat is business development, uit 2011

Dat zijn dan nog onderwerpen waar ik iets mee kan en die ik graag laat staan. Maar al die artikelen over Instagram stories en Facebookvrienden, mwah. Ik kan ze ook niet updaten om ze relevant te houden, want ik gebruik die apps niet meer. Die artikelen staan maar een beetje te vergaan, terwijl ze nog steeds goed bezocht worden. Moet ik ze verwijderen? Of juist niet? Wat is wijsheid?

Ik heb sinds kort in ieder geval de eerste publicatiedatum en datum van de laatste update er bij staan. In de hoop dat mensen zich realiseren dat informatie niet up to date is.

Toen ik mijn vorige baan aannam, heb ik nog even geprobeerd of ik andere sprekers/trainers kon helpen met mijn positie in de zoekmachines op al die termen. Maar ik vond niet echt een manier (of de mensen) om dat te doen.

Zoekmachinehierarchie

Ik was stiekem een beetje vergeten hoe leuk ik het altijd vond om hiermee bezig te zijn, website analytics en zoekmachineoptimalisatie. Ik moet er duizenden uren in hebben geïnvesteerd, door de jaren heen. Ik vond in mijn Google Drive net eindeloze spreadsheets met overzichten van mijn ‘ranking’ in Google op zoektermen en op websitepagina’s. Heerlijke hobby, was het.

En nu? Wat nu? Heb je nog iets aan al die investeringen in je positie? Kan ik nog iets goeds doen met deze oude, betrouwbare, goed bekend staande site? Ook als je niet opeens al je aandacht naar Reddit verlegt (omdat je daar in het Wilde Westen van AI-tools en ‘GEO‘ aanwezig schijnt te moeten zijn).

Misschien is het goed nieuws dat Google’s Gemini steeds meer een winnend paard lijkt. Want Google heeft heel veel ervaring in het ranken van informatie en zoeken naaar signalen van betrouwbaarheid (al valt daarover altijd te discussiëren).

Ik denk eigenlijk dat je als je een bestaande website hebt met een proven track record heel snel kunt scoren op nieuwe onderwerpen. Zolang je artikelen maar zelf schrijft en er wat moeite in steekt. Aandacht en authenticiteit zijn heel kostbaar aan het worden, denk ik.

Toen ik net op zoek was naar goede blogs over het gebruik van AI-tools voor SEO, zag ik vrijwel alleen maar troep voorbij komen. Zelfs mensen van wie ik had verwacht dat ze goed doorwrochte artikelen zouden hebben gepubliceerd, hadden lange onzinartikelen met veel H1’s en H2’s (handig voor je positie in de zoekmachines), gevolgd door korte alinea’s waar nauwelijks iets van waarde in stond.

Hmmm. Misschien is de markt rijp voor een paar echt goede artikelen over een paar belangrijke onderwerpen …. ik zie een oude hobby heropleven!

129/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Meestal gaat het goed, met mijn frustratie over mijn vakgebied. Zelfs nu ik er niet meer over ga. Of misschien omdat ik er niet meer over ga? Wie zal het zeggen.

Maar soms ontplof ik. Als ik dan eenmaal begin te praten, word ik alleen maar bozer en bozer.

Ik probeerde net aan F. uit te leggen wat ik vond van een nieuwe … ontwikkeling (plan?) … en waarom het totale onzin is. En voor ik het wist was ik boos over nog een boel andere dingen die niet gaan zoals ze volgens mij zouden moeten gaan.

Soms moet je gewoon even loslaten. Ik ga dus maar even een boekje lezen. Boek 173 dit jaar, om precies te zijn. Ik herlees momenteel de boeken over DCI Logan die in Schotland moorden oplost. Niet echt gezellig maar wel lekker geschreven.

Hij is niet zo van de technologie, DCI Logan, en toch lukt het hem zijn werk prima te doen. Heeft hij geen AI voor nodig, kennelijk. Ook geen miljardeninvesteringen in datacenters en taalmodellen.

