Forrige veke hadde me barnehagestart! Man kjenner at man lever etter ei slik veke. Det er så masse kjensler, så langt er det nok eg som har stått for all grininga i barnehagen. Eg spionerte på Elsa medan ho sykla på ein trehjulssykkel ein av dei første dagane og det var så stort å sjå ho ha sitt eige liv. Eg kan framleis ikkje levere uten å felle eit par tårer når eg går ut av porten, det er sårt å vite at eg ikkje alltid kan trøste, kose eller være der når ho spør etter meg. Ikkje at eg tru...