Καταμεσήμερο μπροστά στη θάλασσα. Αγνοώντας τις φωνές των παιδιών, τις φορτωμένες φιγούρες των μαμάδων και την άμμο που τρυπώνει στα μαλλιά μου, στέκομαι ακίνητη κι αγναντεύω τον ορίζοντα. Ακολουθώντας το κάλεσμα των γλάρων, σηκώνω τα μάτια μου ψηλά και το βλέμμα μου φυλακίζεται στη θέα του γνώριμου βράχου. Μια χαραμάδα χωμένη στη θάλασσα, μια … Συνέχεια ανάγνωσης →