Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου's Blog

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Φίλων Φανταστικού – ΦantastiCon σάς καλεί να προετοιμαστείτε για τη γιορτή του έρωτα, παίρνοντας ιδέες από τη φανταστική λογοτεχνία.

Στο πατάρι του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων Πατάκη, Ακαδημίας 65, την Παρασκευή, 12 Φεβρουαρίου 2016 και ώρα 18:00, συγγραφείς και αναγνώστες της φανταστικής λογοτεχνίας γνωρίζονται, σε ένα πρώτο ραντεβού που υπόσχεται πολλά.

Αναλυτικό πρόγραμμα:
18:00 - Συνέντευξη: Η Αγνή Σιούλα συναντά στο skype μια γοητευτική άγνωστη και μιλούν για τις πολλαπλές δυνατότητες της εφηβικής λογοτεχνίας.
18:30 - Το βαμπίρ ως ερωτικό σύμβολο: Η Αταλάντη Ευριπίδου αναμετράται με το μύθο του βρυκόλακα και προσπαθεί να καταλάβει γιατί τον βρίσκει τόσο ελκυστικό.
19:00 - Η πρώτη φορά: Η Μαρίνα Σταυροπούλου αναπολεί την πρώτη συνάντηση, το πρώτο φιλί, τον πρώτο μεγάλο έρωτα στις αγαπημένες της ιστορίες της λογοτεχνίας του φανταστικού.
19:30 - Σκανδαλιστικές εξομολογήσεις: Η Σοφία Αποστολίδη, η Άρτεμις Βελούδου-Απόκοτου, ο Κωνσταντίνος Κέλλης και η Σουζάνα Χατζηνικολάου πασχίζουν να μην αποκαλύψουν όλα τα ένοχα μυστικά των ηρώων των βιβλίων τους στην Ευθυμία Δεσποτάκη.


Λόγω της διαθεσιμότητας του χώρου, η ώρα έναρξης της εκδήλωσης θα τηρηθεί αυστηρά.

https://www.facebook.com/events/16965...

Συνέντευξη με την Άρτεμις Βελούδου Αποκότου, την συγγραφέα της τριλογίας «Εφιάλτες»

Αθηνά Ραφαηλία Τσάμη

Το βιβλίο είναι το καλύτερο μέσο για να γνωρίσεις ανθρώπους. Έτσι και εγώ γνώρισα την συγγραφέα της τριλογίας Εφιάλτες, Άρτεμις Βελούδου Αποκότου η οποία δέχτηκε να μοιραστεί μαζί μας μερικά από τα μυστικά της συγγραφής, την εμπειρία της με την αυτοέκδοση και άλλα πολλά… όλα σε αυτή τη συνέντευξη.

Πως εμπνεύστηκες την ιδέα για το βιβλίο σου;

Τρέφω μεγάλη αγάπη για τους μύθους και τους θρύλους όλων των χωρών. Αυτό το κομμάτι της ανθρώπινης παράδοσης με ελκύει αφάνταστα, και συχνά κάθομαι και διαβάζω σε συλλογές ή στο διαδίκτυο σχετικά κείμενα. Ένα βράδυ, δύο κέλτικοι μύθοι (οι οποίοι και αναφέρονται στο βιβλίο), μου δημιούργησαν κάποιες εικόνες, σκέψεις και προβληματισμούς. Αποτέλεσαν τη μαγιά, πάνω στην οποία στήθηκε η βασική πλοκή των ‘Εφιαλτών’.

Λίγα λόγια για την εμπειρία σου με την αυτό έκδοση.

Μετά το δημιουργικό μέρος της συγγραφής, δυστυχώς ή ευτυχώς ο δημιουργός έρχεται αντιμέτωπος με πιο πρακτικά ζητήματα. Το 2011 ήταν μια πολύ συντηρητική, επιφυλακτική έως και καταστροφική χρονιά για την αγορά. Έδωσα περιθώριο δύο χρόνια στην αναζήτηση εκδοτικού ‘σπιτιού’, αλλά υπήρχαν πολλά αντικειμενικά προβλήματα τα οποία καθιστούσαν το εγχείρημα της έκδοσης του ρίσκο. Η αυτοέκδοση τότε ήταν μια συνειδητή απόφαση, που θα εξυπηρετούσε έναν σημαντικό σκοπό: να φτάσει το βιβλίο στα χέρια αναγνωστών. Στην ουσία αποφάσισα να πάρω το ρίσκο εγώ, οπότε η εμπειρία της αυτοέκδοσης ήταν η αναμενόμενη, καθώς είχα κάνει εκ των προτέρων έρευνα και ήμουν προετοιμασμένη για ό,τι αυτή συμπεριλάμβανε.

Τι μειονεκτήματα και τι προτερήματα συναντά κανείς στην αυτό έκδοση;

Θα ξεκινήσω με τα θετικά: Έχεις τον απόλυτο έλεγχο πάνω στην επιμέλεια της έκδοσης του πνευματικού σου παιδιού, κερδίζεις χρόνο στο να το κρατήσεις στα χέρια σου, και έρχεσαι σε επαφή με κόσμο που αγαπά το βιβλίο όσο εσύ, καθώς οι σχέσεις που διαμορφώνονται δεν προκύπτουν από τη διαμεσολάβηση κάποιου εκδοτικού. Στα αρνητικά θα μπορούσα να αναφέρω την προκατάληψη του κόσμου (καθώς η αυτοέκδοση είναι ένα σχετικά νέο μοντέλο στη χώρα μας) και τη διανομή και τοποθέτηση των αντιτύπων στα βιβλιοπωλεία. Το δεύτερο ζήτημα όμως είναι ρυθμιζόμενο, αναλόγως τις δυνατότητες του καθενός, οπότε δεν μπορώ να το κατατάξω και ως καθαρά ‘αρνητικό’.

Λίγα λόγια για τα βιβλία σου.

Όπως προέκυψε από ανθρώπους του χώρου, που είναι καλύτεροι γνώστες από εμένα, οι ‘Εφιάλτες’ είναι ένα μεταφυσικό/ψυχολογικό θρίλερ με γοτθικά στοιχεία και ψήγματα τρόμου. Πρόκειται για τριλογία, με το πρώτο μέρος ‘Συμβόλαιο Ψυχής’ να κυκλοφορεί από τον Μάρτιο του ’13, το δεύτερο μέρος ‘Ψευδαίσθηση’ από τον Ιούλιο του ’15, και το τρίτο και τελευταίο μέρος ‘Αποδέσμευση’ θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη του ’16, όλα από τις εκδόσεις iWrite. Διαδραματίζεται εξολοκλήρου στο εξωτερικό, και παρακολουθούμε με πρωτοπρόσωπη αντρική αφήγηση την ιστορία του πρωταγωνιστή, Ρέιμοντ. Μετά από τον αγώνα του με πιο… επίγειες προβληματικές καταστάσεις στη ζωή του εμπλέκεται σε μια μεταφυσική περιπέτεια προκειμένου να σώσει την αγαπημένη του, Ονόρα, από μια κατάρα που κυνηγάει τη γραμμή αίματος της οικογένειας της.


