Soms moet je gewoon eens een leeg Word-documentje openen, niet te veel nadenken en gewoon even noteren wat in je opkomt, zoals in een dagboek. Dat kan verdomd therapeutisch werken in deze tijden van ‘Schneller! Alles muss schneller!’, waarin je nooit eens tot rust komt. Voor mij werkt het althans. Schrijven werkt kalmerend, ook al ben ik niet eens wild, opgejaagd of een combinatie van de twee.
Zo ging ik vanochtend met mijn jongste dochter even winkelen. Heel erg veel hadden we niet nodig, omdat mijn verlof begonnen is en er aldus tijd zat is om inkopen te doen. Desnoods dagelijks. Vakantiewinkelen is anders. We zijn thuis met z’n zessen, dus is enige budgettaire voorzichtigheid geboden. Van nature ben ik een kwaliteitskoper, maar door omstandigheden ben ik een kwantiteitskoper geworden. Die omstandigheden zijn een leuke vrouw en vier knotsgekke kinderen, dus mij hoor je niet klagen.
Op een bepaald moment in mijn leven leek het nochtans alsof ik vrijgezel ging blijven. Het was een totaal andere levensinvulling. Nu beschouw ik het als een levensOPvulling. Onbewust mis je bepaalde dingen, terwijl je ze helemaal niet lijkt te missen. Je prioriteiten zijn ik-gebonden, op het egocentrische af, al voel je dat niet zo aan in dat stadium. Merkkledij, exclusieve parfums, wisselende kapsels en kappers, de nieuwste muziekjes, flashy gadgets,... Het lijken allemaal onbenullige, betekenisloze details nu.
Zoals ik al zei, tijdens mijn verlof winkelen we zonder al te veel remmingen. Op het spontane af. Goestingskes inwilligend. Vatbaar voor aanbiedingen die ik in september, oktober, november en andere werkmaanden totaal zou negeren. Omdat ik dan gevoelloos ben voor elke vorm van marketingtrucjes en impulsieve aankopen mijd als de pest.
Ik relativeer me normaal gezien nochtans kapot. Momenteel is iedereen vol van de Rode Duivels, maar als ze niet via een lucky goal van Jan Vertonghen op tijd tegenscoren tegen de Jappen, liggen ze er keihard uit en is heel het land in diepe rouw, terwijl we zweren nooit nog rauwe vis te zullen eten omdat dat die spleetogen zal leren, met hun onnatuurlijk geblondeerd haar, hun alom gekende spleetogen en hun snelle beentjes. Een dikke week later staat het land op z’n kop door diezelfde duivelse voetballers. Terecht! België scoorde zestien doelpunten tijdens het WK in Rusland en even vaak was ik uitzinnig van vreugde, vooral bij het tweede doelpunt tegen Brazilië, dat van Kevin De Bruyne. Voetbal is immers als het leven zelf: verrassend, oneerlijk, keihard en onrechtvaardig, maar soms o zo mooi. Vooral die laatste gelegenheden moet je vastgrijpen, koesteren en intens beleven. Je hoeft daarom je gezicht niet helemaal zwart, geel en rood te verven, je lazarus te drinken en te kwelen als een zeehond met astma. Nee, het kan ook ingetogen. ’t Hangt er maar van af waar je zelf de meeste voldoening uit haalt. Duivelse spontaniteit.
Een doosje pikante tonijnsla. Lekker! Gooien we in het mandje. Mijn kleine nakomeling-winkelgezel wijst naar een puddinkje met snoepjes in allerlei kleurtjes erbovenop, apart verpakt zodat je kan kiezen of je die dingetjes apart opvreet of ze nonchalant over die pudding pleurt. Ze trekt totaal nodeloos een pruillipje en kijkt me met zielige oogjes aan, alsof ze dessertgewijs nog nooit een zulke lekkernij heeft mogen degusteren. Kopen! We checken wel even de houdbaarheidsdatum, want er zijn hoe dan ook grenzen aan zuivelse spontaniteit, zo eerlijk moeten we wel zijn.
We kopen lichtzinnig een uitgebreid assortiment aan broodjes, in alle vormen en maten, al dan niet bestrooid met zaden en begeven ons aan een toeristisch tempo richting kassa. Daar worden we afgerekend door een vakantiewerkerig, overgewichtig meisje met een opgewekt gezichtje. Op financieel vlak en qua boodschappen dan, want een oordeel over onze verschijning, persoonlijkheid en gedragingen lijkt ze niet te maken. Ze is nog te nieuw in de job, mentaal te zwaar belast met haar bezigheden en misschien niet eens van het opmerkzame of beoordelende type. Ik ben, zoals gewoonlijk, vrij afstandelijk doch vriendelijk en zeg haar in gedachten ‘Grazie, bella!’, omdat ik vermoed dat ze van Italiaanse afkomst is. Extern zeg ik gewoon: ‘Fijne dag nog!’, terwijl ik mijn bankkaart weer netjes opberg. Als vrijgezel zou deze ‘Ciao, bella!’ sarcastisch bedoeld zijn. Bij de ‘bella’ zou ik niet denken aan een schoonheid, maar aan een koe, zoals Jommeke dat destijds deed. Het zou een buitenkans zijn voor een sarcastisch binnenpretje omtrent haar lichaamsgewicht en haar ongetwijfeld veelvuldige consumptie van dessertjes met veelkleurige snoepjes. None of the above, ik ben geëvolueerd in mijn leven, in vakantiemodus en bovendien tot de essentie komend: voor mij zit een obees en lief meisje, zonder bijbedoelingen, trachtend een centje bij te verdienen. Uiterst vriendelijk bovendien, terwijl ze haar job niet eens helemaal onder de knie heeft. Misschien houdt ze net genoeg over om binnenkort naar Pukkelpop te gaan met haar vriendinnetjes. Iets wat ik nooit zou doen. Ze knipoogt lachend naar mijn dochter, terwijl ze me de rekening overhandigt. Ze is mooi, maar vooral genietend van het moment. Ze leeft met volle teugen. Ik kan nog veel van haar leren, vooral in september, oktober en november.
-----