Son İnsan - 25
Başlangıç Notu: Gizemli yaşlı adamın ilk görüldüğü kısımlara şuradan ulaşabilirsiniz:
Son İnsan - 13 ve Son İnsan - 19
(Üç ay önce, İzmir)
Tekrar Asansör’deydi. En son buraya ta lise yıllarındayken gelmişti. Buranın manzarasını çok severdi. Burada durur ve saatlerce düşünürdü, hayaller kurardı. Yalnız yaşamanın bedeliydi bu belki de. Yanına yaşlı bir adam oturana kadar da yalnız olduğunu düşünüyordu. Yaşlı adam gazetesini okumaya başlamıştı. Gazete başlıkları o günlerde hep aynıydı, dünyanın bir çok yerinde artık terörist gruplar özel yetenekleri olan insanları kendi ülkesi tarafından korunamayacağı konusunda inandırıp yanlarına almışlardı ve bu da bir sürü çatışmayı, katliamı da beraberinde getirmişti. Çoğu ülkenin bu tür olaylara tepkisi sertti. Türkiye ise hemen karar vermek istemiyordu, konuyla ilgili birkaç yasa teklifinde bulunmuşlardı siyasetçiler ama en çok bugünlerde yakında General Serhat’ın başa geçeceği bir proje tartışılmaktaydı. Projenin içeriği hakkında fazla bilgi verilmiyordu, özellikle özel yetenekleri insanların kimliklerinin açıklanmaması için gerekli bir önlem olduğu öne sürülerek. “Siz ne düşünüyorsunuz?” diye sormadan edemedi Firble yaşlı adama. “Efendim?” “Bu konuyla ilgili. Özel insanlar.” “Benim gençliğimde yoktu böyle insanlar bunu bilirim ben.” dedi iyi bir espri yaptığını düşünüp kendi kendine gülmeye başlayan yaşlı adam. Ama sonra ciddileşmeye başlamıştı yaşlı adamın yüzü ve konuşmaya devam etti: “General Serhat’ın başında olacağı projeye güvenim var, inanıyorum ki olması gereken sonunda neyse olacak.” O sırada arkada siyah bir limuzinin yanaştığını fark ettiler. Yaşlı adam ayağa kalkarak: “Ah, bu benimkiler. Almaya geldiler. Size iyi günler dilerim.” dedi ve arabasına doğru ilerledi. Limuzine bindikten sonra şoförüne: “General Serhat’ı bağlayın bana.” dedi. Şoförü de: “Hemen, Başkanım.” diye karşılık verdi.
Firble ise “Olması gereken sonunda neyse olacak.” diye tekrar ediyordu yaşlı adamın sözlerini.
Son İnsan - 13 ve Son İnsan - 19
(Üç ay önce, İzmir)
Tekrar Asansör’deydi. En son buraya ta lise yıllarındayken gelmişti. Buranın manzarasını çok severdi. Burada durur ve saatlerce düşünürdü, hayaller kurardı. Yalnız yaşamanın bedeliydi bu belki de. Yanına yaşlı bir adam oturana kadar da yalnız olduğunu düşünüyordu. Yaşlı adam gazetesini okumaya başlamıştı. Gazete başlıkları o günlerde hep aynıydı, dünyanın bir çok yerinde artık terörist gruplar özel yetenekleri olan insanları kendi ülkesi tarafından korunamayacağı konusunda inandırıp yanlarına almışlardı ve bu da bir sürü çatışmayı, katliamı da beraberinde getirmişti. Çoğu ülkenin bu tür olaylara tepkisi sertti. Türkiye ise hemen karar vermek istemiyordu, konuyla ilgili birkaç yasa teklifinde bulunmuşlardı siyasetçiler ama en çok bugünlerde yakında General Serhat’ın başa geçeceği bir proje tartışılmaktaydı. Projenin içeriği hakkında fazla bilgi verilmiyordu, özellikle özel yetenekleri insanların kimliklerinin açıklanmaması için gerekli bir önlem olduğu öne sürülerek. “Siz ne düşünüyorsunuz?” diye sormadan edemedi Firble yaşlı adama. “Efendim?” “Bu konuyla ilgili. Özel insanlar.” “Benim gençliğimde yoktu böyle insanlar bunu bilirim ben.” dedi iyi bir espri yaptığını düşünüp kendi kendine gülmeye başlayan yaşlı adam. Ama sonra ciddileşmeye başlamıştı yaşlı adamın yüzü ve konuşmaya devam etti: “General Serhat’ın başında olacağı projeye güvenim var, inanıyorum ki olması gereken sonunda neyse olacak.” O sırada arkada siyah bir limuzinin yanaştığını fark ettiler. Yaşlı adam ayağa kalkarak: “Ah, bu benimkiler. Almaya geldiler. Size iyi günler dilerim.” dedi ve arabasına doğru ilerledi. Limuzine bindikten sonra şoförüne: “General Serhat’ı bağlayın bana.” dedi. Şoförü de: “Hemen, Başkanım.” diye karşılık verdi.
Firble ise “Olması gereken sonunda neyse olacak.” diye tekrar ediyordu yaşlı adamın sözlerini.
No comments have been added yet.