Τι είναι αυτό που σε εμπνέει περισσότερο;

Ο φόβος. Σε όλες του τις προεκτάσεις, όχι μόνο τις μεταφυσικές. Με ελκύουν οι μηχανισμοί του, ο τρόπος που προσκολλάται μέσα στην ψυχή μας και δεν αποβάλλεται εύκολα. Κυρίως όμως, λατρεύω τη δύναμη που έχουμε οι άνθρωποι, όταν τελικά καταφέρνουμε να τον απορρίπτουμε και προχωράμε μπροστά.

Λίγα λόγια για εσένα, ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.

Αν πάρουμε ως δεδομένο το ότι ο συγγραφέας γράφει με την ψυχή του, τότε κομμάτια της δικής μου βρίσκονται ήδη εκτεθειμένα… Γενικά δε νιώθω άνετα να μιλάω για τον εαυτό μου, ενώ ταυτόχρονα είμαι ανοιχτό βιβλίο για όλους. Λατρεύω την οικογένεια μου, προσπαθώ να βρίσκω νόημα στην κάθε ημέρα, λειτουργώ καλύτερα τη νύχτα και θα ήθελα να ασχολούμαι μόνο με το γράψιμο.

Δυο ή και περισσότερες συμβουλές τις οποίες θα έδινες στους νέους συγγραφείς.

Θεωρώ πως πρέπει να γράφουμε πρωτίστως με την καρδιά μας, ιστορίες που θα θέλαμε να διαβάσουμε σαν αναγνώστες. Να μην αφήνουμε το γράψιμο, αλλά να ασχολούμαστε με τα γραπτά μας, έστω και σε επίπεδο επιμέλειας, λίγη ώρα κάθε μέρα. Και σίγουρα αυτό που με έχει βοηθήσει πολύ είναι η δεκτικότητα στην αρνητική κριτική –είναι μια πολυτέλεια το να αφιερώσουν κάποιοι άνθρωποι χρόνο για να σου επισημάνουν κάποια κακώς κείμενα και ένα πολύτιμο δώρο, καθώς μέσα από αυτά τα σχόλια εξελίσσεται η πένα μας.

Πως ξεκίνησε η σχέση σου με την συγγραφή.

Το ’96 μετακομίσαμε οικογενειακώς, και η προσαρμογή μου στη νέα πόλη ήταν δύσκολη. Τότε βρήκα καταφύγιο στα βιβλία, που ούτως ή άλλως λάτρευα, και σύντομα ένιωσα την ανάγκη να δημιουργώ δικές μου ιστορίες και να χάνομαι σε φανταστικούς κόσμους που έπλαθα. Ήδη από το δημοτικό, στην ερώτηση ‘Τι επάγγελμα θέλεις να κάνεις’, απαντούσα ‘Συγγραφέας’. Αργότερα ανακάλυψα ότι αυτή η ιδιότητα δεν είναι εργασιακή, αλλά τρόπος έκφρασης και ζωτική ανάγκη για εμένα. Γενικά θα μπορούσα να ασχολούμαι με κείμενα πάσης φύσεως όλη την ημέρα, αλλά το να γράφεις τη δική σου ιστορία είναι κάτι το μοναδικό. Η δημιουργία είναι μια μαγική διαδικασία, και έχουμε τόσο ανάγκη λίγη μαγεία στη ζωή μας…

Δείτε το άρθρο εδώ:
http://www.getlife.gr/sinentefxi-me-t...

Εφιάλτες: Συμβόλαιο ψυχήςΕφιάλτες: ΨευδαίσθησηΆρτεμις Βελούδου-Αποκότου

31 Δεκεμβρίου 2009

SPOILER για 'Ψευδαίσθηση'!

Προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε πάει τόσο στραβά, ώστε να βρεθώ εγκλωβισμένος στο Λονδίνο τέτοια μέρα. Σε λίγες ώρες θα άλλαζε ο χρόνος κι ευτυχώς που μπορούσε ο Άλβιν να ταξιδέψει από το Κέμπριτζ για να με συναντήσει, γιατί η νέα χρονιά θα με έβρισκε μόνο μου. Σύμφωνοι, υπήρξαν χρονιές που το επεδίωκα αυτό. Αλλά φέτος ήταν αδύνατον να ταξιδέψω ως την Ανδαλουσία, τη Νέα Ορλεάνη, τη Ρουμανία ή έστω, τη Γαλλία, για περισυλλογή. Οι γονείς μου κατάφεραν επιτέλους να μ’ εκδικηθούν για τις ηθελημένες απουσίες μου τα προηγούμενα χρόνια, και με έμπλεξαν άσχημα. Όχι, λάθος, εγώ έφταιγα που συναίνεσα στα ανόητα σχέδια τους. Πάλι λάθος. Για όλα έφταιγε, εν αγνοία της βέβαια, η μικρή μου αδελφή.
Αν συναντούσα ποτέ αυτό το κορίτσι από κοντά, δεν ξέρω ποια θα ήταν η αντίδραση μου. Το πιθανότερο είναι πως θα την εξαφάνιζα, ώστε να μην ασχοληθώ ξανά μαζί της. Τουλάχιστον μέχρι πρότινος ήμουν αναγκασμένος να υπομείνω τη φλυαρία και διαρκή ανησυχία της μητέρας μου για εκείνη. Τα αναρίθμητα τηλεφωνήματα που δεχόταν από τον φίλο τους στο Ντάνγουιτς, ο οποίος τους ενημέρωνε για τις εξελίξεις στη ζωή της μικρής. Αν βγήκε από το σπίτι βράδυ, αν έφυγε από το χωριό, αν τελείωσε το σχολείο και με τι βαθμούς, αν συναναστρέφεται κανέναν περίεργο τύπο, αν κούρεψε τα μαλλιά της…
Συνήθως είμαι ψύχραιμος, αλλά και μόνο η αναφορά στην ύπαρξη αυτού του κοριτσιού, με φέρνει στα όρια μου. Ταυτόχρονα όμως μου δημιουργεί και την ανάγκη να πάρω το πρώτο αεροπλάνο, τρένο, λεωφορείο και να πάω να τη βρω, να τη γνωρίσω. Δεν έχω ανάγκη τις ιδιότητες μου ως αλαφροΐσκιωτος, για να διαισθανθώ το πόσο μόνη πρέπει να νιώθει, το πόσο της στοίχισε η εγκατάλειψη της μητέρας της, το πόσο θα υποφέρει μέσα σε μια ζωή γεμάτη μυστικά, που πρέπει να κρατήσει κρυφά.
Δε βρήκα ποτέ τη δύναμη να συγχωρήσω τους υπεύθυνους για τη δυστυχία μου τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Ίσως κατάφερα να επιβιώσω και να ορθοποδήσω από την εφηβεία και μετά, αλλά η απουσία της μητέρας μου ήταν μια πληγή που αιμορραγούσε για καιρό. Το ότι δεν ήταν δική της επιλογή, το ότι σμίξαμε ξανά, λίγο τη βοήθησαν να επουλωθεί. Ο θυμός μου όμως δε συμπεριέλαβε ποτέ την αδελφή μου. Προτίμησα να τα βάλω με τη μοίρα οριστικά, αποφάσισα πως ο δρόμος μου θα ήταν πάντα μοναχικός. Όσο μακριά μπορούσα να μείνω από τους γονείς μου, τόσο το καλύτερο. Τους βοηθούσα στις έρευνες τους πάνω στα μεταφυσικά θέματα, έμενα στο Γουίκλοου μαζί τους τα διαστήματα που είχαν ‘ιδιαίτερους’ επισκέπτες, σαν εμένα, αλλά μέχρι εκεί.
Τον υπόλοιπο καιρό ταξίδευα, κυρίως για να γράφω μελέτες, με τη χρηματοδότηση μεγάλων πανεπιστημίων. Όταν έκανα διάλειμμα από όλα αυτά, επέλεγα το Κέμπριτζ, όπου εκπονούσε τη διδακτορική διατριβή του ο πρώην συμφοιτητής και καλός μου φίλος, Άλβιν Μπελ. Ο μόνος άνθρωπος εκτός από τους γονείς μου που ήξεραν τι είμαι, και ο μόνος πραγματικός φίλος που είχα. Αυτόν περίμενα τώρα, στην παμπ ‘The Coal Hole’ στο Λονδίνο, για να αλλάξουμε μαζί τη χρονιά. Ακόμη δεν μπορούσα να πιστέψω πως την πάτησα έτσι.
∞
Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Ιούνιο. Η αδερφή μου ενηλικιώθηκε, τελείωσε το σχολείο και η ανησυχία της μητέρας μου κορυφώθηκε. Ήξερε την κόρη της, ήξερε πως δε θ’ άντεχε να μείνει καθηλωμένη στο Ντάνγουιτς, ούτε όμως θα καταδεχόταν ν’ αγγίξει τα λεφτά που φρόντισε να φτάσουν στα χέρια της εκ μέρους της. Σκεφτόταν σοβαρά να γυρίσει πίσω, να την πάρει και να ζήσει μαζί της στο Σακραμέντο, όπου διέμεναν με τον πατέρα μου τον περισσότερο καιρό, λόγω της απεξαρτητικής κλινικής που ο ίδιος διατηρούσε εκεί. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να το ακούσει αυτό. Θεωρούσε πως η πορεία της κατάρας βρισκόταν σε επισφαλές σημείο για όλους μας, πως ήταν παρακινδυνευμένο να έρθει η Ονόρα σε επαφή μαζί μας.
Για μια ακόμη φορά, ο Έινταν, ο φίλος τους στο Ντάνγουιτς, ανέλαβε ενεργό δράση. Πάντα διακριτικός όπως ήταν, φαίνεται πως κατάφερε να βάλει την ιδέα σε μια ντόπια ηλικιωμένη να προσλάβει την Ονόρα, στην πανσιόν που λειτουργούσε με τον άντρα της. Εργαζόταν και ο ίδιος εκεί, ως νυχτερινός φύλακας, οπότε θα του ήταν ακόμη πιο εύκολο να την παρακολουθεί. Η πρωτοβουλία του αυτή ηρέμησε σημαντικά τη μητέρα μου, κι όταν μάλιστα μάθαμε ότι η Ονόρα δέχτηκε την πρόταση για δουλειά, τα πνεύματα ησύχασαν για λίγο. Μέχρι, δηλαδή, τη στιγμή που έμαθε ο πατέρας μου το όνομα της ιδιοκτήτριας της πανσιόν. Κλαιρ Κνάιτ. Έκτοτε η ζωή μας έγινε κόλαση.
Δε χρειάστηκε πολύς καιρός για να συγκεντρώσει τις απαραίτητες πληροφορίες και ν’ ανακαλύψει ότι, μέσα στα προηγούμενα χρόνια, είχε ως πελάτη στην κλινική τον γιό της, Έρνεστ. Είχε πρόβλημα αλκοολισμού και, μετά την απεξάρτηση, ο πατέρας μου κι εκείνος διατήρησαν καλές σχέσεις, ενώ βρίσκονταν τακτικά τόσο για συνεδρίες, όσο και σαν φίλοι. Για κάποιον λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα πλήρως, βρήκε εξωφρενική τη σύμπτωση αυτή. Βέβαια, όταν σε όλη σου τη ζωή σε καταδιώκει το υπερφυσικό, έχει μια λογική το να ταράσσεσαι από τις συμπτώσεις, όσο φαινομενικά αθώες κι αν δείχνουν.
Αποφάσισε λοιπόν πως έπρεπε να ανακαλύψει όσα περισσότερα μπορούσε για την οικογένεια αυτή, το γενεαλογικό τους δέντρο μέσα στους αιώνες, ό,τι τέλος πάντων δεν είχε καταφέρει να μάθει από τις συνεδρίες και τη γνωριμία του με τον Έρνεστ. Στις παρατηρήσεις μου ότι είχε συμπτώματα εμμονικής διαταραχής, αντέτεινε πως έπρεπε κι εγώ να ασχοληθώ με το θέμα.
Η οικογένεια Κνάιτ ήταν διασκορπισμένη σε τρία μέρη. Στην Καλιφόρνια, όπου επαφές είχε χτίσει ο πατέρας μου, στο Ντάνγουιτς, το οποίο επόπτευε ο Έινταν και στο Γουέιμπριτζ. Όπως και στις δύο πρώτες περιπτώσεις, έτσι και στην τρίτη τοποθεσία έπρεπε οι διασύνδεση μας μαζί τους να γίνει υπόγεια, ώστε να μη συσχετιστούν οι παράλληλες γνωριμίες. Η μητέρα μου αποκλειόταν για τον ρόλο αυτό, καθώς είχε αποκτήσει πολλές φοβίες και δεν ταξίδευε πλέον μόνη της. Επίσης θα ήταν παρακινδυνευμένο, καθώς οι γηραιοί Κνάιτ την ήξεραν από τα χρόνια που ζούσε στο χωριό. Ο κλήρος έπεσε σε μένα, και δεν κατάλαβα ποτέ πως κατέληξα να συμμετέχω σε αυτήν την παράνοια τους.