Miljarden, met als doel … wat? De economie? Is dat eigenlijk wel zo? En wie dan precies in die economie? Wie gaat er profiteren en wie delft het onderspit?

Precies.

Tijd voor dat boek.

128/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Ik heb griep. Niet echt leuk. Maar aan de andere kant, ik hoef me bij niemand ziek te melden en andere mensen met mijn werk op te zadelen. Dus dat scheelt.

Het begon bij de jongste, toen ik, toen de middelste. En allemaal even ziek. Terwijl we alledrie behoorlijk fit zijn. Anyway. Griep in november = Kerstfilms.

Mijn algehele stelregel met NetflixKerstfilms is: als het maar niet Amerikaans is, is het meestal beter. Zweeds, Noors, Frans, Brits, Italiaans. Grotere kans op lichtelijk originele invalshoeken.

Ik vond het Britse Last Christmas bijvoorbeeld leuk dit jaar. Verrassende elementen. Maar niet-Amerikaans is niet altijd een garantie op succes. Soms is een Britse film te duidelijk een poging om de klassiekers naar de kroon te steken. Zoals ‘Father Christmas is back‘. Is uit 2021, zag ik, maar nieuw voor mij. Onduidelijke verhaallijn, misplaatste humor. En ik zat met te veel vragen. Waarom ‘Christmas’? Komen ze daar nou vandaan of niet? Dat huis is toch niet van hen? Etc. Ik zal het niet voor je verpesten want je wilt vast John Cleese zien als, ehm, guitige oude man.

Ik weet nog steeds niet of we de Hallmark/Netflixindustrie nou zo dankbaar moeten zijn. Aan de andere kant: het is niet erger dan uren lang op TikTok of Instagram rondhangen. In dit geval kies je in ieder geval zelf voor wat je 90 minuten kijkt!

Dit jaar bevestigde voor mij wat ik al heel lang vermoed: dat Netflix een Kerstfilm-algoritme heeft. Als een soort fruitmachine is het een kwestie van op de knop klikken om zo voor ieder van de 4 elementen een uitkomst te krijgen:

Plaats: Parijs, Schotland, Engeland, schattig Amerikaans dorpje, schattig Scandinavisch dorpje, Londen, New YorkPlek: B&B, kasteel, landhuis, chocoladewinkel, boekwinkel, restaurant, taartjeswinkel, koekjeswinkel, antiekzaak, sfeervol huis, boerderij, wijngaard(hoofd) Persoon: jonge zakenvrouw, schrijfster, eigenaresse van schattig bedrijfje (zie hiervoor), single vader met schattig dochtertje, single moeder, single (m/v), prins, anderszins adelijke man, dansjuf, kindermeisje, boer, cowboy, rijke zakenman, rijke erfgenaamProbleem: geen geld, weg kwijt, geen klanten, geen vergunning, geen vervoersmiddel, geen tijd, geen zin, gelooft niet in Kerst, moet alles alleen doen, geen personeel, geen doel, geen baan, geen familie, stomme familie, veeleisende familie, te veel familie, te veel verplichtingen, te veel opofferingsgezindheid, stomme ex

Ik bedoel maar: ‘A dance teacher traces her family roots to a royal hamlet where she’s required to give a stubborn prince waltz lessons for an upcoming holiday ball.” Nog niet gekeken, anders had ik ‘royal hamlet’ in het lijstje gezet.

‘Champagne problems‘ heeft dubbele doses van alles. Parijs + wijngaard maar maak er Champagne van, onwillige opvolger, stomme concurrente en enge baas. Ik vond het redelijk vermakelijk, misschien ook omdat er Franse hoofdpersonen in voorkomen en het dus niet zo’n typisch Amerikaanse weergave van Frankrijk was.

Of ‘A merry little Ex-mas’: mooi huis, ex heeft een vriendin, etc. Vond het geen aanrader, maar goed, wel leuk om ‘vrouw op leeftijd’ (?) in de hoofdrol te zien. Daar moet je blij mee zijn, he. Is wel eens anders geweest. Ik ben kennelijk niet de enige vrouw van mijn leeftijd die Netflix kijkt.

