Την 28η Σεπτεμβρίου, παρόλο που η χιονόπτωση είχε σταματήσει, ο φόβος εισέβαλε ξανά στο μυαλό μας, κι αυτήν τη φορά εδραιώθηκε. Καθώς ο ουρανός ξαστέρωσε και το φεγγάρι έλαμπε στον ουρανό, μπορέσαμε να διακρίνουμε τι συνέβαινε έξω απ’ τα τείχη μας. Η οχυρωματική περίμετρος ήταν στο πρώτο της χιλιόμετρο, καθαρή από χιόνι, αλλά ένα μεγάλο πλήθος σκεπτομορφιτών είχε πλησιάσει μέχρι τα όριά της, δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω μας, ενώ οι βορειοανατολικές πλαγιές και η πεδιάδα είχαν κατακλυστεί από χιλιάδες σκεπτομορφίτες και ψυχοφάγους. Κι ύστερα, άρχισαν όλοι μαζί να ουρλιάζουν και να βρυχώνται! Απ’ τη στιγμή που ξεκίνησαν οι βρυχηθμοί, τα ουρλιαχτά και τα σφυρίγματα, μες στο οχυρό απλώθηκε πανικός. Ο ήχος ήταν συνεχόμενος, σαν μια ηχητική απειλή που προμήνυε το τέλος μας...Μαύρα Λιβάδια