Οι βάσεις της ‘φιλίας’ μου με τον Άντριου Κνάιτ τέθηκαν το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, μέσω του Άλβιν. Ήξερε τα πάντα για την ιστορία της οικογένειας μου, ενώ παράλληλα είχε σταθερή βάση του την Αγγλία, κάτι το οποίο αποδείχτηκε ευεργετικό. Εκείνος είχε την ιδέα να μεσολαβήσει, ώστε να εξασφαλίσουμε μια δωρεά από την Επενδυτική Κνάιτ για το πανεπιστήμιο. Στα επίσημα χαρτιά φαινόταν μόνο το όνομα του υποψήφιου Δρ. Μπελ, αλλά όλες τις διεκπεραιώσεις τις έκανα εγώ, φροντίζοντας οι συναντήσεις μου να γίνονται μόνο με τον ιδιοκτήτη της επιχείρησης. Τον μεσαίο αδερφό, Γουόλτερ Κνάιτ, δεν κατάφερα να τον γνωρίσω τότε. Για κάποιον λόγο όμως, το όνομα που μοιραζόμασταν λειτούργησε θετικά στη χημεία μου με τον μεγάλο του αδελφό. Όταν έκλεισε η συμφωνία, ανέφερα στον Άντριου πως θα βρίσκομαι κατά τις γιορτές ξανά στην Αγγλία, για δουλειές. Έτσι απέσπασα την πρόσκληση του να περάσω τις ημέρες εκείνες μαζί τους, στο σπίτι τους στο Γουέιμπριτζ, για να μην είμαι μόνος.
Το να αρνηθείς κάτι σ’ έναν Κνάιτ, είναι σαν να επιχειρείς να αφοπλίσεις βόμβα, ενώ σε έχει πιάσει αλλεργικό φτέρνισμα. Κανονικά δε θα έπρεπε να μπω καν στον κόπο, αλλά δε γινόταν διαφορετικά.
Πέρασα τελικά τα Χριστούγεννα φιλοξενούμενος στο σπίτι του Άντριου. Μαζί σχεδόν με όλους τους συγγενείς του και αυτούς της γυναίκας του. Το ‘εφιαλτική’ μοιάζει φτωχό επίθετο για να περιγράψει την κατάσταση. Υποτίθεται πως θα επισκεπτόμουν την έπαυλη μόνο για την παραμονή. Κατέληξα να περνάω τέσσερις ημέρες μαζί τους γιορτάζοντας, συζητώντας, παλεύοντας να αντισταθώ στις αυτοκτονικές διαθέσεις που με είχαν καταλάβει. Άδραξα όμως την ευκαιρία της απαίτησης του να παρατείνω τη διαμονή μου, γιατί εξυπηρετούσε τον αρχικό σκοπό μου, να μάθω περισσότερα για εκείνους, κυρίως όμως για τον μοναδικό απόντα• τον μικρότερο αδερφό, Έρνεστ.
Πέρα από την ασφυκτική πίεση, θα έλεγα ψέματα στον εαυτό μου αν ισχυριζόμουν πως δεν πέρασα και καλά. Οι Κνάιτ, παρά τα προβλήματα τους, ήταν μια αγαπημένη και πολύ φιλόξενη οικογένεια. Ένιωθα άσχημα για τις προθέσεις μου, άφηνα τον εαυτό μου όσο μπορούσα ελεύθερο, αλλά η αλήθεια παρέμενε μια. Τους εκμεταλλευόμουν.
Οι τύψεις με ώθησαν να αρνηθώ την πρόσκληση του να μείνω ως και την Πρωτοχρονιά. Αυτές, και η είδηση της άφιξης του Έρνεστ και της οικογένειας του για την ίδια γιορτή. Δεν μπορούσα να ρισκάρω το να συναντηθώ μαζί του. Ο πατέρας μου με είχε προειδοποιήσει πως ο πελάτης του ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, υπερβολικά καχύποπτος και διαισθητικός. Όχι με τον μεταφυσικό, αλλά με τον ακόμη πιο επίφοβο, φυσιολογικό τρόπο. Πέταξα λοιπόν τη βόμβα που κρατούσα από τα χέρια μου, επιλέγοντας να διακινδυνεύσω την καλή εντύπωση που είχε σχηματίσει ο Άντριου για εμένα, παρά να τινάξω όλη την κάλυψή μου στον αέρα. Αρνήθηκα.
Το πρόβλημα ήταν πως δεν είχα μεριμνήσει να κλείσω το εισιτήριο της επιστροφής, καθώς δεν ήξερα πόσες ημέρες θα έπαιρνε η επίσκεψή μου στους Κνάιτ. Κάπως έτσι, εγκλωβίστηκα στο Λονδίνο ανήμερα της Παραμονής του νέου χρόνου.
∞
«Καλησπέρα! Συγνώμη που διακόπτω…»
Η γυναικεία φωνή απέσπασε την προσοχή μου, και σήκωσα το κεφάλι μου από τις σημειώσεις που κρατούσα. Από μικρός είχα το συνήθειο να το κάνω αυτό. Όταν είχα ξεκινήσει να ακούω και να βλέπω πράγματα που δε θα έπρεπε ν’ αντιλαμβάνομαι, πίστεψα πως τρελαινόμουν. Ο πατέρας μου με συμβούλεψε ν’ αρχίσω να γράφω, για να αποφορτίζω το μυαλό μου από την υπερβολική συγκέντρωση πληροφοριών. Η τεχνική αυτή αποδείχτηκε σωτήρια. Μέσα στα χρόνια αναγκάστηκα πολλές φορές να τη χρησιμοποιήσω και στην καθημερινότητα μου. Ειδικά από τότε που επέστρεψε η μητέρα μου και το μεταφυσικό δέθηκε αμετάκλητα με όσα θεωρούσα φυσιολογικά στη ζωή μου. Εκείνη η βραδιά, ήταν μια από αυτές τις φορές.
Έγειρα πίσω στην καρέκλα μου και χαμογέλασα στην κοπέλα που με είχε διακόψει. Καθόταν στο διπλανό τραπέζι με την παρέα της, όλες λίγο πιο μικρές από εμένα. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν φοιτήτριες, πιθανότατα ξένες. Επίσης δεν βασίστηκα στο χάρισμα μου, για τη διαπίστωση αυτή. Η προφορά της και η εμφάνιση τους μου αρκούσαν. Έπρεπε να την ακούσω να μιλάει λίγο ακόμη, αλλά τα σκούρα μπλε μάτια της, τα ανοιχτόχρωμα καστανά μαλλιά της, το πάλλευκο δέρμα και τα μυτερά χαρακτηριστικά του προσώπου της με οδήγησαν να προσανατολιστώ προς… Κροατία.
«Zdravo, ljiep ».
Ξέρω, κάποιες φορές έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Ομολογώ πως ήταν παρακινδυνευμένο αυτό που έκανα, να τη χαιρετίσω και να της την πέσω στην ψύχρα, σε μια γλώσσα που ίσως να μην ήταν η μητρική της. Αλλά αν δεν ήταν… Δε θα το μάθαινε ποτέ, έτσι; Τα χαχανητά των υπολοίπων και το κοκκίνισμα της μου έδωσαν την απάντηση που περίμενα. Είχα πέσει μέσα.
«Govorite li hrvatski ?» ρώτησε χαμογελώντας δειλά.
«Samo ako to isplati ».
Η παρέα της ξέσπασε σε νέα γέλια κι έγειρε με την καρέκλα της προς το μέρος μου, για να… Απομακρυνθεί από εκείνες; Για να έρθει πιο κοντά μου; Η ιδέα αυτή με συνάρπαζε όσο με απωθούσε, πάντα. Εξαιτίας του χαρίσματος μου οι άλλοι πάντα επεδίωκαν να προσκολλούνται σε μένα, καθώς αποφόρτιζα εν αγνοία τους τις αύρες τους. Η δική της ήταν σχετικά ισορροπημένη, λόγω του νεαρού της ηλικίας της αναμφίβολα, με το κόκκινο κέντρο της να λάμπει λίγο πιο έντονα από τα άλλα. Πήρα το μήνυμα που δεν ήξερε καν ότι μου έστειλε, αλλά το αγνόησα.
«Kako se jovete ?» ρώτησε με περισσότερο θάρρος.
«Walter».
«Λοιπόν, Γουόλτερ… Χαίρομαι που θεωρείς ότι αξίζω τον κόπο, αλλά ήρθα σε αυτήν τη χώρα για να εξασκήσω τα αγγλικά μου. Δε με βοηθάς και πολύ».
«Τότε θα το διορθώσουμε αυτό…» Έκανα μια παύση, περιμένοντας να καταλάβει πως εκείνη δε μου είχε πει το όνομα της. Με παρακολουθούσε σαν υπνωτισμένη και αναφώνησε χαριτωμένα όταν κατάλαβε την γκάφα της.
«Με λένε Μπιάνκα. Κι αυτές είναι οι φίλες μου…» Συνέχισε να μιλάει, κατονομάζοντας μια προς μια τις κοπέλες στην παρέα της. Εννοείται πως δεν άκουγα. «Πως κατάλαβες από πού είμαι;» Αυτή η τεχνική, του να φιλτράρω τα όσα έλεγε ο συνομιλητής μου και να τον παρακολουθώ μόνο στα καίρια σημεία, ήταν εξίσου σωτήρια με αυτήν της καταγραφής. Ίσως και περισσότερο.
«Έχω μείνει για λίγο καιρό στη χώρα σου. Επίσης, ασχολήθηκα αρκετά ως φοιτητής με τη γλωσσολογία. Αλλά φαντάζομαι δεν είναι αυτό που ήθελες να μου ζητήσεις». Το πρόσωπο της κοκκίνισε πιο έντονα, αλλά δεν έχασε το χαμόγελο της. Ένευσε προς το τραπέζι μου.
«Θα μπορούσα να δανειστώ τον κατάλογο σου;»
Χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από εκείνη, της τον έδωσα. Αντιλαμβανόμουν την αναστάτωση που είχε προκαλέσει η συμπεριφορά μου στην παρέα της, κι έπιανα σκόρπια φράσεις και σχόλια τους, που μου προκάλεσαν ευθυμία. Περίμενα να τελειώσει με τον κατάλογο, κοιτάζοντας την επίμονα. Εκείνη τον πέρασε στις υπόλοιπες κι έστρωσε μηχανικά τα λεία, μακριά μαλλιά της πάνω στους ώμους της.
