Κάνω κούνια,
κρεμασμένος στο σαγόνι
του αυτονόητου ανθρώπου.

Παίζω κουτσό
στ' ακροδάχτυλα
της αναμενόμενης πράξης.

Μετράω ανάποδα
με την διάφανη παλάμη,
στα κλειστά μου μάτια.

Φτιάχνω ένα αυτοσχέδιο όνειρο.
Λύνω το μπαλκόνι από το κτίριο,
η κάθε θέα τώρα, μου ανήκει.