Ειδικά, για την ημέρα του πατέρα...
Ο κορυφαίος θεός της επίσημης λατρείας της αρχαίας Ελλάδας εμφανίζεται στη μυθολογία όχι μόνο ως αμείλικτος τιμωρός κάθε υπέρβασης και αλαζονικής συμπεριφοράς ή μόνο ως προστάτης των αδυνάτων και των δυστυχισμένων, αλλά και ως συμβιβαστής, σοφός, γεμάτος κατανόηση για την ανθρώπινη αδυναμία και φύση και κυρίως ως πατέρας γεμάτος στοργή και επιείκια για τα παιδιά του, τους ανθρώπους.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι πλάι στις θνητές ερωμένες του Δία, κατά τη μυθολογία, υπάρχει συνήθως ένας σύζυγος ή πατέρας, που στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο Δίας σε κάποια από τις γνωστές υποστάσεις του.
Στο "Η Ωραιοτάτη και οι Εννέα Μούσες", η Λήδα παίρνει ως σύζυγό της, τον Τυνδάρεω που είναι η υπόσταση του Δία, νοούμενου ως κεραυνού κι αυτό αποδίδεται ως:
"Η καταγωγή των παιδιών από τον Δία είναι πλέον κοινό μυστικό στο παλάτι. Ο Τυνδάρεως τα αγαπάει σαν δικά του και είναι μεγάλη τιμή που ο Δίας του εμπιστεύεται τα ίδια του τα παιδιά."
Από την ένωση με τον Δία γεννάει δύο αυγά, απ’ το πρώτο γεννιέται μια κόρη, η Ελένη, και από το δεύτερο γεννιούνται δύο αγόρια, οι δίδυμοι Πολυδεύκης και Κάστορας. Από την ένωσή της με τον Τυνδάρεω γεννάει άλλες τέσσερις κόρες. Στα χαρακτηριστικά αποσπάσματα που ακολουθούν, τα όρια της θεϊκής υπόστασης του Δία μπλέκονται με την κοσμική του μορφή στη γη και έκδηλη είναι η πατρική αγάπη κι από τον θεό Δία κι από τον αντίστοιχό του θνητό βασιλιά, Τυνδάρεω:
"Τι προσβολή! Την κόρη του έτσι να κλέψει ο Θησέας! Ο Τυνδάρεως προστάζει να οργανώσουν αμέσως εκστρατεία, να βρουν και να φέρουν πίσω την Ελένη."
"Ο Δίας δεν θα αφήσει την κόρη του να χαθεί! Την τυλίγει μέσα σ’ ένα σύννεφο και την απιθώνει απαλά έξω από ένα πέτρινο σπίτι, βαθιά μέσα στο δάσος."