«Υπάρχει μια πολιτική στις παμπ και γενικά σε τέτοιου είδους μαγαζιά στην Αγγλία, ξέρεις» είπα, τραβώντας της την προσοχή και πάλι. «Αν χρειαστείς ξανά τον κατάλογο, το προσωπικό είναι υποχρεωμένο να στον φέρει». Έμεινε να με κοιτάζει μπερδεμένη. Σίγουρα δεν μπορούσε να αποφασίσει αν έπρεπε να γελάσει ή να με πάρει στα σοβαρά.
Ένιωσα ένα τράβηγμα στο στομάχι μου. Και ξεκίνησε. Η παμπ φάνταζε ασφυκτικά γεμάτη ξαφνικά. Οι κοπέλες μπροστά μου μιλούσαν υπερβολικά δυνατά. Τα φώτα έλαμπαν μ’ έναν τρόπο που μου προκαλούσε πονοκέφαλο. Κρύος ιδρώτας με έλουσε και μ’ έπιασε ναυτία. Κρίση πανικού. Ήταν μακριά από το σπίτι της, φοβόταν το εξάμηνο σπουδών σε ξένη χώρα, αλλά την παρέσυρε ο ενθουσιασμός των υπολοίπων, προσπαθούσε να το κρύψει για να μην ξενερώσει τις άλλες, κρυφά έκλαιγε γιατί της έλειπε το σπίτι της, ντρεπόταν τόσο πολύ που αντιδρούσε έτσι, προσπαθούσε να διασκεδάζει μαζί τους, αλλά το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει στο Ντούμπροβνικ, το πιο όμορφο μέρος του κόσμου για εκείνη. Τώρα αναρωτιόταν αν έπρεπε να συνεχίσει να μου μιλάει, τόσες ιστορίες για ανώμαλους είχε ακούσει, φοβόταν ότι έκανε λάθος που θέλησε να μου τραβήξει την προσοχή εξαρχής. Ή απλά ντρεπόταν που η απόπειρα της ήταν τόσο αφελής. Διέκοψα απότομα την οπτική μας επαφή και πήρα μια βαθιά, ελεγχόμενη ανάσα.
«Μπορείς να κρατήσεις τον κατάλογο, Μπιάνκα. Δε θα τον χρειαστώ άλλο».
Δε γύρισα να κοιτάξω την αντίδραση της, άρχισα να μαζεύω βιαστικά τα πράγματα μου και σηκώθηκα όρθιος αφήνοντας το αντίτιμο της παραγγελίας μου και το ανάλογο φιλοδώρημα στο τραπέζι. Την προσπέρασα βιαστικά, αλλά κοντοστάθηκα. Έγειρα λίγο προς το μέρος της, ώστε να με ακούσει μόνο εκείνη.
«Διασκέδασε το, εντάξει;»
∞
Ο κρύος αέρας λειτούργησε αναζωογονητικά πάνω μου. Κούμπωσα καλύτερα το παλτό μου και πέρασα σωστά το κασκόλ γύρω από τον λαιμό μου. Περίμενα για λίγα λεπτά ακουμπισμένος στον τοίχο του μαγαζιού, για να συνέλθω. Όσο μάθαινα να το ελέγχω, τόσο εξελισσόταν. Δεν μπορούσα να ακούσω τις σκέψεις κανενός, αλλά όπως και με τα στοιχειά, ένιωθα. Ένιωθα τα πάντα και το μυαλό μου το μετέφραζε σε λέξεις. Ευτυχώς, δε συνέβαινε με όλους τους ζωντανούς, ειδάλλως θα είχα αποσυρθεί σε κάποια σπηλιά, κάπου πολύ μακριά.
Έπρεπε ο άλλος να έχει πολύ καθαρή ψυχή, για να συνδεθεί μαζί του το υπερφυσικό ραντάρ μου, ή ό,τι στην ευχή ήταν αυτό που διέθετα τέλος πάντων. Έσφιξα τα δόντια μου με δύναμη, από φόβο μην εκσφενδονίσω τηλεπαθητικά κάτι, πάνω στον θυμό που με κατέλαβε. Ήταν άδικο. Σύμφωνοι, ωφέλιμο πολλές φορές, αλλά παρέμενε άδικο να κουβαλάω ένα τέτοιο φορτίο.
Ξεκίνησα να περπατάω προς την πλατεία Τραφάλγκαρ. Έστειλα ένα βιαστικό μήνυμα στον Άλβιν, για την αλλαγή στο σημείο του ραντεβού μας. Όταν σκεφτόμουν εν κινήσει ήταν πιο δύσκολο να με καταλάβουν αρνητικά συναισθήματα. Η στεναχώρια και ο φόβος της Μπιάνκα ξεκλείδωσαν μέσα μου δικά μου σφραγισμένα κουτιά. Κάθε φορά αυτό συνέβαινε. Εκτός από εκείνα τα λεπτά, οι σκέψεις και τα συναισθήματα με βασάνιζαν για ώρες, ίσως και μέρες.
Σκέφτηκα πως, για μια φορά, θα ήθελα να υποδεχτώ τον νέο χρόνο με τους γονείς μου. Είχα στερηθεί την οικογένεια μου για υπερβολικά πολύ καιρό, πλέον δεν ήξερα πώς να λειτουργήσω μέσα σε αυτήν. Σκέφτηκα πως το Ντάνγουιτς απείχε λίγες ώρες από το Λονδίνο. Ίσως έφταιγε η αυξημένη διαίσθηση μου, αλλά βούρκωσα από την ένταση της ανάγκης μου να γνωρίσω την αδερφή μου. Για κάποιον λόγο ήξερα πως ήμουν μισός χωρίς εκείνη στη ζωή μου. Η Ονόρα ήταν το κομμάτι που η μοίρα μερίμνησε να μου χαρίσει, ως αποζημίωση για τα όσα πέρασα εξαιτίας της. Βαθιά μέσα μου το ήξερα, και ήθελα να το μάθει κι εκείνη. Σκέφτηκα επίσης πως, δε θα μου αναλογούσε ποτέ ένα ταίρι με καθαρή ψυχή. Από τις γυναίκες που είχαν σταθεί δίπλα μου, με όσες άντεχα να είμαι μαζί, δεν το άξιζαν και με όσες το άξιζαν, δεν το άντεχα.
‘Ωραίος τρόπος για να αποχαιρετίσω τον χρόνο’ σκέφτηκα βλοσυρά.
Κάθισα στο προστατευτικό γύρω από το σιντριβάνι της πλατείας κι έμεινα να χαζεύω τον κόσμο που περνούσε από μπροστά μου. Ήταν όλοι συντροφιά με κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο. Η εικόνα αυτή δε με πλήγωνε όπως παλιότερα, αλλά οι σκοτεινές σκέψεις μου δε μ’ άφηναν να ησυχάσω. Κουβαλούσα όλον αυτόν τον κόσμο μέσα μου, κι όμως ήμουν πιο μόνος από ποτέ. Ήταν λες και έχτιζα ένα κέλυφος γύρω μου, το οποίο κινδύνευε να με καταπιεί ολόκληρο. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό.
Τόσα χρόνια αντιστεκόμουν σε αυτήν την πανοπλία, την κατέστρεφα ξανά και ξανά. Προσπαθούσα να μη χάσω την ικανότητα μου να νιώθω τα δικά μου συναισθήματα, για να είμαι έτοιμος όταν θα ερχόταν η ώρα. Ήξερα πως στον δρόμο μου θα ερχόταν ένα ξεχωριστό πρόσωπο, που θα άλλαζε όλη μου τη ζωή. Δεν είχα καθαρή την εικόνα του, όσο μια αίσθηση πληρότητας που θα έφερνε μαζί του.
Έκανα υπομονή, αλλά η γνώση αυτή εξαντλούσε τα αποθέματα μου. Ο καιρός περνούσε και δεν την είχα συναντήσει. Με αυτήν και μόνο την προσδοκία δεν άφηνα το κέλυφος να με κλείσει μέσα του. Απαγόρευα στον εαυτό μου να απομακρυνθεί από τους ανθρώπους. Δεν ανεχόμουν πια το χάρισμα, ή την κατάρα μου, όπως το βλέπει κανείς, να καθορίζει την ύπαρξη μου. Πάντοτε πίστευα πως η γνώση είναι δύναμη. Σε βοηθά να αποκτάς έλεγχο πάνω σε ό,τι σε τρομάζει, μόνο και μόνο επειδή το καθιστά από άγνωστο, γνωστό. Η συγκεκριμένη επίγνωση ήταν το φυλαχτό μου, από την εφηβεία μου σχεδόν. Έκανα υπομονή και θα συνέχιζα έτσι, για όσο χρειαζόταν μέχρι να επαληθευτεί.
Ανάβλεψα, την ώρα που από το πλήθος ξεχώρισαν ο Άλβιν και ο φίλος του, ο Τάισον. Ένα αυθόρμητο χαμόγελο ζέστανε το πρόσωπο μου, κόντρα στη χαμηλή θερμοκρασία του Λονδίνου.
Υπήρχαν και κάποιες εξαιρέσεις, στον κανόνα των ανθρώπων με καθαρή ψυχή. Αυτοί που ήταν πλήρεις και ισορροπημένοι, τόσο ώστε να μην είναι επιβλαβείς για την ψυχολογική μου υγεία. Αυτοί που δίπλα τους ένιωθα ασφάλεια και ηρεμία. Ήταν ελάχιστοι αλλά, σαν να φυλάκιζαν το φως, στα μάτια μου πάντα ξεχώριζαν όπως τα διαμάντια στην άμμο. Οι μόνοι που στην ουσία προσκολλούνταν σε μένα για να με θεραπεύσουν κι όχι να με επιφορτίσουν περισσότερο. Τελικά, ένιωσα ευλογημένος που ήρθαν έτσι τα πράγματα, και θα περνούσα την πρώτη ημέρα του νέου έτους μαζί τους.