Minder leuk is dat de Kerstformule kennelijk nog beter werkt als je er iets van ziekte of dood aan toevoegt, want dat gebeurt verrassend veel in deze films. Dat is schijnbaar wat we willen: drama, tranen en verdriet voordat alles toch goed komt. Maar daar heb ik dit jaar mijn buik van vol dus dat negeer ik even in het Kerstalgoritme. Vul zelf maar in.

Conclusie: beroemde acteurs betekenen niet altijd dat het een goede film is; kans op goede film neemt toe als het niet Amerikaans is; en misschien is het niet erg om slechte Kerstfilms te kijken als je die uren inruilt voor TikTok en Instagram?

127/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Ik was naar een lezing over AI*. Door die lezing had ik een heleboel ideeën gisteren. Voor dit blog, voor mijn aankomende presentaties, voor mezelf … Zinnen die gezegd werden op het podium die ik wilde onthouden. Concepten waar ik aan moest denken. Puzzelstukjes die volgende puzzelstukjes opvolgen. Namen die ik wilde opzoeken.

Maar ik had geen zin om mijn telefoon te pakken. Dus dat deed ik niet. En al die ideeën zijn allemaal weer vervlogen.

Het is niets voor mij om mijn telefoon met rust te laten en niets in te typen. Ik leg altijd alles vast. Alles!

Ik kan blind typen en vaak doe ik dat ook, tijdens meetings. In mijn vorige baan was het anders ook niet te doen, om alles bij te houden. Door veel mee te typen kon ik later alles altijd terugvinden. Ideaal.

Maar ik doe het met heel veel dingen, eigenlijk, ook in musea, in de auto (voice). Ik heb een soort dwangmatige neiging om alles vast te leggen zodat ik het niet vergeet.

Alleen gisteren dus niet.

Naast me zat een jongen aantekeningen te maken in zijn telefoon. En de jongen daarnaast had een klein notitieboekje. Ze werden duidelijk geïnspireerd, net als ik. En metgezel Paulien deed verslag op Instagram.

Maar ik deed niets. Ik zat gewoon te zitten en te luisteren.

Het was dubbel raar, want ik ben niet gewend om in het publiek te zitten bij lezingen over AI. Meestal zit of sta ik zelf op het podium. Nou, altijd, eigenlijk, de afgelopen jaren. En meestal weten de sprekers wie ik ben. Nu stond ik naast de schrijver van het boek dat gepresenteerd werd zonder dat hij wist wie ik was en wat ik met AI-beleid heb gedaan de afgelopen jaren.

Het ging over gebeurtenissen waar ik midden in heb gestaan. Waar ik persantwoorden en Kamerbrieven over heb moeten schrijven.

Het ging over de vraag wie de macht heeft als het gaat om AI-ontwikkelingen, wie er invloed heeft. Ha. Het was een rare situatie, om zo anoniem in de zaal te zitten.

Maar dat was ook het relaxte. Ik kende mensen op het podium en in de zaal. Ze wisten niet eens dat ik er was. Ik kon zelf bedenken of ik nog hallo ging zeggen. Het voelde als de ultieme vrijheid.

Ik heb het wel gedaan natuurlijk, hallo zeggen, want panellid Judith is bijvoorbeeld geweldig. Ze doet bijzondere dingen met haar project The Digital Period, over de schaduwkant van mensturatietrackers (en andere gezondheids- en dating apps). Zie ook haar podcast (die moet ik nog luisteren).

En over vrijheid gesproken: ik kwam veel zakelijke bekenden. Ook mensen die ik al heel lang niet gesproken had. We hadden het over mijn vertrek bij mijn vorige werkgever. Ze vroegen hoe ik me nu voelde. En het eerste dat in me opkwam was ‘VRIJ’. Het floepte er uit. We moesten allemaal lachen.

Niets ten nadele van mijn vorige werk, maar het is heerlijk om even na te kunnen denken en op adem te komen.

