Θερινό Ηλιοστάσιο

Μια φορά κι έναν αρχαίο καιρό, το βράδυ ενός θερινού ηλιοστασίου έγιναν τα αποτρόπαια Θυέστεια δείπνα (όπου ο Ατρέας έδωσε στον Θυέστη να φάει τα παιδιά του, με αποτέλεσμα τη βαριά κατάρα του Θυέστη στη γενιά των Ατρειδών). Ένα επόμενο θερινό ηλιοστάσιο ο Αίγισθος δολοφόνησε τον Ατρέα, αλλά χωρίς ο φόνος του να είναι αρκετός, η κατάρα συνεχίζει βαριά στους απογόνους του.
Μια φορά κι έναν αρχαιότερο καιρό, το βράδυ ενός θερινού ηλιοστασίου διαμελίστηκε ζωντανός ο Ορφέας από τις Μαινάδες, σαν τον Διόνυσο-Ζαγρέα, τελετουργικά, μυητικά και μυστηριακά για να μπορέσει να ξανα-αναστηθεί και να υπάρχει για πάντα.

Μια φορά κι έναν αρχαιότατο καιρό, μάλλον το βράδυ ενός θερινού ηλιοστασίου, αποθεώθηκε (δεν πέθανε) μέσα από τη μαγεία της φωτιάς ο Ηρακλής.
Μια φορά κι έναν νέο καιρό, διατηρείται το πανάρχαιο έθιμο της βραδιάς του θερινού ηλιοστασίου με τις τελετές με εξαγνιστικό κι απόκρυφο χαρακτήρα, με τις αναμένες φωτιές και το αμίλητο νερό. Με καλά κρυμμένες ευχές και σκέψεις, αυτοί που συμμετέχουν πηδάν πάνω από τις φωτιές. Αυτές που τους κοιτάν έχοντας πιει μια γουλιά νερού την ανατολή, χωρίς να έχουν πει λέξη όλη μέρα, σβήνουν τη φωτιά με τις κανάτες τους, στο τέλος. Κι ύστερα, όταν τα μάτια όλων είναι γεμάτα με τη μορφή της επιθυμίας τους, εκστασιασμένη στις αστραπές της φλόγας, ονειρεύονται και μαντεύουν απαντήσεις σε μυστικά βλέμματα και άλεκτες ερωτήσεις.

Να προσέχετε σήμερα το βράδυ, να μη σας κοιτάξουν, να μην σας μιλήσουν, να μην σας επιθυμήσουν, να μην πηδήξετε φωτιές και κυρίως να μην σας ερωτευτούν ή να μην ερωτευτείτε διότι, πάνω σε μια τελετουργία με αρχέγονο/μαγικό/θρησκευτικό περιεχόμενο, τότε που τα βλέμματα μυστικιστικά θολώνουν ή καθαρίζουν, τα λόγια που εκφωνούνται ή εννοούνται μπορούν να πραγματοποιηθούν.

Προειδοποιηθήκατε... ;)

ΥΓ: Για να μη νομίζετε αδαώς, ότι γίνονται *μόνο* οργιαστικές τελετές ιερογαμίας στο θερινό ηλιοστάσιο... ;) Γίνονται και πολλά άλλα και μπορούν να γίνουν κι ακόμα περισσότερα... και χειρότερα (και δεν εννοώ τα "θυέστεια δείπνα" μ' αυτό...).

«Ὁ μεγαλύτερος ἥλιος ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ
κι ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ νέο φεγγάρι
ἀπόμακρα στὴ μνήμη σὰν ἐκεῖνα τὰ στήθη.
Ἀνάμεσό τους χάσμα τῆς ἀστερωμένης νύχτας
κατακλυσμὸς τῆς ζωῆς...» (Γιώργος Σεφέρης, "Θερινό Ηλιοστάσι")

Όσο μεγάλο κι αν είναι "το χάσμα κι ο κατακλυσμός της ζωής", η μυθολογία συνεχίζει να αποτελεί μια βασική στάση της ανθρώπινης συνείδησης, όχι μόνο για τον πρωτόγονο άνθρωπο, αλλά και για τον μοντέρνο, πέρα από την επιστήμη και πιο κοντά στην αλήθεια μας...

(Fun fact: ...να φανταστείτε, είχα σκοπό να γράψω για τον λαμπερό Απόλλωνα-Ήλιο και τα ταξίδια του σήμερα, αλλά...)