Κάποιοι συνηθίζουν να εύχονται κάτι, ακριβώς πάνω στην αλλαγή του χρόνου. Ίσως ακούγεται αστείο, αλλά ξέρω πως η ανθρώπινη σκέψη ενέχει τη δύναμη της πραγματοποίησης. Για τον λόγο αυτό, κάθε φορά εύχομαι κάτι.
Η ευχή μου για το 2010, ήταν να ανταμειφθεί η υπομονή μου και να συμβεί ό,τι έπρεπε να συμβεί, με κάθε κόστος. Τα συμπεράσματα, δικά σας…

Μπορεί η ιστορία τους να είναι... εφιαλτική, αλλά πάνω απ'όλα οι χαρακτήρες είναι ανθρώπινοι! Με ποιον άραγε μοιάζεις περισσότερο;

https://www.playbuzz.com/artemisv10/a...

Μια Χριστουγεννιάτικη έκπληξη, που θα μου μείνει αξέχαστη...

Από τις αγαπημένες Μαρία Μπακάρα και Νικολέτα Κατσιούλη...

http://www.artsandthecity.gr/article/...

Το βράδυ της παρουσίασης, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά -επιτέλους- τη φίλη Αργυρώ Χαρίτου, η οποία έκανε ταξίδι για να συναντηθούμε! Την ευχαριστώ, τόσο γι'αυτό όσο και για την υπέροχη συνέντευξη που μου πήρε. Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία!

Διαβάστε τη συνέντευξη στον σύνδεσμο:

http://nyctophilia.gr/interview-artem...

Η Nyctophilia.gr βρέθηκε στην πρώτη παρουσίαση των 'Εφιαλτών' στη Θεσσαλονίκη, και η Αργυρώ Χαρίτου έγραψε τις εντυπώσεις της από τη βραδιά...

http://nyctophilia.gr/paroysiash-arte...

20/12/2015 - Καφέ Ζώγια

Μίλησαν:

-Ευλαμπία Τσιρέλη, Συγγραφέας, Δασκάλα δημιουργικής γραφής και υπ. Διδάκτωρ Θεολογίας

-Αντιγόνη Σιώμου, Συγγραφέας

Αποσπάσματα διάβασε ο συγγραφέας Νάσος Κουργιόζος.