Anyway. Het was een mooie avond. Amsterdam in, ‘savonds, is niet mijn idee van leuk, helemaal niet met de auto, maar het had wel iets. Ik moest een kwartiertje lopen vanaf de parkeergarage en genoot best wel, eigenlijk. De regen, de kerstlichten, overal de lucht van wiet (altijd van toeristen), prachtige etalages …

Ik ga het vaker doen. Gewoon in de zaal zitten. Luisteren en niets opschrijven.

Gewoon. Zijn.

126/1000

* Deze. Met dank aan Paulien die me er op wees en die ook ging (soort van Instagramreunie was het! Maar dan met maar 1 Instagrammer (Paulien). Paulien is ook mijn portretfotograaf, by the way.
Het was eigenlijk een boeklancering, maar dat had ik niet door tot ik er zat. Hier is het boek, het belooft erg interessant en inspirerend te zijn. Het gaat over de vraag wie aan de touwtjes trekt van de AI-toepassingen die we gebruiken en in hoeverre in die toepassingen en modellen voldoende diverse stemmen vertegenwoordigd zijn; hoe we die AI-toepassingen meer van ‘ons’ kunnen maken; en wat je zelf kunt doen om een beetje invloed te houden.

Elja Daae - Over Elja & meer

Ik moest vandaag afscheid nemen van een project waar ik gek op was en energie van kreeg. En leuk was dat niet.

Nou ja, de dag was leuk. Het was de jaarlijkse bijeenkomst. Het perfecte moment voor een overdracht.

Maar dat ik het niet meer mag doen, pfff. De schrale troost is dat ik het overdraag aan iemand die het ook leuk vindt en er mee verder kan.

Er zijn heel veel dingen waar ik me druk om maak, als het gaat om mijn oude werk. Dingen waar ik niet meer over ga, waar ik niets meer over te zeggen heb en waar ik niets meer aan kan doen. En leuk is dat niet.

Maar ja.

Zelf voor gekozen, he. Dus niet zeuren.

Ik probeer het los te laten en dat gaat aardig. Ik heb ook al even de tijd gehad om te oefenen. Alleen af en toe is er zo’n momentje.

Ik zeg maar bij mezelf: er zijn er ergere dingen in het leven dan stoppen met iets dat je leuk vindt. Daar is dit blog het afgelopen jaar getuige van.

Dus.

Tot zo ver de klaagzang!

#dankbaar (haha, cliché!) voor het netwerk, de inzichten, de kennis en de energie die dit project me opleverde.

Morgen weer / nog meer leuke dingen doen, leuke mensen spreken en volgende stappen nemen. Ik heb me nog geen dag verveeld!

(de foto van de koffie was niet van vandaag maar ik zocht iets op mijn telefoon en deze werd het)

125/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Gisteren geblogd, vanochtend geblogd, nog een blog ingesproken in de auto … en toch niets gepubliceerd. Drie concepten in 1 weekend! Wauw.

Maar! Dat zie ik niet langer als een falen. Nope. Niets er van.

Als je goed zou kunnen zoeken op dit blog, zou je een heleboel artikelen vinden die over blogconcepten gingen. Het is een ding voor mensen die veel bloggen. Vooral voor mensen die iedere dag bloggen. Voor je het weet zit je in een diepgravende, navelstaardigere discussie met jezelf.

Waarom klik je niet op publish? Waarom is het niet goed genoeg? Kun je er nog iets van maken? Zonder om niet te publiceren. etc. etc. etc.

Maar daar doe ik niet meer aan mee. Blogconcepten zijn gewoon probeersels. Vingeroefeningen. Ik heb er momenteel 29. Inclusief deze. Dus 28.

En ze gaan *nu* allemaal de prullenbak in.

124/1000

Elja Daae - Over Elja & meer

Vandaag waren H en ik in het Kröller Möller. Het aantal Van Goghs dat ik deze week gezien heb zal ik niet vaak meer halen, denk ik. 150? Zoiets?

