Jaargang 2, aflevering 22, 01 februari 2018

ABSTRACT

De van oudsher poffertjes- en wafelkraam die ik, trek in koffie betrad, had nog niets van haar interieur aan de tijd prijs gegeven. Alleen de eigenaar scheen intussen te zijn ingeruild.

De nieuwe uitbater van het etablissement was een corpulente zestiger met een terugwijkende kin en dito oogopslag die, desondanks zijn contragewicht in staat bleek de vork met de souplesse van een jongleur te hanteren. Dat gold niet voor het gezicht dat hij erbij trok. Het hoorde bij iemand die al op zijn twaalfde had besloten de rest van zijn leven het maken van keuzes aan anderen over te laten.

Door er nog een tandje bij te zetten liet hij mij merken dat ik zijn enige toeschouwer was, met het gevolg dat sommige halfbakken creaties aan zijn vork ontsnapten en op de houten vloer belandden waar hij ze zonder blikken of blozen van opprikte en weer terug in het gelid drong. Paarlen voor de varkens, zullen we maar zeggen.

‘Belieft meneer ook poffertjes?’ vraagt hij onverschillig, mijn bestelling opmakend.

Nonchalant in het rond kijkend met hetzelfde gezicht als waarmee ik colporteurs van mij af houd had ik het liefst nee gezegd. In plaats daarvan wordt ik genadeloos gegrepen door een joekel van een schuldgevoel in het besef dat zonder mijn bestelling de nering morgenochtend al kon zijn opgeheven.

‘Het ging om drie euro vijftig,’ hoor ik de baas in mijn hoofd zeggen. ‘Hoe komt dat?’

‘Het was die lange meneer van gisteren die zei dat hij alleen maar koffie bliefde,’ sprak de prikker. ‘Als hij ook poffertjes had gewild hadden we het gered. Maar meneer most niet.’

Met het gevoel op de een of andere manier ergens “rood” te staan, loop ik naar binnen.

‘Eenmaal koffie zwart en poffertjes voor meneer, één!’ schalt hij naar niemand in het bijzonder.

Die conclusie bleek te vroeg getrokken. Achter het rode gordijn met gouden kwastjes bevond zich tot mijn verrassing een juffrouw, zij het een schrale, die kennelijk bij het meubilair hoorde.

In de standaard oogopslag die ze mij gunde lag iets van wat de Duitsers passend een “unvollendete” zouden noemen, want ze keek of ze vroeger voor balletdanseres had geleerd maar haar opleiding door een ongelukje met een achteraf op vieze spelletjes belust vriendje moest onderbreken waarna de klad erin kwam. En als díé er eenmaal inzit…

Ik zit nog maar net, met voor mij een schoteltje met daarop een dosis sentimenteel banket in de mij door haar nog een beetje naar oud-Hollandse verf ruikend kot toen een echtpaar op middelbare leeftijd aan mij voorbij schoof en in het volgende neerstreek. Zij had iets van een juffrouw handenarbeid en hij een jager op groot wild.

     ‘Hé, gezellig,’ zegt de vrouw met een hoge, benepen stem. ‘Wat zal ik eens nemen, Jan. Op hun kaart staat dat ze ook appelgebak hebben. Met slagroom.’

‘Neem nou maar gewoon poffertjes,’ antwoordt Jan met de stem van een getergde operazanger. ‘Daar kwam je toch voor? Dan moet je nu geen appelgebak nemen. Dat zou ik nooit doen, en zeker niet met slagroom.’

‘Waarom niet? Op poffertjes zit trouwens boter. Roomboter. Dat is toch bijna hetzelfde als slagroom,’ oppert de vrouw.

‘Al goed. Dan neem je toch zeker appeltaart,’ sprak Jan, dit keer ietsje strenger.

‘Goed. Maar als ik die appeltaart met slagroom nu neem, hoef ik straks bij jouw moeder geen toetje meer,’ deelt ze hem beslist mee. ‘Dan rol ik vanzelf naar buiten.’

‘Dat doe je normaal gesproken ook al. Dus wat wordt het? Neem je nu die poffertjes en geen appeltaart of andersom? Wat geeft het ook? Zo zie je er toch al niet uit.’

‘Hé bah, waarom zeg je dat nou? Je weet dat ik niet tegen diëten kan. En dan, mag ik af en toe niet eens een heel klein beetje aan mijzelf denken? Ik werk er hard genoeg voor. Ik denk anders wel altijd aan jou. Te veel, denk ik de laatste tijd wel eens. Zoals jij jezelf met vanalles en nog wat volgooit…

    ‘O, natuurlijk. Nu hebben wij het opeens weer gedaan,’ reageert Jan, pluralis majestatis. ‘En wij doen zeker helemaal niks…’

‘Dat zeg ik niet. Hoor je mij dat zeggen? Ik wil alleen maar zeggen dat ik mij de pleuris werk om steeds de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Wat jij doet is niet hetzelfde als ik. Het is… abstract.’

‘Abstract,’ articuleert Jan overdreven. ‘En hoe had je dat gedacht gezien te hebben?’

‘Gewoon. Lieverd, ik weet het niet. Hoelang zijn we nu samen? Ik wil maar zeggen, eerlijk gezegd weet ik nog steeds niet helemaal precies wat je nu eigenlijk doet. Je hebt het er wel eens over, over de zaak bedoel ik, maar wat voer je daar nu eigenlijk uit? Kijk, dat bedoel ik dus. Dat is voor mij abstract.’

‘Dat is niet hetzelfde,’ protesteert Jan. ‘Abstract is wanneer je in de tram zit en je onderweg uit het raam kijkt en je ziet iets onherkenbaars. Iets waarvan je niet meteen weet wat het is. Dan gaat het voor negenennegentig procent zeker om abstracte kunst. In jouw beleving: wanneer jij op TV iemand ziet over wie je de hele avond gaat zitten piekeren waar je hem of haar toch van kent, dan kun je ervan op aan dat het er eentje is uit GTST. Dat is abstract en heeft niets te maken met wat ik doe.’

‘Ik weet het niet Jan. Nu draai je er weer omheen.’

‘Daar heb ik zo mijn redenen voor. Hou het er maar op dat ik iets op kantoor doe. Dat is veiliger.’

Een stilte viel.

‘Wil je het niet zeggen, wat je doet bedoel ik? Is het iets wat ik niet mag weten?’

‘Van mij wel. Als je je kop er maar verder over houdt, wil je? Als je het echt weten wil dan vertel ik het je wel als we weer thuis zijn. Die vent hiernaast hoeft er niks van mee te krijgen, als je snapt wat ik bedoel. Ik vind hem er namelijk nogal onbetrouwbaar uit zien. Een echte boeventronie.’

Bij het afrekenen meende ik in het gezicht van de schrale juffrouw nog steeds iets van wrok jegens dat vriendje die iets bij haar had geflikt te zien. Gelukkig houd ik niet van vieze dingen. Appeltaart daarentegen…

Wil je nog meer van dit soort verhalen lezen? Abonneer je dan op de nieuwsbrief door hier te klikken.

Vind je het leuk te worden voorgelezen? Ben Midland is op YouTube! Klik hier om naar zijn kanaal te gaan.