Το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο αποκλειστικά για το Φανταστικό, που διενεργήθηκε το διήμερο 3 & 4 Οκτωβρίου, στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Ο ‘Πολιτιστικός Σύλλογος Φίλων Φανταστικού’ είναι ένα σωματείο που ιδρύθηκε το 2014, και έχει ως σκοπό την ανάπτυξη και προώθηση του είδους του Φανταστικού σε όλες του τις εκφάνσεις. Ένας από τους μεγαλύτερους στόχους της σύστασης του ήταν να διενεργηθεί –και να καθιερωθεί- ένα Φεστιβάλ αφιερωμένο στον χώρο του Φανταστικού, που θα προσέλκυε φανατικούς του είδους απ’ όλη την Ελλάδα.

Η πρώτη αίσθηση που εισπράξαμε διαβαίνοντας τις πόρτες της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, όπου διεξήχθη το συνέδριο, ήταν μια μαζική, πολύ θετική ενέργεια. Όλα τα επίπεδα που φιλοξενούσαν τα δρώμενα έσφυζαν από αυτή. Οι επισκέπτες πραγματοποιούσαν την εγγραφή τους στην είσοδο και λάμβαναν καρτελάκι με τον αριθμό συμμετοχής τους, ακριβείς οδηγίες για το πρόγραμμα εκδηλώσεων, καθώς και ενημερωτικό υλικό. Στον χώρο της υποδοχής μπορούσαν επίσης να προμηθευτούν αναμνηστικά μπλουζάκια και t-shirts με το λογότυπο της διοργάνωσης. Μέλη του Συλλόγου και εθελοντές βρίσκονταν διαρκώς στην υποδοχή, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους επισκέπτες με πληροφορίες.

Τι είδαμε στο ΦΑΝΤΑSTICON...

Στα περίπτερα του συνεδρίου ο φανατικός του είδους –και μη- μπορούσε να απολαύσει όλες τις καλλιτεχνικές μορφές και τις δημιουργικές εκφάνσεις της κουλτούρας του Φανταστικού. Μυθιστορήματα, εκπαιδευτικά βιβλία, κόμικς, χειροτεχνίες, ζωγραφική, κοσμήματα, επιτραπέζια παιχνίδια, video games, στολές cosplay και action figures ήταν τα βασικά εκθέματα, τα οποία οι εκθέτες και δημιουργοί παρείχαν σε ειδικές για το συνέδριο τιμές. Ανάμεσα τους οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν και το έργο συλλόγων όπως ο Ελληνικός Σύλλογος Φίλων Τόλκιν (The Prancing Pony), την ελληνική κοινότητα LARP (Live Action Role Playing), την Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας (Α.Λ.Ε.Φ.) και τον σύλλογο ΣΤΕ.Π.ΠΑ – Μυθολόγιο.

Κατά την διάρκεια του συνεδρίου, στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους ‘Αμφιθέατρο’ – ‘Χώρος Σεμιναρίων – Workshop’ – ‘Αίθουσα Παιγνιδιών’, οι επισκέπτες μπόρεσαν να διασκεδάσουν παρακολουθώντας και συμμετέχοντας σε διάφορα happenings, όπως:

- Προβολές ταινιών (‘Winter’, ‘Edith’) και επιμορφωτικών ντοκιμαντέρ.

- Τουρνουά επιτραπέζιων παιχνιδιών (LOTFR) και video games (Dungeons and Dragons, Frontier κ.α.), τόσο για χομπίστες gamers, όσο και για τους φανατικούς RPG players.

- Επιμορφωτικά σεμινάρια σχετικά με τη συγγραφή του Φανταστικού, και την ανάδειξη και προώθηση του ως λογοτεχνικό είδος.

- Θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, συναυλία χορωδίας με ρεπερτόριο αποκλειστικά από έργα fantasy.

- Παρουσιάσεις βιβλίων, και ομιλίες διακεκριμένων συγγραφέων και φανατικών μελετητών του είδους με συναφή θεματολογία.

- Παρέλαση κοστουμιών, εργαστήριο κατασκευής αλυσιδωτού θώρακα, και άλλα workshops.

Παραμύθι, θρύλος, ηρωική και επική φαντασία, επιστημονική φαντασία, τρόμος – όλα είχαν τη θέση τους σε αυτή τη γιορτή του fantasy! Οι επισκέπτες συναντούσαν ανάμεσα στον κόσμο χαρακτήρες βγαλμένους από την καλλιτεχνική παραγωγή των παραπάνω κατηγοριών, στα πλαίσια της παρέλασης Cosplay. Είχαν επίσης την ευκαιρία να γνωρίσουν τους εκδοτικούς οίκους, που με μεγάλη προσήλωση και αγάπη ασχολούνται με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα, εισάγοντας διαμάντια του εξωτερικού, και δίνοντας πολύτιμο βήμα σε εγχώριους συγγραφείς του είδους.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του συνεδρίου διενεργούνταν διαγωνισμοί, κληρώσεις και πολλές εκπλήξεις, με έπαθλα – προσφορές των εκθετών όπως: Μεγάλη κλήρωση με χρήση των αριθμών εγγραφής όλων των επισκεπτών του συνεδρίου, διαγωνισμός συγγραφής διηγήματος “Come Write In: Κόσμοι στο Λεπτό 2015”, το Hogwarts House Cup Tournament quiz που ξεσήκωσε τους επισκέπτες (το έπαθλο ‘σήκωσε’ ο κοιτώνας του Gryffindor), διαγωνισμός φωτογραφίας στα stand ενός Trooper και μιας Αμαζόνας κ.α. Επίσης έλαβε χώρα η απονομή ‘Βραβεία ΦantastiWords 2015’, διαγωνισμού διηγήματος που είχε διεξαχθεί από τις 26 Ιουλίου έως τις 10 Σεπτεμβρίου 2015, με αφορμή την ανακοίνωση του συνεδρίου και θέμα «Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα».

Το ΦΑΝΤΑSTICON 2015 ήταν ένα ιδιαίτερο συνέδριο... Ήταν μια γιορτή των φίλων του Φανταστικού, για το οποίο οι διοργανωτές επεδίωξαν, εκτός από το βήμα για την ανταλλαγή απόψεων, την προσφορά απλού και ανόθευτου fun. Έκδηλη ήταν η εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρεια και την οργάνωση, το μεράκι και η απέραντη αγάπη για το φανταστικό εκ μέρους του. Φροντίδα επέδειξαν και για την σωματική ασφάλεια του μεγάλου αριθμού επισκεπτών του συνεδρίου τηρώντας αυστηρά τους κανόνες πυρασφάλειας, και την εφαρμογή του μέγιστου αριθμού χωρητικότητας της κάθε αίθουσας, ενώ παράλληλα οι Σαμαρείτες του Ερυθρού Σταυρού επόπτευαν τους χώρους, σε ετοιμότητα. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στους εθελοντές του ΦΑΝΤΑSTICON, φανατικούς του είδους που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στην διεξαγωγή του συνεδρίου, ενθουσιώδεις και αεικίνητοι.