H. leest net als ik dat boek, ‘Dat kan mijn kleine zusje ook’. En net als ik is ze blijven steken bij de impressionisten. En vooral bij Van Gogh. Hij is een bijzonder iemand die je niet los laat, door al zijn worsteling. En door zijn invloed op alle kunst die na hem kwam. Plus, dat impressionisme! Zo mooi.

Volgens de podcast die ik maandag noemde probeerden de puissant rijke mevrouw en meneer Kröller Möller (waarmee waren ze zo rijk geworden, eigenlijk? iets van handel? Maar waarin? Tijd voor Google? Niemand wordt zo maar rijk…) alle Van Gogh’s te kopen van de weduwe van Vincent’s broer Theo. De totale collectie, dus. Alles, behalve wat hij al had weggegeven.

Dat is niet gelukt, maar na zijn dood zijn ze samen op jacht gegaan om de exemplaren die verkocht werden alsnog op te sporen en op te kopen. Daarom heeft het museum de een-na-grootste collectie Van Gogh’s ter wereld.

Daarom kunnen we er van genieten in Nederland. Behalve het beroemde ‘Cafeterras bij nacht’, want die is op reis naar Japan.

Van Gogh, again

Mijn favoriete schilderijen van Van Gogh vandaag waren de olijfgaard bij de ‘inrichting’ (eufemistisch woord voor wat het was), die ik in het echt heb gezien, deze zomer toen we daar waren:

En de landweg bij nacht. Zo mooi! De foto’s die je online vindt doen het schilderij geen recht, maar dat is heel vaak zo weet ik inmiddels. Het is veel groter dan je denkt. En Van Gogh heeft de verf heel dik opgebracht zodat je een bijzonder effect krijgt. Dat was bij heel veel werken zo, trouwens.

Ook ontdekt: een soort voorstudie van de aardappeleters, waar niet die twee theepotten op staan die ik maandag ontdekte. Hij heet wel vrolijk ‘De aardappeleters’, dus je zou kunnen denken dat dat het beroemde schilderij is. Is alleen niet zo.

En nóg een schilderij van de vrouw van de bevriende postbode in Arles, Roulin. Van Gogh schilderde voor het eerst een hele familie, inclusief de baby. Hij schilderde ze meerdere keren en gaf ze ook 1 exemplaar per familielid cadeau. Helaas voor hen hebben ze ze alle 5 na zijn dood verkocht.

In de tentoonstelling in het Van Gogh museum over de familie Roulin hangen 3 precies dezelfde schilderijen van mevrouw Roulin naast elkaar! Maar daar zeiden ze lekker niets over op het kaartje in het Kröller Möller. Begrijpelijk, begrijpelijk, het is toch minder leuk als het minder uniek is. Maar wij weten beter. Het enige verschil dat ik zag was haar ring, die met een enorme dikke klodder verf was gemaakt zodat hij uitstak alsof hij echt was.

Jaja. Als je dan toch de tijd hebt, kun je je leesbril opzetten en met je neus bovenop zo’n schilderij gaan staan. Dus dat hebben we ook gedaan.

Winterlandschappen zijn mijn nieuwe favo

Misschien net zo mooi als die Van Gogh’s vond ik dit schilderij, ‘Sneeuwstudie’ van Floris Verster. Sorry, Vincnet.

Niet dat ik weet wie Floris Verster is. Ik moet het nog even googlen (zo te zien heb ik weer een lijst met musea gevonden om af te gaan!).

Ik denk niet dat je het kunt zien (tenzij je dit leest op een scherm waarop je kunt inzoomen), maar het is zo ongelofelijk mooi hoe hij sneeuw heeft geschilderd die helemaal niet wit is. Maar blauw en roze. En toch is het echt sneeuw. Ik zou hier de rest van mijn leven naar kunnen kijken en het zou nooit vervelen.

