Η αρχή και το τέλος είναι το κουσούρι της λογικής και των αισθήσεων.
Γεννιόμαστε, πεθαίνουμε.
Βυθισμένοι στην πλάνη
πιστεύουμε ότι με την γέννα ξεκινά η ζωή
και με τον θάνατο τερματίζει η ζωή. 
Και με αυτή τη λογική
και με αυτή την αίσθηση
ψάχνουμε για γέννα και για θάνατο του σύμπαντος.
Του σύμπαντος ; Του Παντός.


Ο ηλίθιος, ο πλάνητας άνθρωπος
λογιάζεται σοφός και νομοθέτης και θεός
με μοναδικό εφόδιο αυτό που κουβαλά σαν κότα λυράτη
στο τρύπιο δισάκι του, το τίποτα.


Μα
η τροχιά σοφίας του Πλάνητα εκεί πάνω
δεν έχει καμμία σχέση 
με το κυκλοσούρσιμο του πλάνητα εδώ κάτω. 



« Κρατάμε πάντα μάτι ανοιχτό - και η σελήνη και εγώ. Κι όταν στου ύπνου βυθιστούμε τους αγρούς,  σαν γάτα κουλουριάζεται κι αυτή γύρω από την ουρά της.  Λες να μοιραζόμαστε το ίδιο όνειρο; »