Το ΦΑΝΤΑSTICON 2015, το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο αποκλειστικά για το Φανταστικό, διοργανώθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Φίλων Φανταστικού και την Ελληνοαμερικανική Ένωση, σε συνεργασία με το Hellenic American College (HAEC), και διενεργήθηκε στις 3 & 4 Οκτωβρίου 2015 στην Ελληνοαμερικανική Ένωση (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι), με ελεύθερη είσοδο.

Άρτεμις Βελούδου -Αποκότου

Φωτογραφίες: Arts and the city

http://www.artsandthecity.gr/article/...

ΕΦΙΑΛΤΕΣ: ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΨΥΧΗΣ
Συντάκτης: Αγγέλα Γαβρίλη

Σκοτεινό ταξίδι
Αν και ήδη έχει κυκλοφορήσει το δεύτερο μέρος της σειράς «Εφιάλτες» της Άρτεμις Βελούδου («Ψευδαίσθηση», επίσης από τις εκδόσεις iWrite), εγώ μόλις ξεκίνησα το σκοτεινό ταξίδι στο σύμπαν που δημιούργησε η συγγραφέας με το πρώτο βιβλίο της, «Συμβόλαιο ψυχής». Ένα σύμπαν ομιχλώδες και ονειρικό, μεταξύ πραγματικότητας και μύθου: το μυθιστόρημα είναι σίγουρα ιδιαίτερο αφού συνδυάζει το ψυχολογικό θρίλερ με την εσωτερική αναζήτηση, καθώς και μια δραματική ερωτική ιστορία με το υλικό των θρύλων…

Ο βασικός ήρωας, ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που τα έχει βρει όλα έτοιμα στη ζωή του και γι’ αυτό δεν εκτιμά τίποτα, θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να χάσει, μετά από ένα τροχαίο ατύχημα που προκάλεσε, όσα θεωρούσε δεδομένα και κυρίως την ελευθερία του: ο αυστηρός έως και ψυχρόαιμος πατέρας του (ένας από τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες του βιβλίου), τον αναγκάζει να ζήσει με τους παππούδες του στην Αγγλία, σχεδόν υπό περιορισμό, και να εργαστεί στο ξενοδοχείο που διατηρούν. Εκεί θα συναντήσει μια παράξενη κοπέλα, υπάλληλο στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, που θα δημιουργήσει μέσα του έντονα αλλά αντιφατικά συναισθήματα: πότε τη βρίσκει αποκρουστική και πότε δεν μπορεί να κρατηθεί μακριά της… Το παράξενο είναι ότι αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων δεν οφείλεται μόνο στη συμπεριφορά της κοπέλας, αλλά και στη φυσική της εμφάνιση, που μοιάζει να αλλάζει, λες και τη φωτίζει υπό διαφορετικές γωνίες ένα ιδιαίτερο φως… Πιο σωστά, ένα φως που δεν ανήκει στον κόσμο που αναγνωρίζουμε ως «πραγματικότητα»… Παράλληλα, ο ήρωας θα αρχίσει να βυθίζεται σε έναν ψυχολογικό ωκεανό γεμάτο από εφιάλτες, απειλητικές μορφές και θρύλους της περιοχής που μπερδεύουν ακόμα περισσότερο το μυαλό και την καρδιά του… Τα όσα θα συμβούν στη συνέχεια, και είναι πολλά, θα οδηγήσουν στη δραματική κορύφωση μιας ιστορίας γεμάτης ανατροπές…

Το είδος της Φαντασίας είναι από τα αγαπημένα μου, επομένως ήταν σίγουρο ότι θα διάβαζα το βιβλίο με ενδιαφέρον και ευχαρίστηση. Αλλά η Άρτεμις Βελούδου με εξέπληξε με το πόση έρευνα έχει κάνει στο, ας το θέσουμε έτσι, μεταφυσικό κομμάτι του βιβλίου και πόσο καλά έχει συνδυάσει αυτό το στοιχείο, που άνετα χαρακτηρίζει το βιβλίο ως τρόμου, με εκείνο της εσωτερικής ψυχολογικής αναζήτησης του ήρωα. Το αποτέλεσμα μου θύμισε αρκετά μεσαιωνικούς θρύλους και αλληγορίες από την παράδοση του εσωτερισμού, σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή, και εκτιμώ ότι για τους μυημένους υπάρχει ένα άλλο βιβλίο μέσα στο βιβλίο. Αλλά γι’ αυτό το θέμα δεν μπορούν ειπωθούν περισσότερα, ο μίτος υπάρχει για όποιον έχει το θάρρος να εισέλθει στο λαβύρινθο.

Ανεξάρτητα με τα παραπάνω, οι «Εφιάλτες» είναι μια ιστορία που μπορεί να διαβαστεί από ένα ευρύτερο κοινό, πέρα από τους λάτρεις του Φανταστικού, και παρά το γεγονός ότι το πλαίσιο του μύθου τους είναι πολύ μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, παράδοση και ψυχοσύνθεση, οι χαρακτήρες που δημιουργεί η Βελούδου (ένα από τα υπέρ του βιβλίου) είναι στέρεοι, πειστικοί και αναγνωρίσιμοι γύρω μας, σε όλες τις κοινωνίες. Κι αφού πρόκειται για το ντεμπούτο της, περιμένω πολλά παραπάνω στα επόμενα βιβλία της. Αρχής γενομένης από την «Ψευδαίσθηση» που σκοπεύω να διαβάσω άμεσα.

http://www.diavasame.gr/page.aspx?ite...

Εφιάλτες - Συμβόλαιο ψυχής

Η άποψη της ομάδας "ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ " για το βιβλίο:


Η συγγραφέας περιπλέκει περίτεχνα ένα μυστήριο φανταστικού κόσμου με του αληθινού. Είναι ένα ψυχογράφημα χαρακτήρων μέσα από την οποία η συγγραφέας καταφέρνει με άριστο τρόπο να βγάλει στην επιφάνεια την ανάγκη που ο κάθε άνθρωπος έχει να κρίνει τον ίδιο του τον εαυτό - να συγχωρέσει τα ίδια του τα λάθη - να βρει την λύτρωση του ίδιου του, του εαυτού.
Ο μυστηριώδης Ρειμοντ που με τον δυναμικό και γοητευτικό χαρακτήρα του σε κάνει να τον ερωτευτείς.
Η Ονόρα ένας μυστικοπαθής και παράξενος χαρακτήρας.
Ο Ερνέστ ένας περίεργος, δύστροπος και κάθετος χαρακτήρας που με ένα βλέμμα του περνά τους ήρωες από ακτινογραφία.
Ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο που σε καθηλώνει και δεν μπορείς να περιγράψεις το όσα έζησες με λέξεις. Ανυπομονείς να ξεκλέψεις χρόνο να διαβάσεις λίγες σελίδες ακόμα με κομμένη την ανάσα.
Αν και ογκώδης βιβλίο δεν σε κουράζει καθόλου και κλείνοντας το αισθάνεσαι αποζημιωμένος και παράλληλα χαρούμενος που σου έκλεψε κάποιες ώρες να το διαβάσεις.
Συγχαρητήρια στην κα. Άρτεμις Βελούδου.


http://vivliopareas.blogspot.gr/2015/...

Εφιάλτες - Συμβόλαιο ψυχής