(toen ik met W. naar Singer was, ontdekte ik al een voorliefde voor sneeuwlandshappen waarvan ik niet wist dat ik die had. Extra opvallend omdat W. winterlandschappen totaal niet leuk vond en juist voor stillevens van bloemen ging. Grappig genoeg heeft mijn moeder ook twee schilderijtjes met sneeuwlandschappen. maar die heeft ze pas gekocht toen ik al uit huis was. go figure)

Anyway. Er hangt veel moois in dat museum! Picasso’s ook, inclusief een beeld waarvan ik laatst nog een foto tegenkwam. Of eigenlijk waren er heel veel werken die me bekend voorkwamen.

H. en ik grapten tegen elkaar dat het de hoogste tijd wordt dat we eens doorlezen in ons kunstboek. Maar allebei vinden we dat impressionisme zo mooi. Er is ook nog zoveel over te leren. Dus of we ooit bij Picasso en het kubisme aanlanden, ik weet het niet.

Trouwens, ook het gebouw is bijzonder en mooi. En die beelden. En de heide! Die was regenachtig en mistig en daarom totaal verlaten en een genot om doorheen te lopen.

Kunst moet je beleven

Ik weet niet welke criteria het museum hanteert voor het aankopen van nieuw werk en voor tentoonstellingen. Er zaten bijzondere, ultramoderne exposities bij.

Voor mij kwam de echte verrassing pas op het einde van ons bezoek. Terwijl H. de museumwinkel ging verkennen, liep ik nog even de expositiezaal tegenover de ingang in. Ik werd getrokken door wat ik dacht dat een rood kurken- of kralengordijn was. Maar wat rode lijnen met daaraan gekookte en geregen runderbotten bleken te zijn.

Het klinkt verselijk maar het was heel decoratief en aantrekkelijk. Van veraf althans.

Het was ook direct een ERVARING. Er stond een grote tekst op de muur die uitlegde dat het juist de bedoeling van de kunstenaar was dat je ‘interacteerde’ met de kunst door er doorheen te lopen. Maar dat je dat, als je niet wilde, kon vermijden door om te lopen en via een andere ingang de expositie in te lopen.

Door die tekst werd het meteen een experience. Het voelde gedurfd. En het voelde ook raar, die grote botten en het geluid dat het gordijn maakt als je er doorheen loopt.

Maar daar bleef het niet bij. Het volgende kunstwerk bestond uit twee grote scharnierende schermen waarvan je op het eerste gezicht dacht dat ze bij het museum hoorde. Maar waarvan je werd uitgenodigd om ze te bewegen.

En er was een grote kunstopstelling waar je in moest gaan zitten. Er stonden ook banken. De kunstenaar die dat maakte, vond dat kunst democratisch moest zijn, dat je er onderdeel van moest zijn.

Ik kreeg een grote glimlach op mijn gezicht en ben eerst H. gaan halen uit de museumwinkel om samen op de bank te gaan zitten. Want dit was duidelijk iets dat je samen moest meemaken.

De andere objecten en kunstwerken waren allemaal even bijzonder. Zoals zwevende keien. En een muurschildering gemaakt van modder uit een of andere rivier.

Hop naar Otterlo

Ik had meer foto’s moeten nemen voor jullie. Of misschien moeten jullie zelf gaan kijken.

Als er een nadeel te benoemen is, is het dat er nogal een hoge drempel is voor het Kröller Möller. Niet alleen omdat het in een dunbevolkt gebied ligt en de meeste in Nederland mensen een eind moeten reizen om er te komen. Maar vooral omdat de toegang tot het park Hoge Veluwe prijzig is. Plus parkeerkosten … het loopt flink op. Je krijgt er gratis witte fietsen voor terug, maar toch. Het leidt ertoe dat al deze prachtige werken uiteindelijk denk ik maar voor een kleine groep mensen toegankelijk blijven.

Ik voelde me onderdeel van een elitaire groep (negatief) maar ook gewoon blij dat we het ons konden veroorloven (positief). Plus het witte fietsenritje, de regen, de heide, de wandeling terug …

Genoten.

123/1000

Elja Daae - Over Elja & meer